Википедија

Mohikanci

Mohikanci su algonkvinski narod, koji je pre kontakta sa Englezima naseljavao gornji tok reke Hadson, uključujući ušće njene pritoke reke Mohok (gde je nastao današnji njujorški grad Olbani) i zapadnu Novu Englesku oko gornjeg toka reke Husatonik. Posle 1680. godine, zbog sukoba sa moćnim zapadnim susedima Mohocima tokom Dabrovih ratova, potisnuti su na jugoistok preko današnje zapadne granice Masačusetsa i planinskog venca Takonik u grad Stokbridž i njegovu okolinu u okrugu Berkšir.

Mohikanci
Istorijska teritorija Mohikanaca
Ukupna populacija
oko 3.000
Regioni sa značajnom populacijom
SAD
Jezici
engleski (danas) i mohikanski (ranije)
Religija
hrišćanstvo (Moravska crkva)
Srodne etničke grupe
ostali algonkvinski narodi

Ujedinili su se sa Lenapima (ogranak Munsi) iz Stokbridža, i kasnije su se zajedno odselili na zapad, daleko od pritiska evropskih doseljenika. Naselili su se u oblast koja je kasnije postala viskonsinski okrug Šono. Većina istočnoameričkih Indijanaca je tokom 1830-ih bila primorana da se preseli na Indijansku teritoriju, a kasnije i u druge rezervate na zapadu Amerike. Decenijama kasnije su sa Munsijima formirali federalno priznatu „zajednicu Stokbridž-Munsi”, koja ima rezervat veličine 89 km².

Nakon nestabilnosti izazvane američkim ratom za nezavisnost, većina mohikanskih potomaka prvo se odselila na zapad da bi se pridružila irokeškom plemenu Onajda na njihovom rezervatu u centralnom Njujorku. Onajde su im dale na korišćenje oko 89 km². Posle više od dve decenije, 1820-ih i 1830-ih, Onajde i Stokbridži su se ponovo odselili pod pritiskom da prodaju svoje zemlje i presele se na severoistok Viskonsina u okviru saveznog programa uklanjanja Indijanaca.[1] Grupa Mohikanaca se odselila na irokeški rezervat „Šest nacija Grand Rivera” u kanadskoj pokrajini Ontario.

Krajem dvadesetog veka, Mohikanci su se pridružili drugim (u tom trenutku) bivšim federalno priznatim njujorškim plemenima, uključujući Onajde i druge Irokeze, u pokretanju zemljišnih sporova protiv države Njujork, zbog neustavne kupovine njihovih zemalja nakon Američkog rata za nezavisnost (samo je savezna vlada imala ustavna ovlašćenja da ima odnose sa indijanskim narodima). Odlazeći guverner Dejvid Paterson je 2010. godine objavio razmenu zemljišta sa „zajednicom Stokbridž-Munsi”, koja će joj omogućiti izgradnju velikog kazina na 130 hektara u okrugu Salivan u Ketskilsu, kao poravnanje u zamenu za odustajanje od njihove tužbe (vezane za veće potraživanje) u Okrugu Medison. Dogovor je imao mnogo protivnika.

Ime uredi

Narod je nazvan Mahikaniu prema oblasti koju je naseljavao („narod voda koje neprekidno teku”[2] ili „narod velike plimne reke”[3]). Reč Mahikan odnosi se na veliko more ili veliku vodenu površinu, a reka Hadson ih je podsetila na mesto odakle potiču. Pa su reku Hadson nazvali Mahikanitak („reka gde ima ljudi iz voda koje neprekidno teku”).[4] Stoga su ih, zajedno sa ostalim starosedeocima koji su živeli duž reke Hadson (poput Munsija zapadno od njih i Vapingera), Holanđani i Englezi nazivali „Rečni Indijanci“. Mohikanci su govorili algonkvinski jezik, poput Munsija i Vapingera, koji su deo naroda Lenape.

