Beba Popović
Vladimir Popović (Svetozarevo, 3. oktobar 1958) je osnivač i direktor Instituta za javnu politiku i nekadašnji šef Biroa za komunikacije u Vladi Zorana Đinđića.
| Beba Popović | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Vladimir Popović |
| Nadimak | Beba |
| Datum rođenja | 3. oktobar 1958. |
| Mesto rođenja | Svetozarevo, NR Srbija, FNR Jugoslavija |
Biografija uredi
Vladimir Popović je rođen 1958. godine u Svetozarevu, u porodici crnogorskih doseljenika, poreklom iz plemena Cuce. Diplomirao je na Ekonomskom fakultetu u Beogradu. Učestvovao je u organizaciji povratka prestolonaslednika Aleksandra Karađorđevića u Srbiju 1991. godine, gde je sarađivao sa Vukom Draškovićem i Vojislavom Koštunicom.[1] Neposredno nakon demonstracija u Beogradu 1991. upoznao je Zorana Đinđića i od tada počinje njihova dugogodišnja saradnja i prijateljstvo. Popović je bio direktor marketinških agencija Ogilvy & Mather i Spektra, koje su radile gotovo sve kampanje Demokratske stranke i njenih koalicija. Sa agencijom Spektra učestvovao je u prvoj profesionalno urađenoj političkoj kampanji u Srbiji, nazvanoj „Pošteno”, zajedno sa mnogim istaknutim ličnostima poput Milana Beka, Nebojše Đukelića, Srđana Šapera, kao i Aleksandra Tijanića,[2] s kojim će kasnije imati brojne medijske i sudske obračune.[3]
Nakon petog oktobra 2000. postaje sekretar Biroa za komunikacije u Vladi Zorana Đinđića i predsednik Antikorupcionaškog odbora Demokratske opozicije Srbije (DOS), zaduženog za otkrivanje afera režima Slobodana Miloševića. 2002. godine došao je u sukob sa američkim ambasadorom Vilijamom Montgomerijem, koji ga je optužio za medijske napade na glavnog i odgovornog urednika televizije B92 Verana Matića.[4] Nakon ubistva Zorana Đinđića bio je jedan od incijatora policijske akcije „Sablja”, sa ciljem pronalaženja i hapšenja lica koja su učestvovala u atentatu, ali i drugih lica povezanih sa organizovanim kriminalom. U dugometražnom intervjuu u emisiji Insajder 2005. godine izneo je svoja saznanja o dešavanjima pre i posle petog oktobra, kao i o umešanosti Službi državne i vojne bezbednosti u ubistvo Zorana Đinđića, a Vojislava Koštunicu je označio kao politički kišobran atentata.[5][6]
Kasnije je postao vlasnik firme za konsalting i lobing sa sedištem u Beču i Londonu, a 2007. godine je na stručnom usavršavanju u Ujedinjenom Kraljevstvu gde pohađa specijalističke kurseve iz oblasti medija, ekonomije i politike.[7] Autor je publikacije „Željko Cvijanović - novinar u civilu” objavljene 2007. godine u izdanju Komiteta pravnika za ljudska prava.[8] Na predsedničkim izborima 2008. godine javno je podržao svog kuma i nekadašnjeg bliskog Đinđićevog saradnika Čedomira Jovanovića.[9] Regionalnu organizaciju Institut za javnu politiku osniva 2013. godine sa kancelarijama u Beogradu, Podgorici i Ljubljani. U medijima je percipiran kao neformalni savetnik Mila Đukanovića i Aleksandra Vučića, što je potonji demantovao.[10]
Reference uredi
- ^ https://www.vreme.com/cms/view.php?id=494572
- ^ „Arhivirana kopija”. Arhivirano iz originala 30. 06. 2020. g. Pristupljeno 23. 01. 2020.
- ^ https://www.novosti.rs/vesti/naslovna/hronika/aktuelno.291.html:188436-Beba-nije-vredjao
- ^ http://www.nin.co.rs/2003-06/26/29536.html
- ^ https://insajder.net/sr/sajt/vbpopovic/295/
- ^ https://insajder.net/sr/sajt/vbpopovic/296/Transkript-druge-epizode.htm
- ^ „BEBA: MIŠKOVIĆ PLjAČKA SRBIJU!”. Pristupljeno 10. 5. 2007.
- ^ http://www.yucom.org.rs/upload/vestgalerija_27_9/1412538966_GS0_Zeljko_Cvijanovic_novinar_u_civilu.pdf
- ^ https://www.youtube.com/watch?v=RrUKXSLwrNI
- ^ „Arhivirana kopija”. Arhivirano iz originala 21. 01. 2020. g. Pristupljeno 23. 01. 2020.