Википедија

Majami (narod)

Majami su algonkvinski narod, koji potiče iz oblasti Velikih jezera. Naseljavali su današnju severnu i srednju Indijanu, zapadni Ohajo i jugozapadni Mičigen. Majami su bili podeljeni na nekoliko istorijski značajnih plemena, uključujući Pjankašo, Vea, Pepikokija, Kilatika, Mengakonkija, i Ačakanguen. Većina Majamija je do 1846. proterana na Indijansku teritoriju, prvobitno na teritoriju današnjeg Kanzasa, a kasnije u današnju Oklahomu. U SAD danas postoje dva majamska „plemena”, od kojih je „Pleme Majami iz Oklahome” savezno priznato, dok je „Naciji Majami iz Indijane” savezno priznanje uskraćeno, pa danas ona ima status neprofitne organizacije, koja okuplja potomake Majamija koji su izuzeti od proterivanja u 19. veku.

Majami
Majamski poglavica Mali Poglavica
Ukupna populacija
3.908 (2011)[1]
Regioni sa značajnom populacijom
Jezici
majamsko-ilinoiški
Srodne etničke grupe
Ostali algonkvinski narodi

Ime uredi

Ime Majami je izvedeno od majamsko-ilinoiške reči „Mjamija” (ma-il: Myaamia), u množini „Mjamijaki” (ma-il: Myaamiaki), što je njihov autonim (njihov sopstveni naziv za njih same). Veruje se da je ova reč izvedena od starijeg pojma koji je imao značenje „Narod sa donjeg toka reke”. Prema nekim izvorima još jedan majamski autonim je „Tvajtvi” (ma-il: Twightwee) ili „Tvatva” (ma-il: Twatwa), što je onomatopejski izraz, koji oponaša kanadskog ždrala, njihovu svetu pticu. Prema skorašnjim istraživanjima reč „Tvajtvi” je izvedena od egzonima „Tuvetuve” (del: Tuwéhtuwe) koji potiče iz delaverskog jezika, i čija etimologija je nepoznata.[2] Prema samim Majamijima ovaj naziv su koristili susedni narodi, i on nije njihov autonim. Još jedan naziv koji su Majamiji koristili kao svoj autonim je „Mitosinijaki” (ma-il: Mihtohseeniaki), što znači narod. Majami i danas koriste ovaj autonim.

Istorija uredi

Pre susreta sa Evropljanima uredi

Oblasti koje su Majamiji naseljavali između 17. i 19. veka
1654.Reka Foks, jugozapadno od jezera Vinebago u današnjem Viskonsinu[3][4]
1670–95Reka Viskonsin, zapadno od reke Foks u današnjem Viskonsinu[3][4]
1673.Okolina grada Najls, na reci Sent Džozef u današnjem Mičigenu[3][4]
1679–81Okolina tvrđave Fort Majami, na reci Sent Džozef u današnjem Mičigenu[3][4]
1680.Okolina tvrđave Fort Čikago u današnjem severoistočnom Ilinoisu[3][4]
1682–Okolina tvrđave Fort Sent Luis u današnjem severnom Ilinoisu[3][4]
1687.Reka Kaljumet u današnjem severoistočnom Ilinoisu[3][4]
oko 1691.Na ušću reke Tipikano u reku Vobaš u severnoj Indijani[3][4]
1703.Detroit u Mičigenu[5]
1720–63Oko reke Majami u Ohaju[5] i oko reke Skioto (u blizini grada Kolambusa) u Ohaju[5]
1764.Oko reke Vobaš u severnoj Indijani[5]
1831.Indijanska teritorija[5]

Stari Majamiji su pripadali misisipijskoj kulturi,[6] koju je karakterisala poljoprivreda zasnovana na uzgoju kukuruza, razvoj poglavarstava (engl. chiefdoms), razgranata trgovinska mreža, i hijerarhijski obrazac izgradnje naselja. Iako su drevni Majamiji bili poljoprivredni narod, oni su svoju ishranu dopunjavali lovom i sakupljanjem.

Susret sa Evropljanima uredi

Postojanje Majamija u istorijskim spisima je prvi put zabeleženo sredinom 17. veka. O njima su prvi pisali francuski misionari i istraživači koji su ih susreli u današnjem Viskonsinu, na zapadnoj obali jezera Mičigen. Prema majamskom usmenom predanju, oni su se tu naselili nekoliko decenija ranije, iz oblasti koja obuhvata današnju severnu Indijanu, južni Mičigen i severozapadni Ohajo.

