Braća Koen

Džoel Koen (engl. Joel Coen) i Itan Koen (engl. Ethan Coen), poznati kao braća Koen (engl. Coen brothers), američki su sineasti. U periodu od preko dvadeset godina, u paru su napisali i režirali brojne uspješne filmove, u rasponu od ekscentričnih komedija („O, brate, gdje si?”, „Arizona junior”, „Veliki skok”) preko psiholoških trilera („Milerovo raskršće”, „Krvavo prosto”, „Čovjek koji nije bio tu”, „Nema zemlje za starce”), do filmova gdje se žanrovi miješaju („Fargo”, „Veliki Lebovski”, „Barton Fink” i „Spaliti nakon čitanja”). Braća pišu scenarije, režiraju i produciraju filmove zajedno, iako su donedavno Džoelu pripisivane zasluge za režiju, a Itanu za produkciju. Kada rade montažu, obično koriste pseudonim Roderik Džejns. U svijetu filma su poznati kao „dvoglavi režiser”, budući da imaju slične ideje u svojim filmovima. Navodno, glumac može prići bilo kom bratu sa bilo kojim pitanjem i od obojice dobiti isti odgovor.

Braća Koen
Braća Koen na filmskom festivalu u Kanu 2001. godine
Lični podaci
Puno ime	Džoel Danijel Koen Itan Koen
Druga imena	Roderik Džejns
Datum rođenja	29. novembra 1954. (Džoel Koen) 21. septembra 1957. (Itan Koen)
Mesto rođenja	Mineapolis, Minesota, SAD
Porodica
Supružnik	Franses Makdormand (Džoel Koen) Triša Kuk (Itan Koen)
Nagrade Oskar Najbolji film 2007. Nema zemlje za starce Najbolji režiser 2007. Nema zemlje za starce Najbolji originalni scenario 1996. Fargo Najbolji adaptirani scenario 2007. Nema zemlje za starce Zlatni globus Najbolji scenario 2008. Nema zemlje za starce

Biografije

Džoel Koen (rođen 29. novembra 1954) i Itan Koen (rođen 21. septembra 1957) odrasli su u Sent Luis Parku, Minesota, u predgrađu Mineapolisa. Braća Koen dokazuju da su dvije glJevreji, bili su profesori. Otac je bio profesor ekonomije na Univerzitetu Minesota, a majka istoričar umjetnosti na univerzitetu u Sent Klodu.

Kad su bili djeca, Džoel je štedio novac koji je zarađivao košenjem travnjaka da bi kupio kameru „Vivitar super 8”. Zajedno sa dječakom iz susjedstva, Markom Zimeringom, braća su pravila obrade filmove koje bi vidjeli na televiziji. Njihov prvi pokušaj se zvao „Henry Kissinger, Man on the Go”.

Braća su diplomirala u gimnaziji „Sent Luis Park” 1973. i 1976. Takođe su završili Sajmons Rok koledž, četvorogodišnju liberalnu školu u Big Baringtonu, u Masačusetsu. Džoel je zatim studirao četiri godine na univerzitetu u Njujorku, gdje je napravio 30-minutni film „Soundings”. Film prikazuje scenu seksa žene sa svojim gluvim momkom, dok naglas fantazira o seksu sa njegovim najboljim prijateljem koji to sluša u susjednoj sobi. Itan je otišao na univerzitet Prinston, gdje je diplomirao filozofiju. Njegov rad je bio esej na 41 stranici „Dva viđenja kasnije Vitgenštajnove filozofije”.

Privatni život

Džoel je oženjen glumicom Franses Makdormand od 1984. Usvojili su sina Pedra Makdormanda Koena (engl. Pedro McDormand Coen), porijeklom iz Paragvaja (Franses je takođe bila usvojena). Makdormandova je igrala u šest filmova braće Koen, uključujući i manju ulogu u „Milerovom raskršću”, sporednu ulogu u „Arizona junioru”, glavnu ulogu u „Krvavo prosto” i „Čovjek koji nije bio tu”, a dobila je Oskara za ulogu u filmu „Fargo”. Ima i ulogu u „Spaliti nakon čitanja”.

Itan je oženjen filmskom montažerkom Trišom Kuk (engl. Tricia Cooke).

Oba bračna para žive u Njujorku.

