Pijaca kraljice Viktorije
Pijaca kraljice Viktorije (takođe poznata kao Kraljica Viktorija, a na lokalnom nivou kao '"Vik-Pijaca"') je simbol Melburna, u Australiji, i sa oko sedam hektara (17 ari) - najveća je otvorena pijaca u Južnoj hemisferi. Pijaca je značajna za kulturu i baštinu Melburna. Pijaca je dobila ime po kraljici Viktoriji, koja je upravljala Britanijom od 1837 do 1901 godine. Pijaca kraljice Viktorije- jedina preživela pijaca iz 19. veka u Centralnom poslovnom delu Melburna. Postojale su tri velike pijace u centru Melburna, ali dve od njih, i Istočna pijaca i Zapadna pijaca, obe otvorene pre Kraljice Viktorije, zatvorene su 1960-ih godina. One su takođe važan deo očuvane zbirke Pijace Viktorija, koja obuhvata unutrašnju prigradsku Prahran pijacu i Jug Melburn pijacu.
Istorija
urediOd svog osnivanja u 1878. godini,pijaca kraljice Viktorije imala je živu i raznovrsnu istoriju. Prvobitno je bila groblje, stočna pijaca i veleprodaja voća i povrća. Svaki od ovih perioda ima svoju blistavu istoriju.
Pre pijace
urediZapadna pijaca je bila prva zvanična pijaca povrća i voća u Melburnu, stvorena samo 6 godina nakon naseljavanja. Na kraju, veleprodaja voća, trajala je devedeset godina,ograničena pijacom, Kolins i Vilijams ulicom i Flinders-Lejn usred centra grada. Dalji razvoj i proširenje Melburna na istok dovelo je do stvaranja Istočne pijace. Mnogo popularnija nego Zapadna pijaca, Istočna pijaca je bila mnogo posećenija širom naroda. Njen rast vremenom i popularnost u javnosti je dovela do pada Zapadne pijace.[1]
Izrada Donje pijace
urediDonja pijaca (Sala delikatesa,sala mesa i ribe i H i I barake) je osnovana 1857. godine kao pijaca povrća i voća zbog gužve i zakrčenosti na Istočnoj pijaci. Međutim, lokacija je osporena zbog blizine starog melburnskog groblja. On nije bio popularan među prodavcima, koji su odbili da koriste taj prostor. Kao rezultat toga prostor je postao pijaca stoke i sena(pijaca mesa Reserve)do 1867. godine, kada je sala mesa izgrađena na uglu Elizabetine i Viktorijine ulice. Iako je kratko vreme bila veleprodaja mesa,ova zgrada je najzad postala maloprodaja i klanica mesa i ribe.[1]
U godini svog zvaničnog osnivanja, pijaca se proširila na veleprodaju i maloprodaju povrća i voća, što je podstaklo ekspanziju G, H,I i J baraka.H i I barake se još uvek nalaze na svojim mestima, međutim, G baraka je uklonjena, kako bi se izgradio utovarišni tesnac za salu mesa i J baraku koja je kasnije izgorela i zamenjena je javnim parkingom. Prodavnice u Elizabetinoj ulici su izgrađene 1880. godine, nakon obnavljanja Elizabetine ulice, koja je omogućila izgradnju poznate Sale mesa i ribe 1884.godine.
Izrada gornje pijace
urediGornja pijaca, za razliku od Donje pijace, u početku nije bila predviđena za tu namenu. Mesto ove pijace je imalo mnoge druge namene, uključujući škole i gimnastičke hale, ali je bila najpoznatija kao prvo groblje u Melburnu. Izgradnja A-F barake počela je 1877. godine u Viktorijinoj ulici na kraju pijace,otkada je ovaj deo prestao da se koristi kao odsek groblja. Od 1930. godine cela Gornja pijaca (uključujući i K i L barake) je izgrađena i proširena sve do ulice Pil.[1]
Između 1929 i 1930 u Melburnu je izgrađeno 60 tezgi, koje su se nalazile na mestu sadašnjeg parkinga,i koje su smeštale veleprodajne posrednike i trgovce. Međutim, to je bilo kratkog veka, posle optužbi za korupciju i uterivanje dugova izazvano Kraljevskom komisijom (1960), koje je dovelo do odluke da se premesti veleprodaja u Futskrej 1969. godine. Sve što je ostalo danas je jedan niz prodavnica u Franklinovoj ulici.[1]
Zaštita pijace
urediGrad Melburn se 1964. g. zalagao za rekonstrukciju pijace u 1200 parking mesta, koji bi postao najveći parking u centru grada. Podela na veleprodaju i maloprodaju su doveli do ideje o rekonstrukciji pijace kraljice Viktorije u tržni centar,poslovni i hotelski kompleks 1970-ih godina. Međutim, neodobravanje javnosti je to sprečilo i kao rezultat pijaca je klasifikovana u Nacionalni fond. Kasnije, pijaca i njene zgrade su stavljene na listu Registra istorijskih građevina. Pijaca Kraljice Viktorije je opstala do danas kao najveća i najbolje očuvana pijaca Melburna iz devetnaestog veka.[1]
Danas
uredi
Danas, pijaca je glavna turistička destinacija u Melburnu, nudeći razno voće i povrće, meso, živinu i morske plodove, izuzetne i delikatesne proizvode, kao i slatke specijalitete. Takođe postoji veliki neprehrambeni deo pijace, gde se nalazi raznovrstan asortiman odeće, obuće, nakita i ručnih radova.
Pijaca je takođe poznata po kamionu sa vrućim krofnama koji radi već više od pola veka i postao je deo lokalne tradicije. Poznat je po svojim krofnama sa džemom.[2]
Pijaca radi svaki dan u nedelji, osim ponedeljka i srede.Sredom uveče u letnjim mesecima, postoji noćna pijaca, koja nudi restorane, barove, zabavne programe i raznovrsne tezge. U januaru 2010. godine, Herald San je prijavio da urbanisti žele da promene pijacu u "gurmansko čvorište" primenom kvalitetnih prehrambenih tezgi. Gradonačelnik Robert Dojl rekao je on dobio ideju nakon posete londonske pijace Borou, koji ima "butike" za koje oseća da bi mogli da prorade u Melburnu. U maju 2015. godine grad Melburn je u projektu 2015-2016 iz budžeta izdvojio $80,64 miliona dolara za ulaganja u pijacu kraljice Viktorije. 12. juna 2015. godine gradonačelnik Robert Dojl i ministar životne sredine Greg Hant su najavili početak procesa svrstavanja pijace u UNESKO-vu Svetsku baštinu. Pijaca kraljice Viktorije ima cvoj Tviter nalog, i prvenstveno je korišćen za najave događaja koji se odigravaju, kao što su festival roštilja u Melburnu i noćna pijaca.
Reference
uredi- ^ a b v g d „Queen Victoria Market”. http://www.qvm.com.au/about/history/. Queen Victoria Market. Pristupljeno 2. 01. 2015. Spoljašnja veza u
|website=(pomoć) - ^ „A hot piece of history”. The Age. Melbourne: Fairfax. 05. 02. 2004. Pristupljeno 22. 07. 2009.
Literatura
uredi- Fyfe, Melissa (11. 03. 2003). „Has the sun set on solar power?”. The Age. Melbourne. str. 11. Arhivirano iz originala 23. 12. 2007. g. Pristupljeno 22. 07. 2009.
- Hastie, David (03. 01. 2010). „Traders attack boutique market plan”. Sunday Herald Sun. str. 26. Pristupljeno 03. 01. 2010.
