Википедија

Pozorište Druri Lejn

позориште које се налази у Лондону

Kraljevsko pozorište Druri Lejn, obično poznato samo kao Druri Lejn je pozorište Vest Enda i zgrada zaštićena zakonom u Londonu, Engleskoj. Zgrada gleda ka ulici Katarine i najstarija je u nizu od četiri pozorišta koja su sagrađena na istoj lokaciji, od kojih najranije datira iz 1663. godine, što je čini najstarijim pozorišnim mestom u Londonu koja se i dalje koristi.[1] Prema Piteru Tomasu, Druri Lejn je vodeće pozorište u Londonu.[2] U okviru sadašnje zgrade nalazilo se nekoliko različitih pozorišta koja su dobila pravo na rad, izvodila predstave, ali ne i opere, ples i koncerte.

Pozorište Druri Lejn
Pozorište Druri Lejn
LokacijaUjedinjeno Kraljevstvo London
Maks. broj gledalaca1996
Konstrukcija
Otvoreno1663
2020
Renovirano/obnovljeno1674
1794
1812
Veb-sajt
Zvanični veb-sajt

Prvo pozorište na ovom mestu sagrađeno je šezdesetih godina 17. veka po nalogu Toma Kiligreva kada je pozorištima bilo dozvoljeno da se ponovo otvore nakon restauracije grada. Prvobitno, ovo pozorište bilo je poznato kao Kraljevsko pozorište, a njegovi vlasnici angažovali su ugledne glumce koji su u pozorištu glumili i pevali, uključujući Nejl Gvin i Čarsla Harta. Godine 1672. pozorište se zapaliloi Kiligrev je na istoj parceli izgradio veće pozorište, koja je nazvano Kraljevsko pozorište Druri Lejn. Zgrada je otvorena 1674. godine, a postojala je skoro 120 godina pod vođstvom Dejvida Garika, Kolija Sibera i Ričarda Šeridana.

Pod upravom Šeridana zgrada je 1791. srušena, a na njenom mestu napravljena je veća, 1794. godine. Ova zgrada je izgorela 1809. godine, a zgrada koja danas postoji otvorena je 1812. godine. i u njemu su od tada glumili Edmund Kin, komičar Dan Leno i muzički kompozitor i izvođač Ivo Novelo. Od Drugog svetskog rata pozorište je bilo domaćin mjuzikla Oklahomu! (1947–1953), Moja lepa dama (1958–1963), 42. ulica (1984–1989, 2017–2019) i gospođa Salon (1989–1999), najdugovečnija predstava pozorišta.[3] Pozorište je u vlasništvu kompozitora Endrua Lojda Vebera. Pozorište je trenutno u fazi renoviranja i zbog trenutne pandemije virusa korona neće se otvoriti do jeseni 2020. godine.

Prvo, Kraljevsko pozorište (1663) uredi

Nakon jedanaestogodišnjeg interegnuma koji je zabavu smatrao neozbiljnom, monarhija u Engleskoj vraćena je povratkom na tron Čarlsa II Stjuarta, 1660. godine. Ubrzo nakon toga, Čarls je dozvolio rad glumačkih kompanija, Tomasa Kiligreva. Kasnije je rad ove kompanije osporavan u 18. veku, ali je ona bila pravno dozvoljena do 1843. godine. Nova zgrada gde se danas nalazi pozorište Druri Lejn otvorena je 7. maja 1663. godine i bila je poznata kao Kraljevsko pozorište u Ulici mostova, ali i kao „Kraljevska igraonica”. Zgrada je bila troslojna drvena konstrukcija, dugačka 34 metra i široka 18 metara, a mogla je da primi 700 gledalaca.[4][5]

Sam kralj često je prisustvovao produkcijama pozorišta, kao i Samjuel Pepis, čiji privatni dnevnici pružaju mnogo informacija o londonskom pozorištu koji se odvija šezdesetih godina 17. veka. Dan nakon otvaranja Kraljevsko pozorišta, Pepis je prisustvovao predstavi Francisa Bemonta i Džona Flečera, a u svom dnevniku je zapisao:

Pozorište je napravljeno izuzetno dobro, ali ima nekih grešaka u gradnji, kao što je uzak hol i velika udaljenost bine od publike, pa sam siguran da se ne može sve čuti, ali je sve ostalo dobro.[6]'. — Samjuel Pepis

 
Ilustracija požara pozorišta 24. februara 1809. godine.

Predstave su obično počinjale u 15 sati kako bi se iskoristila dnevna svetlost, a prvi sprat nije imao krov kako bi osvetljenje dolazilo do pozornice. Preko otvora sagrađena je staklena kupola, ali prema Pepisovim zapisima ona nije bila u potpunosti efikasna u održavanju svetlosti.[7] Pepis i njegova supruga su primorani da napuste pozorište nekada, kako bi se zaštitili od oluje.[8] Klupe u pozorištu prekrivala je zelena postava, a a one su takođe bile ukrađene kožom zlatne boje, kao i sama pozornica.[9] Zelene klupe bile su u polukružnom rasporedu, okrenute prema pozornicu prema jednom pismu iz maja 1663. godine gde piše: „Sve klupe u donjem delu gde sede ljudi oblikovane su u polukrugu, svaki red je viši od sledećeg”. Tri galerije formirale su polukrug oko podnih sedišta, prva i druga galerija bile su podeljene pregradama.[10]