Džoel Koen

Karijere

1980-e

Nakon diplome u Njujorku, Džoel je radio kao producent asistent na raznim industrijskim filmovima i muzičkim video-spotovima. Počeo se baviti i montažom i upoznao Sema Rejmija, koji je tražio pomoćnika montažera za svoj prvi dugometražni film, „Smrt zla” (1981).

Braća su 1984. napisala i režirala „Krvavo prosto”, svoj prvi zajednički film. Smješten u Teksasu, film govori o snalažljivom, ljigavom vlasniku bara koji unajmljuje privatnog detektiva da mu ubije ženu i njenog ljubavnika. U ovom filmu vidljivi su mnogi elementi koji će braća koristiti u svojim sljedećim radovima: njihove vlastite skrivene reference na druge filmske žanrove (u ovom slučaju crno-bijeli film i horor) i inteligentni zaplet unutar jednostavne priče; njihov mračno inventivni i pomaknuti smisao za humor, te majstorsko stvaranje atmosfere. U filmu je nastupila Franses Makdormand koja će se pojaviti u mnogim njihovim filmovima (i udati se za Džoela). Film je po izlasku zaradio pohvale, posebno među „lijevo orijentisanim” gledaocima, te osvojio nagrade za Džoelovu režiju na festivalu u Sandensu te nagradu „Independent Spirit”.

Sljedeći projekt braće Koen koji je trebalo da se nađe u bioskopima bio je film Sama Rejmija iz 1987, Talas kriminala. Scenario su napisali braća i Rejmi, s kojim je Džoel sarađivao na „Smrti zla”.

Sljedeći film koji su braća napisala i režirala bio je „Arizona junior” iz 1987. Bila je to priča o neobičnom bračnom paru, bivšeg zatvorenika Haja (Nikolas Kejdž) i bivše policajke Ed (Holi Hanter) koji žele dijete, ali ga ne mogu dobiti prirodnim putem. Sreća im se nasmiješi nakon što se lokalni tajkun pojavi na televiziji sa svojim novorođenim petorkama, za koje se šali da ih „ima previše za dva para ruku”. Vidjevši to kao „znak” i priliku da vrate prirodnu ravnotežu, Hi i Ed ukradu jednu od beba i počnu je odgajati kao svoju. „Arizona junior” je zbog svoje nevinosti i urnebesnosti bio pristupačniji masovnom tržištu jer je olakšavao razvoj priče u okvirima crnog humora.

1990-e

„Milerovo raskršće” je objavljeno 1990, a mnogi su ga doživjeli kao omaž žanru gangsterskih filmova. Sa Albertom Finijem, Gabrijelom Bernom i njihovim budućim stalnim saradnikom Džonom Turturom u glavnim ulogama, film je smješten u eru prohibicije 1930-ih godina, te govori o neprijateljstvu među gangsterskim bandama. Film je bio hvaljen zbog dijaloga i duboke karakterizacije likova, dok je u isto vrijeme bio obilježen zaštitnim znakovima braće Koen, crnim humorom i raznim preokretima.

Ugled Koenovih naizgled je rastao sa svakim sljedećim filmom, ali njihov sljedeći film bio je veliki korak naprijed. Vizuelno zadivljujući „Barton Fink” (1991) je, smješten u 1941, govorio o njujorškom dramaturgu koji se seli u Los Anđeles kako bi napisao scenario za B-film. Smješta se u hotelski apartman kako bi započeo pisanje, ali ga pogađa nedostatak inspiracije. Zato se sprijatelji s prijatnim čovjekom iz susjedne sobe (Džon Gudman), zajedno sa nekoliko saradnika iz filmske industrije. Inspiracija dolazi iz najčudnijih mjesta, a sam hotel je neobičan i magnet za bizarnosti. Film je postigao veliki kritički uspjeh, te bio nominovan za tri Oskara. Osim toga, osvojio je tri glavne nagrade na Filmskom festivalu u Kanu, uključujući Zlatnu palmu. „Barton Fink” je bio prvi film Koenovih na kojem je radio snimatelj Rodžer Dikins, ključna figura među njihovim saradnicima u narednih 15 godina.

