Википедија

Banzai juriš

Banzai juriš ili Banzai napad (jap. バンザイ突撃 or 万歳突撃) je izraz koji su koristile savezničke snage u Drugom svetskom ratu za označavanje japanskih napada u ljudskim talasima i rojevima koje su organizovale pešadijske jedinice.[1][2] Ovaj termin je došao iz japanskog borbenog pokliča tennōheika banzai (天皇陛下万歳) i skraćen je na jednu reč, banzai, koja se posebno odnosi na taktiku koju je koristila japanska carska vojska tokom rata na Pacifiku. Ova taktika je korišćena kada su japanski komandanti pešadijskih bataljona uviđali da će bitka biti izgubljena, kao poslednji pokušaj da se osujete savezničke snage.[3][4]

Japanski drvorez koji prikazuje juriš pešadije u rusko-japanskom ratu

Poreklo

uredi
 
Juriš Saigoa Takamorija inspirisao je mišljenje da je poslednji juriš jedina časna akcija.

Banzai juriš se smatra jednom od metoda samoubilačkog napada ili samoubistva pre zarobljavanja od strane neprijatelja[5] Poreklo izraza je klasična kineska fraza u Knjizi severnog Ki -a iz 7. veka, koja kaže: „Pravi čovek bi [radije] bio razbijeni dragulj, stideći se što je netaknuta pločica.“[6] Među pravilima postojao je i kodeks časti koji su kasnije koristile japanske vojne vlade.

Sa revolucionarnom promenom u Meidži obnovi i čestim ratovima protiv Kine i Rusije, militaristička vlada Japana je usvojila koncepte Bušidoa kako bi uslovila stanovništvo zemlje da bude ideološki poslušno caru. Impresionirana kako su samuraji obučeni da izvrše samoubistvo kada ih je zadesilo veliko poniženje, vlada je podučavala trupe da je veće poniženje predati se neprijatelju nego umreti. Samoubistvo Saigoa Takamorija, vođe starih samuraja tokom Meidži obnove, takođe je inspirisalo naciju da idealizuje i romantizuje smrt u borbi i da smatra samoubistvo poslednjim časnim potezom.[7]

Tokom opsade Port Artura, Japanci su izvršili napade u ljudskim talasima na rusku artiljeriju i mitraljeze, koji su na kraju postali samoubilački.[8] Pošto su Japanci pretrpeli ogromne žrtve u napadima,[9] jedan od opisa posledica je bio da je „debela, neprekidna masa leševa prekrivala hladnu zemlju kao pokrivač“.[10]

Tokom 1930-ih, Japanci su u Kini otkrili da je ovaj tip napada efikasan. To je postala prihvaćena vojna taktika u carskoj japanskoj vojsci, gde su brojčano slabije japanske snage, koristeći svoju superiornu obuku i bajonete, mogle da pobede veće kineske snage. Zbog niske standardizacije kineske opreme u Nacionalnoj revolucionarnoj armiji, Japanci su se ovde retko suočavali sa masovnim automatskim oružjem i češće su nailazili na kineske jedinice naoružane samo poluautomatskim puškama, koje nisu mogle da pucaju tako brzo kao automatske.[11]

Drugi svetski rat

uredi
 
Japanski vojnici odaju počast caru uzvicima „Banzai“ tokom Drugog kinesko-japanskog rata (1938).
 
Mrtvi vojnici carske japanske vojske na peščanoj plaži nakon bitke kod Tenarua, 21. avgust 1942.

Tokom ratnog perioda, japanska militaristička vlada je širila propagandu koja je romantizovala samoubilačke napade, koristeći jednu od vrlina Bušida kao osnovu za kampanju. Japanska vlada je predstavila rat kao pročišćavajući, a smrt je definisana kao dužnost.[12] Krajem 1944. godine vlada je objavila protokol koji je zahtevao volju da se celokupna japanska populacija od 100 miliona žrtvuje, ako je potrebno, u svrhu otpora neprijateljskim snagama.

Japanci su ga uveliko koristili u Kini, posebno protiv kineskih vojnika bez automatskog oružja, iako je bio neefikasan protiv onih jedinica koje su imale automatsko oružje ili bile bolje ukupane.[13]

Tokom američkog napada na ostrvo Makin, 17. avgusta 1942. godine, američki marinci koji su napali ostrvo su prvo uočili, a zatim ubili japanske mitraljezace. Japanski branioci su tada pokrenuli banzai juriš sa bajonetima i mačevima, ali je zaustavila američka vatra. Obrazac se ponavljao u daljim napadima, sa sličnim rezultatima.[14]

Tokom kampanje na Gvadalkanalu, 21. avgusta 1942, pukovnik Kijonao Ičiki je predvodio 800 vojnika u direktnom napadu na američku liniju koja je čuvala Henderson Fild u bici kod Tenarua. Nakon malog borbenog sukoba u džungli, Ičikijeva vojska je krenula u napad na neprijatelja; međutim, protiv organizovane američke odbrambene linije, većina japanskih vojnika je ubijena, a Ičiki je nakon toga izvršio samoubistvo.[15]

Dana 29. maja 1943. godine, na kraju bitke kod Atua, preostali Japanci na ostrvu Atu na Aljasci, predvođeni pukovnikom Jasuom Jamasakijem, napredovali su na američke linije blizu zaliva Masakr. Japanske snage su probile američku liniju fronta i stigle do trupa zadnjeg ešalona na Inženjer Hilu. U intenzivnim borbama koje su trajale ceo dan, japanske snage su zbrisane. Do sledećeg dana, ostalo je samo 28 japanskih vojnika, od otprilike 2.600 - ostali su poginuli u borbi ili su izvršili samoubistvo, dok su Amerikanci izgubili 549 boraca od 15.000 pripadnika 7. pešadijske divizije koja je iskrcala da povrati ostrvo.[16]

Najveći banzai juriš u ratu dogodio se tokom bitke kod Sajpana. General Jošicugu Saito je okupio oko 4.300 japanskih vojnika, ranjenika sposobnih da hodaju i nekoliko civila, od kojih su mnogo bili nenaoružani, i naredio napad. Dana 7.. jula 1944. direktno je napao 1. i 2. bataljon 105. pešadijskog puka američke vojske, koji je izgubio skoro 2.000 ljudi[17] Nakon 15-časovne borbe, napad je na kraju odbijen, a skoro svi japanski vojnici koji su učestvovali u napadu su ubijeni.