Kompanija The King's bila je primorana da naruči tehnički naprednu postavku jer je njihova rivalska kompanija Duke to već uradila u drugim pozorištima, gde su promenili scenografiju i napravili raskošniju produkciju, na današnjem teniskom igralištu. U Kraljevskom pozorištu je takođe poredstavljena pokretna scenografija i moderna tehnologija. Razvdavajanje bine i publike bio je novi fenomen u engleskom pozorištu, ali se u Evropi praktikovao i ranije.[11] Dizajn pozorišta u Londonu ostajeo je nepristojan u odnosu na druge delove Evrope, a tokom narednih decenija je uznapredovao.[12] Glumci su imali distancu između publike, a nije bilo neobično da članovi publike sami montiraju binu.[13][14]

Kiliggrevovo ulaganje u novo pozorište stavilo je dve kompanije na održavanje tehničkih stedstava pozorišta.[15] Davenant je vodio mladu trupo, a Kiligreova vlast nad njegovim glumcima bila je daleko od apsolutne.[16][17] Iskusni glumci Majkl Mohun (kojeg je Pepis nazvoa najboljim glumcem na svetu) i Čarls Hart dobili su dobre akcije u ugovore u Druri Lejn pozorištu.[18] Takva podela vlasti dovela je do sukoba koji su ometali rad pozorišta.[19][20] Pojavom glumica u pozorištu tokom šezdesetih godina 17. veka, britanski dramaturzi napisali su tekstove za glumice, koje su uglavnom glumile u ljubavnim i provokativnim scenama.[4][21] Tokom epidemije bubonske kuge u Londonu od 1665. do 1666. godine, pozorište je bilo zatvoreno, a zabranjene su i sve ostale zabave u gradu, naredbom Krune.[22] Pozorište je bilo zatvoreno 18 meseci, do jeseni 1666. godine, a za to vreme je renoviran njegov enterijer, uključujući širenje bine.[23] Veliki požar u Londonu koji je trajao do 2. do 5. septembra 1666. godine nije ugrozio pozorište koje se nalazilo na zapadu grada.[24] Ipak, pozorište je izgorelo šest godina kasnije, 25. januara 1672. godine.[25][26]

Drugo pozorište, Druri Lejn (1674) uredi

 
Pozorište Druri Lejn 1890. godine.

Tokom 20. veka ilustracija na kojoj piše Kristofer Vejn dizajner Kraljevskog pozorišta 1674. godine objavljena je nekoliko puta, pogrešno.[27] Od 1964. godine naučnici osporavaju ovo pretpostavku. Pažljivim pregledom crteža pokazuje se da je natpis Kristofer Vejn dodat olovskom, verovatno od strane nekog bibliotekara.[28] Nigde se na crtežu ne pojavljuje znak potpisa navodnog autora niti bilo koga drugog. Robet D. Hume sa Univerziteta Pen Stejn objavio je da je crtež plagijat. Takođe postoji još jedna skica pozorišta koja se smatra plagijatom.[29]

Uporedni dokazi za dizajn Druri Lejna mogu se naći u Kraljevskom pozorištu u Bristolu koje je sagrađeno 1766. godine, a čiji dizajn delimično podseća na Druri Lejn.[30][31] Tadašnja druga zgrada bil aje manja od današnje po zapisima i mapama tri prolaza koji su bili dimenzija 1,5 i 3 m širine. Zgrada je verovatno ila dugačka između 12 i 15 m. Arhitekta Robert Adam dizajnira je unutrašnjost pozorišta 1674. godine.[32] Pozorištem je upravljao Dejvid Garik od 1747. do Adamovog umirovljenja sedamdesetih godina 18. veka.[30]

Kompanija King's nikada se nije finansijski oporavila od gubitka starog pozorišta. Troškovi izgradnje novog pozorišta, zamene njihovih kostima i pejzaža izgubljenih u vatri i takmičarskih pritisaka suparničke kompanije Dukes doprineli su njegovom padu. Na kraju, 1682. godine, Kraljeva četa se spojila sa kompanijom Dukes. U zgradi Kraljevskog pozorišta iz 1674. godine nalazilo se mnoštvo prostorija, uključujući skladišni prostor i garderobe koje su koristile uprava i izvođači, ukupno gotovo sedamdeset ljudi, kao i pedesetak članova tehničkog osoblja.[30][33]

Dodatno su predviđene tri sobe za skripte, uključujući biblioteku za njihovo čuvanje, posebnu sobu za kopiranje delova glumaca i posebnu biblioteku za knjige pozorišta i muzičke partiture. Ova gomila soba često je otežavala komunikaciju među raznim odeljenjima, problem koji je Garik ispravljao tokom mandata menadžera. Ceo kompleks je zauzimao 1.220 m².[34] Od 1674. godine gledaoci su pristupali pozorištu preko staze sa ulice Mostova. Veruje se da je u tom periodu pozorište bilo poluotvoreno. Amfiteatar je bio ispunjen klupama i ukrašen zelenim platnom. Pit je zapisao da su mnogi ljudi u pozorištu u tom dobu pričali, igrali se i nisu slušali niti gledali predstavu. Nasuprot pozornici nalazio se drugi amfiteatar koji je bio boljeg kvaliteta. U galerijama pozorišta boravili su ljudi srednje klase.[35]

Kako Mison ističe, sedenje je bilo podeljeno po klasama, a cene ulaznica su se dosta razlikovale.[36] Popularni „boks” bio je rezervisan za plemstva i bogate plemiće, a ta mesta koštala su 5 šilinga, klupe u kojima su sedeli kritičar i učenjaci koštale su 3 šilinga, a trgovci su sedeli u galeriji sa sedištima koja su koštala 2 šilinga. Sluge i obični ljudi kako ih je Mison nazivao sedeli su u gornjoj galeriji gde su sedišta koštala 1 šiling.[37] Mesta nisu bila numerisana, što je navelo mnoge pripadnike plemstva da rezervišu svoja mesta pre nastupa. Pozornica je bila široka oko 14 metara, a široka oko 9. Na sceni se nalazila uglavnom moderni oprema uključujući velike točkove. Krajem 18. veka vrata u pozorištu bila su sa obe strane pozornice.[38]

 
Pozorište Druri Lejn oko 1775. godine.