Godine, 1994, pošto su prikupili dovoljna sredstva, braća su mogla snimiti svoj prvi visokobudžetni film „Veliki skok” (na čijem su scenariju radili sa Semom Rejmijem). Priča se vrti oko čovjeka koji je postavljen za šefa velike korporacije kako bi je uništio (kako bi je uprava kupila za sitniš); međutim, on osmišlja taktiku i preko noći postaje uspješan i slavan. Kritike su po prvi put bile dosta mlake, dok je Rodžer Dikins zaradio same pohvale za fotografiju. Većina kritičara je pisala da film ne govori ništa novo zbog konstantnih referenci i odavanja počasti klasičnim filmovima 1930-ih i 1940-ih godina. Mnogi su bili razočarani prvim pokušajem Koenovih na visokom nivou. Osim toga, film se pokazao kao veliki komercijalni promašaj budući da je zaradio samo tri miliona dolara sa budžetom od 25 miliona.

Nakon komercijalnog promašaja sa „Velikim skokom”, braća su se okrenula poznatijim temama i 1996. snimili triler „Fargo”. Smješten u njihovoj rodnoj državi Minesoti, film govori o Džeriju Landergardu (Vilijam H. Mejsi), čovjeku koji ima problema s novcem i koji radi u auto-salonu svoga tasta. Džeri ima želju da se domogne novca kako bi se probio u svijetu; zato smišlja plan o otmici vlastite žene kako bi njen bogati otac platio otkupninu koju bi on podijelio s otmičarima. Ali, plan mu se izjalovi nakon što se otkrije da otmičari imaju drugačije namjere, nakon što lokalna policajka Mardž Ganderson (Franses Makdormand) započne istragu. Film je postigao veliki kritički i komercijalni uspjeh, a posebno su hvaljeni bili dijalozi i Makdormandina gluma. Film je osvojio nekoliko nagrada, uključujući BAFTA-u i nagradu u Kanu za režiju, te dva Oskara, jedan za najbolji originalni scenario, a drugi za najbolju glumicu, za Makdormandovu.

Sljedeći njihov film, „Veliki Lebovski”, temeljio se na uspjehu svog prethodnika, a objavljen je 1998. Bila je to priča o Dudu (Džef Bridžiz), propalici iz Los Anđelesa kog zamjenjuju za milionera i koji se zajedno sa svoja dva prijatelja sa kuglanja (Stiv Busemi i Džon Gudman) nađe usred lažne otmice. Iako kritike u vrijeme objavljivanja nisu bile najbolje, film se danas smatra kultnim filmom i klasikom.

2000-e

Podstaknut uspjehom Farga i Velikog Lebovskog, sljedeći film braće Koen „O, brate, gdje si?” (2000) bio je još jedan umjetnički uspjeh. Naslov je pozajmljen od filma iz 1941. režisera Prestona Sterdžesa pod nazivom „Salivanova putovanja”, čiji glavni lik, takođe reditelj, Džon Salivan, planira da tako nazove svoj film. Djelimično zasnovana na Homerovoj Odiseji, priča je smještena u državi Misisipi u 1930im godinama i prati trojicu osuđenika u bijegu s robije koji se pokušavaju vratiti kući kako bi se domogli plijena iz pljačke banke koji je zakopao njihov vođa. Film su obilježile komičarske vještine Džordža Klunija, koji se pojavio u ulozi čudaka Ulizesa Everta Makgila. Nekonvencionalni humor, kao i zadivljujuća fotografija, obezbijedili su da film postane umjetnički i komercijalni hit. Muzika iz filma postala je popularnija od samog filma. Organizovan je koncert na kojem je snimljen DVD (Down from the Mountain), a poraslo je zanimanje za američku narodnu muziku.

Braća Koen su 2001. godine promijenila tempo sa još jednim trilerom, „Čovjek koji nije bio tu”. Smješten u kasne 1940e, u Kaliforniji, film govori o rezigniranom brijaču i strastvenom pušaču (Bili Bob Tornton) koji, u pokušaju da namakne nešto novca, počinje ucjenjivati ženinog šefa, koji joj je bio ljubavnik. Neobično za savremene filmove, film je u cjelini prikazan, iako ne snimljen, u crno-bijeloj tehnici. Obrti u filmu i crni humor bili su tipični za filmove Koenovih, iako su spori zaplet i crno-bijela tehnika značili da je film namijenjen užem krugu gledalaca.

