Stane Pavlič
Stane Pavlič (Ljubljana, 7. oktobar 1914 – Ljubljana, 3. jul 1996) bio je pravnik, ekonomista, narodni poslanik i jugoslovenski diplomata. Svojim delovanjem je doprineo građenju mnogih međudržavnih veza i sopstvenim držanjem i pojavnošću najpozitivnije promovisao vrednosti Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije u svetu.
| Stane Pavlič | |
|---|---|
.jpg) Pavlič 1958. | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 7. oktobar 1914. |
| Mesto rođenja | Ljubljana, Austrougarska |
| Datum smrti | 3. jul 1996. (81 god.) |
| Mesto smrti | Ljubljana, Slovenija |
| Obrazovanje | Pravni fakultet Univerziteta u Ljubljani |
| Profesija | pravnik, diplomata, ambasador, sudija Ustavnog suda, predavač |
Biografija
urediStane Pavlič je završio Pravni fakultet Univerziteta u Ljubljani, na kojem je pre Drugog svetskog rata i doktorirao. Osim ljubavi prema književnosti, veoma rano se razvio kao poliglota naučivši: italijanski, nemački, ruski, francuski i engleski jezik. Budući da mu je maternji bio slovenački i da je dobro govorio srpskohrvatski, Stane Pavlič je koristio sedam jezika što mu je kasnije, pored ostalog, omogućilo prodor u najviše nivoe jugoslovenske diplomatije.
Tokom Drugog svetskog rata, bio je učesnik Narodno oslobodilačke borbe.
Nakon oslobođenja (1945) postaje koordinator organizacije Ujedinjenih nacija za izbeglice (UNWRA) u Sloveniji, a naredne godine (1946) uključuje se u rad Jugoslovenske savezne vlade u Beogradu, pri Trgovinskoj zbornici.[1]
Godine 1950. postaje prvi predstavnik nove Jugoslavije u Zapadnoj Nemačkoj, u Bonu, gde je vodio pregovore sa saveznicima (SAD, Engleska i Francuska) za pomoć Jugoslaviji u hrani, žitaricama itd.
Nakon povratka u Beograd, pri Ministarstvu spoljnih poslova Koče Popovića, postaje profesionalni diplomata, te pregovaranjem ostvaruje uspešne trgovačke odnose sa vladama Italije, Grčke, Turske, Egipta, Etiopije i Sudana.[2]
Mesto ambasadora u Indoneziji (1957–1961)
urediStane Pavlič je imenovan za prvog jugoslovenskog ambasadora u Indoneziji[3][4] nakon priznavanja njene nezavisnosti 1949. godine i otvaranja same indonežanske politike ka promovisanju prirodnih bogatstava, kulturnih dobara, raznovrsnih i mnogobrojnih običaja, arhitekture i umetnosti drugim državama radi uspostavljanja diplomatskih, ekonomskih i kulturnih veza.[5]
Stane Pavlič je tako uspostavio diplomatske odnose, ali i kupio zgradu jugoslovenske ambasade u kojoj se i danas, u elitnom delu Džakarte, nalazi ambasada Republike Srbije.[6] Na sledećim fotografijama se može videti predaja akreditiva Pavliča u Indoneziji.
Ambasador Pavlič je pokazao izuzetno razumevanje za indonežansku kulturu i običaje i ostvario je bliskost sa mnogim Indonežanima, a naročito sa ocem nacije, Sukarnom, prvim indonežanskim predsednikom. Ovaj odnos prerasta okvire diplomatije te Sukarno i Pavlič postaju dugogodišnji kućni prijatelji i ne mali broj puta je sam predsednik Sukarno, dolazio na porodične ručkove u Jugoslovensku ambasadu[6][7], a Stane Pavlič je Sukarna neretko pratio na konferencijama i kada je ovaj držao govore.[8]
Ambasador Pavlič je organizovao posetu Josipa Broza Tita Indoneziji tokom njegove afro-azijske turneje nazvane „Putem mira” kada je između ostalog, svojom lađom „Galeb”, praćen suprugom Jovankom Broz, brojnom svitom i pripadnicima Združenog odreda Jugoslovenske ratne mornarice[9] prispeo u Džakartu 23. decembra 1958.[10][11]
Tokom ovog svog mandata, Pavle Stanič je organizovao nekoliko značajnih poseta kako indonežanskih zvaničnika Jugoslaviji, tako i raznih jugoslovenskih delegacija Indoneziji (Delegacija JNA u trajanju od 19 dana[12], poseta Veljka Vlahovića[13] itd).