Dodatne poteškoće za Kiligreva i njegove sinove Tomasa i Čarlsa bili su politički nemiri koji su trajali od 1678. do 1684. godine, kada je publika manje posećivala pozorište. To je uticalo na veliki broj kompanija, ali i na kraljeve koji su manje ulagali u pozorišta. Godine 1682. kompanije Duke i The King's su se spojile.[39] Ipak pozorište je dosta izgubilo pa su pokušali da smanje troškove tako što su smanjili plate glumcima. Do 1695. godine glumci i menadžeri pozorošta imali su male plate.[40] U privatnom pismu poslatom 19. novembra 1696. objavljeno je da Druri Lane uopšte nema društvo i ukoliko se nova predstava ne pojavi u subotu i ne oživi njihov ugled, moraju se zatvoriti.[41] Ispostavilo se da je kompanija na kraju uspela. Kristofer Rič bio je na čelu pozorišta sve do 1709. godine. Advokat Vilijam Koler imao je jedno vreme prava da montira produkcije u Druri Lejnu, ali do 1710. godine trupa je bila u rukama glumaca Kolija Sibera i Roberta Vilksa. Dogeta je 2. marta 1717. godine zamenio Barton But, kada je održavana premijer abaleta Ljubavnici Marsa i Venere u koreografiji Džona Vavera i tada je prvi put izneden balet u Engleskoj. Siber je vodio pozorište, a uspešni period pozorišta bio je do 1733. godine, kada je na njegovo mesto došao Džon Higmor.[42] Članovi pozorišta bili su u tom periodu nezadovoljni zbog malih plata, što je dovelo do nesuglasica 1737. godine zbog finansijskih poteškoća. U ovom periodu afirmisao se kasnije poznati glumac Čarsl Maklin.[42]

Godine 1747. istekao je patent Fletvudoj igračkoj kući. Pozorište i patent kupio je Dejvid Garik i njegov partner Džejs Laci. Garik je bio glavni menadžer i glumac pozorišta do otprilike 1766. godine a u menadžerskoj ulozi nastavio je još deset godina nakon toga.[43][44] Pamćen je kao jedan od velikih pozorišnih glumaca i posebno je povezan s unapređivanjem šekspirove tradicije u engleskom pozorištu.[45] Za vreme njegovog boravka u Druri Lejnu, kompanija je montirala najmanje 24 Šekspirove predstave.[46][47] Presstave Šekspira bile su dosta popularna u Engleskoj, što se najbolje vidi prema Zakonu o licenciranju iz 1737. godine, koji je obavezao vladino odobrenje bilo koje predstave pre nego što se ona mogla izvesti. Garrik je naredio Robertu Adamu i njegovom bratu Džejmsu da obnove unutrašnjost pozorišta, što je i učinjeno 1775. godine. Ukrašen je plafon pozorišta i rađena je nova fasada.[48][49]

S nizom oproštajnih predstava, Garik je napustio pozornicu 1776. godine i prodao svoje deonice u pozorištu irskom dramturgu Ričardu Brinsliju Šeridanu. Šeridan i njegovi partneri, Tomas Linli stariji i doktor Džejs Ford (dvorski lekar kralja Džordža III), dve godine kasnije završili su kupovinu Druri Lejn, a Šeridan ga je posedovao do 1809.[50][51] Šeridan je zaposlio desetine dece kao pomoćnike u pozorištu, uključujući Jozefa Grimaldija koji je svoj pozorišni debi imao 1780. godine.[52][53] Krajem devedesetih godina 18. veka Grimaldi je glumio Robinzon Krusoa nakon čega se afirmisao kao pantomimičar. Karijeru u ovom pozorištu Grimaldi je završio 1806. godine.[54]

Treće pozorište (1794) uredi

Pozorište je trebalo da se nadogradi do kraja 18. veka, ali je ipak srušeno 1791. godine, a kompanije se privremeno preselila u Kraljevsko pozorište u Haimarketu.[55] Treće pozorište dizajnirao je Henri Holand, a otvoreno je 12. marta 1794. U dizajniranju pozorišnih kutija Henri Holand zamolio je Džona Linela za pomoć. Nakon završetka radova teatar je primao 3600 gledalaca.[56] Nova tehnologija gradnje olokašala je širenje pozorišta, gvozdeni stubovi zamenili su drvene u pet galerija. Pozorište je bilo 83 metara dugačko i 28 metara široko. Holand, arhitekta rekao je da je ovo pozorište rađeno u većem obimu nego bilo koje drugo u Evropi. Osim crkvi, ovo pozorište je bilo najviša zgrada u Londonu. Neki gledaoci i glumci nisu bili zadovoljni izgledom novog pozorišta.[57] Glumica Sara Sidons zaedno sa bratom Džonom Filipm Kembleom napustila je pozorište i nazvala ga divljim.[58] Mnogi su navodili da se izgubio osećaj intimnosti u pozorištu, a i da je pozorište bilo preveliko i dosta udaljeno od publike, pa je teško bilo čudi glumce kada pričaju ili pevaju.[59][60]