„Razvedi me, zavedi me” je vjerovatno najkomercijalniji film braće Koen, objavljen 2003, a u glavnim ulogama su nastupili Džordž Kluni i Ketrin Zita-Džouns. Film je bio vraćanje na romantične komedije 1940-ih sa pričom o Majlsu Masiju, poznatom advokatu za razvode, i prelijepoj ženi koja se razvodi, koju je Masi spriječio da dobije novac od razvoda. Ona mu se odlučuje osvetiti, dok se on u isto vrijeme zaljubljuje u nju. Film je podijelio kritiku: dok su neki hvalili elemente romantične urnebesne komedije, drugi su se pitali zašto su Koenovi uopšte snimili takav film. Bilo kako bilo, opšti je osjećaj bio da film nije zadovoljio u potpunosti te da je ostvario osrednji komercijalni uspjeh.

Braća Koen 2004. su objavili „Gangsterska petorka”, rimejk istoimenog klasika iz 1955. Priča govori o profesoru (Tom Henks) koji okuplja ekipu kako bi opljačkao kazino. Unajmljuju sobu u kući starije žene kako bi izvršili prepad. Nakon što starica otkrije njihov plan, banda je odlučuje ubiti kako bi osigurali tajnost. Ali, to je lakše reći nego učiniti. Koenovi su za ovaj film dobili daleko najslabije kritike u karijeri; većina kritičara je zamjerila to što su isključivo prepravili stari klasik bez dodavanja vlastitog pečata.

Posljednji film braće Koen, „Nema zemlje za starce”, objavljen je u novembru 2007. Zasnovan na romanu Kormeka Makartija iz 2005, film govori o čovjeku zvanom Lijulin (Džoš Brolin) sa granice Teksasa i Meksika, koji pronalazi dva miliona dolara kojima je trebalo da bude plaćena droga, te ga odlučuje zadržati. Zatim se daje u bijeg kako bi izbjegao one koji traže novac, uključujući okrutnog ubicu (Havijer Bardem) koji zamjenjuje Lijulina i lokalnog šerifa (Tomi Li Džons). Priča je povratak mračnim temama koje su poslužile kao predložak za neke od najboljih filmova Koenovih, ali i izuzetak od ranijih radova, budući da se u filmu ne pojavljuju neki njihovi stalni glumci (osim Stifena Ruta), manje je duhovitih elemenata, a upotreba muzike je svedena na minimum. Film je osvojio četiri Oskara, uključujući najbolji film, najboljeg reditelja i najbolje adaptiran scenario, koji su svi otišli Koenovima, kao i nagradu za najboljeg sporednog glumca za Bardema. (Braća su bila nominovana i za montažu, ali nisu dobili nagradu). Bilo je to po prvi put nakon 1961. (Džerom Robins i Robert Vajs za „Priču sa zapadne strane”) da su dva reditelja osvojila priznanje za najboljeg reditelja u isto vrijeme.

Godine 2009. režirali su televizijski šou pod nazivom „Air Freshner”.

Stilska sredstva

Filmovi braće Koen kombinuju „suvi” humor s oštrom ironijom i šokantnim prizorima, najčešće nizanjem kadrova. Koenovi ne vole da izostave uvodnu špicu na samom početku filma. Oni su među rijetkim rediteljima koji su pokazali zanimanje za urnebesne komedije 19030-ih i 1940-ih, te su neke elemente iz tih filmova uključili u vlastite radove, od cijelih filmova, poput „Veliki skok” i „Razvedi me, zavedi me”, do pojedinih likova, poput klona raspričanog Stiva Bušemija u „Milerovom raskršću”. Njihov stil karakteriše i stvara svijet u kojem se čak i likovi s malim govornim dionicama smatraju važnim.

Dijalog

Dobitnici Oskara za najbolji originalni (Fargo) i adaptirani scenario (Nema zemlje za starce), braća Koen poznata su po dijalozima u svojim filmovima. Ponekad oskudni („Čovjek koji nije bio tu”, „Fargo”, „Nema zemlje za starce”), ponekad neobično brbljivi („Veliki Lebovski”, „Arizona junior”), njihovi scenariji obično kombinuju kratke dosjetke, preuveličavanja i upadljivu ironiju. Osim „Farga”, još nekoliko njihovih scenarija je bilo nominovano za nagrade („Čovjek koji nije bio tu”, „O, brate, gdje si?”...).

