Татарска пустиња
Tatarska pustinja (ital. Il deserto dei Tartari) roman je italijanskog pisca Dina Bucatija (ital. Dino Buzzati), romanopisca, pripovedača i novinara. Roman je napisan 1940. godine. Smatra se njegovim najznačajnijim delom.[1]
| Tatarska pustinja | |
|---|---|
 Korice knjige Tatarska pustinja iz 1972. | |
| Nastanak i sadržaj | |
| Orig. naslov | Il deserto dei Tartari |
| Autor | Dino Bucati |
| Zemlja |  Italija |
| Jezik | italijanski |
| Tip medija | roman |
| Prevod | |
| Prevodilac | Sanja Ljibisavljević, Iv Panafje, Vesna Injac |
| Datum izdavanja | 1940. |
O delu
uredi
Đovani Drogo, mladi oficir, raspoređen je na dužnost u tvrđavu Bastijani. To negostoljubivo zdanje nalazi se na rubu pustinje gde se prepričavaju legende o najezdi Tatara. Drogo je dan odlaska zamišljao kao početak svog pravog života. U tvrđavi Bastijani dani prolaze brzo u obavljanju strogih vojničkih dužnosti i ne odstupajući ni od kakvih vojničkih pravila.[2]
Pravo značenje romana
urediRoman dobija svoje pravo značenje tek kad se interpretira kao promišljanje o smislu života i ljudske istorije. Junaci romana se grčevito drže nekog zamišljenog događaja koji će preokrenuti tok istorije tvrđave i njihovog monotonog života. Ljudska egzistencija se svodi na kaleidoskop spoljašnjih lepih, ali praznih pojava.[2]
Stil pripovedanja
urediTatarska pustinja je najpoznatiji Bucatijev roman, toplo ispričana istorija o ljudskom životu, sudbini, kao i nadi koja nikad ne prestaje da tinja u dubini duše glavnog lika.[3] Roman je prožet posebnim izletima u fantaziju, bizarnostima, a u nekim slučajevima i crnim humorom. Stil je apstraktno-magijsko-alegoričan.[1]
Likovi
uredi- Đovani Drogo
- Kapetan Ortiz
- Poručnik Angustina
- Lekar Ferdinando Rovina
- Krojač Prosdocimo
- Marija, sestra prijatelja Frančeska Veskovija
- Likovi iz vojske u tvrđavi Bastiani
Tatarska pustinja kao film
urediRoman je stekao dodatnu popularnost jer je 1976. snimljen istoimeni film koji je režirao Valerio Zurlini.[4]
Citati iz romana
uredi| „ | Napokon Drogo shvati i žmarci mu polako kliznu uz leđa. Bila je to voda, pljuštanje nekog dalekog slapa niz izbočine obližnjih litica. Vjetar, koji je vio dugim vodopadom, tajnovita igra jeke, različit zvuk udaraca o stijenu proizvodio je ljudski glas, i taj glas je govorio, govorio: riječi našeg života, koje ti se čine kao da ćeš ih odmah razumjeti, a međutim ne razumiješ ih nikad. ... Otvorila su se kućna vrata i Drogo odmah osjeti davni domaći miris kao kad se, još kao dječak, vraćao u grad nakon letnjih mjeseci u letnjikovcu. Bio je to miris prijateljski i prisan, pa ipak, poslije toliko vremena prožima njegove osjećaje nešto otužno. Da, podsjeća ga na daleke godine, ljepotu nekih nedjelja, vesele večeri, izgubljeno djetinjstvo, ali govori i o zatvorenim prozorima, zadacima, jutarnjem umivanju, bolestima, prepirkama, miševima.[1] | ” |
Vidi još
urediReference
uredi- ^ a b v Bucati, Dino (1972). Tatarska pustinja. Rijeka: Otokar Keršovani. str. 200.
- ^ a b „O romanu Tatarska pustinja”. Moderna vremena. Pristupljeno 2. 7. 2017.
- ^ „Bucatijev roman Tatarska pustinja”. Antikvarijat. Pristupljeno 2. 7. 2017.
- ^ „Tatarska pustinja film”. Imdb. Pristupljeno 2. 7. 2017.
Literatura
uredi- Bucati, Dino (1972). Tatarska pustinja. Rijeka: Otokar Keršovani. str. 200.
- Nerenberg, Ellen. "Tartar Control: Masculinity and Impegno in Buzzati's Il Deserto Dei Tartari." Italica 74, no. 2 (1997): 217-34. . doi:10.2307/480078. Nedostaje ili je prazan parametar
|title=(pomoć).