Ričard Šerdan bio je vlasnik treće zgrada pozorišta. U to vreme je bio državnik, ali je imao problem sa finansijama. Obnova pozorišta iz 1794. godine koštala ga je dvostruko više od precene, čak 80.000 funti.[61] Produkcije su bile dosta skuplje nakon toga, ali pozorište nije uspelo da nadoknadi uloženi novac. Atentat na Džordža III dogodio su pozorištu 15. maja 1900. godine.[62] Džejsm Hadfild ispalio je dva hica iz pištolja prema kralju. Meci su kralja promašili za nekoliko centimatara. Hadfild je uhapšen, a kralje je naredio da se predstava nastavi.[63]

Pozorišni glumac Džon Banister postao je glumački menadžer pozorišta 1802. godine. Sa Šerdanovim sinom Tomom i u krugu scenskog menadžera Ričarda Vroutona i Toma Dibina, pomogao je radu pozorišta.[64] Dana 24. februara 1809. godine uprkos ranije pomenutim merama zaštite od požara, pozorište je izgorelo. Nakon gutitka zgrada Šeridan nije imao novca, a pomoć je zatražio od pivara i prijatelja Samuela Vitbreda.[58] Osim što je dosta uložio u projekat, Vitbred se složio da vodi odbor kojim je nadgledao kompaniju i obnovu pozorišta, a od Šeridana je tražio da se povuče iz uprave što je on i učinio 1811. godine.[65]

Moderno pozorište (1812—danas) uredi

 
Crtež pozorišta Druri Lejn iz 1812. godine.

Današnje pozorište Druri Lejn, koji je dizajnirao Bendžamin Din Vat u ime odbora koji je vodio Vitbred, otvorilo se 10. oktobra 1812. godine produkcijom Hamleta u kojoj je glavnu ulogu igrao Robert Eliston. Novo pozorište napravilo je neke ustupke prema intimnosti, smeštenih 3.060 ljudi, oko 550 manje od ranije zgrade (mada se ta veličina i dalje smatra izuzetno velikim pozorištem). Dana 6. septembra 1817. osvetljenje proširilo se iz područja publike na pozornicu, čineći ovo prvo britansko pozorište koje je bilo potpuno osvetljeno. Godine 1820. dodan je trem koji i danas stoji na ulazu teatra u Katarininoj ulici, a 1822. unutrašnjost je doživela značajnu rekonstrukciju. Kolonada koja ide niz zgradu Rasell ulice dodata je 1831. godine.

Produkcije se više oslanjaju na scenu i efekte nego na dijalog i glumu i dalje su uobičajena pojava u novom pogonu. Uticaji na proizvodnju iz 1829. godine proizveli su se hidrauličkim aparatima koji su, kako se izveštava, mogli isprazniti 39 kubnih litara vode.

Bilo je zabrinutih što pozorište nije uspelo u svojoj ulozi jednog od retkih kojima je dopušteno prikazivanje legitimne drame. Upravljanje pozorištem nakon što je ponovo otvoreno 1813. godine, palo je na Samjuela Džejmsa Arnolda, koji je nadgledao amaterski odbor direktora i pododbor koji se fokusirao na pozorište kao centar nacionalne kulture. Lord Biron je ukratko bio u ovom pododboru, od juna 1815. do napuštanja Engleske u aprilu 1816. godine. Glumac Edmund Ken bio je vrhunac pozornice; poput Maklina pre njega, on je stekao svoju reputaciju u predstavi Šiklok, koja je premijerno prikazana 1814. godine. Ken je ostao u pozorištu do 1820. godine.[66] Eliston je iznajmio pozorište od 1819. do bankrota 1826. Amerikanac, Stiven Prajs iz Njujorškog parkovskog pozorišta, bio je vlasnik od 1826. do 1830. godine.[67][68]

Kroz veći deo ostatka 19. veka Druri Lejn je brzo prelazio od jednog do drugog vlasnika. Alfred Bun je 1833. godine preuzeo kontrolu nad Druri Lejnom, upravljajući od 1833. do 1839. i ponovo od 1843. do 1850. godine.[69] Nakon vođenja teatra Liceum u Londonu, Bun je zagovarao englesku operu, a ne italijanske opere koja se ranije igrala u pozorištu. Godine 1837. glumac-menadžer Samjuel Felps (1804–1878) pridružio se kompaniji u Druri Lejnu pojavivši se sa Vilijamom Čarslom, nadarenim glumcem-menadžerom u nekoliko Šekspirovih predstava. Takođe je imao ulogu kapetana Kanala u melodrami Daglasa Džerolda, predstavi Ratni zarobljenik (1842) i lorda Trešama u filmu Rođendan. Maseradi je nakratko bio menadžer 1841—1843,. godine uspostavljajući značajne reforme. Ipak, u većini produkcija došlo je do finansijskih katastrofa.[70]

Pozorišni monopol koji je prvi put dao Kraljevski patent 183 godine ranije ukinut je Zakonom o pozorištima 1843, a Druri Lejn je nastavilo rad kao jedno od najprihvaćenijih mesta za legitimno pozorište. Finansijski i umetnički neuspesi u 19. veku u Druri Lejnu prekinuli su četiri predstave koje su tokom dvadeset pet godina producirale glumac-dramski pisac Dion Bosuslant: Spadska kraljica (1851), Eugenije (1855), Formosa ( 1869) i Šagraun (1875).[71] Ali ovaj period opšteg pada kulminirao je ostavkom F. B. Čatertona iz 1878; po njegovim rečima, Šekpsirova čarolija je propadala. Tokom 19. veka Druri Lejn je takođe inscenirao balet, sa izvođačima.[72]

Jedan poznati muzički direktor Druri Lejna bio je francuski dirigent i kompozitor Luis Antoin Džulijen (1812–1860), koji je uspešno pozvao Berlioza u posetu Londonu i održao koncerte u pozorištu.[73]

 
Crtež unutrašnjosti pozorišta Druri Lejn iz avgusta 1808. godine.