Nakon susreta sa Evropljanima uredi

Krajem 17. i početkom 18. veka Majamiji su se iz Viskonsina odselili na jugoistok, nastanivši se oko gornjeg dela reke Vobaš u sadašnjoj severoistočnoj Indijani, i oko reke Momi u severozapadnom Ohaju. Ova seoba je predstavljala povratak u njihovu prapostojbinu, u kojoj su dugo živeli pre nego što su ih Irokezi napali tokom Dabrovih ratova i odatle proterali. Irokezi su želeli da uspostave monopol nad trgovinom krznom u dolini Ohaja. Evropski kolonisti i trgovci sa istočne obale Severne Amerike dugo su bili uključeni u trgovinu krznom sa Irokezima. Evropljani su trampili vatreno oružje i druge evropske proizvode za krzno. Irokezi, koji su naseljavali srednji i zapadni deo države Njujork, koristili su vatreno oružje koje su dobili u razmeni sa Evropljanima da osvoje oblast doline reke Ohajo. Dolina reke Ohajo je Irokezima služila kao lovište, a lokalno algonkvinsko stanovništvo je pred njihovim napadima izbeglo na zapad. Ratovi i raspad domorodačkih društava, kao i širenje zaraznih bolesti donetih iz Evrope, poput velikih i malih boginja, na koje starosedeoci nisu imali prirodni imunitet, doprineli su uništavanju domorodačkog stanovništva u unutrašnjosti severnoameričkog kontinenta.

 
Litografija majamskog poglavice Male Kornjače (Mišikinikve) izrađena na osnovu izgubljenog portreta koje je delo Gilberta Stjuarta. Ovaj portret je uništen u požaru u Vašingtonu koji su izazvali Britanci 1814.[7]
 
Majamski poglavica Pakan

Francuski istraživači su primetili lingvističku i kulturnu sličnost Majamija i Ilinoisa (Iliniveka), još jednog algonkvinskog naroda.

U istoriji naziv Majami nije uvek korišćen da opiše ceo majamski narod. U 17. i 18. veku, termin Majami je upotrebljavan kao naziv naroda, i njime su bila obuhvaćena sva majamska plemena. Međutim, tokom 19. veka, pod Majamijima su podrazumevani samo Ačakangueni (jedno od majamskih plemena).[8]

Nakon što su krajem 17. i početkom 18. veka, uz podršku francuskih trgovaca iz današnje Kanade, koji su sa njima trgovali, i razmenjivali krzno za vatreno oružje, ponovo naselili svoju istorijsku teritoriju, bili su podeljeni na sledeća plemena:

  • Ačakanguen (Veliki Majami, Krejn banda), njihovo glavno selo Kekionga („Grm kupine”) se nalazilo na sutoku reka Sent Džozef („Reka Pasulja”) i Sent Meriz („Reka Atlantske Jesetre”) od kojih nastaje reka Momi („Otavska Reka”), na zapadnoj granici Velike Crne Močvare u današnjoj Indijani - ovo naselje je istovremeno bilo i prestonica majamske konfederacije;
  • Kilatika (Il River banda, Kinipikomikvaki), njihovo glavno selo Kinipikvamikva se prvobitno nalazilo na obali gornjeg toka reke Il River, nedaleko od današnjeg grada Kolambija Siti, a kasnije je premešteno nizvodno na ušće reke Il River u reku Vobaš, u blizini današnjeg grada Logansporta. U francusko doba njihovo glavno selo se nalazilo oko 16 km jugozapadno od današnjeg grada Džolijet, na sutoku reka Kankaki i Dis Plejnz od kojih nastaje reka Ilinois;
  • Mengakonkija (Narod Male Kornjače, Narod Mišikinikve);
  • Pepikokija (Tepikon banda, Tipikanu banda, Kitipikvana), njihovo glavno selo Kit-Tipikanak / Kitipikvana je nekoliko puta premeštano, od gornjeg toka reke Tipikanu, istočno od današnjeg naselja Old Tip Taun, do ušća reke Tipikanu u reku Vobaš, nedaleko od današnjeg grada Lafejet;[9][10]
  • Pjankašo (Pijankišijaki), bili su naseljeni oko reke Vajt River[a] u zapadnoj Indijani, kao i oko reka Vermilion (ili Pijankišijaki Sipivi, u prevodu „Reka Pjankašoa”)[11] i Vobaš (ili Vapašiki Sipivi) u Ilinoisu, a kasnije oko reke Grejt Majami River (ili Asenisipi, u prevodu „Stenovita Reka”) u zapadnom Ohaju. Njihovo prvo glavno selo Pijankišionki (u prevodu „Mesto Pjankašoa”) se nalazilo na ušću reke Vermilion u reku Vobaš (u blizini Kajuge), jedno manje naselje se nalazilo na reci Vermilion (u blizini Danvila), drugo značajno naselje koje se zvalo Ačipikakionki / Čipekokej / Čipekoki (u prevodu „Mesto Jestivog Korena”) nalazilo se na ušću reke Embares u reku Vobaš (u blizini Vinsensa). U 18. veku je oko reke Grejt Majami River postojalo treće značajno naselje Pikavilani (u prevodu „Mesto Pepela”), na čijem mestu je nastao današnji grad Pikvej;[b][12]
  • Vea (Vijatonon, Vajatanonki, Vajatanva), njihovo glavno selo Vajatanonki (u prevodu „Mesto Vira”) se nalazilo na obali reke u blizini mesta gde se nalazio vir u reci. Pod nazivom „Vijatanon” podrazumevana je skupina od 5 uništenih sela plemena Vea, ali i njihova prapostojbina oko srednjeg toka reke Vobaš, između reka Il River i Vermilion, „pravi” Vijatanon je bilo njihovo glavno selo koje se nalazilo na ušću potoka Vea Krik u reku Vobaš.[v][13][14]