Tokom sovjetske invazije Mandžurije, kada je 1. armija crvene armije izvršila invaziju na Mutančijang, sovjetska 5. armija na jugu nastavila je napredovanje ka zapadu, omatajući i uništavajući japanski 278. pešadijski puk, čiji su preživeli krenuli u poslednji banzai juriš, umesto predaje. Do kraja dana, ceo Mutančijang je pao u sovjetske ruke, a bitka za grad je završena.[18] Ubrzo nakon toga, japanska vojska je položila oružje u znak predaje, nakon careve radio poruke. Bitka kod Mutančijanga i Drugi svetski rat su se završili.

Neki japanski komandanti, poput generala Tadamičija Kuribajašija, zabranili su svojim ljudima da vrše banzai juriše. Štaviše, Amerikanci su bili iznenađeni time što Japanci nisu upotrebili banzai juriš u bici kod Ivo Džime.[19][20]

Vidi još

uredi

Reference

uredi
  1. ^ Godbey, Holly (5. 9. 2017). „Banzai Cliff, The Site of Hundreds of Suicides at the End of the Battle of Saipan”. War History Online. Pristupljeno 19. 8. 2018. 
  2. ^ Ryall, Julian (19. 4. 2016). „Japan plans final push to bring home its war dead”. Deutsche Welle. Pristupljeno 19. 8. 2018. 
  3. ^ „Banzai Attack: Saipan”. The National WWII Museum | New Orleans (na jeziku: engleski). 7. 7. 2020. Pristupljeno 2021-12-15. 
  4. ^ „8: Legendary Battle Cries”. www.history.com. Pristupljeno 2021-12-15. 
  5. ^ Sato, Hiroaki (1. 2. 2008). „Gyokusai or "Shattering like a Jewel": Reflection on the Pacific War”. The Asia-Pacific Journal. Pristupljeno 16. 10. 2022. 
  6. ^ „Chinese Notes”. 
  7. ^ Hoffman, Michael (10. 12. 2016). „Meiji Restoration leader's lessons of sincerity” . The Japan Times. Pristupljeno 16. 10. 2022. 
  8. ^ John H. Miller (2014). American Political and Cultural Perspectives on Japan: From Perry to Obama. Lexington Books. str. 41—. ISBN 978-0739189139. 
  9. ^ Robert B. Edgerton (1997). Warriors of the Rising Sun: A History of the Japanese Military . Norton. str. 167–. ISBN 978-0393040852. 
  10. ^ Robert L. O'Connell; John H. Batchelor (2002). Soul of the Sword: An Illustrated History of Weaponry and Warfare from Prehistory to the Present. Simon and Schuster. str. 243—. ISBN 978-0684844077. 
  11. ^ Carmichael, Cathie; Maguire, Richard C. (2015). The Routledge History of Genocide. Routledge. ISBN 978-1317514848. 
  12. ^ „BBC – History – World Wars: Japan: No Surrender in World War Two” (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2018-05-23. 
  13. ^ Carmichael, Cathie; Maguire, Richard C. (2015). The Routledge History of Genocide. Routledge. ISBN 978-1317514848. 
  14. ^ U.S. Marine Corps Andrew A. Bufalo (2004). Hard Corps: Legends of the Marine Corps. S&B Publishing. ISBN 978-0974579351. Pristupljeno 26. 2. 2013. 
  15. ^ Staff (2000—2012). „The Battle of Guadalcanal”. History Learning Site. HistoryLearningSite.co.uk. Pristupljeno 13. 6. 2012. 
  16. ^ „Battle of Attu: 60 Years Later”. US National Park Service. 
  17. ^ Harold Goldberg, D-Day in the Pacific: The Battle of Saipan, Indiana University Press, 2007. pp. 167–194
  18. ^ Glantz & June 1983, str. 95.
  19. ^ Derrick Wright, The Battle for Iwo Jima, Sutton Publishing, 2006. Page 80.
  20. ^ According to military historian Shigetoki Hosoki, "This writer was stunned to find the following comments in the 'Iwo Jima Report,' a collection of memoirs by Iwo Jima survivors. 'The men we saw weighed no more than thirty kilos and did not look human. Nonetheless, these emaciated soldiers who looked like they came from Mars faced the enemy with a force that could not be believed. I sensed a high morale.' Even under such circumstances, the underground shelters that the Japanese built proved advantageous for a while. Enemy mortar and bombing could not reach them ten meters underground. It was then that the Americans began to dig holes and poured yellow phosphorus gas into the ground. Their infantry was also burning its way through passages, slowly but surely, at the rate of ten meters per hour. A telegram has been preserved which says, 'This is like killing cockroaches.' American troops made daily advances to the north. On the evening of 16 March, they reported that they had completely occupied the island of Iwo Jima."Picture Letters from the Commander-in-Chief, p. 237.

Literatura

uredi
  • Glantz, David (jun 1983). August Storm: Soviet Tactical and Operational Combat in Manchuria, 1945. Fort Leavenworth: Combat Studies Institute, US Army Command and General Staff College. 
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Банзаи_јуриш&oldid=28318901”