Holanđani su ih nazivali imenima Mahigan, Mahikander, Mahinganek, Majkan i Mohikon, a Englezi Mohikan ili Mahikan. Francuzi, koji su usvojili imena koja su koristili njihovi indijanski saveznici u Kanadi, Mohikance su znali pod imenom Lups („Vukovi”). Irokešku konfederaciju nazivali su „Narodom Zmija“, kako su ih nazivali neki suparnici, ili „Pet Nacija“ (predstavlja njihovih 5 prvobitnih plemena).

Teritorija uredi

U vreme njihovog prvog kontakta sa evropskim trgovcima na obali reke 1590-ih, Mohikanci su živeli oko reke Hadson. Posle 1609. godine, u vreme holandskog naseljavanja Nove Nizozemske, njihovo prisustvo je zabeleženo i oko reka Mohok i Husik i Relif Jansen Kil,[5] gde su se graničili sa Vapingerima. Koji su naseljavali područje oko reke Hadson južno od Mohikanaca sve do današnjeg grada Njujorka.[6]

Većina mohikanskih naselja nalazila se oko gornjeg toka reke Hadson i duž potoka Kinderhuk, Klaverak i Tekanik, reke Relif Jansen Kil, rečice Ketskil Krik i sliva reke Husatonik. Mohikanska teritorija dosezala je na severositoku do Vud Krika, koji se nalazi južno od jezera Šamplejn.

Kultura uredi

Mohikanskim selima upravljali su nasledni sahemi, kojima su u upravljanju pomagali saveti starešina rodova. Imali su matrilinearni sistem srodstva, pa je imovina i nasledstvo (uključujući nasledne položaje) prenošeno po majčinoj lozi. Moravski misionar Džon Hekevelder i antropolog Luis H. Morgan saznali su od mohikanskih doušnika da je njihovo matrilinearno društvo podeljeno u tri fratrije (Ćurka, Kornjača i Vuk). One su bile podeljene na klanove ili podklanove, uključujući značajni medveđi klan. Ovo otkriće potkrepljeno je dokazima u vidu mohikanskih potpisa na sporazumima i zemljišnim knjigama.

Opšte veće sahema redovno se sastajalo u Šodeku (istočno od današnjeg Olbanija) kako bi odlučivalo o važnim stvarima koje pogađaju celu konfederaciju.[3] U svojoj „Istoriji Indijanaca reke Hadson”, Edvard Mening Ratenber naveo je mohikanske klanove Medveda, Ćurke, Kornjače i Vuka. Svaki je imao određenu ulogu u životu naroda, klan Vuka su na primer činili ratnici, koji su na severu štitili Mohikance od Mohoka, najistočnijeg od pet plemena Irokeza.

Slično selima njihovih južnih lenapskih suseda, mohikanska sela su bila raštrkana naselja, pri čemu je svakim naseljem verovatno dominirala jedna loza ili klan. Sela su se obično sastojala od malog skupa malih i srednjih dugih kuća, a nalazila su se duž plavnih ravnica. U ratnim vremenima gradili su utvrđenja na odbrambenim mestima (poput grebena), koja su koristili kao mesta za povlačenje. Njihova polja kukuruza nalazila su se u blizini sela; žene su takođe gajile tikve, pasulj, suncokret i druge useve iz Istočnog poljoprivrednog kompleksa. Hortikultura i sakupljanje i prerada orašastih plodova, voća (npr. borovnica, malina) i korenja (npr. kikiriki), činili su veći deo njihove ishrane. Dok su lov na divljač (npr. ćurke, jelene, losove, medvede) i ribolov (npr. jesetra, jegulja) obezbeđivali dopunski izvor hrane.

Jezik uredi

Izumrli mohikanski jezik pripada istočnoalgonkvinskoj grani algonkvinske porodice jezika. Jedan je od algonkvinskih N-dijalekata, blisko srodan sa N-dijalektima naroda iz istočnog Masačusetsa kao što Vampanoag i Masačuset. Bliski su mu bili i L-dijalekti lenapskog jezika munsijski i unamski.

