Википедија

Pol Veler

Pol Džon Veler (engl. Paul John Weller) je engleski pevač i muzičar. Veler je slavu postigao bendom The Jam (1972–1982). Karijeru je nastavio sa soul bendom The Style Council (1983–1989), a od 1991. godine nastupa kao solo umetnik.

Pol Veler
Pol Veler u Belgiji 2009. godine
Lični podaci
Puno imeDžon Pol Veler
Datum rođenja(1958-05-25)25. maj 1958. (65 god.)
Mesto rođenjaVouking, Ujedinjeno Kraljevstvo
Zanimanje
  • pevač
  • tekstopisac
Muzički rad
Aktivni period1972—danas
Žanr
Instrumenti
  • vokal
  • gitara
  • bas gitara
  • klavijatura
Ostalo
Povezani članci
Veb-sajtwww.paulweller.com

Uprkos široko rasprostranjenom kritičkom priznanju kao pevača, tekstopisaca i gitariste, Veler je i dalje ostao nacionalna, a ne internacionalna zvezda i dobar deo njegovih tekstova baziran je na britanskoj kulturi.[1][2]

Dejli telegraf napisao je da je osim Dejvida Bouija teško zamisliti nekog drugog britanskog izvođača sa tako dugotrajnom i raznovrsnom karijerom.[3] Bi-Bi-Si ga je 2007. godine nazvao jednim od najpoštovanijih tekstopisaca i izvođača u poslednjih 30 godina.[4]

Dobio je četiri Brit nagrade - tri je puta osvojio nagradu za najboljeg muškog izvođača, a 2006. godine nagradu za izvanredan doprinos muzici.

Detinjstvo i rana mladost uredi

Veler je rođen 25. maja 1958. u Voukingu, Sari, Engleska. Iako rođen kao Džon Vilijam Veler, roditelji su ga oduvek zvali Pol. Otac radio je kao taksista i građevinski radnik, a majka je bila čistačica. Kao dete slušao je tadašnje bendove, Bitlse, Hu i druge. Kada je upisao srednju školu, muzika je već bila centar njegovog interesovanja, počeo je da svira gitaru. Sa 14 godina osnovao je prvi bend, preteču grupe Džem. Nakon završetka školovanja, posvetio se isključivo muzici.[1]

Džem uredi

Glavni članak: The Jam (muzička grupa)

Džem je osnovan 1972. godine. Bend su činili Pol Veler - vokal i bas, Stiv Brukiz (Steve Brookes) - gitara i vokal i Rik Bakler (Rick Buckler) - bubnjevi.[5] Menadžer benda bio je Polov otac, Džon Veler. Sastav Kleš bio je jedan od prvih zagovornika benda, te ih je uzeo kao podršku na turneji 1977. godine.[6]

Džemov prvi singl „In the City” uvrstio ih je u top 40 u Velikoj Britaniji u maju 1977. Iako je svaki naredni singl imao plasman u Top 40, bend je tek nakon objavljivanja pesme sa političkom konotacijom „The Eton Rifles” ušao u Top 10, dostigavši 3. mesto u novembru 1979. Sve veću popularnost donosila im je mešavina Velerovih oštrih tekstova sa pop melodijama. Njihov prvi singl koji je došao do vrha Top 40 u Britaniji bio je „Going Underground”, marta 1980.

Džem je, nakon Bitlsa, bio prva grupa koja je u jednoj emisiji Top of the Pops izvela dve pesme sa istog singla. To su uspeli sa singlom na kojem su bile pesme „Town Called Malice” i „Precious”. Isti uspeh ponovio je tek Oejzis, 1996. godine. Džem je čak imao dva singla na listi prvih 20 singlova u UK (UK Singles Chart) koja nisu bila izdata u Velikoj Britaniji. Nemačka i nizozemska izdanja ovih singlova bila su uvožena u Veliku Britaniju.[7]

Kako se popularnost benda povećavala, Veler je želeo da istražuje i druge stilove muzike. Kada je 1982. godine najavio da će raspustiti Džem krajem te godine, ostatak benda bio je iznenađen. Iako su ostali članovi Džema smatrali da ima prostora za dalji napredak, Veler je bio uporan u odluci da raspusti bend. Njihov poslednji singl, „Beat Surrender”, postao je četvrti singl na samom vrhu britanske liste, postigavši broj 1 već u prvoj sedmici izdanja. Oproštajni koncerti Džema u Vembli areni bili su rasprodati. Poslednji koncert održan je u Brajton centru, 11. decembra 1982.[8]

Stajl kaunsil uredi

Početkom 1983. Veler je sa klavijaturistom Mikom Talbotom oformio Stajl kaunsil. Veler je doveo Stiva Vajta da svira bubnjeve, kao i pevačicu Di Si Li (Dee C Lee) koja je prethodno bila prateći vokal grupe Wham!

