Википедија

Federalne rezerve

Sistem saveznih rezervi (engl. Federal Reserve System, takođe Savezne rezerve, u običnom govoru Fed) je sistem centralnog bankarstva SAD.

Sedište Sistema saveznih rezervi u Eklesovom zdanju na Konstitušn aveniji u Vašingtonu.

Sistem saveznih rezervi čine središnji Savet guvernera u Vašingtonu i dvanaest oblasnih banaka saveznih rezervi koje se nalaze u velikim gradovima širom SAD. Sadašnja predsedavajuća Saveta guvernera Saveznih rezervi je Dženet Jelen, koja je na tom položaju nasledila Bena Bernakea u februaru 2014. godine.

Pozadina uredi

Osnovni članak: Istorija centralnog bankarstva u Sjedinjenim državama

Prva ustanova sa dužnostima centralne banke u SAD bila je Prva banka Sjedinjenih država, osnovana 1791. Kasnije, 1816, osnovana je Druga banka Sjedinjenih država. Od 1837. do 1862, u Eri slobodnog bankarstva, nije bilo službene centralne banke, dok je od 1862. do 1913. ovu funkciju vršila mreža (privatnih) nacionalnih banaka (banaka odobrenih od strane OCC, agencije Trezora SAD). Nakon niza razarajućih trka na banke, odlučeno je da je SAD potreban centralizovan bankarski sistem.

Savet Saveznih rezervi stvorio je Kongres SAD usvajanjem Oven-Glesovog zakona, koji je potpisao predsednik Vudro Vilson 23. decembra 1913.

Uloge i zaduženja uredi

 
Alan Grinspen svedoči pred Saveznim komitetom za finansijska pitanja. Grinspen je svedočio tako složenim i nerazumljivim jezikom da su se slušaoci na radiju potom zabavljali igrajući nagradnu igru „Šta je zapravo rekao šef Feda?“

Glavni zadaci Saveznih rezervi su:

Među ostalim zadacima su i

  • ekonomska istraživanja;
  • ekonomsko obrazovanje;
  • dopiranje do šire zajednice.

Organizacija Saveznih rezervi uredi

 
Sedište Saveznih rezervi, Eklesovo zdanje, Vašington

Savezne rezerve imaju Savet guvernera. Savet se sastoji od 7 članova, koje postavlja predsednik SAD i potvrđuje Senat, na period od 14 godina, bez mogućnosti drugog mandata. Guverner može služiti i ostatak mandata drugog guvernera kao dodatak na svoj redovan mandat. Savezni komitet za otvoreno tržište (FOMC) čini sedam članova Saveta guvernera i pet predstavnika koje biraju Banke saveznih rezervi. Predstavnik drugog distrikta (Njujorka) je stalni član, dok ostale banke menjaju mesta na dve i tri godine.

 
Bernanke

Sadašnji članovi Saveta guvernera su:

Nakon odlaska Alana Grinspena i ponovnog postavljenja Bena Bernankea, u Savetu guvernera su upražnjena dva mesta.

Kamatne stope uredi

 
Efektivna stopa saveznih fondova tokom pedeset godina

Savezne rezerve sprovode monetarnu politiku pre svega nastojeći da usmeri stopu saveznih fondova (tzv. prekonoćnu stopu). Ovo je stopa koju banke naplaćuju jedne drugima za prekonoćne zajmove saveznih fondova. Savet saveznih rezervi utiče na stopu saveznih fondova korišćenjem dejstava na otvorenom tržištu–kupovinom i prodajom vrednosnih papira Trezora. Ako Savet želi da poveća količinu novca dostupnog privredi, on kupuje obveznice, čime smanjuje kamatne stope; ako ga pak želi smanjiti, on obveznice prodaje, što uzrokuje rast kamatnih stopa.

Savezne rezerve mogu takođe da neposredno odrede diskontnu stopu, što je kamatna stopa koju banke plaćaju Fedu kada se kod njih zadužuju. Međutim, banke radije pozajmljuju jedne od drugih nego neposredno od Saveznih rezervi. Diskontna stopa je često viša od stope saveznih fondova, i može takođe značiti povišeni regulatorni nadzor banke zajmotražioca.