Istorija uredi

Mohikanska konfederacija uredi

Mohikanci su bili podeljeni na 5 plemena, a imali su ukupno oko 40 sela.[3]

  • Mohikan (pleme), živeli su u blizini današnjeg Olbenija (Pempotovatut-Mahikaniu, „ognjište mohikanskog naroda”), zapadna granica bila im je reka Mohok, a na severozapadu jezera Šamplejn i Džordž;
  • Mečkentovun, živeli su duž zapadne obale reke Hadson iznad reke Ketskil Krik;
  • Vajatonok ili Vavajatonok („narod vrtloga” ili „narod zakrivljenog kanala”), živeli su u današnjim njujorškim okruzima Dačes i Kolambija, na istoku su dopirali do reke Husatonik u današnjem konektikatskom okrugu Ličfild. Glavno naselje bilo im je Vintinok, druga njihova naselja bila su: Šekomeko, Vekvadnek, Pamperog, Bantam, Vitaug i Skatikuk;
  • Vestenhak ili Husatonik („sa druge strane planina”), ime sela u blizini masačusetskog grada Grejt Barington. Živeli su u dolini reke Husatonik u Konektikatu i Masačusetsu, kao i u blizini Grejt Baringtona, koga su zvali „Mahajve” (nizvodno mesto)[7];
  • Vikadžok („gornji tok reke”), živeli su istočno od reke Hadson u blizini grada Hadson (Njujork) u njujorškom okrugu Kolambija[8];

Sukob sa Mohocima uredi

 
Tapija koja se čuva u Institutu Istorije i Umetnosti Olbanija. 31. maja 1664, Vilem Hofmajer kupio je 3 ostrva na reci Hadson u blizini Troje od tri starosedeoca Mohikanca

Algonkvinski narod Mohikanci i Irokezi (Mohoci) bili su tradicionalni suparnici i neprijatelji. Irokeško usmeno predanje, koje je zabeleženo u Jezuitskim odnosima, govori o ratu između Mohoka i saveza Saskvehanoka (irokeški narod) i Algonkvina (negde između 1580. i 1600). Moguće je da je ovaj rat bio odgovor na stvaranje Irokeške konfederacije.[9]

U septembru 1609. Henri Hadson je naišao na mohikanska sela neposredno ispod današnjeg Olbanija, sa kojima je trgovao (evropska dobra u zamenu za krzno). Hadson se vratio u Holandiju sa tovarom vrednog krzna koje je odmah privuklo holandske trgovce u to područje. Prvi holandski trgovci krznom stigli su na reku Hadson sledeće godine da trguju sa Mohikancima. Trgovina krznom dovela je do destabilizacije regiona i širenja zaraznih bolesti na koje starosedeoci nisu imali prirodni imunitet.[3]

Holanđani su 1614. godine odlučili da uspostave stalnu trgovačku postaju na ostrvu Kasl Ajland, na mestu nekadašnje francuske postaje koja je već dugo bila napuštena; ali prvo su morali da dogovore primirje kojim bi okončali sukob između Mohikanaca i Mohoka. Tri godine 1617. kasnije ponovo je izbio sukob između Mohikanaca i Mohoka, a tvrđavu Nasau Holanđani su napustili zbog toga što ju je bujica teško oštetila. Nakon što je ponovo dogovoreno primirje 1618. godine, Holanđani su na višem terenu obnovili tvrđavu Nasau.[10] Krajem te godine, tvrđavu Nasau su uništile poplave, pa je zauvek napuštena. 1624. godine kapetan Kornelijus Jakobsen Mej plovio je rekom Niju Nederlant i iskrcao osamnaest valonskih porodica na ravnicu nasuprot Kasl Ajlanda, gde su započeli gradnju tvrđave Fort Orandž.

