Svetozar Manojlović
Svetozar Manojlović (Dolovo (Pančevo), 4. septembar 1848 - Dolovo, 10. jun 1909) je bio major austrougarske vojske, pesnik i prevodilac.
| Svetozar Manojlović | |
|---|---|
 Svetozar Manojlović | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 4. septembar 1848. |
| Mesto rođenja | Dolovo, kod Pančeva,  Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | 10. jun 1909. (60 god.) |
| Mesto smrti | Dolovo,  Austrougarska |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1863 — 1901 |
| Čin | Major |
| Učešće u ratovima | Austrijsko-pruski rat (Bitka kod Sadove) |
Biografija uredi
Osnovnu školu završio je u rodnom mestu, a potom pohađao Graničarsko-pešadijsku školu u Beloj Crkvi (1860-1863) i Kadetsku školu u Bečkom Novom Mestu (1864-1865). Vojnu službu započeo je 1863. kao redov u Srpsko-banatskoj pešadijskoj graničarskoj regimenti. Učestvovao u austrijsko-pruskom ratu 1866. u bici kod Sadove. Nastavnik Kadetske škole u Temišvaru bio je od 1872. do 1879, niže Vojne realne gimnazije u Kišmartonu od 1879. do 1887. a krajem iste godine postao kraljevski mađarski gardista u Beču. Poručnik je postao 1875, kapetan 1881, kapetan I klase 1885, konjički kapetan 1887, a kada je aprila 1901. penzionisan na lični zahtev, dobio je čin konjičkog majora. Nakon penzionisanja živeo je u rodnom mestu.[1]
Govorio je nemački i rumunski a služio se mađarskim, italijanskim i slovačkim jezikom. Književni rad započeo prevođenjem srpskih narodnih pesama na nemački. Prevodio je na nemački i pesme Vase Živkovića, Jovana Grčića Milenka, Spiridona Jovića, J. J. Zmaja, Đure Jakšića, kneza Nikole Petrovića, Branka Radičevića, Jovana Subotića, Milorada Popovića Šapčanina, Ivana Trnskog i dr.[1]
Svoje pesme i pripovetke objavljivao u Vijencu, Bosanskoj vili, Brankovom kolu, Budućnosti, Vinkovcima i okolici, Ženskom svetu, Istoku, Javoru, Nemanji, Novoj iskri, Sokolu, Srbobranu, Stražilovu. Pred kraj života priredio je zbirku Šaroperke, u kojoj su se našle pesme ranije objavljene u periodici, ali i one koje dotad nije publikovao. Iza njega su ostali neobjavljeni prevodi na nemački srpskih narodnih pesama i pripovedaka i prevodi pesama više naših pisaca. Najveći deo rukopisne zaostavštine čuva se u Rukopisnom odeljenju Matice srpske.[1]
Odlikovan je Ratnom medaljom, Oficirskom medaljom za zasluge III reda, Medaljom za vojničke zasluge na crvenoj traci, Srebrnom jubilarnom dvorskom medaljom za oružanu silu, Signum Laudis, Ordenom Svetog Save IV reda itd.[1]
Bibliografija uredi
- Serbische Frauenlieder (Eisenstadt, 1882)
- Serbische Dichtungen (Eisenstadt, 1885)
- Serbisch-croatische Dichtungen (Wien, 1888)
- Schwertlilien (Wien, 1892)
- Schwertlilien (Wien, 1896)
- Gussla und Leier (Wien, 1898)
- Hoch der Ruhestand Wien (1906)
- Šaroperke (Beč, 1907)
- Der Liebeswunsch der Serbenmaid (Wien, Leipzig)