Pozorište je ponovo bilo stabilno finansijski pod upravom Augustusa Harisa1879. godine.[74] U 1880-im i 1890-ima, pozorište je ugostilo mnoge produkcije opere Karl Rosa.[75] Haris je povećao resurse na godišnjoj pantomimi pozorišta, počevši od Božića 1888. gdodine, dodajući poznatog komičara Dan Lenoa. Ove spektakularne božićne emisije bile su veliki uspeh, često su se igrale i u martu. Koreografirao ih je plesni majstor pozorišta, Džin D'Auban. Mnoge dizajne pod Harisom kreirao je maštoviti dizajner S. Vilhelm, uključujući spektakularnu dramu, Armada (1888) i mnoge pantomime. Produkcije koje se oslanjaju na spektakl postale su norma u Druri Lejnu pod upravom prvo Harisa, 1879. do 1896. godine, a potom i Arthura Kolinsa od 1896. do 1923. godine.[76]

Godine 1922. pod vlasništvom generalnog direktora Sir Alfreda Buta, pozorište je doživelo poslednjo veliko renoviranje enterijera u 20. veku.[77] [78] Po ceni od 150.000 funti, je postalo četvorovodno pozorište koje može da primi nešto više od 2.000 ljudi.[79] Ukrašeno je jednim od najistaknutijih enterijera koji je proizvela specijalna kompanija za ukrasne gipsane kompanije Klark i Fen. Kompozitor i izvođač Ivor Novelo, neizmerno popularan u svoje vreme iako danas malo upamćen, predstavljao je svoje mjuzikle u Druri Lejnu od 1931. do 1939. godine.[80][81]

Pozorište je zatvoreno 1939. godine zbog izbijanja Drugog svetskog rata. Tokom rata služio je kao sedište Udruženja za narodne usluge zabave, pretrpevši manju štetu od bombi.[82] Ponovno je otvoreno 1946. godine. Zgrada je zavedena kao zgrada I reda u februaru 1958. godine.[83]

Godine 2000. Endru Loid Veber kupio je Druri Lejn. Od 2014. godine, u vlasništvu je i njime upravlja LW Theatres, preko upravljačke kompanije Loid Veber.[84] Plan sedećih mesta za pozorište ostao je isti, a auditorijum je i dalje jedan od najvećih u gradu. To je jedno od 40 pozorišta prikazanih u dokumentarnoj seriji DVD-a Great West End Theatres iz 2012. godine, koju je predstavio Donald Sinden.[85] Dana 15. maja 2013. godine, Loid Veber otkrio je da je pozorište restaurirano u iznosu od četiri miliona funti kako bi obeležilo svoju 350. godišnjicu.[86][87] Pomoću tima stručnjaka, detaljna restauracija vratila je javne površine Rotunde, Kraljevskih stepeništa i Velikog salona, koji su svi bili deo pozorišta 1810. godine, u njihov originalni stil regenci.[88][89]

Produkcije 20. i 21. veka uredi

Autor Tom ogden naziva Druri Lejn jednim od najpopularnijih pozorišta na svetu.[90] U pozorištu Druri Lejn izvedeno je više hiljada pozorišni predstava, mjuzikla i koncerata, a tokom 20. i 21. veka izvedene su predstave kao što su Oklahoma! (1947–1950), Carousel (1950–1951), South Pacific (1951–1953) i The King and I (1953–1956). Takođe, izvedeni su mjuzikli poput My Fair Lady, (1958). Camelot (1964–1965), Hello, Dolly! (1965–1967) i The Great Waltz (1970–1972). Godine 1974. Monti Pajton snimili su album pod nazivom Live at Drury Lane, koji je sniman u pozorištu.[91][92][93]

Kasnije u pozorištu Druri Lejn izvednei su mjuzikli A Chorus Line (1976–1979), 42nd Street (1984–1989), Miss Saigon (1989–1999, The Producers (2004–2007), The Lord of the Rings (2007–2008), Oliver! (2009–2011), Shrek The Musical (2011–2013) i Charlie and the Chocolate Factory (2013-2017).[94][95]

Poznati komadi izvedeni posle 1919. godine uključuju:[96][97]

  • Cinderella (1919)
  • Rose Marie (1924–1927)
  • Showboat (1928–1929)
  • Noel Coward's Cavalcade (1931–1932)
  • Three Sisters (1934)
  • Oklahoma! (1947–1950)[92]
  • Carousel (1950–1951)[3]
  • South Pacific (1951–1953)[93]
  • The King and I (1953–1956)[93]
  • My Fair Lady (1958–1963)[42]
  • Camelot (1964–1965)[3]
  • Hello, Dolly! (1965–1967)[3]
  • Mame (1969–1970)
  • The Great Waltz (1970–1972)[3]
  • Gone with the Wind (1972–1973)
  • Billy (1974–1976)
  • A Chorus Line (1976–1979)
  • Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (1980)
  • The Best Little Whorehouse in Texas (1981–1983)
  • 42nd Street (1984–1989)
  • Miss Saigon (1990–1999)
  • The Witches of Eastwick (2001)
  • My Fair Lady (revival) (2002–2003)
  • Anything Goes (2003–2004)
  • The Producers (2004–2007)[98]
  • Lord of the Rings (2007–2008)[99]
  • Oliver! (2009–2011)[100]
  • Shrek The Musical (2011–2013)[101]
  • Charlie and the Chocolate Factory (2013–2017)[102]
  • 42nd Street (revival) (2017–2019)
  • Frozen (2020–)

