Skulptura baroka
U Baroku se skulpture odlikuju bujnom volumenoznošću tela i uznemirenim draperijama, pokrenutošću i snagom izraženom u kompoziciji, te dubokom modelacijom zbog čega se pojavljuju snažni kontrasti svetlosti i senke (u dubokim reljefnim obradana kompozicije). Takva vajarska dela kao da bujaju na svim mogućim mestima – u unutrašnjosti građevina, u crkvama, po stepeništima i dvoranama palata i dvoraca, i spolja, izbijajući uz portale, podmećući leđa pod balkone, te vrve po krovovima, izranjaju iz fontana, a svuda su u perivojima, ili kao brojni javni spomenici na trgovima gradova. Po tematici, vajarstvo najčešće obuhvata hrišćanske teme i likove, zatim mitološke likove i grupe, a česte su portretske skulpture i nadgrobne skulpture.
Glavni predstavnici barokne skulpture su uredi
Italija
- Đanlorenzo Bernini, (Gianlorenzo Bernini)
- S. Moderno, (S. Moderno)
- Frančeslo Boromini, (Francesco Borromini)
- A. Algardi; (A. Algardi)
Francuska
- P. Pužet, (P. Puget)
- Žan Batist Pigale, (Jean Battiste Pigalle)
- E. M. Žirardon; (E. M. Girardon)
Flandrija i Holandija
- H. De Keiser, (H. De Keyser)
- A. Kuelinus; (A. Quellinus)
Austrija i Nemačka
- J. R. Doner, (J. R. Donner)
- A. Šliter. (A. Schlüter)
Italijansko vajarstvo uredi
.jpg)
Svakako najveći vajar baroka je Đanlorenzo Bernini; Njegove skulpture su najbliži helenističkom majstorstvu antičkih Grka, čak bliži od Mikelanđelovih skulptura. U poređenju sa Mikelanđelovim, njegov David je mnogo dinamičniji i praktično nam dočarava prisutnost neprijatelja – Golijata. Ova skulptura je nabijena energijom, dotad neviđenom u vajarstvu i ujedno je prototip barokne skulpture. Bernini je bio upoznat s renesansnim humanizmom i teorijom, pa u njegovim skulpturama veliku važnost ima gest i ekspresija emocija.
Barokna skulptura je u saodnosu s prostorom oko nje, dinamična i puna energije u kombinaciji sa slikarstvom stvara iluziju kao onu na pozornici. To se možda ponajbolje vidi iz drugog Berninijevog remek-dela – Ekstaza Sv. Tereze u Crkvi Sv. Marije od pobede u Rimu. Bernini postiže osjećaj verskog ushićenja i bola na licu Sv. Tereze i njenom prenaboranom haljinom, uz očitu vezu sa božanskim prikazano nježnim anđelom sa strelom i snopom zlatnih linija koje se spuštaju sa svoda. Ovaj teatralni prikaz je pojačan iluzionističkom freskom koja se meša sa arhitekturom iznad oltara.
U ovim teatralnim delima, površina zida je tretirana kao jedna površina na kojoj su freske slikane jakim kontrastom svetla i senke i prosipaju je iz okvira arhitekture i spajaju s istinskim trodimenzionalnim skulpturama. Krajnji izraz baroknog iluzionizma postiže se na svodu prve isusovačke crkve u Rimu, poznate kao Il Džezu. Zajednička karakteristika tih skulptura je njihova nadmoć nad arhitekturom koja odlazi potpuno u drugi plan. To je najočitije na prebogatoj fontani Di Trevi u Rimu.
Evropski stil uredi
Bernini portretira francuskog kralja Luja XIV, ali biva odbijen od francuskog dvora, što ipak neće sprečiti njegov ogroman uticaj na francusku skulpturu. To je najočitije na brojnim skulpturama Versaja i u delima francuskih vajara Koisevoksa i Pužeta.
Barok je prvi stil koji prelazi Atlantik, te obuhvata gotovo celi globus i pojavljuje se na svim kontinentima. Npr. ogromne barokne crkve i manastire, te palate i utvrđenja u Meksiku ili Brazilu. Pa čak i u državama Evrope koje su gajile tradiciju vizantijske umetnosti javljaju se veliki dometi baroka. Petar Veliki koji je otvorio Rusiju zapadu čak gradi celi jedan barokni grad po uzoru na zapadnoevropske prestolnice – Petrograd, a carica Katarina II Velika je tamo podigla jedan od najveličanstvenijih konjaničkih spomenika, koji prikazuje upravo Petra Velikog na propetom konju na strmom postolju poput stene.