Obe ove stope utiču na najpovoljniju stopu, koja je obično 3 procentna poena viša od stope saveznih fondova. Najpovoljnija stopa je stopa koju najveći broj banaka naplaćuje za zajmove svojim najboljim mušterijama.

Niže kamatne stope podstiču privrednu aktivnost smanjujući cenu pozajmljivanja, što potrošačima i preduzećima olakšava da kupuju i grade. Više kamatne stope usporavaju privredu povišujući cenu zaduživanja. (Za punije objašnjenje, vidi Monetarna politika.) Džon Mejnard Kejns je razvio IS/LM model da objasni kako su povezani potražnja za novcem, investiciona aktivnost, i kamatne stope.

Savezne rezerve obično podešavaju stopu saveznih fondova po 0.25 ili 0.50 procentnih poena u jednom koraku. Od rane 2001. do sredine 2003. Savezne rezerve su snizile kamatne stope 13 puta, od 6,25% do 1%, u borbi protiv recesije. U novembru 2002, kada je ova stopa snižena na 1,75%, mnoge kamatne stope su pale ispod stope inflacije; ovo je poznato i kao negativna kamatna stopa, budući da novac koji se povrati iz zajma, zajedno sa kamatom, minus stopa inflacije, vredi manje od svoje prvobitne vrednosti (pre no što je pozajmljen). 25. juna 2003, stopa saveznih fondova je smanjena na 1%, što je bila njena najniža nominalna vrednost od jula 1958, kada je prosečna prekonoćna stopa bila 0,68%. Počevši krajem juna 2004, Savezne rezerve počele su sa podizanjem ciljane kamatne stope, kao odgovorom na zabrinutost od potencijala za povišenu inflaciju od suviše aktivne privrede. Danas (novembar 2005), stopa je 4%, do koje se stiglo uzastopnim povećanjima od 0,25%.

Savezne rezerve imaju ograničen uticaj na dugoročnije kamatne stope. One takođe mogu pokušati da koriste dejstva na otvorenom tržištu do promene ove stope, ali je njihova „kupovna moć“ na tržištu znatno manja od privatnih institucija. Fed takođe može da pokuša da verbalno „ubedi“ tržišta na pokret ka svojim željenim stopama, ali ovo nije uvek delotvorno.

Banke rezervi uredi

 
Oblasti Saveznih rezervi

Dvanaest oblasnih Banaka saveznih rezervi, koje je ustanovio Kongres kao operativne poluge američkog centralnog bankarskog sistema, su uređene uveliko poput privatnih korporacija–što može dovesti do izvesne zabune o „vlasništvu“ ovih banaka. Na primer, banke rezervi izdaju svoje deonice bankama-članicama. Međutim, posedovanje deonica banke rezervi je dosta drugačije od posedovanja deonica u privatnom preduzeću. Banke rezervi ne rade za profit, a posedovanje određenog broja deonica je, po zakonu, uslov članstva u Sistemu. Deonice se ne mogu prodavati, trgovati, ili položiti kao zalog za zajam; dividende su zakonski ograničene na 6% godišnje. [1]

Dividende koje se plaćaju bankama-članicama se smatraju delimičnom nadoknadom za odsustvo kamate na obavezne rezerve koje banke-članice polažu kod Feda. Po zakonu, banke u Sjedinjenim državama moraju održavati delimične rezerve, od kojih se većina čuva na računu kod Feda. Savezne rezerve ne plaćaju kamatu na ova sredstva.

Sistem saveznih rezervi je stvoren Zakonom o saveznim rezervama iz 1913. koji je „ustanovio novu centralnu banku osmišljenu tako da poveća i prilagodljivost i jačinu finansijskom sistemu nacije“. Zakon je doneo sistem koji je uključivao više oblasnih banaka i sedmočlani upravni savet. Sve nacionalne banke bile su obavezne da se pridruže sistemu, a i druge banke su se mogle priključiti. Banke rezervi su počele sa radom u novembru 1914. Kongres je stvorio zapise Saveznih rezervi (novčanice američkog dolara) kako bi američkoj naciji dao gipku ponudu tekućeg novca. Zapisi su, bilo je propisano, izdavani Bankama rezervi koje bi ih potom predavale bankarskim instuticijama u skladu sa javnim potrebama.

