Википедија

Logički pozitivizam

Logički pozitivizam filozofski je pravac koji se takođe naziva logički empirizam, koji su prvo zastupali pripadnici tzv. Bečkog kruga, i koji je kombinovao dve osnovne ideje: samo vidljive činjenice je moguće spoznati (osim a priori tvrdnji kao npr. u matematici i logici) s dubokim uverenjem da će studija filozofskih pitanja dati pozitivne rezultate, ako budu korišteni alati koje su davale formulacije za to razvijene logike. Empirizam je dobio u nasleđe ideje britanskih empirista Džona Loka i Dejvida Hjuma preko Ogista Konta pa do Ernsta Maha, a logiku prvenstveno od Gotloba Fregea, Bertranda Rasela, Rudolfa Karnapa i Ludviga Vitgenštajna. Posebno je značajno delo potonjeg filozofa Logičko-filozofski traktat. Na taj način filozofija je trebalo da da tačne odgovore na način kako su to prirodne nauke i matematika postigli.

Džon Lok, vodeći filozof britanskog empirizma
Ogist Kont, poznat kao osnivač pozitivizma

Ovaj pokret koji je cvetao u nekoliko evropskih centara tokom 1930-ih, nastojao je da spreči konfuziju ukorenjenu u nejasnim i nepotvrđenim tvrdnjama kojima se pretvara filozofija u „naučnu filozofiju”, koja bi prema logičkim pozitivistima trebalo da sadrži osnove i strukture empirijskih nauka, kao što je generalna teorija relativnosti Alberta Ajnštajna.[1] Uprkos svojoj ambiciji da preispita filozofiju proučavajući i oponašajući postojeće ponašanje empirijske nauke, logički pozitivizam je postao pogrešno stereotipan kao pokret za regulisanje naučnog procesa i postavljanje strogih standarda na njega.[1][2]

Nakon Drugog svetskog rata, pokret se preorjentisao na blažu varijantu, logički empirizam, uglavnom predvođen Karlom Hempelom, koji je tokom uspona nacizma emigrirao u Sjedinjene Države. U narednim godinama, centralni stavovi pokreta, još uvek nerešeni, bili su energetično kritikovani od strane vodećih filozofa, posebno Kvajna i Popera, ali čak i unutar samog pokreta, od Hempela. Do 1960. godine pokret je presahnuo. Uskoro nakon toga, objavljivanje prekretničke knjige Tomasa Kuna, Struktura naučnih revolucija, dramatično je pomerilo fokus akademske filozofije. Do tog vremena je neopozitivizam bio „mrtav, ili mrtav kao što filozofski pokret ikada može postati”.[3]

Logički pozitivizam уреди

 
Imanuel Kant

Imanuel Kant je moć rasuđivanja podelio na analitičke, sintetičke, kao i na a priori i a posteriori. Prema Kantu mogu postojati sintetička „a priori rasuđivanja”. Primer su matematičke tvrdnje. Frege je prihvatio Kantovu podelu, ali je odbacio stav da postoje sintetička „a priori rasuđivanja”. Prema Fregeu, matematika je logika, i njen učinak je da su matematičke tvrdnje analitički a priori. Ostali logički pozitivisti prihvataju uglavnom Fregeove ideje u okvirima matematike i logicizma da je rasuđivanje ili analitičko a priori ili sintetičko a posteriori. Nešto treće, sintetičko a priori, što se moglo naći kod Kanta, nije prihvaćeno.

Iz Vitgenstajnovog traktata su dve ideje utelovljene u logički pozitivizam: učenje da su sve smislene izjave istinite funkcije sastavljene od osnovnih tvrdnji i percepcije filozofije kao kritike jezika. Vitgenstajnova teorija značenja razrađena je u princip verifikacije; jedna tvrdnja je smislena ako i samo ako se može pokazati kao istinita ili lažna na temelju pojedinačnih opažanja (ako to nije logička ili matematička istina). Ovaj kriterijum, međutim, ima niz problema koji su sažeti u Karl Hempelovom delu Problemi i promene u empirijskim kriterijima značenja.[4] Na primer, tvrdnja da su „svi labudovi beli” je problematična, jer da bi se pokazala istinitom moraju se postojeći labudovi ispitati. Drugi problem je taj što princip verifikacije niti je analitički niti sintetički, i prema svojim kriterijima je besmislen.

