Википедија

Menomini (narod)

Menomini su algonkvinski narod, koji od davnina naseljava američku državu Viskonsin. Njihova prapostojbina je obuhvatala površinu od oko 40.000 km² današnjeg Viskonsina i Gornjeg poluostrva Mičigena. Danas naseljavaju Menominski Indijanski Rezervat, koji se nalazi u njenoj blizini. Stanovništvo im je procenjeno na oko 8.700.

Menomini
  Menominska zemlja pre 1650.
  Menominski Indijanski Rezervat danas
Ukupna populacija
8.700[1]
Regioni sa značajnom populacijom
Sjedinjene Američke Države SAD  (Viskonsin)
Jezici
Menominski
Srodne etničke grupe
Ostali algonkvinski narodi

Menomini su savezno priznati pod imenom „Menomini Indijansko Pleme Viskonsina”. Menomini su izgubili savezno priznanje 1961, jer je od 1940-ih do 1960-ih sprovođena politika asimilacije starosedelaca. Kako bi zaštitili svoje istorijsko pravo na lov i ribolov izneli su svoj predmet „Pleme Menomini protiv Sjedinjenih Država (1968)” (engl. Menominee Tribe v. United States (1968)) pred Vrhovni sud Sjedinjenih Američkih Država, koji je postao značajan slučaj u indijanskom zakonodavstvu. Vrhovni sud Viskonsina i Parnični sud Sjedinjenih Država doneli su suprotstavljene zaključke o efektu ukidanja prava Menominija na lov i ribolov na njihovom bivšem rezervatu. Vrhovni sud Sjedinjenih Američkih Država je utvrdio da pleme nije izgubilo tradicionalna pravo na lov i ribolov kao rezultat ukidanja saveznog priznanja plemena, jer Kongres nije jasno ukinuo ova prava u svom zakonodavstvu.

„Pleme” je 1973. godine povratilo savezno priznanje zakonom koji je doneo Kongres i ponovo je uspostavilo rezervat 1975. godine. Vrhovni pravni akt „Menominskog Indijanskog Plema Viskonsina” je ustav, kojim je utvrđeno da je vrhovna izvršna vlast „plemena” vlada izabrana na izborima. Njihova prva vlada koja je izabrana po ovom ustavu je stupila na dužnost 1979. Ona je vlast preuzela od Biroa za Indijanska Pitanja (engl. Bureau of Indian Affairs (BIA)) 1979. godine.

Pregled uredi

 
Zemlja na koju su Menominiji polagali pravo u vreme potpisivanja Sporazuma iz Vašingtona (1831). Naslov mape, Omaeqnomenew-ahkew, na menominskom jeziku znači „Zemlja Naroda Divljeg Pirinča”.
 
Poglavica Oškoš 1858. godine
 
Menominska ratna toljaga sa šiljkom, koja potiče iz ranog 19. veka, eksponat Bruklinškog muzeja

Menomini pripadaju algonkvinskoj porodici naroda, koju čine narodi većinom naseljeni oko Velikih jezera i obale Atlantskog okeana. Jedan su od naroda koji od davnina naseljava današnji Viskonsin i Gornji Mičigen; naseljavali su teritoriju površine od oko 40.000 km² u vreme prvog susreta sa Evropljanima.[2] Veruje se da su u toj oblasti bili prisutni više od 1.000 godina. Prema nekim izvorima potiču od nosilaca „kulture starog bakra” (engl. Old Copper culture) i drugih starosedelaca koji su u ovoj oblasti bili prisutni oko 10.000 godina.[3]

Prema menominskom usmenom predanju Menominiji su oduvek bili „ovde”,[4] oni veruju da su „Kijaš Mačitivuk”, što u prevodu znači „Drevni”. Njihov rezervat se nalazi 96,5 kilometara zapadno od mesta na kome su prema njihovom predanju stvoreni. Pojavili su se na mestu gde se reka Menomini uliva u Grin Bej, zaliv jezera Mičigen, gde se danas nalazi grad Marinet.[3]

Njihov autonim je Mamasekto (engl. Mamaceqtaw), što znači „narod / ljudi”. Naziv Menomini je egzonim, koji potiče iz odžibvejskog jezika, iz koga je dospeo u engleski jezik. Angloamerikanci su pre Menomina susreli Odžibve koji su kao i Menomini algonkvinski narod. Od Odžibva su saznali za postojanje Menomina i za njihovo odžibvejsko ime. Odžibvejski naziv Manumini (manoominii), što znači „Narod Divljeg Pirinča”, potiče od osnovne namirnice koju su Menomini koristili u ishrani.[5]

Menomini su bili miran, prijateljski narod, koji je bio poznat po dobrim odnosima sa susedima. Kada se pojavila oneotska kultura u južnom Viskonsinu, Menomini su delili šume i vodu sa njima.