Distrikti Saveznih rezervi su sledeći:

  1. Boston [2] Arhivirano na sajtu Wayback Machine (5. oktobar 2013)
  2. Njujork [3]
  3. Filadelfija [4]
  4. Klivlend [5]
  5. Ričmond [6]
  6. Atlanta [7]
  7. Čikago [8]
  8. Sent Luis [9]
  9. Mineapolis [10]
  10. Kanzas Siti [11]
  11. Dalas [12]
  12. San Francisko [13]

Pravni status i mesto u vlasti uredi

Sistem saveznih rezervi je nezavisna vladina agencija. Ona podleže zakonima poput Zakona o slobodi informacija i Zakona o privatnosti koji se odnose na savezne agencije a ne i privatna tela. Međutim, njene odluke ne mora potvrditi predsednik ili bilo ko drugi u izvršnoj ili zakonodavnoj vlasti, ona ne dobija sredstva od Kongresa, i mandati članova Saveta guvernera se protežu preko nekoliko predsednika i saziva Kongresa. Kada predsednik postavi člana Saveta guvernera, on/ona je nezavisan gotovo kao sudija Vrhovnog suda SAD, mada postavljenje nije doživotno.

U slučaju Luis protiv Sjedinjenih država iz 1982, Savezni apelacioni sud Devetog okruga je utvrdio da „Banke saveznih rezervi nisu savezna oruđa za potrebe Saveznog zakona o tužbama za nepravdu (Federal Torts Claims Act), nego nezavisne korporacije, u privatnom vlasništvu i pod lokalnom kontrolom“. U njihovom mišljenju se takođe kaže da su „Banke rezervi ispravno smatrane saveznim oruđima za neke potrebe“.

Uticaj vlasti uredi

Savezne rezerve su finansijski nezavisne jer beleže dobitak, delom zbog posedovanja državnih obveznica. Zapravo, Fed vladi vraća milijarde dolara svake godine. Međutim, oni i dalje podležu nadzoru Kongresa, koji povremeno pregleda njihove aktivnosti i može menjati njihova statutarna zaduženja. Radi bolje komunikacije sa Kongresom, Fed polugodišnje dostavlja izveštaj obema domovima. Njegovu nezavisnost od izvršne vlasti pojačao je Dogovor iz 1951. Uopšte uzev, Savezne rezerve moraju raditi unutar okvira ukupnih ciljeva ekonomske i finansijske politike koje je ustanovila vlada.

Bankarsko poslovanje sa delimičnom rezervom uredi

Osnovni članak: Bankarsko poslovanje sa delimičnom rezervom

U svojoj ulozi određivanja obavezne rezerve u bankarskom sistemu Sjedinjenih država, Savezne rezerve upravljaju "bankarskim poslovanjem sa delimičnom rezervom". Ovim nazivom označava se uobičajena praksa banaka da se samo deo položenih sredstava zadržava radi zadovoljavanja zahteva za povlačenje novca, dok se ostatak plasira u zajmove i investicije, odakle i prihod za isplatu kamata polagačima i profit vlasnicima banaka. Neki koriste ovaj naziv da označe "papirni novac" (eng. fiat money), odnosno novac koji nema opipljivu podlogu, npr. u zlatu.

Kritika Saveznih rezervi uredi

Savezne rezerve posebno, a i bankarsko poslovanje sa delimičnom rezervom i papirni novac uopšte, predmet su brojnih kritika. Među njima se ističu tvrdnje da su Savezne rezerve izazvale i potom dodatno otežale Veliku depresiju. Austrijska škola ekonomista za ovo krivi ekspanzionističku monetarnu politiku Rezervi 1920-ih godina, koja je omogućila lošu raspodelu kapitalnih dobara i sredstava i pružala potporu masivnom, neodrživom rastu cena akcija (koji je završen krahom u oktobru 1929). Drugi ukazuju kako je Fed produbio depresiju sužavajući ponudu novca upravo u trenutku kada je tržištu likvdinost bila najpotrebnija.