Grof de Frontenak je 1696. imenovao Žana Batista Bisoa, gospodara Vensena za komandanta francuskih ispostava u severoistočnoj Indijani i jugozapadnom Mičigenu.[15] Žan Batist Biso je uspostavio prijateljske odnose sa Majamijima. On se nastanio na reci Sent Džozef (sastavnica reke Momi), i 1704. osnovao trgovačku postaju i tvrđavu u Kekiongi, današnjem Fort Vejnu, de fakto prestonici Majamija, koja se nalazila na važnom kopnenom putu koji je povezivao reku Momi (pritoku jezera Iri, koja je predstavljala vodeni put do Kvebeka) i reku Vobaš (koja se ulivala u reku Ohajo i bila vodeni put do doline Misisipija).[16]

Početkom 18. veka povratna seoba Majamija u njihovu prapostojbinu u današnjoj Indijani i Ohaju je u velikoj meri bila završena. Pobedom Britanaca u Francuskom i indijanskom ratu (deo Sedmogodišnjeg rata) majamska zemlja se našla pod njihovom vlašću.

Uspostavljanje novih saveza i postepeni prodor Angloameričkih naseljenika doveli su do toga da su se majamska plemena, uključujući Pjankašoe i Vee, udružila u Majamsku Konfederaciju na čijem čelu se nalazio poglavica Mala Kornjača. Njihov cilj je bio vođenje rata protiv Engleza i sprečavanje naseljavanja Angloamerikanaca na majamskoj zemlji. Nakon odvajanja Angloamerikanaca od matice posle Američkog rata za nezavisnost, Majamiji su se sa drugim starosedelačkim narodima tadašnjeg severozapada SAD udružili u Severozapadnu konfederaciju (Sjedinjene Indijanske Nacije), koja je protiv Amerike povela Severozapadni indijanski rat (1786–1795).

Kasnije je američka vlada iz administrativnih razloga Majamije i blisko srodne Ilinoise svrstavala u jednu indijansku skupinu, ali je majamsko Il River pleme (ranije Kilatika) imalo poseban status, zahvaljujući kome su tokom „preseljenja Indijanaca” u 19. veku izbegli proterivanje.

Odnos SAD i majamskih plemena uredi

 
Sporazumi koje su potpisali Majami iz Indijane.
 
Zastava „Nacije Majami iz Indijane”.
 
Zastava „Plemena Majami iz Oklahome”.
 
Grob majamskog poglavice Fransisa Godfrija, koji se nalazi na Groblju Poglavice Frensisa Godfrija u okrugu Majami u Indijani.

Majami su imali promenljive odnose sa Sjedinjenim Američkim Državama. Neka sela plemena Pjankašo su otvoreno podržavala američke pobunjenike tokom Američkog rata za nezavisnost, dok su sela plemena Vijatonon (Vea) bila otvoreno neprijateljska. Majami iz grada Kekionge su ostali saveznici Britanaca, ali nisu bili otvoreno neprijateljski raspoloženi prema Sjedinjenim Američkim Državama (osim kada ih je napao Ogisten de la Balm 1780).