Menomini pripadaju starosedelačkim narodima Severoistočnih Šuma. Sa Evropljanima su se prvi put susreli sredinom 17. veka u Viskonsinu, tokom kolonijalnog doba.[6] U ovo doba su naseljavali veliki broj sela koje su posećivali francuski trgovci krznom. Antropolog Džejms Muni je 1928. procenio da ih je 1650. bilo oko 3.000.[7]

Rani francuski istraživači i trgovci su ih znali pod imenom Fols Avuan (franc. folles avoines), što znači divlja zob. Ovaj naziv se vezuje za divlji pirinač, osnovnu namirnicu koju su Menomini koristili u ishrani, koji su uzgajali i sakupljali u divljini. Menomini su u ishrani koristili veliki broj različitih vrsta biljaka i životinja, pri čemu je divlji pirinač, pored jesetre, bio jedan od dve najbitnije. Divlji pirinač je kao osnovna namirnica u ishrani bio od posebnog značaja, dok je jesetra imala veliki značaj u menominskoj mitologiji u kojoj se javljala kao „Otac Menomina”.[8] I dan danas se održavaju godišnje gozbe na kojima se poslužuju obe ove namirnice.[4]

 
Menominska muška narodna nošnja iz čikaškog Fildovog muzeja.

Menominski običaji su veoma slični odžibvejskim. Dok je njihov jezik sličniji meskvačko–sačko–kikapujskom jeziku, koji takođe pripada algonkvinskoj porodici jezika.

Pet osnovnih menominskih klanova su klan Medveda, Orla, Vuka, Ždrala i Losa. Svaki od njih je imao tradicionalnu odgovornost i ulogu unutar naroda. Kako je menominski sistem nasleđivanja bio patrilinearni, deca su društveni položaj nasleđivali od oca i od rođenja su pripadala klanu svojih očeva. Pripadnici klana se smatraju rođacima, pa svog supružnika moraju da izaberu izvan klana.[9] Etnolog Džejms Muni je napisao članak o Menominima, koji je objavljen u Katoličkoj Enciklopediji (1913), u kome je netačno navedeno da je menominski sistem nasleđivanja matrilinearni.

Kultura uredi

 
Lov na losose uz pomoć koplja i baklje, uljana slika, delo Pola Kejna. Na slici je prikazan menominski ribolovac, koji noću, iz kanua, lovi losose na reci Foks, uz pomoć koplja i baklje.

Menominski običaji uključuju obrede prelaza iz detinjstva u pubertet, kao i obrede koji uključuju višednevni post i život u malom osamljenom vigvamu. Kao deo prelaza iz detinjstva u pubertet, deca se pojedinačno susreću sa starcima, koji im tumače snove i koji ih obaveštavaju o odgovornostima odraslih, koje će oni preuzeti kad završe obred prelaza.[10]

Etnobotanika uredi

Menominska ishrana je uključivala i američki divlji beli luk (Allium tricoccum).[11] Krtole vrste Sagittaria cuneata su u ishrani korišćene zimi, a pripremane su tako što su nakon kuvanja, niske isečenih komada krtole ostavljane da se osuše.[12] Krupnocvetna uvularija (Uvularia grandiflora) je korišćena za lečenje rana i otoka.[13] Zečji duvan (Pseudognaphalium obtusifolium ssp obtusifolium) je takođe korišćen u narodnoj medicini. Taenidia integerrima iz porodice štitara je korišćena za otklanjanje disajnih problema;[14] ali i kao dodatak drugim melemima zbog svog prijatnog mirisa.[15] Koristili su unutrašnju koru balzamaste jele (Abies balsamea) za otklanjanje bolova u grudima, dok su tečni balzam koristili za prehlade i disajne probleme. Unutrašnju koru su koristili i kao oblogu protiv određenih bolesti.[16] Takođe su koristili biljnu smolu za čireve.[17]

Istorija uredi

Teritorija Viskonsin prikazana na Turističkoj džepnoj karti Mičigena iz 1835, uključuje Okrug Braun nastanjen Menominima, koji se prostirao na severnoj polovini teritorije.