Postavljaju se i pitanja o zakonskoj moći Kongresa da na nezavisnu agenciju prenese svoja ovlašćenja „da kuje novac, upravlja njegovom i vrednošću stranih kovanica, i ustanovljava standarde za težine i mere“ (član I, odeljak 8, stavka 5 Ustava SAD). Ovi kritičari tvrde da, kontrolišući kamatne stope i tako i inflaciju, Fed kontroliše i vrednost američke valute, a uplitanjem u devizna tržišta (foreks), što su doduše retko činili u poslednjih nekoliko godina, i vrednost dolara u odnosu na druge valute.

Kontroverznije teorije idu dotle da tvrde da su Savezne rezerve stvorene radi prenosa bogatstva od američkog „naroda“ bankama ili drugim moćnim grupama kroz inflaciju i monetizovanje vladinog duga. Drugi pak kažu da Fed podržava velike nacionalne banke nauštrb manjih oblasnih banaka. Nijedna od ovih teorija nije šire prihvaćena.

Konačno, neki veruju da Savezne rezerve nisu nepristrasne u odnosu na američke izbore i umeju da podignu ili spuste kamatne stope kako bi pomogle ili naškodile nekom od kandidata. Ovakve ocene su posebno uperene na sadašnjeg predsedavajućeg Alana Grinspena, koji sebe opisuje kao pristalicu Ain Randinog ekonomskog individualizma–Njujork tajms je objavio poseban članak o njegovoj naklonosti ka Randinim idejama i radu–i koji je radio za republikanske političare. Fed je kamatne stope podigao pred predsedničke izbore 2000, i spustio pred izbore 2004. Istini za volju, kamatne stope su blago spuštene i pred izbore 1996. Mnogi republikanci krive Grinspena za pretesnu monetarnu politiku pre izbora 1992, što je štetilo tadašnjem predsedniku Džordžu H. V. Bušu.

Saznajte više uredi

  • Griffin, Edward G. "The Creature from Jekyll Island:A second look at the Federal Reserve" (Stvorenje sa Džekil ostrva: Drugi pogled na Savezne rezerve.). American Media. 1998. ISBN 978-0-912986-21-0..
  • Greider, William (1987). Secrets of the Temple (Tajne Hrama). Simon & Schuster. ISBN [[Posebno:BookSources/978-0-671-67556-1; knjiga za ne-stručnjake, koja objašnjava tela, funkcije i istoriju Saveznih rezervi, sa posebnim naglaskom na mandat Pola Volkera|978-0-671-67556-1; knjiga za ne-stručnjake, koja objašnjava tela, funkcije i istoriju Saveznih rezervi, sa posebnim naglaskom na mandat [[Pol Volker|Pola Volkera]]]] Proverite vrednost parametra |isbn=: invalid character (pomoć). 
  • Epstein, Lita & Martin, Preston The Complete Idiot's Guide to the Federal Reserve (Vodič kroz Savezne rezerve za potpunog idiota). 2003. ISBN 978-0-02-864323-6..
  • Meyer, Lawrence H A Term at the Fed : An Insider's View (Mandat u Fedu: pogled insajdera). HarperBusiness. 2004. ISBN 978-0-06-054270-2.; posebno se usredsređuje na doba od 1996. do 2002, ističući predsedavanje Alana Grinspena za vreme Azijske finansijske krize, dot-kom kraha berzi, i finansijskih posledica napada 11. septembra 2001.
  • Rothbard, Murray N. The Case Against the Fed (Predmet protiv Feda). Ludwig Von Mises Institute. 1994. ISBN 978-0-945466-17-8..

Spoljašnje veze uredi

 
Federalne rezerve na Vikimedijinoj ostavi.

Članci uredi

Istorija uredi

Kritika uredi

Drugo uredi

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Федералне_резерве&oldid=27034661”