Lujo Bakotić
Lujo Bakotić (Senj, 21. novembar 1867 — Beograd, 31. mart 1941) bio je srpski pravnik, publicista, leksikograf, diplomata.[1][2]
| Lujo Bakotić | |
|---|---|
 Lujo Bakotić | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 21. novembar 1867. |
| Mesto rođenja | Senj, Austrougarska |
| Datum smrti | 31. mart 1941. (73 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Kraljevina Jugoslavija |
Biografija uredi
Rođen je u Senju u Dalmaciji novembra 1867. godine. Roditelji su mu bili: otac Ignjat advokat i majka Adela, Italijanka iz Kopra.[3] Po završetku osnovne škole u rodnom mestu, gimnaziju je pohađao u Splitu. Pravo je studirao u Beču i Gracu. Bavio se advokaturom u raznim mestima u Dalmaciji, a jedno vreme je bio i predstavnik Srpske stranke u Dalmatinskom saboru. Bio je istaknuti predstavnik Srba katolika iz Dalmacije.
Bakotić je u januaru 1913. godine, imenovan je članom komisije srpske vlade, za izradu projekta konkordata između Kraljevine Srbije i Vatikana. Konkordat je potpisan 1914. godine. On je išao januara 1915. godine u Rim zbog ratifikacije. Ostao je u Italiji jer je jula 1915. godine postavljen za sekretara srpskog poslanstva u Rimu. Posle samo mesec dana, avgusta iste godine premešten je kao "pisar III klase" u Rimu, za sekretara I klase u Parizu.[4] Ministarski savet kraljevine SHS ga je decembra 1918. godine ovlastio da sprovede zamenu starog kalendara sa novim.[5] Posle Prvog svetskog rata bio je poslanik Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca u Vatikanu (1920 — 1923), kao i na drugim dužnostima Ministarstva spoljnih poslova. Odlikovan je 1922. godine kraljevskim Ordenom Belog Orla V reda, dok je službovao u Vatikanu.[6] Od Čehoslovačke republike primiće 1930. godine Orden Belog Lava II stepena. Godinama je zatim, sve do penzije (1937) pomoćnik ministra inostranih poslova.
Aktivni je član Udruženja pravnika Kraljevine SHS 1926. godine. Godine 1929. Bakotić je šef jugoslovenske delegacije za trgovačke pregovore sa Poljskom. Postao je i počasni predsednik Jugoslovensko-poljske lige 1930. godine. Lujo Bakotić je 1931. godine zastupnik (pomoćnik)[7] Ministra spoljnih poslova Kraljevine Jugoslavije, na Međunarodnoj konferencija žena za mir i razoružanje, održanoj u Beogradu. Kao diplomata od 1932. godine dr Bakotić je jugoslovenski poslanik u Varšavi. Novembra 1932. godine poslat je za jugoslovenskog poslanika u Moskvi.[8] Godine 1937. dr Bakotić se nalazio u penziji, kao bivši pomoćnik ministra. Kao penzioner nastavlja društveni angažman, te ga aprila 1940. godine srećemo kao člana uprave, Kulturnog udruženja "Marasarik".[9] Piše članke 1940. godine u beogradskom listu "Srpskom glasu". Objavio je tada i knjigu - spomenicu posvećenu životu i delu Valtaza Bogišića. Pred samu smrt februara 1941. godine pozvan je Lujo da učestvuje u osnivanju beogradskog Društva za proučavanje Njegoša.[10]
Bakotić učestvuje u javnom životu glavnog grada, ali i države i katoličke crkve. Kao istaknuti katolik, povezan prirodno i zastupa državu u odnosima sa Italijom, Vatikanom, Čehoslovačkom i Poljskom. Udruženje Srba Dalmatinaca je 1927. godine u Beogradu priredilo predavanje posvećeno počivšem Savi Bjelanoviću (umro 1897), novinaru i osnivaču Narodne srpske stranke u Dalmaciji. Nadahnuto je na skupu govorio doktor Lujo, kao najbolji poznavalac borbi Srba u Dalmaciji.[11] Godine 1927-1928. on je saradnik lista "Branič" kao "izvanredni Poslanik i opunomoćeni Ministar".[12]
Preminuo je u Beogradu 31. marta 1941. godine, pred sam početak Drugog svetskog rata.
Porodične prilike uredi
Oženio se prvi put Marijom i sa njom imao tri kćerke. Najstariju Kseniju rođenu 1908. godine, srednju Angelinu rođenu 1910. godine i najmlađu Veroniku Veru rođenu 1913. godine. Od 1924. godine bio je oženjen drugi put sa Leposavom Novaković sa kojom nije imao dece. Njegova kćerka Vera udala se za filozofa i nadrealistu Konstantina Koču Popovića.[13]
Dela uredi
Objavio je niz pravno-političkih članaka i rasprava u mnogim časopisima (kao "Branič", Beograd). Izdavačka knjižara Vladimira N. Rajkovića i komp. izdala je 1936. godine u Beogradu njegov obimni "Rečnik srpskohrvatskog književnog jezika", sa 50.000 reči.[14] 1943. godine objavljeno je drugo, izmenjeno izdanje te knjige, pod naslovom "Rečnik srpskog jezika", kod "Srpske knjižare" u Beogradu.[15] Kao stručnjak pravnik preveo je "Justinijanove institucije" 1912. godine i "Sveto pismo Starog i Novog zaveta" 1933. godine. Pred kraj života, 1939. godine objavio je kod beogradskog knjižara Gece Kona svoje vredno istoriografsko delo: "Srbi u Dalmaciji od pada Mletačke republike do ujedinjenja".[16]
Bibliografija uredi
- La question de la Dalmatie (Dalmatinsko pitanje), Ženeva 1918. godine (pod pseudonimom Dalmaticus);
- Rečnik srpsko-hrvatskog književnog jezika, Beograd 1936. godine; (autor je kao stručnjak i poznavalac jezika)
- Bakotić, Lujo (1939). Srbi u Dalmaciji od pada Mletačke republike do ujedinjenja. Beograd: Geca Kon.
- Spomenica Valtazara Bogišića, Beograd 1940. godine
Reference uredi
- ^ Hrvatski biografski leksikon
- ^ Jugoslovenski književni leksikon (2. izd.). Novi Sad: Matica srpska. 1984. str. 36.
- ^ Stanko Korać: "Pregled književnog rada Srba u Dalmaciji", Zagreb 1987.
- ^ "Pravda", Beograd 1915. godine
- ^ "Večernje novosti", Beograd 1918. godine
- ^ "Službeni vojni list", Beograd 1922. godine
- ^ "Beogradske opštinske novine", Beograd 1931. godine
- ^ "Pravda", Beograd 1932. godine
- ^ "Vreme", Beograd 1940. godine
- ^ "Vreme", Beograd 1941. godine
- ^ "Pravda", Beograd 21. mart 1927. godine
- ^ "Branič", Beograd 1928. godine
- ^ IAB, Digitalni repozirijum, Lujo Bakotić
- ^ "Vreme", Beograd 1936. godine
- ^ "Srpski narod", Beograd 1943. godine
- ^ "Pravda", Beograd 1939. godine