Menomini su prvobitno naseljavali veliku površinu od 40.000 km², koja je obuhvatala deo Viskonsina i Gornjeg poluostrva Mičigena. Istorijski pomeni Menomina uključuju zapis oca Frederika Barage, slovenačkog misionara iz Mičigena, koji je u svom rečniku iz 1878. zapisao:

Mišinimakinago; — Ovo ime je dato nekim čudnim Indijancima (prema kazivanjima Odžipva [Odžibva]), koji veslaju kroz šumu, i koji se nekad mogu čuti kako pucaju, ali se nikad ne mogu videti. Od ove reči, je izvedeno ime sela Makinak, ili Mičilimakinak.[18]

Na menominskom jeziku reč makina znači kornjača. Džon Rid Svonton je u svom delu „Indijanska Plemena Severne Amerike” (engl. The Indian Tribes of North America) iz 1952, u odeljku „Viskonsin” zabeležio: „Menomini”, družina (banda) nazvana „Misinimak Kimiko Vininivuk (engl. Misi'nimäk Kimiko Wini'niwuk), narod Mičilimakinak, u blizini stare tvrđave Makinak (Mičigen)”.[7]

Menomini su potomci Indijanaca poznog vudlendskog doba, koji su naseljavali oblasti na kojima su ranije živeli, prvi stanovnici oblasti jezera Mičigen, nosioci Houpvelske tradicije srednjeg vudlendskog doba. Sa opadanjem Houpvelske kulture, oko 800 godine nove ere, oblast jezera Mičigen je postala dom Indijancima poznog vudlendskog doba.

Prvi francuski istraživači i trgovci krznom zatekli su njihove potomke: Menomine, Čipeve (Odžibve), Otave, Potavatome, Sauke, Fokse, Vinebagoe i Majamije. Veruje se da je francuski istraživač Žan Nikolet prvi nestarosedelac koji je došao na obale jezera Mičigen 1634. ili 1638.[19]

Prvi susret sa Evropljanima uredi

 
Potpis menominskog predstavnika na Velikom Montrealskom miru iz 1701. koji prrikazuje gromovitu pticu koja drži stabljiku divljeg ovsa (zobi).

Menomini i Vinebagoi (zajedno sa družinom (bandom) Potavatoma koji su se nedavno preselili u Viskonsin) su 1634. godine, bili svedoci doplovljavanja francuskog istraživača Žana Nikoleta i njegovog pristanka uz Crvenu obalu, u blizini današnjeg viskonsinskog grada Grin Beja. Nikolet, koji je tražio severozapadni prolaz u Kinu, nadao se da će pronaći i impresionirati Kineze. Kako se kanu približavao obali, Nikolet je obukao svileni kineski ceremonijalni ogrtač, stao na sredinu kanua i pucao sa dva pištolja.

Francuski sveštenik, profesor, istoričar, autor i istraživač Pjer Fransoa Gzavije de Šarlevoa, vodio je detaljan dnevnik svojih putovanja kroz Viskonsin i Luizijanu. On je 1721. naišao na Menomine, koje je nazvao Malomin („Narod Divljeg Ovsa”), što je francuski naziv koji je izveden od odžibvejskog imena Menomina:

Nakon što smo napredovali pet ili šest liga, našli smo se nasred malog ostrva, koje se nalazi u blizini zapadne strane zaliva i koje je skrivalo od našeg pogleda ušće reke, na kojem se nalazi selo Indijanaca Malomina, koje naši Francuzi nazivaju „Popl D'avoan” ili Indijanci Divljeg Ovsa, verovatno zbog toga što im je ta vrsta žita najznačajniji izvor hrane. Čitav narod se sastoji samo od ovog sela i to ne previše naseljenog. To je zaista velika šteta, oni su najbolji i najzgodniji muškarci u celoj Kanadi. Oni su čak i krupnijeg stasa od Potavatoma. Uveren sam da su imali isto poreklo i skoro isti jezik kao Nukejci i Indijanci sa vodopada.[20]