Nesporazum

Po stilu i sadržaju, filmovi braće Koen puno duguju kriminalističkom žanru. Iako rijetko priznaju uticaje, oba reditelja navode uticaj „klasik noar” romanopisaca na njihove mračnije filmove. „Milerovo raskršće” je zasnovano na djelima Dešila Hemeta, „The Big Lebowski” na romanima Rejmonda Čendlera, a „Čovjek koji nije bio tu” na djelima Džejmsa M. Kejna — ova tri filma čine njihovu „noar trilogiju”.

Filmovi često uključuju kontrast u osvjetljavanju i tipičnu temu ljudi koji kuju neke planove. Njihovi filmovi često se bave otmicama. Gotovo univerzalno je sredstvo nesporazuma: nesporazum oko toga ko je ubio Raga Danijelsa u „Milerovom raskršću”; nesporazum oko Norvilovog nacrta koji će poslije donijeti probleme u „Veliki skok”; „Veliki Lebovski” počinje sa umrljanim sagom do čega je došlo nakon zamjene identiteta; u filmu „Krvavo prosto”, nesporazum je pokretač radnje. Film „Čovjek koji nije bio tu” omaž je film noar, a radnja podsjeća na film „Poštar uvijek zvoni dvaput”. Film je u crno-bijeloj tehnici, a mnogi kritičari hvalili su ga zbog fotografije, te jasne karakterizacije likova, iako su mnogi kritičari prigovorili zbog naglog preokreta pri kraju filma.

Prikazi Amerike

Brojni aspekti koji karakterišu grad, državu ili regiju Amerike su sastavni dio u filmovima braće Koen. U „Arizona junioru” se prikazuje krajolik Arizone, a neki likovi su pretenciozni stereotipi nekih predrasuda o ljudima iz Arizone. Slično tome, u „Fargu” krajolik i stereotipni naglasci Sjeverne Dakote i Minesote su sastavne komponente filma. „Veliki Lebovski” je film smješten u Los Anđelesu, a Djud i drugi likovi su tipični primjeri raznolike gradske populacije. „O, brate, gdje si?” je naglašeno južnjački. Sniman je u ruralnom Misisipiju, a većina likova govori južnjačkim naglascima; muzika se sastoji od „blugres” pjesama. „Barton Fink” je s jedne strane satira još jednog dijela Los Anđelesa, Holivuda, kao što je „Veliki skok” Njujorka. „Nema zemlje za starce” takođe je opis zabačenog pustinjskog kraja, života i likova na granici Teksasa i Meksika u okrugu Terel.

Osim toga, Koenovi često smještaju svoje filmove u razdoblja američkih kriza: „Milerovo raskršće” odvija se tokom prohibicije, „Barton Fink” u vrijeme napada na Perl Harbor, „Veliki Lebovski” tokom Zalivskog rata 1991, a „O, brate, gdje si?” tokom Velike depresije. U filmu „Čovjek koji nije bio tu” jedna od važnijih tačaka u priči je ona u kojoj se spominje Drugi svjetski rat, a u „Arizona junioru” Hi se za svoj recidivizam opravdava Reganovim predsjedništvom. „Veliki skok” je smješten na prelazu iz 1958. u 1959, u period u kojem je lansiran „Sputnjik” i u kojem je Hladni rat bio na jednom od svojih vrhunaca.

Novac

U mnogim njihovim filmovima glavni motiv je novac. U „Fargu”, novac je bio razlog zašto su svi događaji u cijelom filmu i započeli. U „Velikom Lebovskom” novcem se plaća, ili se on krade ili nestaje, što je uzrok mnogih nevolja i komičnih situacija za likove. U filmu „O, brate, gdje si?” trojica zatvorenika u bijegu pokušavaju naći skriveno blago. U filmu „Čovjek koji nije bio tu”, glavni junak ucjenjuje šefa svoje žene kako bi se domogao novca. „Gangsterska petorka” govori o ekscentričnom južnjačkom profesoru i njegovoj bandi koji glume bend kako bi opljačkali kockarnicu. Priča se u „Nema zemlje za starce” vrti oko lovca koji bježi sa dva miliona dolara od posla sa drogom, dok vlasnik unajmljuje plaćenog ubicu kako bi ga vratio.

