Jovo Stanisavljević Čaruga

Jovan Stanisavljević Čaruga (Bare, 1897 — 27. februar 1925) bio je razbojnik iz Slavonije početkom 20. veka.

Jovan Stanisavljević
Čaruga za vreme hapšenja, 1924. g.
Lični podaci
Puno ime	Jovan Stanisavljević
Datum rođenja	(1897{{month}}{{{day}}})1897.
Mesto rođenja	Bare, Austrougarska
Datum smrti	27. februar 1925.(1925-02-27) (27/28 god.)
Mesto smrti	Osijek, Kraljevina SHS

Jovan je rođen u srpskoj porodici u selu Bare, pored Orahovice, od oca Prokopija i majke Ike, i dobio ime po dedi. Majka mu umire kada je imao 10 godina; ostali su siročad on i njegove dve sestre. Otac se potom ponovo oženio, ali se Jovo nije slagao sa maćehom, a pored toga otac je odlučio da Jovo neće nastaviti školovanje. Zato je on pobegao od kuće i otišao u Osijek da uči bravarski zanat. Njegovo školovanje je prekinuo Prvi svetski rat i Jovo je dobio poziv u 28. domobransku pukovniju austrougarske vojske.

Kao Srbin smatrao je da su mu Austrougari neprijatelji, pa nije želeo da se bori na njihovoj strani. Ubrzo po mobilizaciji ubio je u svađi svog narednika i pobegao kući. Uskoro je odlučio da dezertira i zato je falsifikovao svoje isprave, predstavljajući se kao oficir. Ubrzo nakon dezerterstva, ubio je čoveka koji se udvarao njegovoj devojci. Kada mu je lokalni knez Stanko Bošnjak zapretio hapšenjem, Čaruga ga je proglasio za izrabljivača naroda i ubio. Na kraju je ipak lišen slobode, osuđen je na četiri godine robije u Zemaljskoj kaznionici u Sremskoj Mitrovici. U kaznionici nije tretiran kao dezerter i ubica, već kao običan kriminalac, iz čega je sledio blaži zatvorski tretman. Čaruga je uspeo da pobegne kada je jednog dana doveden u zgradu opštine da cepa drva. Vratio se svom domu, ali je bio nepoželjan u svom selu, pa je počeo da živi u šumama. Tu se sprijateljio sa razbojničkom grupom Kolo gorskih tića, pod vođstvom Bože Matijevića (zvanog Crveni Božo). Grupu su uglavnom činili dezerteri, a koji su se svi gnušali bogatih slavonskih seljaka i pljačkali ih bez milosti pod izgovorom borbe protiv kapitalizma, a takođe se nisu ustezali da ubijaju ljude.

Rat je već bio dugo završen, ali Čaruga i Tići su još uvek pljačkali okolinu, pa su jugoslovenske vlasti 1920. proglasili vanredno stanje u Slavoniji. To je rezultovalo ubistvom Crvenog Bože u jednoj od žandarmerijskih zaseda. Vođstvo nad grupom je preuzeo Čaruga, ali se ubrzo odlučio primiriti shvativši da je situacija ozbiljna. Zato se sakrio u mestu Donji Andrijevci gde je radio kao šumski radnik. Pred zimu Čaruga je raspustio družinu do proleća 1921.

Kako su potere za Čarugom postale sve češće, on je u julu 1922. otišao u Zagreb, gde se predstavljao kao bogati gospodin iz Vinkovaca, ali je nastavio svoj razbojnički život. Kasnije se vratio u Slavoniju da bi sa svojom družinom nastavio razbojništvo.

Dana 14. oktobra 1923. godine su pokušali da opljačkaju imanje porodice Elc u Ivankovu blizu Vinkovaca. Tom prilikom su ubili jednu osobu, ali je drugi čovek uspeo da pobegne i da pozove žandare. Nakon pucnjave koja je nasledila, Tići su uspeli da pobegnu, ali bez svog plena.

Nakon toga, Čaruga je poslao pismo ljubavnici Mandi, koje je pogrešno dostavljeno nekoj drugoj Mandi, koja je predala pismo žandarmerijskom podnaredniku Mitru Miroviću, koji je odmah prosledio informacije policiji, gde su poslali četiri policajca predvođena narednikom Jagošom Perovićem da ga uhapse u Mandinoj kući. Prilikom hapšenja se predstavljao kao Nikola Krmpotić, ali ga je prilikom sprovođenja otkrio brat od strica nazvavši ga pravim imenom. Čaruga je pokušao da podmiti žandare sa 7004630000000000000♠63000 dinara, što je onda bilo ravno 100 tadašnjih mesečnih plata policajaca. Policajci koji su učestvovali u hapšenju su bili nagrađeni sa po 7004100000000000000♠10000 dinara.

Do februara 1925. Čarugino suđenje je bilo danima u središtu medijske pažnje. Ulaznice za vešanje bile su rasprodate petnaest dana unapred, a ni glumci osječkog teatra nisu hteli propustiti tako važan događaj: za njih je bila pripremljena počasna loža, da što pažljivije „nauče“ kako se umire. Zajedno sa njim je tada obešen njegov saučesnik Pavao Prpić "Veliki". Kada se suočio sa vešalima u dvorištu Kraljevskog sudbenog stola u Osijeku, pred oko 7003300000000000000♠3000 ljudi, nakon prozivanja opštinskog činovnika, Čaruga je odgovorio: „Ja sam Jovan Stanisavljević Čaruga. Moj naklon, gospodine krvniče. Zbogom, narode, Čaruga putuje. To nije tako strašno. Idem veselo“. Sahranjen je na starom osiječkom groblju.

Njegov nadimak Čaruga dolazi od turske reči „çarik“ što znači opanak. Takođe se predstavljao kao Nikola Drezgić i Mile Barić, kao i Slavonski Robin Hud. Čarugina dela su privlačila mnogo pažnje, pa su se pojavile brojne knjige i igrani film Čaruga Rajka Grlića iz 1991.