Anatolij Djatlov
Anatolij Stepanovič Djatlov (rus. Анатолий Степанович Дятлов; Krasnojarska Pokrajina, 3. mart 1931 — Kijev, 13. decembar 1995) bio je zamenik glavnog inženjera Černobiljske nuklearne elektrane i nadzornik katastrofalnog testa sigurnosti koji je rezultirao katastrofom u Černobilju 1986. godine, za koju je odslužio kaznu u zatvoru, a oslobođen je kao deo opšte amnestije 1990. godine.
Anatolij Djatlov | |
|---|---|
| Ime po rođenju | Anatolij Stepanovič Djatlov |
| Datum rođenja | 3. mart 1931. |
| Mesto rođenja | Krasnojarska Pokrajina, Ruska SFSR, SSSR |
| Datum smrti | 13. decembar 1995. (64 god.) |
| Mesto smrti | Kijev, Ukrajina |
| Uzrok smrti | Zatajenje srca |
| Državljanstvo | SSSR |
| Obrazovanje | Moskovski institut za inženjersku fiziku |
Biografija uredi
Djatlov je rođen 1931. godine u Krasnojarskoj Pokrajini, u Ruskoj Sovjetskoj Federativnoj Socijalističkoj Republici. Njegovi roditelji su bili seljaci koji su živeli u blizini reke Jenisej i kaznenih naselja u Krasnojarsku.[1] Studirao u strukovnoj školi i radio je kao električar pre nego što je primljen na Moskovski institut za inženjersku fiziku, gde je diplomirao 1959. godine.[1]
Posle diplomiranja, radio je na brodogradilištu u Komsomoljsku na Amuru, postavljajući reaktore u podmornice. Tokom nuklearne nesreće, Djatlov je primio dozu zračenja od 200 rema, dozu koja obično uzrokuje blago trovanje radijacijom, povraćanje, dijareju, umor i smanjenje otpornosti na infekcije.[2] Njegov sin je umro od leukemije.
Černobilj uredi
Djatlov se 1973. godine preselio se u Pripjat, u Ukrajinskoj Sovjetskoj Socijalističkoj Republici kako bi radio u novoizgrađenoj Černobiljskoj nuklearnoj elektrani. Njegov četrnaestogodišnji rad na pomorskim reaktorima na sovjetskom Dalekom istoku učinio je Djatlova jednim od tri viša rukovodioca u černobiljskoj elektrani.[1] On je bio zadužen za treću i četvrtu jedinicu.[1]
Djatlov je 26. aprila 1986. godine nadgledao test na reaktoru 4 nuklearne elektrane, što je rezultiralo najgorom nesrećom u nuklearnoj elektrani u istoriji. Tokom nesreće, Djatlov je bio izložen dozi zračenja od 390 rem, što je uzrokovalo smrt kod 50% pogođenih osoba nakon 30 dana.[3] Međutim, Djatlov je preživeo. Zajedno sa Nikolajem Fominom i Viktorom Brjukanovim, Djatlovu je suđeno zbog nepoštovanja sigurnosnih propisa.[4] Sva trojica su proglašeni krivim 1987. godine, za grubo kršenje sigurnosnih propisa koji su doveli do eksplozije i osuđeni su na deset godina zatvora.[5] Dobio je amnestiju nakon tri godine.[6]
Napisao je knjigu[7] u kojoj je tvrdio da je loša konstrukcija pogona, a ne osoblje postrojenja, bila prvenstveno odgovorna za nesreću. U kasnijim izveštajima pronađeno je da je Djatlov pretio nekim radnicima elektrane gubitkom posla, ako ne nastave testiranje te noći u Černobilju, uključujući Aleksandra Akimova, koji je u početku video nedostatke u reaktoru i greške u planovima testa. Anatolij Djatlov je umro od zatajenja srca 1995. godine.[8]
Vidi još uredi
Reference uredi
- ^ a b v g Higginbotham, Adam. Midnight in Chernobyl : the untold story of the world's greatest nuclear disaster (1. Simon & Schuster hardcover izd.). New York. ISBN 9781501134616. OCLC 1083671410.
- ^ Nolan 2016.
- ^ Nolan 2016, str. 225.
- ^ Burgan 2018, str. 47
- ^ Worley, N.; Lewins, J. (2003). The Chernobyl Accident and Its Implications for the United Kingdom: Watt Committee: Report (na jeziku: engleski). Routledge. ISBN 9781135382926.
- ^ Dobbs, Michael (27. 4. 1992). „Chernobyl's 'Shameless Lies'”. The Washington Post. Pristupljeno 22. 05. 2019.
- ^ „A. S. Dяtlov. Černobыlь. Kak эto bыlo”. www.lib.ru. Pristupljeno 5. 06. 2019.
- ^ [1] http://accidont.ru/memo/ChNPP.pdf (in Russian)
Literatura uredi
- Burgan, Michael (2018). Chernobyl Explosion: How a Deadly Nuclear Accident Frightened the World. North Mankato, Minnesota: Capstone. str. 47. ISBN 9780756557447.
- Nolan, Dennis P. (2016). Loss Prevention and Safety Control. CRC Press. ISBN 9780429152092.
Spoljašnje veze uredi
- Vospominaniя ob Anatolii Stepanoviče Dяtlove
- Karpan N. V. Očerk po materialam suda nad rabotnikami ČAЭS (Kiev — 2001 god)
.svg){kind=small}