Pariskim sporazumom iz 1783. godine, kojim je okončan Američki rat za nezavisnost, Britanija je prenela svoj suverenitet nad Severozapadnom teritorijom – savremenim Ohajem, Indijanom, Ilinoisom, Mičigenom i Viskonsinom Sjedinjenim Američkim Državama. Ubrzo su prvi Angloamerički naseljenici pohrlili u dolinu Ohaja, što je dovelo do spora oko toga da li imaju zakonsko pravo da osnivaju naselja na zemljištu koje su starosedeoci smatrali ne ustupljenom teritorijom. Majami su pozvali srodne algonkvinske narode, Delavere (Leni Lenape) i Šonije, koje su angloamerički doseljenici proterali sa njihovih zemalja, da se nasele u Kekiongu, čime su stvorili jezgro pan-plemenske Severozapadne konfederacije. Starosedelački ratnici su napadali angloameričke naseljenike, pokušavajući da ih proteraju, a belci - uključujući Kentakijsku miliciju - često su izvodili neselektivne napade na starosedelačka sela. Ovi sukobi su doveli do izbijanja Severozapadnog indijanskog rata.

U pokušaju da okonča sukobe prisiljavanjem starosedelaca da potpišu sporazume o ustupanju zemlje američkoj vladi, na kojoj bi zatim bilo omogućeno naseljavanje belaca, vlada Džordža Vašingtona naredila je napad na Kekiongu 1790. godine. Američke snage su uspele da spale grad, ali su ratnici Male Kornjače uspeli da zadrže grad pod svojom vlašću i da potisnu američku vojsku. Američka vlada je 1791. naredila drugi napad na Kekiongu sa ciljem da se tamo izgradi tvrđava koja bi trajno osigurala američku vlast, ali je vojska Severozapapadne konfederacije napala američki vojni logor i ​​uništila ga. Bitka, poznata kao poraz Sent Klera, priznata je kao najgori poraz američke vojske od Indijanaca u istoriji SAD.[17] Tek je 1794. godine, američka vojska pod komandom generala „Ludog” Entonija Vejna porazila vojsku Severozapadne konfederacije u bici kod Folen Timbersa, spalila starosedelačka naselja oko reke Momi i podigla tvrđavu Fort Vejn u Kekiongi. Vejn je zatim nametnuo Grinvilski sporazum iz 1795. godine, čime je okončan Severozapadni indijanski rat. Ovim sporazumom, vođe konfederacije kao što je Mala Kornjača, pristali su da ustupe većinu današnjeg Ohaja, i deo zemljišta zapadno od njega, uključujući ono današnji centralni Detroit, Čikago i Fort Vejn, u zamenu za godišnje isplate nadoknade od američke savezne vlade.[16]

Oni Majamiji koji su bili nezadovoljni mirom sa Sjedinjenim Američkim Državama okupili su se oko Vijatonona i grada Profetstauna, u kome se nalazio šonski poglavica Tekamsi, koji je predvodio savez indijanskih nacija. Guverner teritorije Indijane Vilijam Henri Harison i američka vojska pod njegovom komandom uništile su Profetstaun 1811. godine, a u Ratu iz 1812. (u kome su starosedeoci opseli Fort Vejna) napali su majamska sela širom teritorije Indijane.

Iako se Vejn obavezao tokom pregovora o sklapanju Grinvilskog sporazuma, da će preostala ne ustupljena teritorija zauvek ostati zemlja starosedelaca (od čega potiče ime države Indijana), to se nije dogodilo. U Fort Vejn u kome je američka vlada Majamijima i drugim starosedeocima isplaćivala godišnje isplate predviđene sporazumom, dolazili su beli trgovci da im prodaju alkohol i industrijsku robu. Između isplata, trgovci su im prodavali robu na kredit, a starosedeoci su stalno nagomilavali dugove koje sledeće isplate nisu mogle da pokriju. Harison i njegovi naslednici su vodili politiku iskorišćavanja ovih dugova kako bi naveli starosedelačke vođe da potpišu nove sporazume kojima su ustupali velike delove rezervatske zemlje, a zatim i da pristanu na preseljenje starosedelaca zapadno od Misisipija. Kao podsticaj plemenskim vođama da potpišu takve sporazume, vlada im je dodeljivala privatne posede i davala druge privilegije (primer je izgradnja vile za jednog poglavicu). Vlada je 1846. primorala Majamije da odu, ali nekoliko velikih porodica koje su kroz ovu praksu stekle privatnu imovinu bile su izuzete i dozvoljeno im je da ostanu u Indijani.[16]