19. vek uredi

 
Amiskquew, a mid-19th century Menominee warrior, from History of the Indian Tribes of North America

Prvobitno su Menomini bili neutralni tokom Rata iz 1812, ali su kasnije postali saveznici Britanaca i Kanađana, kojima su pomogli da pobede američke snage koje su pokušavale da povrate Fort Makinak u bici za ostrvo Makinak (1814). Tokom narednih decenija, Menomini su bili pod pritiskom novih Angloameričkih doseljenika na tom području. Doseljenici su prvo počeli sa naseljavanjem Mičigena, gde im je osnovna delatnost postala seča drveća na Gornjem poluostrvu. Do sredine veka, rastao je priliv novih doseljenika. Tokom 1820-ih su predstavnici Stokbridž-Munsija, Indijanaca hrišćana iz Njujorka, zamolili Menomine da im dozvole da se nasele na delu njihove zemlje.

Postepeno su Menomini prodali vladi SAD veći deo svoje zemlje u Mičigenu i Viskonsinu, na osnovu 7 sporazuma koje su potpisali od 1821. do 1848. Prvo su prodali svoju zemlju u Mičigenu, a kasnije veliki deo zemlje u Viskonsinu. U doba kada je Viskonsin prerastao iz teritorije u državu, američka vlada je želela da ih preseli na zapad (preko reke Misisipi), cilj joj je bio da se svi američki starosedeoci odreknu polaganja prava na zemlju na istoku SAD. Poglavica Oškoš je otišao na reku Kro da bi obišao ponuđenu lokaciju za preseljenje, nakon čega je odbio ponuđenu zemlju, jer je njihova zemlja bila bolja za lov i divljač. Menomini su zadržali zemlju u blizini reke Volf u oblasti na kojoj se nalazi njihov današnji rezervat.[21] Zahvaljujući poglavici Oškošu Menomini su uspeli da se održe u Viskonsinu čiji su starosedeoci.[4]

Menominski Indijanski Rezervat uredi

 
Tribal office in Keshena

Menominski Indijanski Rezervat se nalazi u severoistočnom Viskonsinu. Većim delom se poklapa sa teritorijom Okruga Menomini, koji je osnovan nakon ukidanja „plemena” 1961. prema u to doba važećoj politici asimilacije, koju je sprovodila savezna vlada. „Pleme” je ponovo dobilo savezno priznanje 1975. kada je i rezervat obnovljen.

Rezervat je stvoren na osnovu sporazuma potpisanog sa vladom Sjedinjenih Američkih Država 12. maja 1854. prema kome su se Menomini odrekli polaganja prava na zemlju koja im je pripadala prema ranijim sporazumima, istim sporazumom im je pripala zemlja površine 432 km² na reci Volf u današnjem Viskonsinu. Dodatnim sporazumom, potpisanim 11. februara 1856. godine, izdvojen je jugozapadni deo rezervata kako bi bio stvoren poseban rezervat za Stokbridže i Lenape (Mansi/Munsi), koji su došli u ovo područje kao izbeglice iz države Njujork. Oni su osnovali zajedničko naselje Stokbridž-Mansi koje ima savezno priznanje.

Nakon što je „pleme” ponovo dobilo savezno priznanje 1973. godine, rezervat je povratio svoje istorijske granice 1975. godine. Mnogo malih džepova teritorije unutar okruga (i njegovog geografskog ekvivalenta grada) nisu deo rezervata. Njihova površina iznosi 1,14% područja okruga, tako da rezervat obuhvata 98,86% površine okruga. Najveći od ovih džepova je u zapadnom delu naselja Kešena. Prema američkom birou za popis stanovništva, ukupna površina menominskog rezervata i zemlje u povereništvu (trastu) van rezervata iznosi 939,6 km².[22]

Mali delovi okruga koji ne pripadaju rezervatu su gušće naseljeni od rezervata. Prema popisu stanovništva SAD 2020. od 4.255 stanovnika okruga, delove okruga van rezervata naseljava 1.223 (28,7%), dok na rezervatu živi 3.032 (71,3%) stanovnika.[23][24]

Najveća naselja su Ledžend Lejk i Kešena. Od kraja 20. veka građani rezervata su upravljali brojnim kockarnicama u ovim naseljima. Stanovnici rezervata govore engleskim, kao i menominskim jezikom, koji pripada algonkvinskoj porodici jezika.[25] Trenutno Menomina ima oko 8.700.

