Solonjec
Solonjec je tip zemljišta ruskog porekla i formiran je od osnovne reči solon, od sol - so i nastavka ec za deminutiv (umanjivanje). Dakle, sam naziv ističe da je u ovom zemljištu umanjena količina soli. Ovaj naziv je prihvaćen i kao međunarodni. Solonjec kao najrasprostranjeniji tip slatina u Srbiji zauzima oko 120.000 ha, najviše u Banatu, zatim u Bačkoj i Sremu. U svetu ga ima oko 100 miliona ha. U Ruskoj federaciji solonjeci su zastupljeni u svim stepama (oko 6 miliona ha). Solonjeci nastaju u relativno izmeljenim, lokalno-vlažnijim uslovima od solončaka. Kod njih su podzemne vode nešto dublje (150-300 cm), manje mineralizovane. Pretežno su beskarbonatni do ispod 50 cm. Sadržaj i raspored adsorbovanog natrijumovog jona predstavlja najvažnije svojsvo solonjeca. Ona se javlja kao nosilac niza morfoloških, fizičkih i hemijskih karakteristika. Tipični solonjeci su slabo zastupljeni, jer sadrže minimalne količine soli. Mehanički sastav je težak i heterogen u profilu solonjeca, a količina humusa u površinskom sloju varira od 2 do 7% u zavisnosti ne toliko od sadržaja već od sastava soli, koje ga čine rastvorljivim. Vodni režim solonjeca je nepovoljan, što je posledica hidrofilnosti koloida u B horizontu. Naime, posle vlaženja koloidi hidratišu, bubre, zaptivaju sve pore i praktično taj horizont postaje nepropustljiv za vodu i vazduh, zbog toga dolazi do pojave vodoleži.
Literatura uredi
- Prof. dr. N. S. Miljković, Novi Sad, Osnovi pedologije (1996)