Kijevski pogromi (1919)
Kijevski pogromi 1919. se odnose na seriju antijevrejskih pogroma u raznim mestima oko Kijeva koje su izvele trupe Bele dobrovoljačke armije. Niz događaja se odnosi na sledeće okruge:
- Skvira, 23. jun 1919: pogrom u kome je masakrirano 45 Jevreja, mnogi su teško ranjeni, a 35 Jevrejki su silovali ustanici.[1]
- Justingrad, avgust 1919: gde je pogrom prošao kroz naselje sa neutvrđenim brojem ubijenih Jevreja i silovanih Jevrejki.
- Ivankovski okrug, 18–20 oktobra 1919. U pogromu koji su izvele kozačke i dobrovoljačke trupe, jedinice pod komandom Struka su u trodnevnom pokolju masakrirale 14 Jevreja, 9 je ranjeno, a 15 jevrejskih žena i devojaka je silovano.[2]
Trenutne reakcije
urediVođe Bele armije izdale su naređenja kojom su osuđivali pogrome, ali ona su uglavnom ostala bez pažnje zbog široko rasprostranjenog antisemitizma.[3] Lenjin je u martu govorio protiv pogroma, a u junu su boljševici dodelili neka sredstva za žrtve pogroma. Međutim, u boljševičkoj štampi ti događaji nisu bili dovoljno zastupljeni.[3]
Kijevski pogromi 1919. bili su prvi od mnogih sličnih događaja.[4] U to vreme bilo je ukupno 1.326 pogroma širom Ukrajine, u kojima je masakrirano između 30.000 i 70.000 Jevreja. Pogromi su bili obeleženi krajnjom surovošću i brutalnošću. Hiljade žena je silovano. Stotine šteleha je opljačkano, a jevrejske četvrti su ostavljene u ruševinama. Prema nekim procenama, u pogromima 1918-1921, je ukupno pola miliona Jevreja ostalo bez krova nad glavom.[5]
Od ukupno broja zločina, 53,7% su počinili Petljurinovi ukrajinski nacionalisti, ostatak trupe Bele dobrovoljačke armije (17%), boljševičke Crvene armije (2,3%) ili lokalne grupe. Ove procene uključuju smrtne slučajeve zbog bolesti izazvanih masakrom ili gladovanja. Novije procene zasnovane na novo dostupnim ruskim podacima procenjuju da je procenat ubijenih od strane Bele dobrovoljačke armije mnogo veći, možda čak i do 50 procenata."[4]
Istorijska pozadina i uzroci
urediKijevski pogromi iz 1919. pratilo je obilje pljačke, silovanja i ubistava, uglavnom usmerenih protiv jevrejskih prodavnica, fabrika, domova i samih Jevreja.[6] Ukrajina je u to vreme imala najveću koncentraciju Jevreja u Rusiji a takođe je bila i poprište najžešćih i najdužih borbi između Jevreja i nejevreja.
Kijevski pogromi 1919. nisu bili prvi takve vrste u Ukrajini. Drugi slučajevi nasilja su se desili i izvršeni su nad Jevrejima u i oko Kijeva tokom 1880-ih u Kijevskom pogromu (1881) i u prvoj deceniji 20. veka Kijevski pogrom (1905). Na kraju, tenzija iz ovih događaja se nikada nije splasnula, ležala je malo ispod površine i mogla se smatrati uzrokom daljeg nasilja. Međutim, jevrejski masakri u Ukrajini 1919. godine, koji su zapalili celu zemlju, po svojoj suštini i obimu ne mogu se porediti sa ovim prethodnim pogromima. Kijevski pogromi 1919. bili su najkrvaviji i najnetipičniji pogromi u Ukrajini, koji su se odigrali nakon pada imperijalnog režima iu uslovima ogorčenih sukoba, gde je nasilje svake vrste bilo u osnovi neobuzdano. Podstaknut antisemitizmom i propagandom protiv Jevreja, masakr Jevreja u Kijevu 1919. bio je u suštini metod političkog ratovanja.[7]Jedan od uzroka kijevskih pogroma 1919. bile su ekonomske teškoće i promene u urbanoj sredini. Ekonomske poteškoće i politički sukobi povećali su verovatnoću pogroma, a to je svakako bio slučaj sa Ukrajinom koja je bila u stanju sukoba i tranzicije tokom ukrajinskog rata za nezavisnost i nakon toga kada se odvojila od Rusije. Stres prouzrokovan promenama u urbanoj sredini je takođe stvorio plodno tle za nasilje nad Jevrejima, stresovi kao što je imigracija, ne samo od strane Jevreja iz drugih delova carstva, već i od strane autsajdera uopšte, omogućili su pogrome.[8]
Reference
uredi- ^ Michael L. Brown (1992). „More Tears”. Our Hands Are Stained with Blood. Destiny Image. str. 105. ISBN 9781560430681 — preko Google Books, preview.
- ^ Harry James Cargas, Reflections of a Post-Auschwitz Christian. On meeting Kurt Waldheim. Pg. 136
- ^ a b Benjamin Frankel, A Restless Mind: Essays in Honor of Amos Perlmutter. Published by Routledge, pg. 272
- ^ a b Gitelman, Zvi Y. (2001). A Century of Ambivalence: The Jews of Russia and the Soviet Union, 1881 to the Present. Indiana University Press. str. 65—70. ISBN 0253338115. Spoljašnja veza u
|title=(pomoć). - ^ Sharman Kadish, Bolsheviks and British Jews: The Anglo-Jewish Community, Britain, and the Russian Revolution. Published by Routledge, pg. 87
- ^ William C. Fuller, The Foe Within: Fantasies of Treason and the End of Imperial Russia, 2006
- ^ Elias Hiefetz, The Slaughter of the Jews In the Ukraine In 1919, 1921, preface
- ^ Heinz-Dietrich Löwe, "Pogroms in Russia: Explanations, Comparisons, Suggestions", Jewish Social Studies, New Series, Vol. 11, No. 1 (Autumn, 2004), pp. 18
Dodatna literatura
uredi- Harold Henry Fisher: The Famine in Soviet Russia, 1919-1923: The Operations of the American Relief Administration [1]
- William Henry Chamberlin, The Russian Revolution, 1917-1921. Published 1935 by Macmillan company pg. 230 [2]
- David J. Mitchell, 1919: Red Mirage. Published 1970, Cape, 249 [3]
- Zvi Y. Gitelman, A Century of Ambivalence: The Jews of Russia and the Soviet Union, 1881 to the Present. Pg. 67. [4]
- I. Michael Aronson, Troubled Waters: The Origins of the 1881 Anti-Jewish Pogroms in Russia, University of Pittsburgh Press, 1990.
