Saraguri
Saraguri (grč. Σαράγουροι, sir. Šarağurs)[1] je bilo evroazijsko ogursko (turkijski plemenski savez)[2] nomadsko pleme koje se pominje u 5. i 6. veku. Oni mogu biti Suluci (蘇路羯, suoluo-kjɐt) koji se pominju u kineskoj Knjizi Suej.[3] Saraguri su poreklom su iz zapadnog Sibira i kazahstanskih stepa, odakle su ih Saviri raselili severno od Kavkaza.[4]
Oko 463. godine nove ere, Akaciri i druga plemena koja su bila deo Hunskog saveza napala su Saragure, jedno od prvih Ogurskih plemena koje je ušlo u pontsko-kaspijsku stepu kao rezultat migracija koje su u Unutrašnjoj Aziji pokrenuli napad Uara na Kidare (podgrupa Zijona.[5] Akaciri su živeli severno od Crnog mora, zapadno od Krima.[6] Prema Priskusu, Ernak i Dengizih su 463. godine poslali predstavnike Saragura, Ogura (ili Urogija)),[6] možda vizantijska greška za Ujgure[7])) i Onogure caru u Carigrad,[8] i objasnio je da su ih Sabiri proterali iz svoje domovine, koje su Avari napali u Unutrašnjoj Aziji.[9][10] Godine 469. Saraguri su zatražili i dobili rimsku zaštitu.[11] Krajem 500-ih Saraguri, Kutriguri, Utiguri i Onoguri su držali deo stepe severno od Crnog mora.[12] Godine 555. Pseudo-Zaharija Retor pominje Saragure kao jedno od trinaest nomadskih plemena severno od Kavkaza, međutim, neizvesno je da li je pleme još uvek postojalo u to vreme.[13] Između 630. i 635. godine kan Kubrat je uspeo da ujedini Onogure i Bugare sa plemenima Kutrigura i Utigura, a verovatno i Saragura, pod jedinstvenom vlašću, stvarajući moćnu konfederaciju koju su srednjovekovni autori u Zapadnoj Evropi nazivali Stara Velika Bugarska,[14] ili Patrija Onogurija. Prema nekim naučnicima, tačnije se naziva Onogundursko-bugarsko carstvo.[15]
Saraγur ili Šara Oγur znači „žuti” ili „beli”, a može se čak i prevesti kao „zapadnjaci”.[16]
Vidi još uredi
Reference uredi
- ^ Gyula Moravcsik (1958). Byzantinoturcica. Akademie-Verlag. str. 268.
- ^ Kim 2013; Golden 1992, str. 92–93, 103
- ^ Cheng, Fanyi. "The Research on the Identification between the Tiele (鐵勒) and the Oğuric tribes" in Archivum Eurasiae Medii AeviARCHIVUM EURASIAE ed. Th. T. Allsen, P. B. Golden, R. K. Kovalev, A. P. Martinez. 19 (2012). Harrassowitz Verlag, Wiesbaden. p. 106
- ^ Greatrex; et al. (2011). The Chronicle of Pseudo-Zachariah Rhetor: Church and War in Late Antiquity. Liverpool University Press. str. 449—. ISBN 978-1-84631-493-3.
- ^ Golden 1992, str. 92–93, 103.
- ^ a b Blockley 1992, str. 73.
- ^ Kim 2013, str. 175.
- ^ Golden 1992, str. 92–93.
- ^ Golden 1992, str. 92–93, 97.
- ^ Golden 2011, str. 70.
- ^ Hussey 1966, str. 469.
- ^ Curta 2001, str. 208.
- ^ Kim 2013, str. 141.
- ^ Patriarch Nikephoros I of Constantinople, Historia syntomos, breviarium
- ^ Zimonyi Istvan: "History of the Turkic speaking peoples in Europe before the Ottomans". (Uppsala University: Institute of Linguistics and Philology) (archived from the original Arhivirano 2012-07-22 na sajtu Wayback Machine on 2013-10-21)
- ^ D. Sinor, "Autour d’une Migration de Peuples au Ve siècle" in Journal Asiatique, 1946-1947, p. 5
Literatura uredi
- Blockley, R. C. (1992). East Roman Foreign Policy: Formation and Conduct from Diocletian to Anastasius. Cairns. ISBN 978-0-905205-83-0.
- Florin Curta The Making of the Slavs: History and Archaeology of the Lower Danube Region, c. 500–700. Cambridge: Cambridge University Press. 2001. ISBN 9781139428880.
- Hussey, Joan Mervyn (1966). The Cambridge Medieval History. CUP Archive. str. 469—. GGKEY:W8456N5J140.
- Peter Benjamin Golden An introduction to the History of the Turkic peoples: ethnogenesis and state formation in medieval and early modern Eurasia and the Middle East. Wiesbaden: Harrassowitz Verlag. 1992. ISBN 9783447032742.
- Peter Benjamin Golden Studies on the Peoples and Cultures of the Eurasian Steppes. Editura Academiei Române; Editura Istros a Muzeului Brăilei. 2011. ISBN 9789732721520.
- Kim, Hyun Jin (2013). The Huns, Rome and the Birth of Europe. Cambridge University Press. str. 141—. ISBN 978-1-107-06722-6.