Mohikanci su pozvali Algonkvine (narod) i Montanje da svojim krznima trguju u Fort Orandžu, umesto da trguju sa francuskim trgovcima u Kvebeku. Videvši da su Mohikanci proširili kontrolu nad trgovinom krznom, Mohoci su ih napali, s početnim uspehom. 1625. ili 1626. Mohikanci su uništili najistočniji irokeški „zamak”. Mohoci su se zatim naselili južno od reke Mohok, bliže Fort Orandžu. U julu 1626. mnogi doseljenici su se zbog sukoba preselili u Novi Amsterdam. Mohikanci su zatim zatražili pomoć od Holanđana, a zapovednik Danijel Van Krikebek je krenuo iz tvrđave sa šest vojnika. Van Krikebek, tri vojnika i dvadeset i četiri Mohikanca ubijeni su kada su upali u mohočku zasedu, kilometar i po od svoje tvrđave. Mohoci su se zatim povukli sa nekim delovima tela ubijenih, koje su kasnije pojeli zbog demonstracije nadmoći.[11]

Rat između Mohikanaca i Mohoka je nastavio da besni širom područja od Skenektadija do Kinderhuka.[12] Do 1629. godine Mohoci su zauzeli teritorije na zapadnoj obali reke Hadson koje su ranije držali Mohikanci.[13] Zbog sukoba je veći deo Mohikanaca migrirao na istok preko reke Hadson u zapadni Masačusets i Konektikat. Mohoci su obližnjim algonkvinskim narodima, koji su živeli severno i istočno od njih, zabranili trgovinu sa Holanđanima, čime su gotovo stekli monopol u trgovini krznom.

Stokbridž uredi

Mnogi Mohikanci su se naselili u masačusetskom gradu Stokbridžu, gde su postali poznati kao „Stokbridž Indijanci”. Jedan od njihovih poglavica, Etau Ou Koem, zajedno je sa trojicom poglavica Mohoka otišao u državnu posetu kraljici Ani i njenoj vladi u Engleskoj 1710. godine. U javnosti su bili poznati kao četiri mohočka kralja.

 
Mohikanski poglavica Etau Ou Koem, predstavljen kao jedan od četiri mohočka kralja u državnoj poseti kraljici Ani 1710. Gravura Džona Sajmona 1750.

Indijanci iz Stokbridža dozvolili su protestantskim misionarima, uključujući Džonatana Edvardsa, da žive među njima. U 18. veku mnogi su prešli na hrišćanstvo, ali su zadržali neke mohikanske običaje. Nakon izbijanja Francuskog i indijanskog rata (deo Sedmogodišnjeg rata) borili su se na engleskoj strani. Tokom Američkog rata za nezavisnost stali su na stranu (anglo)američkih kolonista.[14]

U osamnaestom veku deo mohikanskog stanovništva uspostavio je jake veze sa misionarima Moravske crkve iz pensilvanijskog grada Betlehema, koji su osnovali misiju u mohikanskom selu Šekomeko u okrugu Dačes. Misionar Henri Rauč je stupio u kontakt sa dvojicom mohikanskih vođa, Maumauntisekunom (poznatim i kao Šibaš) i Vasamapom, a oni su ga zatim postavili za novog veroučitelja. Vremenom je Rauč privukao veliki broj novih vernika, jer su Mohikanci bili jako pogođeni bolestima i ratovima, koji su doveli do poremećaja u njihovom društvu. Početkom 1742. godine, Šibaš i još dva Mohikanca pratili su Rauča u Betlehem, gde je trebalo da bude hirotonisan za đakona. Trojica Mohikanaca krštena su 11. februara 1742. godine u štali Džona de Turka u blizini mesta Oli u Pensilvaniji. Šibaš je bio prvi Mohikanac iz Šekomeka koji je usvojio hrišćansku religiju.[15] Moravci su sagradili kapelu za Mohikanace 1743. Oni su branili Mohikance od eksploatacije evropskih kolonista, pokušavajući da ih zaštite od otimačine njihove zemlje i zloupotrebe alkoholnih pića.