Naselja uredi

Ukidanje i obnova rezervata u 20. veku uredi

 
Menominski poglavica Den Vopus, tokom Drugog svetskog rata 24. avgusta 1943, u Alžiru četvrti Nju Orleansa. Fotografija Američke ratne mornarice.

Kao i mnogi drugi Američki starosedeoci Menomini su kao vojnici učestvovali u Drugom svetskom ratu.

Tokom 1950-ih, savezna politika prema Indijancima predviđala je ukidanje „posebne veze” između vlade Sjedinjenih Američkih Država i tih savezno priznatih nacija koje su smatrane spremnim za asimilaciju u angloameričku kulturu. Bilo je predviđeno da menominska nacija bude ukinuta, čime bi izgubila status suverene nacije. U to vreme, Klamati u Oregonu su bila jedina druga nacija koja je bila predviđena za ukidanje. Prema Birou za Indijanske Poslove Menomini su bili dovoljno ekonomski samostalni zahvaljujući svojoj drvnoj industriji, zbog čega im nije bila potrebna savezna pomoć i nadzor. Pre ukidanja su bili jedna od najbogatijih američkih starosedelačkih nacija.

Američki kongres je 1954. godine usvojio zakon kojim je ukinut menominski rezervat, dok je status savezno priznate suverene nacije Menominima oduzet 30. aprila 1961. godine. Imovina menominske nacije je prebačena u vlasništvo korporacije Menomini Enterprajzez, Ink. (engl. Menominee Enterprises, Inc. (MEI)). Ona je imala složenu strukturu i dva trasta, jedan od kojih, Frst Viskonsin Trast Kompani (engl. First Wisconsin Trust Company), je osnovala BIA (engl. BIA). Frst Viskonsin Trast Kompani je imala dovoljno glasova da je mogla da kontroliše Menomini Enterprajzez, Ink.[26]

Na zahtev Menomina država je na teritoriji ukinutog rezervata osnovala novi okrug (okrug Menomini). Očekivalo se da će okrug Menomini imati značajna ovlašćenja, međutim okrug je suštinski postao kolonija države Viskonsin.[27]

Posledica ukidanja rezervata je bila i značajan pad životnog standarda menominskog stanovništva. Zvaničnici okruga Menomini su morali da zatvore lokalnu bolnicu i deo škola, zbog velikih troškova reorganizacije rezervata u okrug. Okrug Menomini je bio najsiromašniji i najređe naseljeni okrug Viskonsina u to doba. Stanovništvo okruga nije moglo da se izdržava samo od prihoda od prodaje zanatskih proizvoda. Zbog nepostojanja industrije okrug nije mogao da obezbedi prihode od poreza kojima bi finansirao rad osnovnih javnih službi. Sredstva korporacije Menomini Enterprajzez koji su 1954. iznosili 10 miliona dolara smanjena su na samo 300.000 do 1964.[28] Zbog nemogućnosti da obezbedi neophodan priliv finansijskih sredstava rukovodstvo korporacije, kojom su dominirali belci, predložilo je 1967. godine prodaju dela menominske zemlje. Što je izazvalo veliko negodovanje Menomina.

Ovo je bilo doba indijanskog aktivizma, pa je deo menominskog stanovništva organizovao kampanju za vraćanje saveznog priznanja suverenosti menominske nacije. Među aktivistima je bila i Ejda Dir, jedna od vođa pokreta, koja je kasnije postala predstavnik američkih starosedelaca na saveznom nivou kao pomoćnik sekretara Biroa za Indijanska Pitanja (1993–1997). Menominski aktivisti su 1970. osnovali nevladinu organizaciju Određivanje Prava i Jedinstvo Menominskih Akcionara (engl. DRUMS). Uspeli su da blokiraju predlog prodaje menominske zemlje, koju je kontrolisala Menomini Enterprajzez, nestarosedelačkim preduzimačima i uspešno su preuzeli kontrolu nad bordom direktora korporacije. Takođe su uspeli da pridobiju podršku kongresa za obnovu saveznog priznanja suverene menominske nacije.[29][30]

Istovremeno, američki predsednik Ričard Nikson je podržavao politiku saveznih vlasti usmerenu na davanje veće samouprave starosedeocima, kao i poboljšanju u oblasti obrazovanja i zaštiti verskih sloboda. On je 22. 12. 1973. potpisao zakon o saveznom priznanju suverene nacije „Menomini Pleme Viskonsina”, koja je odmah po svom priznanju počela rad na obnovi rezervata, što je sprovedeno u delo 1975. Skupština menominske nacije je 1976. izglasala novi ustav i izabrala nacionalnu vladu, kojoj je 1979. preneta vlast koja je do tad bila u rukama BIA-e.