Bez ograničenja muzičkog stila, koji je osećao u Džemu, Pol Veler bio je u mogućnosti da eksperimentiše sa širokim rasponom muzike, od popa, džeza, soula, ritam i bluz muzike, haus muzike do narodnih balada. U ovo vreme postigao je i prvi uspeh U SAD sa pesmama „My Ever Changing Moods” i „You're The Best Thing”. U Australiji je singl „Shout to the Top” došao do prvog mesta na top listama.[1]

Nakon učešća u Bend ejdu (Band Aid) 1984. godine za gladne u Etiopiji, Veler je decembra iste godine osnovao svoj humanitarni ansambl pod nazivom The Council Collective. Ansambl je snimio numeru Soul Deep. Sredstva koja su prikupili bila su namenjena rudarima koji su učestvovali u štrajku koji se u to vreme dešavao u Velikoj Britaniji i porodici Dejvida Vilkija (David Wilkie), taksiste stradalom tokom štrajka.[a]

U drugoj polovini osamdesetih godina, popularnost benda se smanjivala. Konačnoj odluci o raspuštanju benda 1989. godine, doprinelo je odbijanje izdavačke kuće da objavi peti studijski album. Album je ipak izdat u malom tiražu na vinilu, a kasnije je uključen na retropsektivni CD, koji je objavljen 1998. godine.[10]

Solo karijera uredi

Godinu nakon raspada Stajl kaunsila, Veler je proveo pauzirajući. Prvi put od svoje 17. godine, nije imao ni bend ni ugovor sa izdavačkom kućom. Ubrzo je počeo da radi na solo albumu koji je objavljen pod nazivom Pol Veler 1992. godine. Album je imao i komercijalni i kritički uspeh. U studio se vratio već naredne godine i snimio album Wild Wood. Istoimena pesma donela mu je nominaciju za nagradu Merkjuri.[11]

 
Sa pratećim bendom 2008. godine u Kardifu

Album Stanley Road iz 1995. godine, vratio ga je na vrhove top lista u Velikoj Britaniji. Ovo je i njegov najprodavaniji album. Na albumu nalaze se hitovi „The Changingman” i „You Do Something To Me”. Veler se našao među muzičarima koji se povezuju sa počecima pokreta Britpop, iz kojeg su kasnije proistekle grupe poput Oejzisa, Blura i Pulpa.[1]

Sledeći album Heavy Soul (1997), doneo je novi, siroviji zvuk. Singl „Peacock Suit” došao je do broja 4 na britanskoj listi singlova, a album do broja 2. Peti solo album Heliocentric objavljen je 2000. godine. Iako je tada bilo govora da će ovo biti poslednji Velerov album, demantovao je glasine objavivši hit album Illumination 2002. godine. Sledio je album Studio 150 (2004) sa obradama pesama raznih muzičara, a nakon njega As Is Now (2005).

Brit nagradu za životno delo dobio je 2006. godine. Iste godine ponuđen mu je i viteško odlikovanje (Order of the British Empire), ali je ovu počast odbio. Još jednu Brit nagradu za najboljeg muškog izvođača dobio je 2009. godine. Ovo je predstavljalo veliko iznenađenje i izazvalo je burnu reakciju u kladioničarskim krugovima zbog velikog broja uloga upravo na Velera. Kompanija koja je organizovala klađenje, izgubila je 100.000 funti. Ceo događaj rezultirao je ukidanjem klađenja za pobednika Brit nagrade.[12]

Dupli album 22 Dreams objavljen je juna 2008. godine. Iste godine Pol Veler je nastupio na festivalu Egzit.[13]

Nagradu Godlike Genius Award, dobio je 2010. godine, Album Wake Up the Nation iz iste godine, doneo mu je još jednu nominaciju za Merkjuri nagradu.[11] EP Dragonfly objavljen je u limitiranom vinil izdanju od 3000 kopija 2012. godine. U narednom periodu sarađivao je sa bendom The Moons (vokali), kao i sa Olijem Mersom, za čiji četvrti album je napisao pesmu.