Reference uredi

  1. ^ „Information from”. Victorian Web. 9. 5. 2007. Arhivirano iz originala 15. 4. 2012. g. Pristupljeno 20. 3. 2010. 
  2. ^ Thomson 1995, str. 309
  3. ^ a b v g d Fox, Mark. „Theatre Royal, Drury Lane: History”. The Really Useful Group. Arhivirano iz originala 17. 9. 2014. g. Pristupljeno 24. 9. 2014. 
  4. ^ a b Beauclerk 2005, str. 59–60
  5. ^ Hartnoll 1983. See also this scale reconstruction, crediting Richard Leacroft, The Development of the English Playhouse, Eyre Methuen Ltd 1973, p. 83.
  6. ^ Pepys diary for May 1663 Arhivirano 2014-01-04 na sajtu Wayback Machine. From www.pepys.info.
  7. ^ Spiers, Theatres.
  8. ^ Beauclerk 2005, str. 60
  9. ^ MacQueen-Pope 1945, str. 33
  10. ^ Dobbs 1972, str. 52–54, 58
  11. ^ Milhous 1979, str. 15–26
  12. ^ Kliman 2008, str. xvii
  13. ^ "A History of a Night at the Theatre" Arhivirano 2015-03-10 na sajtu Wayback Machine, Victoria and Albert Museum website, retrieved 14 March 2015
  14. ^ Dobbs 1972, str. 41
  15. ^ Spiers, Theatres, citing Thomas, David (1989). Restoration and Georgian England 1660–1788 (Theatre in Europe: A Documentary History). Cambridge University Press. str. 66. 
  16. ^ Hume 1976, str. 19–21
  17. ^ Milhous 1979, str. ix
  18. ^ Dobbs 1972, str. 26
  19. ^ Dobbs 1972, str. 26–28
  20. ^ Langhans, str. 16
  21. ^ Byrd, Ann Marie. "Violently Erotic: Representing Rape in Restoration Drama" Arhivirano 2016-06-02 na sajtu Wayback Machine in Greenfield (2015), p. 69
  22. ^ Dobbs 1972, str. 27
  23. ^ Pepys' 19 March 1666 s:Diary of Samuel Pepys/1666/March#19th describes a visit to the play house during the renovations, noting "God knows when they will begin to act again." For the royal order closing the playhouses see Latham & Matthews 'Diary of Samuel Pepys,' vol vii (1666), p. 76 note 5.
  24. ^ Dobbs 1972, str. 38–42
  25. ^ Dobbs 1972, str. 51
  26. ^ "Apparently the King's Company had no strong, centralized management ... Of course Killigrew would have had trouble getting Mohun's troupe to accept the kind of absolute control Davenant was able to impose upon his fledglings. But squabbles over management and shares were to characterize the King's Company throughout its stormy career, and ultimately they led to its downfall".Milhous 1979, str. 12
  27. ^ It was published by Hamilton Bell, "Contributions to the History of the English Playhouse," Architectural Record XXXIII (1913) in plate 5a in Volume 35 of The Survey of London; Peter Holland, The Ornament of Action (1979), 30; J. L. Styan, Restoration Comedy in Performance 1986, 20; and Richard Leacroft, The Development of the English Playhouse (1970). David Wilmore (Theatresearch) and Professor David Thomas recorded a television programme, from inside the current Drury Lane auditorium, claiming to show how the Theatre Royal might have looked upon its opening in 1674, based on the drawing. During the programme, Thomas repeatedly described this drawing as "by Wren", without noting that Wren's signature does not appear on the drawing. Most recently, for example, supervisors of Graduate College of Bowling Green State University allowed Hope Celeste Bernar to inadvertently reproduce it on page 108 of her "Playing (with) Space in the Author on the Wheel." Diss. PhD. May 2009 as "Wren's drawing provides detailed evidence of Theatre Royal Drury Lane's design.
  28. ^ Kathman, David (januar 2008). „Hart, Charles (bap. 1625, d. 1683)”. Oxford Dictionary of National Biography (online izd.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/12473. Pristupljeno 20. 11. 2015.  (Subscription or UK public library membership required.)
  29. ^ The Survey of London, Volume 35, London: Athlone Press, University of London (1970), p. 30
  30. ^ a b v Howell-Meri, Mark. "Acting Spaces and Carpenters' Tools: from the Fortune to the Theatre Royal, Bristol" Arhivirano 2015-11-23 na sajtu Wayback Machine, New Theatre Quarterly, Vol. 25, Issue 2, May 2009, pp. 148–158
  31. ^ "Chapter IV. The Theatre Royal, Drury Lane: The Buildings" Arhivirano 2015-11-25 na sajtu Wayback Machine, in Survey of London: Vol. 35, the Theatre Royal, Drury Lane, and the Royal Opera House, Covent Garden, ed. F H W Sheppard (London, 1970), pp. 40–70. See also Leacroft (1973), p. 95; Kathleen Barker, The Theatre Royal Bristol, 1766–1966: Two Centuries of Stage History (Society for Theatre Research, 1976), 8; and Mark A. Howell, "Planning Provincial Theatres Under the 1737 Stage Licensing Act", Theatre Notebook 43 (1989), pp. 104–119.