Pleme Menomini protiv Sjedinjenih Država (1968) uredi

Nakon ukidanja rezervata i gubitka statusa suverene nacije, u periodu kada je država Viskonsin imala jurisdikciju nad teritorijom ukinutog menominskog rezervata, troje Menomina je 1963. uhapšeno pod optužbom da su prekršili viskonsinski zakon o lovu i ribolovu. Oni su na kraju oslobođeni optužbi. Kada se država žalila na presudu, Vrhovni sud Viskonsina je doneo presudu prema kojoj pripadnici menominskog naroda više nemaju pravo na lov i ribolov zbog zakona o ukidanju koji je doneo Kongres 1954.

Nakon presude državnog vrhovnog suda, Menomini su podneli tužbu na Parničnom sudu Sjedinjenih Država protiv savezne države tražeći odštetu za oduzeto pravo na lov i ribolov, u slučaju Pleme Menomini protiv Sjedinjenih Država (1968). Parnični sud je presudio da Menomini i dalje imaju pravo na lov i ribolov, jer Kongres nije ukinuo ta prava. Suprotstavljene presude državnog i saveznog suda dovele su ovaj slučaj pred Vrhovni sud Sjedinjenih Američkih Država.

Savezni Vrhovni sud je 1968. presudio da su Menomini zadržali pravo na lov i ribolov koje su imali prema potpisanim sporazumima i nakon gubitka statusa suverene nacije, jer Kongres nije jasno ukinuo ova prava u svom zakonodavstvu. Ovo je bio značajan slučaj, koji je pomogao zaštiti prava na lov i ribolov američkih starosedelaca.

Menominska vlada uredi

Osnovni pravni akt menominske nacije je ustav. Izvršnu vlast čine na izborima izabrano plemensko veće i presedavajući.

Menominska vlada (menominsko plemensko veće) je 1993. osnovala Koledž Menominske Nacije, koji je akreditovan 1998. Koledžu pripada i Institut za Održivi Razvoj, koji promoviše menominsku etiku i život u balansu sa zemljom.[31] Koledž Menominske Nacije je jedan u nizu domorodačkih koledža i univerziteta koji su osnovani od ranih 1970-ih i jedan od dva u Viskonsinu.

Ekonomija uredi

Najznačajnija grana menominske ekonomije je drvna industrija koja kao sirovinu koristi drvnu građu iz šuma menominskog rezervata.[32] Prema proceni izvršenoj 1870. na rezervatu koji je bio površine 950 km², nalazilo se 31.000.000 m³ drvne sirovine. Do 2002. količina drvne sirovine je dostigla 40.000.000 m³. U godinama između ove dve procene, iskorišćeno je više od 530 million m³.[33] Menomini Enterprajziz je 1994. postalo prvo preduzeće iz oblasti drvne industrije u SAD koje je dobilo sertifikat od Saveta za Upravljanje Šumama (Forest Stewardship Council — FSC.org).[34][35]

Od 5. 6. 1987. u vlasništvu menominske nacije je kockarnica u čijem sastavu je i hotel. Kockarnica zapošljava veliki broj radnika, njih oko 500, od kojih Menomini i članovi njihovih porodica (drugih nacionalnosti) čine približno 79%.[36]