Nasilje

Većina filmova braće Koen su dosta nasilni. U svakom njihovom filmu postoji bar jedna smrt, a u mnogim slučajevima, više slučajeva smrti, kao u filmu „Nema zemlje za starce”, u kojem praktično svaki lik umire. U „Veliki skok” radnja se počinje odvijati nakon samoubistva Voringa Hadsakera, a u „Gangsterskoj petorci” svi glavni likovi ginu u pokušaju da se riješe starice. U nekim njihovim krvavijim filmovima, npr. „Fargu”, većina glavnih junaka biva ubijena ili napadnuta, što se može vidjeti na ekranu; u jednoj od najkrvavijih scena u filmu, tijelo muškarca završava u usitnjavaču za drvo.

Većina nasilja u njihovim filmovima spada u kategoriju crnog humora. Jedan od poznatijih izuzetaka je „Nema zemlje za starce”, u kojem je većina nasilja prikazana u čistim, okrutnim okolnostima s gotovo nimalo crnohumornog efekta, kako bi se vjerno prikazala ogoljeno ispričana originalna priča Kormaka Makartija. Koenovi koriste nasilje kako bi nastavili radnju: na primjer, u „Fargu” napad Šepa Praudfuta na Karla Skovaltersa natjera Karla da nazove Džerija da donese novac.

Nezaustavljivo zlo

Nekoliko filmova braće Koen obuhvata lik koji otjelotvoruje arhetip „nezaustavljivog zla”. U mnogim slučajevima se otkriva kako su ovi likovi nehumani ili posjeduju demonske karakteristike. Na primjer, šerif Kuli u filmu „O, brate, gdje si?” odgovara opisu đavola kojeg opisuje jedan od likova. Osim toga, nakon što mu kažu da bi bilo ilegalno objesiti pomilovane bjegunce, on podrugljivo odvrati da je „zakon ljudska institucija”. Edi Dejn, ubica iz „Milerovog raskršća”, Gir Grimsrud u „Fargu”, Leonard Smals u „Arizona junioru” i Čarli Midouz u „Bartonu Finku” takođe odgovaraju opisu tog arhetipa. U filmu „Nema zemlje za starce”, Anton Čigur personifikuje nasilje i smrt u svijetu u kojem šerif Bel pokušava pronaći neki smisao.

Saradnici

Koenovi su do filma „Milerovo raskršće” za snimatelja koristili Berija Sonfelda sve dok ovaj nije započeo vlastitu režisersku karijeru s filmovima „Porodica Adams”, „Uhvatite maloga” i „Ljudi u crnom”. Rodžer Dikins je bio snimatelj za braću Koen nakon Sonfeldovog odlaska.

Sem Raimi bio je koscenarista na filmu „Veliki skok”, koji su režirali Koenovi, a braća su pomogla na scenariju za film „Talas kriminala”, koji je režirao Raimi. Raimi je na snimanju filma „Jednostavan plan” koristio savjete Koenovih, koji su u to vrijeme završili „Fargo”. Raimi ima pojavljivanja u „Milerovom raskršću” i „Veliki skok”. Upoznali su se kad je Džoel Koen dobio posao jednog od montažera „Smrti zla”.

Vilijam Preston Robertson je stari prijatelj Koenovih koji im je pomogao s presnimavanjima na „Krvavo prosto” i posudio glas radijskog spikera. Na špici je potpisan kao „Rev. Vilijam Preston Robertson”. Posuđivao je glas u mnogim njihovim filmovima, uključujući „Veliki Lebovski”.

Braća Koen ima veći broj glumaca-stalnih saradnika, uključujući Džona Turtura, Majkla Badaluka, Holi Hanter, Stiva Bušemija, Fransis Makdormand, Džona Gudmena, Džona Polita i Stifena Ruta, od koji su se svi pojavili u bar tri produkcije Koenovih. Planiraju još dva filma s Džordžom Klunijem, „Spaliti nakon čitanja” i „Hail Ceasar”, a potonji bi trebalo da zaokruži „idiotsku trilogiju” braće Koen koja je počela filmovima „O, brate, gdje si?” i „Gangsterska petorka”.

Muziku za sve njihove filmove je komponovao Karter Bruel, iako je T-Bon Barnet producirao veći dio tradicionalne muzike u „O, brate, gdje si?” i „Gangsterskoj petorci”.