Tokom posete Njujorku 1738. godine, Mohikanci su razgovarali sa guvernerom Luisom Morisom u vezi prodaje njihove zemlje u blizini Šekomeka. Guverner je obećao da će im zemlja biti plaćena čim se obavi premer zemljišta. Predložio je da zbog sopstvene sigurnosti obeleže 1,6 km² zemlje koju su želeli da zadrže, što Mohikanci nikada nisu učinili. Septembra 1743. godine, dok je na vlasti bio vršilac dužnosti guvernera Džordž Klark, konačno je završen premer zemljišta i podela na parcele, od kojih se jedan deo nalazio na rezervisanoj zemlji Indijanaca. Uz određenu pomoć misionara, Šibaš je 17. oktobra 1743. godine, kada je novi kraljevski guverner Džordž Klinton već preuzeo vlast, sastavio peticiju na kojoj su se nalazila imena ljudi, koji su mogli da potvrde, da se deo površine jedne parcele nalazio na njihovoj rezervisanoj zemlji. Uprkos Šibaševim apelima, njegovoj istrajnosti i pomoći misionara, Mohikanci su izgubili slučaj.[16] Parcele su na kraju otkupili angloamerički kolonisti, a Mohikanci su proterani iz Šekomeka. Protivnici rada misionara optuživali su ih da su tajni katolički jezuiti (koji su bili zabranjeni u koloniji 1700. godine) i da rade sa Mohikancima na strani Francuza. Misionari su pozivani u više navrata pred kolonijalnu vladu, ali njihove pristalice su uspevale da ih zaštite. Međutim, krajem 1740-ih, kolonijalna vlada u Pokipsiju ipak je proterala misionare iz Njujorka, delom i zbog njihovog zagovaranja mohikanskih prava. Ubrzo zatim evropski kolonisti su zauzeli mohikansku zemlju.[17]

Američki rat za nezavisnost uredi

Nakon „Bitke kod Banker Hila”, u avgustu 1775. godine, Irokezi su održali sastanak veća u blizini Olbanija. Posle duge rasprave, zaključili su da je takav rat privatna stvar između Britanaca i kolonista (poznatih kao pobunjenici, revolucionari, ljudi iz Kongresa, američki vigovci ili patriote) i da ne bi trebalo da se u njega uključuju. Mohočki poglavica Džozef Brant bojao se da će Indijanci izgubiti zemlju ako kolonisti postignu nezavisnost. Ser Vilijam Džonson, njegov sin Džon Džonson i zet Gaj Džonson i Brant iskoristili su sav svoj uticaj da uključe Irokeze u rat na britanskoj strani. Mohoci, Onandage, Kajuge i Seneke su na kraju prišli Britancima, na čijoj strani su učestvovali u bitkama na području Njujorka. Onajde i Taskarore stale su na stranu kolonista. Mohikanci, koji kao Algonkvini nisu bili deo Irokeške konfederacije, stali su na stranu angloameričkih kolonista, i učestvovali su u opsadi Bostona i bitkama kod Saratoge i Monmuta.

U britanskoj zasedi 1778. godine u njujorškom naselju Bronks, na mestu gde se danas nalazi „Park Van Kortland”, izgubili su četrdeset ratnika svoje „milicije Stokbridža”, što je činilo oko polovine „Indžijanaca iz Stokbridža” (ostaci Mohikanaca i Vapingera). Ova bitka, u kojoj su redovi milicije bili desetkovani, poznata je pod imenom Bitka kod Kingsbridža.[18] Milicija Stokbridža je dobila pohvalu Džordža Vašingtona,[19] isplaćeno joj je 1.000 dolara i raspuštena je.[20]