  32. ^ Hume, Robert D. "Theatre History 1660–1800: Aims, Materials, Methodology", in Players, Playwrights, Playhouses: Investigating Performance, 1660–1800, ed. Michael Cordner and Peter Holland, Palgrave Macmillan (2007), p. 23
  33. ^ Stone & Kahrl 1979, str. 82
  34. ^ Stone & Kahrl 1979, str. 80
  35. ^ Nagler 1959, str. 208
  36. ^ E. A. Langhans "Wren's Restoration Playhouse", Theatre Notebook 18 (1964), 98; Graham Barlow "From Tennis Courts to Opera House", PhD thesis, 1983, University of Glasgow, 100; Mark A. Howell "On proscenium doors", Theatre Notebook 49.1 (1995), 52–3; Robert D. Hume (Penn State University), 2007; Tim Keenan '"Scaenes With Four Doors": Real And Virtual Doors On Early Restoration Stages', Theatre Notebook, 65.2, (2011), 62–81 have each separately weighed the evidence, concluding that the theatre shown in the drawing was probably never built.
  37. ^ Gildon, Charles (1702). A Comparison Between the Two Stages.  quoted by Milhous 1979, str. 82
  38. ^ Stone & Kahrl 1979, str. 80–81
  39. ^ Milhous 1979, str. 82
  40. ^ „Theatre Royal Drury Lane”. britishtheatre.com. Arhivirano iz originala 13. 12. 2014. g. Pristupljeno 9. 12. 2014. 
  41. ^ Dobbs 1972, str. 62, 74, 79–85
  42. ^ a b v Hartnoll 1983
  43. ^ Auburn 1995, str. 42
  44. ^ Aspden, Suzanne (2004). „Oxford Dictionary of National Biography”. Oxford Dictionary of National Biography (online izd.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/16737.  (Subscription or UK public library membership required.)
  45. ^ Milhous 1979, str. 37–40, 56–57
  46. ^ Spiers, Companies.
  47. ^ Encyclopædia Britannica, Eleventh Edition Arhivirano 2006-03-29 na sajtu Wayback Machine.
  48. ^ King, David (2001). Complete Works of Robert and James Adam and Unbuilt Adam. Architectural Press. str. 50—51. ISBN 978-0-7506-4468-6. 
  49. ^ Mackintosh 1993, str. 20
  50. ^ „Local judges”. St George-in-the-East Church. Arhivirano iz originala 02. 01. 2015. g. Pristupljeno 2. 1. 2015. 
  51. ^ Encyclopædia Britannica, Eleventh Edition Arhivirano 2008-02-28 na sajtu Wayback Machine.
  52. ^ McConnell Stott 2009, str. 45–46
  53. ^ McConnell Stott 2009, str. 117–118
  54. ^ Grimaldi (Boz edition), pp. 117–119.
  55. ^ The Oxford Dictionary of Quotations, Oxford University Press (1999). Michael Kelly (Memoirs, ed. van Thal 1972, p. 283) states that Sheridan was engaged in a debate in the House when the news of the fire came, but although on his behalf it was moved that the House should adjourn, he insisted that 'Public duty ought to precede all private interest' and remained there with Roman fortitude while his theatre burned.
  56. ^ Thomson 1995, str. 310 specifies 3611.
  57. ^ Mackintosh 1993, str. 35
  58. ^ a b Mackintosh 1993, str. 34
  59. ^ Bradby, James & Sharratt 1981, str. 92
  60. ^ Auburn 1995, str. 44
  61. ^ Morning Chronicle, 7 July 1815.
  62. ^ „This day, May 15, in Jewish history”. Cleveland Jewish News. Arhivirano iz originala 19. 5. 2014. g. 
  63. ^ Fraser, Antonia (2000). The Lives of the Kings and Queens of England. University of California Press. str. 287. ISBN 978-0-520-22460-5. 
  64. ^ H. van Thal (ed), Solo Recital: The Reminiscences of Michael Kelly, abridged with a Biographical Index (Folio Society, London 1972), pp. 282–288.
  65. ^ Auburn 1995, str. 45
  66. ^ The Works of Lord Byron, footnote p. 202 Arhivirano 2014-07-05 na sajtu Wayback Machine
  67. ^ Peter Gammond, ed., The Oxford Companion to Popular Music (Oxford University Press, 1991), p. 228
  68. ^ "19th century spectacle", Victoria and Albert Museum, 2012, accessed 24 September 2014
  69. ^ 'The Theatre Royal: Management', Survey of London: volume 35: The Theatre Royal, Drury Lane, and the Royal Opera House, Covent Garden (1970), pp. 9–29. URL: „The Theatre Royal: Management | British History Online”. Arhivirano iz originala 23. 2. 2014. g. Pristupljeno 15. 3. 2015. 
  70. ^ Historic Machinery Restorations at London's Royal Theatre in Drury Lane Arhivirano 2014-03-01 na sajtu Wayback Machine, Dorothea Restorations. Retrieved 22 February 2014.