Nagrade

Oskar

Džoel i Itan su bili nominovani za Oskar osam puta, dva puta pod pseudonimom Roderik Džejns. Ovu nagradu dobili su za scenario, adaptirani za „Nema zemlje za starce” i originalni za „Fargo”. Svog prvog Oskara dobili su za najbolju režiju i najbolji film („Nema zemlje za starce”).

1996: Fargo

Nagrada	Kategorija	Osoba	Nagrađen
Oskar	Najbolji film	Itan Koen	Ne
	Najbolji režiser	Džoel Koen	Ne
	Najbolji originalni scenario	Džoel i Itan Koen	Da
	Najbolja montaža	Roderik Džejns	Ne

2000: O, brate, gdje si?

Nagrada	Kategorija	Osoba	Nagrađen
Oskar	Najbolji adaptirani scenario	Itan Koen	Ne

2007: Nema zemlje za starce

Nagrada	Kategorija	Osoba	Nagrađen
Oskar	Najbolji režiser	Džoel i Itan Koen	Da
	Najbolji film	Skot Radin, Džoel i Itan Koen	Da
	Najbolji adaptirani scenario	Džoel i Itan Koen	Da
	Najbolji sporedni glumac	Havijer Bardem	Da
	Najbolja fotografija	Rodžer Dikins	Ne
	Najbolja montaža	Roderik Džejns	Ne
	Najbolja montaža zvuka	Скип Ливсеј	Ne
	Najbolje miksanje zvuka	Skip Livsej, Krejg Berki, Greg Orlof i Piter Kerland	Ne

Filmografija

Godina	Film	Ime	Broj nominacija za Oskara	Broj dobijenih Oskara	Broj nominacija za Zlatni globus	Broj dobijenih Zlatnih globusa
1984	Krvavo prosto	Džoel	0	0	0	0
1987	Arizona junior	Džoel	0	0	0	0
1990	Milerovo raskršće	Džoel	0	0	0	0
1991	Barton Fink	Džoel	3	0	1	0
1994	Veliki skok	Džoel	0	0	0	0
1996	Fargo	Džoel	7	2	4	0
1998	Veliki Lebovski	Džoel	0	0	0	0
2000	O, brate, gdje si?	Džoel	2	0	2	1
2001	Čovek koji nije bio tu	Džoel	1	0	3	0
2003	Razvedi me, zavedi me	Džoel	0	0	0	0
2004	Gangsterska petorka	Džoel i Itan	0	0	0	0
2007	Nema zemlje za starce	Džoel i Itan	8	4	4	2
2008	Spaliti nakon čitanja	Džoel i Itan	0	0	2	0
2009	Ozbiljan čovjek	Džoel i Itan	Ovaj film još nije prikazan
Ukupno			21	6	16	3

Druga dela

• Talas kriminala (1985) — film za koji su scenario pisali braća Koen, a režirao Sem Raimi
• Vrata Raja 1998) — zbirka pripovedaka koju je napisao Itan Koen
• Zli Deda Mraz (2003) — komedija u kojoj glavnu ulogu tumači Bili Bob Tornton, a braća Koen su producenti
• Pariz, volim te (2006) — braća su režirala scenu iz filma pod nazivom „Tuileries”
• Romansa i cigarete (2006) — film koji su producirali braća Koen, a scenario i režiju potpisao Džon Turturo
• Suburbicon (2009) — Džordž Kluni će režirati film po scenariju braće Koen, koji će i biti producenti

Spoljašnje veze

• Joel Coen na sajtu IMDb
• Ethan Coen na sajtu IMDb
• Braća Koen na sajtu TCMDb (jezik: engleski)
• Bibliografija Džoela i Itana Koena
• Coenesque: Filmovi braće Koen
• Biografija i filmografija braće Koen Arhivirano na sajtu Wayback Machine (31. avgust 2012)
• Senses of Cinema
• Braća Koen viki
• Braća Koen: Život u pokretnim slikama
• Trend u snimanju filmova: Braća dijele dužnosti režisera
• Veliki Lebovski: Pravljenje filma Braće Koen — informativna knjiga humora o Koenovima, prijatelj Vilijam Preston Robertson.
• Znate, za djecu! Filmovi Koenovih
• Šta je toliko zanimljivo o Koenovima?