Spor oko drvne sirovine uredi

Menomini su tradicionalno koristili drvnu sirovinu na održivi način. Kada je tornado 1905. oborio veliki broj stabala na menominskom rezervatu, zbog nedovoljnih kapaciteta pilana u vlasništvu Menomina da preradi drvnu sirovinu pre nego što istruli, Šumarska služba SAD (United States Forest Service) se uključila u upravljanje menominskim šumama. Iako su se Menomini i senator Robert M. La Folet zalagali za politiku održivog korišćenja resursa, Šumarska služba je sve do 1926. krčila šume na rezervatu, pri čemu je posekla 70% drvne građe. Zatim je Sekretarijat za prirodna bogatstva SAD (United States Department of the Interior) od Šumarske službe preuzeo nadležnost, jer rezervat drži u povereništvu u korist Menomina. U narednim decenijama sekretarijat je smanjio seču stabala na 30%, što je omogućilo šumi da se oporavi. Menomini su 1934. podneli tužbu na Parničnom sudu Sjedinjenih Država protiv Šumarske službe, optužujući je da im je nekontrolisanom sečom nanela štetu uništenjem sirovinske baze. Na sudu je 1952. zaključeno poravnanje, kojim su Menomini dobili 8.500.000 dolara odštete.[26]

Poznati Menominiji uredi

Izvori uredi

  1. ^ Brief History - About Us. The Menomonee Indian Tribe of Wisconsin.
  2. ^ History, Menominee Indian Tribe of Wisconsin
  3. ^ a b Boatman, John (1998). Wisconsin American Indian History and Culture. Dubuque, IA: Kendall/Hunt Publishing Co., pp. 37.
  4. ^ a b v "Menominee" Arhivirano 2007-06-26 na sajtu Wayback Machine, Indian Country, Milwaukee Public Museum
  5. ^ Campbell, Lyle (1997).American Indian Languages: The Historical Linguistics of Native America, Oxford: Oxford University Press, pp. 401, n.134
  6. ^ „Menominee Indian Tribe of Wisconsin. Who are We?”. Arhivirano iz originala 14. 10. 2011. g. Pristupljeno 28. 11. 2011. 
  7. ^ a b Džon Rid Svonton (1952). Indian Tribes of North America. Washington, D.C.: U.S. Government Printing Office. Reprinted by the Smithsonian Institution, 1974, 1979, 1984, pp. 250–256.
  8. ^ Ross, Norbert; Medin, Douglas; Cox, Douglass (2006). Culture and Resource Conflict: Why Meanings Matter. New York: Russell Sage Foundation. ISBN 978-0-87154-570-1. 
  9. ^ "Menominee Clans depicted at UWSP" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (26. mart 2018), Pointer Alumnus, University of Wisconsin – Steven Point, Spring 2003, pp. 1 and 5, accessed 28 August 2012
  10. ^ "Menominee Culture" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (17. novembar 2007), Indian Country Wisconsin, Milwaukee Public Museum
  11. ^ Smith, Huron H. 1923 "Ethnobotany of the Menomini Indians". Bulletin of the Public Museum of the City of Milwaukee 4:1-174 (p. 69)
  12. ^ Smith, Huron H. 1923 "Ethnobotany of the Menomini Indians". Bulletin of the Public Museum of the City of Milwaukee 4:1-174 (p. 61)
  13. ^ Smith, Huron H. 1923 "Ethnobotany of the Menomini Indians". Bulletin of the Public Museum of the City of Milwaukee 4:1-174 (p. 41)
  14. ^ Smith, Huron H., 1923, Ethnobotany of the Menomini Indians, Bulletin of the Public Museum of the City of Milwaukee 4:1-174, page 56
  15. ^ Smith, Huron H., 1928, Ethnobotany of the Meskwaki Indians, Bulletin of the Public Museum of the City of Milwaukee 4:175-326, page 250
  16. ^ Smith, Huron H., 1923, Ethnobotany of the Menomini Indians, Bulletin of the Public Museum of the City of Milwaukee 4:1-174, page 45
  17. ^ Densmore, Francis, 1932, Menominee Music, SI-BAE Bulletin #102, page 132
  18. ^ Baraga, Frederic (1878). A Dictionary of the Otchipwe Language. Montreal: Beauchemin & Valois, v. 2, p. 248.
  19. ^ Bogue, Margaret Beattie (1985). Around the Shores of Lake Michigan: A Guide to Historic Sites. University of Wisconsin Press. str. 7–13. ISBN 0-299-10004-9. .
  20. ^ Charlevoix., Pierre Francois Xavier de (1928). Louise Phelps Kellogg, Ph.D., ur. Journal of a Voyage to North America in Two Volumes (Izveštaj). The Caxton Club. 
  21. ^ The Menominee Tribe of Indians v. United States, 95 Ct.Cl. 232 (Ct.Cl., 1941).
  22. ^ „2020 Gazetteer Files”. census.gov. US Census Bureau. Pristupljeno 13. 7. 2022. 
  23. ^ „2020 Decennial Census: Menominee County, Wisconsin”. data.census.gov. U.S. Census Bureau. Pristupljeno 13. 7. 2022. 
  24. ^ „2020 Decennial Census: Menominee Reservation (reservation only)”. data.census.gov. U.S. Census Bureau. Pristupljeno 13. 7. 2022. 
  25. ^ Menominee Language and the Menominee Indian Tribe (Menomini, Mamaceqtaw)
  26. ^ a b Patty Loew (2001). Indian Nations of Wisconsin: Histories of Endurance and Renewal. Madison: Wisconsin Historical Society Press, pp. 31–34.
  27. ^ Nancy O. Lurie (1972.) "Menominee Termination: From Reservation to Colony," Human Organization, 31: 257-269
  28. ^ Tiller, Veronica. Tiller's Guide to Indian Country: Economic Profiles of American Indian Reservations, Bowarrow Publishing Company, 1996. Velarde Tiller, Veronica E. (1996). Tiller's Guide to Indian Country: Economic Profiles of American Indian Reservations. BowArrow Publishing Company. ISBN 1-885931-01-8. .
  29. ^ Indian Country Wisconsin Arhivirano 2007-06-26 na sajtu Wayback Machine, Milwaukee Public Museum, accessed 30 June 2008.
  30. ^ Nancy O. Lurie (1971). „Menominee Termination”. Indian Historian. 4 (4): 31—43. .
  31. ^ "Sustainable Development Institute » Research Education Outreach", College of Menominee Nation
  32. ^ Alan McQuillan, "American Indian Timber Management Policy: Its Evolution in the Context of U. S. Forest History," in Trusteeship in Change: Toward Tribal Autonomy in Resource Management, eds. R. L. Clow and I Sutton (University Press of Colorado, 2001): 73–102.
  33. ^ William McDonough and Michael Braungart, Cradle to Cradle; Remaking the Way We Make Things, New York: North Point Press, 2002, p. 88
  34. ^ Sustainable Management of Temperate Hardwood Forests: A Review of the Forest Management Practices of Menominee Tribal Enterprises, Inc. 1992. Scientific Certification Systems, Berkeley, CA.
  35. ^ Assessment of the Forest Management Practices of the Menominee Tribal Enterprises, Inc. 1994. Scientific Certification Systems, Berkeley, CA, and Smart Wood Certification Program. Sigurd Olson Environmental Institute, Northland College, Ashland, WI
  36. ^ About Us
  37. ^ "The Struggle for Self-Determination", History of the Menominee Indians since 1854, Britannica Encyclopedia online

