Vera Stojić
Stojić, Vera (Budimpešta, 5. avgust 1902 – Beograd, 1988), bila je prevodilac sa ruskog, nemačkog i engleskog na srpski i sa srpskog na nemački jezik.
Vera Stojić | |
|---|---|
| Datum rođenja | 5. avgust 1902. |
| Mesto rođenja | Budimpešta, Austrougarska |
| Datum smrti | 1988. (85/86 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SFR Jugoslavija |
Biografija uredi
Završila gimnaziju i višu trgovačku školu u Budimpešti. Radila je kao viši službenik Narodne banke Jugoslavije; od 1955. u penziji. Boravila u Nemačkoj, Austriji i Italiji. Od 1938. do 1964. aktivno se bavila prevođenjem sa ruskog. Bila je lični sekretar Ive Andrića, lektor njegovih književnih dela i posle njegove smrti osnivač Zadužbine Ive Andrića. Bila je jedan od osnivača Udruženja književnih prevodilaca Srbije 1951. godine. [1][2]
Važniji prevodi uredi
Mihail Bulgakov: Molijer, 1938; Bjernstjerne Bjernson: Veselo momče, 1942; Rajner Marija Rilke: Pisma mladom pesniku, 1943; Gotfrid Keler: Seoski Romeo i Julija, 1943; Knut Hamsun: Zemlja gospodnja, slike prirode i predela, 1943; Jens Peter Jakobsen: Nils Line, 1943; Konstantin Simonov: Ruski ljudi, 1945; Maksim Gorki: Pripovetke 1892-1932 (sa Mirom Čehovom i Desankom Maksimović; redakcija prevoda Ivo Andrić), 1946; Maksim Gorki: O literaturi, 1949; Džordž Bernard Šo: Androkle i lav, 1952; Džon Golsvordi: Moderna komedija, 1, 2 (sa Olgom Marjanović, Ljubicom Popović, Mihajlom Đorđevićem i Branimirom Živojinovićem), 1954, i Srebrna kašika, 1954; Tomas Man: Prevarena, 1954; Herman Broh: Vergilijeva smrt, 1958; Đerđ Lukač: Tomas Man (sa Irmom Lisičar), 1958; Fridrih Niče: Rođenje tragedije (sa Irmom Lisičar), 1960; Maks Friš: Stiler, 1962; Georg Bihner: Dantonova smrt, 1963; Maksim Gorki: Makar Čudra i druge pripovetke (sa A. Zupcem i M. Čehovom), 1969; Franc Kafka: Dnevnici (sa Branimirom Živojinovićem), 1969; Johan Peter Ekerman: Razgovori sa Geteom u poslednjim godinama njegova života (sa Stanislavom Vinaverom), 1970; Fric Martini: Istorija nemačke književnosti (sa Branimirom Živojinovićem), 1971; Đerđ Lukač, Duša i oblici – eseji, 1973; Johan Volfgang Gete: Godine učenja Vilhelma Majstera (sa Gligorijem Erjakovićem), 1982; Peter Štrider, Albreht Direr, 1984; itd.[3]
Vidi još uredi
- Ivo Andrić: Pisma 1912–1973 – privatna pošta (prir. Miroslav Karaulac), Novi Sad, 2000.
- Neđo Šipovac: Gospođa iz senke, Večernje novosti, 25. septembar 2006 (pristupljeno 24. decembra 2018).
- Neđo Šipovac: Nada za Veru, Večernje novosti, 26. septembar 2006 (pristupljeno 24. decembra 2018).
- Radovan Popović: Pisac i prijatelji, Danas, 17. jul 2016 (pristupljeno 24. decembra 2018).
Reference uredi
- ^ Stojić, Vera, na sajtu Enciklopedija Srpskog narodnog pozorišta (pristupljeno 24. decembra 2018).
- ^ Zadužbina Ive Andrića Arhivirano na sajtu Wayback Machine (14. januar 2016), pristupljeno 24. decembra 2018.
- ^ Savremeni književni prevodioci Jugoslavije (imenik), Beograd, „Kultura“, 1970.