Seoba u Njujork uredi

Posle američkog rata za nezavisnost, novostvorena država Sjedinjene Američke Države prisilila je mnoge domorodačke narode da napuste svoju zemlju i odu na zapad. Deo Indijanaca iz Stokbridža (današnji Stokbridž Munsi) se 1780-ih preselio iz Masačusetsa u centralni Njujork među Onajde, kojima je dodeljen rezervat od 120.000 hektara, zbog borbe u ratu na strani Angloamerikanaca, što je mali deo njihove nekadašnje teritorije od 2.400.000 hektara. Doseljeni Stokbridžski Indijanci su svoje naselje nazvali Novi Stokbridž. Manji broj pojedinaca i porodica, uglavnom starijih, ostali su u Stokbridžu.

Najznačajnije ličnosti mohikanskog društva, uključujući glavnog sahema, Džozefa Kvanakonta, i njegove savetnike i rođake, učestvovale su u seobi u Novi Stokbridž. U novom gradu, stokbridžski emigranti su sami uređivali svoje društvo i po svojoj volji mešali običaje i nov način života. Zbog izloženosti uticaju hrišćanskih misionara, Stokbridžski Indijanci su imali iskustva sa engleskim načinom života. Novi Stokbridž su izgradili po uzoru na svoj stari grad. Zadržali su hrišćansku veru, svoj jezik, mohikansku kulturu i običaje. Uopšteno govoreći, njihov mohikanski identitet koji se menjao još uvek je bio ukorenjen u starim običajima.[21]

Seoba u Viskonsin uredi

Većina Stokbridžskih Indijanaca se 1820-ih i 1830-ih godina preselila u okrug Šono u Viskonsinu, gde im je američka vlada, koja je sprovodila politiku uklanjanja Indijanaca, obećala zemlju. U Viskonsinu su se na novi rezervat naselili zajedno sa Lenapima (ogranak Munsi), koji su takođe bili govornici jednog od algonkvinskih jezika. Zajedno su osnovali novu zajednicu, koja je federalno priznata pod imenom „zajednica Stokbridž-Munsi”.

Njihov rezervat, površine oko 8.900 hektara, poznat je kao „rezervat Stokbridž-Munsi bande Mohikanskih Indijanaca” i nalazi se u blizini grada Bolera. Krajem dvadesetog veka, oni su na svom rezervatu izgradili „Nort Star Mohikansko odmaralište i kazino”, koji uspešno posluje i stvara prihode kojima se finansira ekonomski razvoj rezervata i socijalna zaštita.[22]

Spor oko zemlje uredi

Krajem dvadesetog veka, Stokbridž-Munsi su bili među starosedeocima koji su pokretali sporove oko zemlje protiv države Njujork. Presudama je utvrđeno da je država protivustavno stekla zemlju od Indijanaca bez ratifikacije Senata. Zajednica Stokbridž-Munsi podnela je tužbu protiv države Njujork za 9.300 hektara u okrugu Medison. Odlazeći guverner Dejvid Paterson je 2011. godine objavio da je dogovoreno poravnanje sa „plemenom”. Dobili bi gotovo 0,81 hektar u okrugu Medison i odustali od većeg potraživanja, a u zamenu bi im država ustupila 130 hektara zemlje u okrugu Salivan u Ketskils planinama, gde je vlada pokušavala da podstakne ekonomski razvoj. Savezna vlada se složila da uzme zemlju u povereništvo, čime je omogućena izgradnja kazina, a država će dozvoliti igre na sreću, koje su sve važniji izvor prihoda za američke Indijance. Ovom dogovoru protivili su se „Onajda Nacija” i „Seneka Nacija Indijanaca”.[22]

Predstavljenost u medijima uredi

Džejms Fenimor Kuper je radnju svog romana Poslednji Mohikanac, zasnovao na mohikanskom narodu. Njegov opis Mohikanaca uključuje neke elemente vezane za Mohigance, drugi algonkvinski narod koji je bio naseljen u istočnom Konektikatu. Kuper je svoj roman smestio u dolinu reke Hadson, gde su istorijski živeli Mohikanci, ali je za svoje likove koristio neka moheganska imena, poput Unkasa.