Literatura uredi

  • Beck, David R. M. (2005). The Struggle for Self-Determination: History of the Menominee Indians Since 1854. Lincoln, NE: University of Nebraska Press.
  • Boatman, John (1998). Wisconsin American Indian History and Culture. Dubuque, IA: Kendall/Hunt Publishing.
  • Davis, Thomas (2000). Sustaining the Forest, the People, and the Spirit. Albany, N.Y.: State University of New York.
  • Loew, Patty (2001). Indian Nations of Wisconsin: Histories of Endurance and Renewal. Madison: Wisconsin Historical Society Press.
  • Nichols, Phebe Jewell (Mrs. Angus F. Lookaround). Oshkosh The Brave: Chief of the Menominees, and His Family. Menominee Indian Reservation, 1954.
  • Skinner, Alanson (1921). Material culture of the Menomini. Museum of the American Indian, Heye Foundation. Pristupljeno 25. 8. 2012. 

Za dalje čitanje uredi

  • Nancy Lurie (1972), "Menominee Termination: From Reservation to Colony," Human Organization, 31: 257–269
  • Nancy Lurie (1987), "Menominee Termination and Restoration," in Donald L. Fixico, ed., An Anthology of Western Great Lakes Indians History (Milwaukee: American Indian Studies Program): 439–478

Spoljašnje veze uredi

 
Menomini na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Меномини_(народ)&oldid=26934953”