U poslednjoj epizodi TV serije Šerlok, pojavio se u kameo ulozi 2017. godine.

Privatni život uredi

Nakon formiranja Stajl Kaunsila, započeo je vezu sa Di Si Li, članicom benda. Par se venčao 1987. godine, a razišao 1998. Iz ovog braka Veler ima dvoje dece. Iz veze sa Lusi Halperin ima ćerku[14], a još dvoje dece dobio je iz veze sa Samantom Stok.[15] 2010. godine, Veler se oženio sa Hanom Endruz sa kojom ima troje dece.[16]

Džon Veler, otac Pola Velera, koji mu je bio menadžer tokom 30 godina, od osnivanja Džema, preminuo je 2009. godine.[17]

Diskografija uredi

Džem uredi

Stajl kaunsil uredi

Solo uredi

Napomene uredi

  1. ^ Taksista je poginuo kada su sa nadvožnjaka na njegov automobil rudari u štrajku bacili betonski blok. U automobilu je bio i rudar koji nije štrajkovao.[9]

Reference uredi

  1. ^ a b v g „Paul Weller Biography”. Famous people. Pristupljeno 14. 2. 2020. 
  2. ^ „The modfather returns”. The Times. London. 2. 9. 2007. 
  3. ^ Naughton, Pete (5. 12. 2015). „Paul Weller, Eventim Apollo: 'the modfather remains a dynamic force'”. The Daily Telegraph. Pristupljeno 14. 2. 2020. 
  4. ^ „Desert Island Discs with Paul Weller”. Desert Island Discs. 16. 12. 2007. BBC. BBC Radio 4. 
  5. ^ „The Jam”. Encyclopaedia Britannica. Pristupljeno 16. 2. 2020. 
  6. ^ That's Entertainment: My Life in The Jam ISBN 978-1-783-05794-8 p. 33
  7. ^ „The Jam”. The Guardian. 3. 12. 2012. Pristupljeno 16. 2. 2020. 
  8. ^ „THE JAM: DECEMBER 11TH 1982 BY SIMON WELLS”. Modculture. Pristupljeno 16. 2. 2020. 
  9. ^ „From the archive, 1 December 1984: Taxi driver killed by striking miners”. The Guardian. Pristupljeno 14. 2. 2020. 
  10. ^ „Artist Biography by Stephen Thomas Erlewine”. All Music. Pristupljeno 16. 2. 2020. 
  11. ^ a b „Paul Weller and Biffy Clyro nominated for Mercury Music Prize”. Dailyrecord.co.uk. Pristupljeno 18. 2. 2020. 
  12. ^ „Brit awards: Paul Weller win costs bookmakers £100,000”. The Telegraph. Pristupljeno 18. 2. 2020. 
  13. ^ Veljković, Pavle (12. 7. 2008). „Ćaskanje na Tvrđavi: Pol Veler”. B92. Pristupljeno 18. 2. 2020. 
  14. ^ Off the Record by David Smith, Evening Standard, 31 August 2007
  15. ^ „Paul Weller: 'I miss the chaos and madness'”. The Guardian. London. 13. 3. 2014. Pristupljeno 18. 2. 2020. 
  16. ^ „Paul Weller welcomes daughter Nova as he becomes father for eighth time”. Evening Standard. London. 12. 7. 2017. Pristupljeno 18. 2. 2020. 
  17. ^ „John Weller: Father of Paul Weller who managed his son for 30 years”. The Independent. London. 27. 4. 2009. Arhivirano iz originala 30. 04. 2009. g. Pristupljeno 18. 2. 2020. 
  18. ^ „Paul Weller – Uncut on ‘A Kind Revolution’”. paulweller.com. Arhivirano iz originala 07. 06. 2020. g. Pristupljeno 14. 2. 2020. 

Spoljašnje veze uredi

 
Pol Veler na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Пол_Велер&oldid=26699972”