Majamiji su prvo proterani u Kanzas, a zatim u Oklahomu, gde su im dodeljene privatne parcele umesto rezervata, što je bio pokušaj podsticanja njihove asimilacije u američko društvo.[16] Američka vlada priznaje „Pleme Majami iz Oklahome” od 1846.

U 20. veku, „Nacija Majami iz Indijane” bezuspešno je tražila posebno savezno priznanje. Iako ih je SAD priznala sporazumom iz 1854, to priznanje je poništeno 1897. Zakonodavno telo Indijane je 1980. glasalo za podršku saveznom priznanju,[4]‍:291 ali je 1993. savezni sudija presudio da je istekao rok žalbe na njihov status.[4]‍:293 Međutim, „Pleme Majami iz Oklahome” je 1996. promenilo svoj ustav kako bi omogućilo bilo kom potomku osoba zabeleženih na određenim istorijskim svicima da se pridruže, što je iskoristilo više stotina Majamija iz Indijane. Danas „Pleme Majami iz Oklahome” ima oko 5.600 upisanih članova.[16] Međutim, mnogi Majamiji iz Indijane i dalje sebe smatraju zasebnom grupom kojoj je nepravedno uskraćeno odvojeno savezno priznanje. Predlog zakona je predstavljen u Generalnoj skupštini Indijane 2011. kako bi se ovom „plemenu” formalno dodelilo državno priznanje, i dalo mu isključivu nadležnost da određuje svoje plemensko članstvo,[18][19] ali predlog zakona nije prošao na glasanje.

Naselja nazvana po Majamijima uredi

Veći broj mesta je nazvan po narodu Majami. Međutim, grad Majami sa Floride nije nazvan po ovom narodu, već po reci Majami, koja je ime dobila po nesrodnom narodu Majaimi.

Poznati Majamiji uredi

  • Memeskija ili Old Briton (oko 1695-1752), majamski poglavica;
  • Frensis Godfri ili Palansva (1788-1840), majamski poglavica;
  • Tetinčua, majamski poglavica iz 17. veka;
  • Mala Kornjača ili Mišikinikva (oko 1747-1812), majamski ratni poglavica;
  • Pakan (oko 1737-1816), majamski poglavica;
  • Frensis La Fontejn (1810-1847), poslednji majamski vrhovni poglavica;
  • Žan Batist Ričardvil ili Pinšiva (oko 1761-1841), majamski poglavica;
  • Frensis Slokum ili Makonaka (1773-1847), Majamkinja kvekerskog porekla;
  • Vilijam Vels ili Apekonit, zet majamskog poglavice Male Kornjače;
  • Deril Boldvin ili Kinvalinisja, 2016. dobitnik priznanja koju dodeljuje Fondacija MakArtur; u vreme osnivanja Mjamia Centra bio je njegov direktor, na nacionalnom i međunarodnom nivou je priznat zbog istraživanja, planiranja, i implementacije revitalizacije majamske kulture i jezika, koju sprovodi Univerzitet Majami iz ohajskog grada Oksforda.[21][22]

Napomene uredi

  1. ^ Zapadnu sastavnicu reke Vajt River su starosedeoci, govornici majamsko-ilinoiškog jezika, nazivali Vapahani, u prevodu „Beli Pesak” ili Vapi-Nipi Sipivi, u prevodu „Reka Belo Jezero”.
  2. ^ U istorijskim izvorima su i Pjankašoi i Vee pominjani kao Njukalenusi zbog njihove međusobne povezanosti.
  3. ^ Ime plemena Vea je nastalo tako što su Britanci skratili stari naziv Vijatanon. Na engleskom jeziku se ime plemena piše kao Wiatonon, dok se na francuskom piše kao Ouiatanon - francusko „Ou” predstavlja glas „W”.