  71. ^ „Jullien biographical site”. Louisjullien.site.voila.fr. Arhivirano iz originala 11. 1. 2010. g. Pristupljeno 20. 3. 2010. 
  72. ^ "Mr. Pitcher's Art" – Obituary, The Times, 3 March 1925
  73. ^ Hogejan, Warren (10. 1. 2000). „A Major New Role As Theater Mogul For Lloyd Webber”. The New York Times. Arhivirano iz originala 4. 2. 2018. g. 
  74. ^ Dennys, Harriet. "Lord Lloyd-Webber splits theatre group to expand on a global stage" Arhivirano 2014-10-07 na sajtu Wayback Machine, The Telegraph, 24 March 2014
  75. ^ „Theatres Compete in Race to Install Gas Illumination – 1817” (PDF). Over The Footlights. Arhivirano iz originala (PDF) 20. 05. 2014. g. Pristupljeno 20. 5. 2014. 
  76. ^ Thomson 1995, str. 310
  77. ^ Bradby, James & Sharratt 1981, str. 103
  78. ^ Earl & Sell 2000, str. 268
  79. ^ Details in this paragraph from Thomson 1995, str. 310
  80. ^ Pasi, Mario; et al. (1980). Aguilar, ur. El Ballet Enciclopedia del Arte Coreográfico. Aguilar. 
  81. ^ „Profile of the theatre from”. Victorian Web. 9. 5. 2007. Arhivirano iz originala 15. 4. 2012. g. Pristupljeno 20. 3. 2010. 
  82. ^ Bone, Drummond, ur. (2004). The Cambridge Companion to Byron. Cambridge University Press. str. 135. ISBN 978-0-521-78676-8. 
  83. ^ Fisher, Philip. "Great West End Theatres" Arhivirano 2013-10-16 na sajtu Wayback Machine, British Theatre Guide, 19 February 2012
  84. ^ Bradby, James & Sharratt 1981, str. 103–104
  85. ^ Images of England: Theatre Royal, Drury Lane, Historic England, accessed 10 July 2015.
  86. ^ Joseph Bernard Clark (1868–1940) – Master Plasterer Arhivirano 2007-09-27 na sajtu Wayback Machine, Friends of West Norwood Cemetery.
  87. ^ Locker & Riley complete restoration at Drury Lane Arhivirano 2014-03-22 na sajtu Wayback Machine, SpecFinish Magazine, retrieved 14 March 2015
  88. ^ Everett, Lucinda. "Andrew Lloyd Webber reveals £4m restoration of Drury Lane's Theatre Royal" Arhivirano 2014-05-01 na sajtu Wayback Machine, The Telegraph, 15 May 2013, retrieved 22 September 2014.
  89. ^ Donati, William (2000). Ida Lupino. University Press of Kentucky. str. 10. ISBN 978-0-8131-0982-4. Arhivirano iz originala 23. 02. 2018. g. Pristupljeno 12. 06. 2020. 
  90. ^ All haunting details from Ogden, Tom (1999). The Complete Idiot's Guide to Ghosts and Hauntings. Alpha Books. str. 232–233. ISBN 978-0-02-863659-7. 
  91. ^ Palin, Michael. Diaries 1969–1979: The Python Years. str. 178. 
  92. ^ a b The show transferred in 1950 to the Stoll Theatre to finish its long run. Ellacott, Vivyan. „London Musicals 1945–1949: Oklahoma!” (PDF). Over the Footlights. Arhivirano iz originala (PDF) 13. 03. 2014. g. Pristupljeno 24. 9. 2014. 
  93. ^ a b v Hischak 2007, str. 150, 263
  94. ^ Underwood 2013, str. 55–56
  95. ^ From the testimony of witness Thomas Arne, reported in 1847's Celebrated Trials of All Countries, and Remarkable Cases of Criminal Jurisprudence, J. Harding. p. 441 Google Books Arhivirano 2014-07-05 na sajtu Wayback Machine.
  96. ^ „Theatre Royal Drury Lane History and Timeline”. London Theatres. London. Архивирано из оригинала 18. 03. 2019. г. Приступљено 12. 06. 2020. 
  97. ^ Morley, Sheridan Theatre's Stranges Acts Robson Books . 2006. ISBN 978-1-86105-674-0. str. 26.Google Books Arhivirano 2018-02-23 na sajtu Wayback Machine
  98. ^ „The Producers at Theatre Royal, Drury Lane, 2004–2007”. Thisistheatre.com. Arhivirano iz originala 17. 07. 2011. g. Pristupljeno 24. 9. 2014. 
  99. ^ „Lord of the Rings musical to close”. Metro. 14. 3. 2008. Arhivirano iz originala 20. 5. 2010. g. Pristupljeno 24. 9. 2014. 
  100. ^ Paddock, Terri (23. 6. 2010). „Oliver! Closes at Drury Lane 8 Jan, Moody Guests”. Whatsonstage.com. Arhivirano iz originala 11. 08. 2015. g. Pristupljeno 24. 9. 2014. 
  101. ^ Paddock, Terri (31. 8. 2012). „Shrek closes on 24 Feb, Charlie moves Chocolate Factory to Drury Lane”. Arhivirano iz originala 11. 08. 2015. g. Pristupljeno 24. 9. 2014. 
  102. ^ Porteous, Jacob (13. 10. 2015). „Charlie And The Chocolate Factory Celebrates 1000th Performance, Extends Booking Period”. Arhivirano iz originala 04. 03. 2016. g. Pristupljeno 17. 10. 2015. 

Literatura uredi

Spoljašnje veze uredi

 
Pozorište Druri Lejn na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Позориште_Друри_Лејн&oldid=27676897”