Miloš Vukasović
Miloš Vukasović (šp. Miguel Vucassovich; Dražin Vrt, 1842 — Buenos Ajres, 1908) bio je srpski pomorac, brodovlasnik i konstruktor brodova koji je emigrirao u Argentinu.
Miloš Vukasović | |
|---|---|
 Miloš Vukasović | |
| Puno ime | Miloš Ivov Vukasović |
| Datum rođenja | 1842. |
| Mesto rođenja | Dražin Vrt, Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | 1908. |
| Mesto smrti | Buenos Ajres, Argentina |
Biografija uredi
Detinjstvo i mladost uredi
Miloš Vukasović je rođen 1842. godine u selu Dražin Vrt, Boka Kotorska, tadašnje Austrijsko carstvo. Osnovnu školu je završio u svom rodnom mestu, a pomorske u Prčnju i Trstu. Više trgovačke škole završio je u Padovi, gde se upoznao sa modernim slikarstvom za koje je imao dosta talenta, kao i sa tehničkim crtanjem što je bio osnov za njegovu kasniju karijeru konstruktora brodova i pomorskog arhitekte. Poput svojih predaka i Vukasović je počeo karijeru pomorca na bokeljskim jedrenjacima gde je vrlo rano, čak pre nego što je napunio 20 godina, postao kapetan.
Odlazak u Argentinu uredi
Oko 1865. godine je otišao u Argentinu jer nije hteo ploviti pod austrijskom zastavom. U vreme njegovog dolaska mornarica Argentine je bila tek u začetku. On je 1870. godine u Buenos Ajresu osnovao parobrodarsko društvo "La Platense" koje je dugi niz godina bilo najjače parobrodarsko društvo unutrašnje plovidbe u Južnoj Americi.[1] Na vrhuncu moći, društvo je raspolagalo sa ukupno 118 brodova. Zbog jake konkurencije brodovi ovog društva su prodati 1894. godine. Takođe, je bio i suvlasnik velike pomorske kompanije "Vucassovich y Onetto" u čijem je vlasništvu bilo oko 120 brodova raznih veličina i namena. Nakon njegove smrti kompanijom su nastavili da rukovode potomci i ugašena je 1937. godine podelom imovine kada ju je preuzeo njegov poslovni partner Heronimo Oneto.[2]
Konstruktor brodova uredi
Nakon propasti kompanije koju je osnovao, Vukasović se u potpunosti okreće naučnom radu i od tada pa do smrti se bavi konstruisanjem novih teretnih i putničkih parobroda za argentinsku trgovačku mornaricu, ali i nekih ratnih brodova. U tom periodu gotovo svi najbolji argentinski trgovački, kao i neki ratni brodovi, građeni su po nacrtima i uputima Vukasovića. Njegove konstrukcije i nacrti brodova uvrstile su ga u red najcenjenijih i najboljih pomorskih arhitekata tog vremena. Među brodovima koje je konstruisao ističu se putnički brodovi "Minerva" i "Apolo", zatim "Eolo" i "Venus" namenski građeni za međunarodnu liniju od Buenos Ajresa do Montevidea, teretni brodovi "Demostenes" i "Pitagoras" kao i mnogi drugi.[2]
Smrt uredi
Krajem 1908. godine, iznenada je preminuo od srčanog udara. Vest o njegovoj smrti su objavile mnoge novine i svetske agencije. Vodeći argentinski list "La Nacion" doneo je opširan nekrolog posvećen njemu gde ga je urednik lista opisao kao "preporoditelja trgovine u Argentini". Velika povorka od nekoliko hiljada ljudi predvođena tadašnjim ministrom trgovine je na poslednji počinak ispraćala Miloša Vukasovića, velikana novije pomorske istorije Argentine. Govoreći nad njegovom odrom, ministar je za Vukasovića rekao da je "jedini Evropljanin koji je u ovom vremenu silno zadužio Republiku Argentinu". Sahranjen je na groblju "Rekoletu" u Buenos Ajresu, u porodičnoj grobnici familije Siviori, moćne trgovačke porodice kojoj je pripadala njegova supruga.[2]
Počasni konzul uredi
Nikada nije zaboravljao svoj rodni kraj, kod njega su uvek nalazili posao emigranti iz Boke, Crne Gore, Dalmacije i Hercegovine koji su se masovno selili u Južnu Ameriku. Zbog takvog njegovog požrtvovanog društvenog angažmana imenovan je za počasnog konzula Rusije i Crne Gore u Argentini. Prilikom posete Crnoj Gori 1906. godine, knjaz Nikola mu je bio ponudio mesto ministra spoljnih poslova Crne Gore, ali je on to odbio, obrazlažući svoju odluku činjenicom da su mu porodica i razni započeti poslovi u Argentini i da je nemoguće da sve to ostavi. Intenzivno je radio na povećanju trgovinske razmene Argentine i Rusije, zbog čega je od ruskog cara odlikovan ordenom Sv. Stanislava.
Od presudnog značaja je bilo njegovo učešće u osnivanju i gradnji prve pravoslavne crkve u Latinskoj Americi. Odbor koji je preko generalnog konzula Rusije uputio molbu ruskom caru Aleksandru III za slanje jednog pravoslavnog sveštenika u Buenos Ajres, bio je sačinjen od srpskih i grčkih iseljenika. Molba je poslata 1887. godine i potpisali su je Miloš Vukasović, kapetan Jovan Vukasović, Nikola Crnogorčević, kapetan Aleksandar Vidović, Đorđe i Nikola Bakmaz, kapetan Marko Vukasović, kapetan Božo Vukasović, kapetan Špiro Radulović, Milo Zloković i Špiro Jakšić. Car Aleksandar III je potpisao ukaz kojim je udario temelje prve pravoslavne crkve Svete Trojice koja je osveštena 1901. godine uz prisustvo tadašnjeg predsednika Argentine.[2]
Reference uredi
- ^ Iseljavanje Bokelja do Drugog svjetskog rata bibliotekahercegnovi.co.me
- ^ a b v g Tri Crnogorca u Južnoj Americi maticacrnogorska.me
Spoljašnje veze uredi