Mesto ambasadora u Belgiji i Luksemburgu (1963-1967)
urediNakon povratka u Beograd, ponovo radi u Ministarstvu spoljnih poslova, a početkom 1963. godine, imenovan je za ambasadora u Belgiji i Velikom vojvodstvu Luksemburg. Tu pre svega radi na približavanju Jugoslavije novonastaloj Evropskoj ekonomskoj zajednici.[2]
Sudija ustavnog suda i predavač
uredi
Krajem 1967. godine se vraća u Ljubljanu. Godine 1968. postaje sudija Ustavnog suda SFRJ, a nakon osam godina (1876) i sudija Ustavnog suda Republike Slovenije. Tokom ovog vremena često drži predavanja iz oblasti međunarodne trgovine i međunarodnih monetarnih tokova, piše stručne tekstove (objavljene u Međunarodnoj politici, kao i najvažnijim časopisima Ljubljane i Beograda, a neke objavljuje i u stranoj štampi).[2]
Bio je član Savezne konferencije Socijalističkog saveza radnog naroda Jugoslavije i Komisije za međunarodna ekonomska i politička pitanja i veze s drugim komunističkim partijama Centralnog komiteta Saveza komunista Slovenije.[2]
Priznanja i nagrade
urediStane Pavlič je primio niz jugoslovenskih odlikovanja kao i najviša odlikovanja Republike Indonezije, Kraljevine Belgije, Velike kneževine Luksemburg, Republike Italije.
Stane Pavlič je umro u Ljubljani 1996. godine.
Legat Staneta Pavliča
urediOvaj članak ili jedan njegov deo sadrži lasičji govor, prazne fraze često praćene pristrasnošću ili neodređenim tvrdnjama. Takve tvrdnje treba ili razjasniti ili ukloniti. |
Ćerke Staneta Pavliča, Breda i Tanja Pavlič poklonile su Muzeju knjige i putovanja i Domu legata Udruženja Adligat celokupnu arhivu njihovog oca koja uključuje više stotina retkih, značajnih i uglavnom nepoznatih fotografija i nešto ličnih predmeta donetih iz Indonezije.
Ističe se propusnica za neograničeni ulaz jugoslovenskog ambasadora u predsedničke palate, Titova fotografija koju je potpisao pred proslavu Nove 1959. godine u Džakarti sa Sukarnom, kada su dvojica predsednika dogovarala, između ostalog, uspostavljanje Pokreta nesvrstanih zemalja.
Foto-album sa više od dve stotine fotografija snimljenih tokom ove posete, napravljen je posebno za ambasadora.[6] Ove fotografije su spremljene u kofer sa posvetom i nude arhivsko slikovnu građu na Titovom „Putu mira” kroz Indoneziju.
Galerija
uredi-
Kraj zvanične posete Josipa Brosa Tita Džakarti -
Svečana ceremonija prilikom Titove posete Džakarti -
Josip Broz Tito -
Stane Pavlič, Josip Broz Tito i Jovanka Broz -
Svečani prijem -
Hartini, Pavlić i Jovanka Broz -
Hartini, Sukorno, Tito i Jovanka Broz -
Tito i Sukarno -
Svečana ceremonija -
Svečana ceremonija -
Tradicionalni indonežanski ples koji su izvele Sukarnove ćerke -
Sukarno, Jovanka Broz i Tito -
Tito, Sukarno i Jovanka Broz -
Kofer sa poklonima
_114.jpg)
_111.jpg)
_112.jpg)
_108.jpg)
_101.jpg)
_99.jpg)
_95.jpg)
_88.jpg)
_60.jpg)
_51.jpg)
_45.jpg)
_36.jpg)
_22.jpg)
_01.jpg)
Reference
uredi- ^ „Osnivačka skupština berze za izvoz i uvoz u Beogradu”. Borba. 1948.
- ^ a b v g Rajović, Radošin, ur. (1970). Ko je ko u Jugoslaviji. Beograd: Hronometar. str. 766.
- ^ „Ambasador Pavlič stigao u Džakartu”. Borba. 1957.
- ^ „Stane Pavlič naimenovan za ambasadora FNRJ u Indoneziji”. Borba. 1951.
- ^ „Ambasador Pavlič posetio pretsednika indonežanske vlade Džuandu”. Borba. 1957.
- ^ a b v „RTS :: Nešto drugo :: Kako je sedamdesetih bilo u Indoneziji – fotografije ambasadora Pavliča u Adligatu”. www.rts.rs. Pristupljeno 2023-06-13.
- ^ „Pretsednik Sukarno u Jugoslovenskoj ambasadi u Džakarti”. Borba. 1958.
- ^ „Ambasador Pavlič pridružio se Sukarnu na putu po istočnoj Javi”. Borba. 1957.
- ^ Adamović, Miladin (2001). "Galeb" mira i razdora : 72 dana oko Afrike : najskuplje Titovo putovanje : (prema dnevniku, kazivanju i dokumentima generala Milana Žeželja, komandanta Titove garde i maršalovog ađutanta). Beograd: autor. str. 7.
- ^ „Više od pola miliona građana Džakarte toplo dočekalo pretsednika Tita”. Borba. 1958.
- ^ „Prvog dana zvaničnih razgovora u Bogoru”. Borba. 1958.
- ^ „Delegacija JNA doputovala u Surabaju na istočnoj Javi”. Borba. 1959.
- ^ „Svečana večera u Indonežanskom parlamentu u čast jugoslovenske parlamentarne delegacije”. Borba. 1960.