Roman je za bioskop adaptiran više od desetak puta, prvi put 1920. Majkl Man je režirao adaptaciju iz 1992. godine, u kojoj je Danijel Dej Luis glumio belog čoveka koga su usvojili Mohikanci.

Poznati Mohikanci uredi

  • Etau Ou Koem, mohikanski sahem i jedan od četvorice indijanskih kraljeva, koji je (zajedno sa tri mohočke poglavice) otišao u državnu posetu kraljici Ani i njenoj vladi u Engleskoj 1710.
  • Hendrik Aupaumut, (1757–1830) sahem, istoričar, i kapetan iz američkog rata za nezavisnost
  • Stiv Konlif, (1949-2006) politički pisac, istoričar, jipi aktivista
  • Brent Majkl Dejvids, (rođen 1959) kompozitor/flautista
  • Bil Miler, (rođen 1955) muzičar
  • Elekta Kvini, (1798–1885) prva učiteljica u javnoj školi u Viskonsinu
  • Džon Vanuokon Kvini, (1797–1855) diplomata
  • Don Kojis (rođen 16. 8. 1943), specijalista za zavisnost, aktivista i autor.[23]

Izvori uredi

  1. ^ EB-Mohicans "Mohican" (history), Encyclopædia Britannica, 2007 Arhivirano 2007-06-24 na sajtu Archive.today
  2. ^ Stockbridge, Past and Present; Electa Jones
  3. ^ а б в г „Mahican”. www.dickshovel.com. Приступљено 26. 6. 2021. 
  4. ^ Electa F. Jones, "Mohican Oral Tribal History as recorded by Hendrick Aupaumut", in Stockbridge, Past and Present : Or, Records of an Old Mission Station, Springfield, MA: Samuel Bowles & Company, 1854
  5. ^ Ruttenber, E.M. (1906). „Footprints of the Red Men: Indian Geographical Names in the Valley of Hudson's River, the Valley of the Mohawk, and on the Delaware: Their location and the probable meaning of some of them”. Proceedings of the New York State Historical Association - the Annual Meeting, with Constitution, By-Laws and List of Members. New York State Historical Association. 7th Annual: 40 (RA1–PA38). Приступљено 31. 10. 2010. 
  6. ^ Sultzman, Lee (1997). „Wappinger History”. Приступљено 14. 1. 2012. 
  7. ^ Donald B. Ricky: Indians of Maryland Past and Present, Verlag: Somerset Pubs, 1999; ISBN 978-0403098774
  8. ^ Allen W. Trelease, William A. Starna: Indian Affairs in Colonial New York Indian Affairs in Colonial New York: The Seventeenth Century the Seventeenth Century, Seite 8, University of Nebraska Press; 1997, ISBN 978-0803294318
  9. ^ Brandon, William. American Heritage Book of Indians, (Alvin M. Josephy, ed.), American Heritage Pub. Co. 1961, p. 187
  10. ^ "Mahican Confederacy", The History Files
  11. ^ Parmenter, Jon W., "Separate Vessels", The Worlds of the Seventeenth-Century Hudson Valley, (Jaap Jacobs, L. H. Roper, eds.) SUNY Press, 2014, ISBN 9781438450971 p. 113
  12. ^ Reynolds, Cuyler. Albany Chronicles: A History of the City Arranged Chronologically, J.B. Lyon Company, 1906  Овај чланак користи текст рада који је у јавном власништву.
  13. ^ Burke Jr, T. E., & Starna, W. A. (1991). Mohawk Frontier: The Dutch Community of Schenectady, New York, 1661–1710, SUNY Press. p. 26
  14. ^ Calloway, Colin (1995). The American Revolution in Indian Country: Crisis and Diversity in Native American Communities . Cambridge University Press. str. 88–107. ISBN 978-0-521-47149-7. 
  15. ^ Dunn (2000). The Mohican World 1680–1750. str. 228—230. 
  16. ^ Dunn (2000). The Mohican World 1680–1750. str. 232—235. 
  17. ^ Philip H. Smith, "Pine Plains" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (15. мај 2011), General History of Duchess County from 1609 to 1876, inclusive, Pawling, NY: 1877, accessed 3 March 2010
  18. ^ "Death In the Bronx, The Stockbridge Indian Massacre August, 1778", Richard S. Walling, americanrevolution.org
  19. ^ Aupaumut, Hendrick. „From George Washington to Captain Hendrick Aupaumut, 4 July 1779”. Archives.gov. 
  20. ^ Frazier, Patrick. The Mohicans of Stockbridge. стр. 225. 
  21. ^ Dunn, Shirley (2000). The Mohican World 1680–1750. Fleischmanns, New York: Purple Mountain Press, Ltd. стр. 213. 
  22. ^ а б Gale Courey Toensing, "Seneca Upset Over N.Y. Casino Agreement", Indian Country Today, 26 January 2011
  23. ^ Don Coyhis, 2009 Purpose Prize Winner