Vitgenstajnovu ideju o filozofiji kao kritici jezika, koju je on uglavnom preuzeo od Fregea, pozitiviisti tumače „kroz filozofske jasne tvrdnje, koje nauka verifikuje”. U potonjem slučaju radi se o istinitosti tvrdnji, a u prvom šta tvrdnje zaista znače (Moric Šlik u prvom broju časopisa bečkog kruga Erkenntnis). Akademija se mogla podeliti na deo koji se bavio sintetičkim stvarima: empiristi (prirodni naučnici, sociolozi, istoričari, itd.), i na a prioriste (filozofe, logičare i matematičare). Zadatak ovih poslednih bio je da istraže kako svet izgleda, jer se to prema logičkim pozitivistima nije moglo ostvariti sa a priori metodama.

Napuštanje ideje logičkog pozitivizma уреди

Nekoliko činioca dovodi do „pada” logičkog pozitivizma.[5] Jednan činilac bila je kritika unutar paradigme kakvu je Hempel sprovodio. U tipičnom analitičko-filozofskom duhu pokušavalo se bezuspešno decenijama da se izvedu zadovoljavajući kriterijumi i na kraju je bilo sve više onih koji su odustajali od ideje.[6][7]

Važnu ulogu odigrao je jedan drugi filozof, koji je pripadalo logičkim pozitivistima: Vilard van Orman Kvajn, najpoznatiji učenik Rudolfa Karnapa. Kvajn je tvrdio u svom poznatom eseju iz 1951. „Dve dogme o empirizmu” („Two Dogmas of Empiricism”), da se razlika između sintetičkih i analitičkih tvrdnji ne može jasno održati.[8] Ovaj način razmišljanja stavlja ideju o logičkom pozitivizmu pred svršen čin: npr. stroga podela na filozofe i nefilozofe je neodrživa. Iz toga naravno sledi da se smisao pozitivističkog kriterijuma ne može prihvatiti. Treći činilac bio je sam Vitgenstajn, koji je tokom 1930-ih i 1940-ih razvio novu filozofiju koja je bila u protivnosti sa traktatom i još više prema logičkom pozitivizmu.

Reference уреди

  1. ^ а б Michael Friedman, Reconsidering Logical Positivism Архивирано 2014-02-01 на сајту Wayback Machine (New York: Cambridge University Press, 1999), p. xiv Архивирано 2016-06-28 на сајту Wayback Machine.
  2. ^ Novick, That Noble Dream (Cambridge UP, 1988), p. 546 Архивирано 2016-11-25 на сајту Wayback Machine.
  3. ^ Passmore, John. 'Logical Positivism', The Encyclopedia of Philosophy, Paul Edwards (ed.). New York: Macmillan, 1967, 1st edition
  4. ^ "Problems and Changes in the Empiricist Criterion of Meaning" by Carl G. Hempel
  5. ^ Nicholas G Fotion (1995). Ted Honderich, ур. The Oxford Companion to Philosophy. Oxford: Oxford University Press. стр. 508. ISBN 978-0-19-866132-0. 
  6. ^ „Ayer on Logical Positivism: Section 4”. 6:30. 
  7. ^ Hanfling, Oswald (2003). „Logical Positivism”. Routledge History of Philosophy. Routledge. стр. 193f. 
  8. ^ W V O Quine, "Two Dogmas of Empiricism", Philosophical Review 1951;60:20–43, collected in Quine, From a Logical Point of View (Cambridge MA: Harvard University Press, 1953).

Literatura уреди

Spoljašnje veze уреди

 
Logički pozitivizam na Vikimedijinoj ostavi.

Članci logičkih pozitivista

Članci o logičkom pozitivizmu

Članci o srodnim filozofskim temama

Преузето из „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Logički_pozitivizam&oldid=27675583”