Izvori uredi

  1. ^ 2011 Oklahoma Indian Nations Pocket Pictorial Directory. Arhivirano 2012-04-24 na sajtu Wayback Machine Oklahoma Indian Affairs Commission. 2011: 21. Retrieved 30 June 2013.
  2. ^ Costa, David J. (2000). „Miami-Illinois Tribe Names”. Ur.: Nichols, John. Papers of the Thirty-first Algonquian Conference. Winnipeg: University of Manitoba. str. 30—53. 
  3. ^ a b v g d đ e ž Tanner, Helen Hornbeck (1987). Atlas of Great Lakes Indian History. University of Oklahoma Press. ISBN 9780806120560. 
  4. ^ a b v g d đ e ž z i Rafert, Stewart (2016). The Miami Indians of Indiana: A Persistent People, 1654–1994. Indiana Historical Society. ISBN 9780871951328. 
  5. ^ a b v g d Kubiak, William J. (1970). Great Lakes Indians; A Pictorial Guide . Baker Book House Company. ISBN 9780517172476. 
  6. ^ Emerson, Thomas E.; Lewis, R. Barry (2000). Cahokia and the Hinterlands: Middle Mississippian Cultures of the Midwest. Champaign, Illinois: University of Illinois Press. str. 17. ISBN 978-0-252-06878-2. 
  7. ^ Carter, Life and Times, 62–3.
  8. ^ Libby, Dr. Dorothy. (1996). „An Anthropological Report on the Piankashaw Indians”. Dockett 99 (a part of Consolidated Docket No. 315): Glenn Black Laboratory of Archaeology and The Trustees of Indiana University. Arhivirano iz originala 15. 3. 2008. g. Pristupljeno 9. 4. 2020. 
  9. ^ „REVISED-2003 Updates on River and Place Names Origins, Plus Meramec River Source” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 16. 05. 2011. g. Pristupljeno 07. 06. 2022. 
  10. ^ „Meramec River Name Origin - Ozark Outdoors Riverfront Resort”. ozarkoutdoors.net. Arhivirano iz originala 21. 8. 2017. g. Pristupljeno 22. 3. 2018. 
  11. ^ Torp, K. „piankeshaw Indian Village of Vermilion County, IL”. genealogytrails.com. Pristupljeno 22. 3. 2018. 
  12. ^ Baxter, Nancy Niblack (1987). The Miamis! . Emmis Books. ISBN 0-9617367-3-9. 
  13. ^ „Walking Myaamionki: Quelle für Siedlungs-, Flüsse, Orts- sowie Eigennamen der einzelnen Bands”. myaamiahistory.wordpress.com. 16. 12. 2010. 
  14. ^ Anson, Bert (2000). The Miami Indians. Norman, Oklahoma: University of Oklahoma Press. str. 13. ISBN 0-8061-3197-7. 
  15. ^ „Sieur de Vincennes, Jean Baptiste Bissot”. The Encyclopedia Americana. 28. Danbury, Connecticut: Grolier. 1990. str. 130. 
  16. ^ a b v g d Savage, Charlie (31. 7. 2020). „When the Culture Wars Hit Fort Wayne”. POLITICO (na jeziku: engleski). Pristupljeno 22. 10. 2020. 
  17. ^ Sisson, Richard; Zacher, Christian; Cayton, Andrew, ur. (2007). The American Midwest: An Interpretive Encyclopedia. Indiana University Press. str. 1749. ISBN 978-0-253-34886-9. 
  18. ^ Glenn and Rafert, p. 111.
  19. ^ „Introduced Version, Senate Bill 0342”. Indiana General Assembly. 8. 1. 2013. Arhivirano iz originala 02. 04. 2015. g. Pristupljeno 27. 5. 2013.  i „Digest of Introduced Bill 0342”. Indiana General Assembly. 8. 1. 2013. Arhivirano iz originala 28. 05. 2015. g. Pristupljeno 27. 5. 2013. 
  20. ^ a b Drury, Augustus Waldo (1909). History of the City of Dayton and Montgomery County, Ohio, Volume 1. S. J. Clarke Publishing Company. str. 57. 
  21. ^ Daryl Baldwin | About | Myaamia Center - Miami University web 
  22. ^ „Daryl Baldwin - MacArthur Foundation”. www.macfound.org. 

Literatura uredi

  • Magnin, Frédéric (2005). Mottin de la Balme, cavalier des deux mondes et de la liberté (na jeziku: francuski). Paris: L'Harmattan. ISBN 2-7475-9080-1. 

Spoljašnje veze uredi

 
Majami na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Мајами_(народ)&oldid=26932562”