Литература uredi

  • Aupaumut, Hendrick. (1790). "History of the Muh-he-con-nuk Indians", in American Indian Nonfiction, An Anthology of Writings, 1760s–1930s (pp. 63–71). Norman: University of Oklahoma Press.
  • Nekatcit. The Celestial Bear Comes Down to Earth: The Bear Sacrifice Ceremony of the Munsee-Mahican in Canada as Related by Nekatcit Edited by Frank G. Speck in collaboration with Jesse Moses, Delaware Nation. Pub. 1945, Reading Public Museum.
  • Jones, Electa. (1854). "Stockbridge Past and Present".
  • Ruttenber, E. M. (1872). "History of the Indian Tribes of Hudson's River; Their Origin, Manners and Customs; Tribal and Sub-Tribal Organizations; Wars, Treaties, Etc., Etc." Albany: J. Munsell History Series.
  • Starna, William A.: From Homeland to New Land: A History of the Mahican Indians, 1600–1830. University of Nebraska Press, 2013. ISBN 978-0803244955
  • Brasser, T. J. (1978). "Mahican", in B. G. Trigger (Ed.), Northeast (pp. 198–212). Handbook of North American Indian languages (Vol. 15). Washington, D.C.: Smithsonian Institution.
  • Cappel, Constance, "The Smallpox Genocide of the Odawa Tribe at L'Arbre Croche, 1763", The History of a Native American People, Lewiston, NY: The Edwin Mellen Press, 2007.
  • Conkey, Laura E.; Bolissevain, Ethel; & Goddard, Ives. (1978). "Indians of southern New England and Long Island: Late period", in B. G. Trigger (Ed.), Northeast (pp. 177–189). Handbook of North American Indian languages (Vol. 15). Washington, D.C.: Smithsonian Institution.
  • Salwen, Bert. (1978). "Indians of southern New England and Long Island: Early period", in B. G. Trigger (Ed.), Northeast (pp. 160–176). Handbook of North American Indian languages (Vol. 15). Washington, D.C.: Smithsonian Institution.
  • Simpson, J. A.; & Weiner, E. S. C. (1989). "Mohican", Oxford English Dictionary. Oxford: Clarendon Press. (Online version).
  • Sturtevant, William C. (Ed.). (1978–present). Handbook of North American Indians (Vol. 1–20). Washington, D. C.: Smithsonian Institution.
  • Trigger, Bruce G. (Ed.). (1978). Northeast, Handbook of North American Indians (Vol. 15). Washington, D. C.: Smithsonian Institution.

Spoljašnje veze uredi

 
Mohikanci na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Мохиканци&oldid=26944611”