Vida Milosavljević Keva
Vida Milosavljević Keva (Bagrdan, kod Jagodine, 1. maj 1897 — Svetozarevo, 23. jul 1980), učesnica Narodnooslobodilačke borbe.
| vida milosavljević keva | |||
|---|---|---|---|
| Lični podaci | |||
| Datum rođenja | 1. maj 1897. | ||
| Mesto rođenja | Bagrdan, kod Jagodine, Kraljevina Srbija | ||
| Datum smrti | 23. jul 1980. (83 god.) | ||
| Mesto smrti | Svetozarevo, SR Srbija, SFR Jugoslavija | ||
| Profesija | domaćica | ||
| Delovanje | |||
| Član KPJ od | juna 1941. | ||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | ||
| Odlikovanja |
| ||
Biografija uredi
Rođena je 1. maja 1897. godine u selu Bagrdanu, kod Jagodine.[1]
Bila je udata za Milana Milosavljevića, železničara, sa kojim je imala petoro dece. Godine 1921. porodica se preselila u Beograd, gde je njen suprug Milan dobio službu železničara, a kasnije postao vozovođa. Stanovali su na Senjaku.[1]
Tokom studija njeno dvoje najstarije dece — ćerka Ljubinka Buba, studentkinja tehnike i sin Jovan Joca, student medicine su se priključili revolcuionarnom studentskom pokretu. Preko njih, Vida je dobila prva saznanja o revolcucionarnom radničkom pokretu i marksizmu.[1]
Posle smrti supruga, Vida se sa troje mlađe dece preselila u Jagodinu, 1938. godine. Svesrdno je pomagala radnički pokret i rad ilegalne Komunističke partije Jugoslavije (KPJ), a juna 1941. godine postala je član KPJ.[2]
Nakon okupacije Jugoslavije, 1941. godine Vida je aktivno učestvovala u pomoći oko oragnizovanja ustanka. Njena kuća u Jagodini bila je punkt KPJ i preko nje je održavana veza sa partizanskim odredom. Avgusta 1941. godine poginuo je njen najstariji sin Jovan, a pošto je pretila opasnost da bude uhapšena, istog dana je otišla u partizane u Beličku partizanski četu.[1]
Posle Prve neprijateljske ofanzive, krajem 1941. godine sa glavninom partizanskih snaga se povukla u Sandžak, a potom prešla u Bosnu. Marta 1942. godine postaje borac Treće pomoravske čete Trećeg šumadijskog bataljona Druge proleterske udarne brigade. Tokom boravka u na oslobođenoj teritoriji Bosanske krajine obavljala je razne političke dužnosti. Kasnije je bila politički komesar pomoćnih odeljenja pri Vrhovnom štabu NOV i POJ. Učestvovala je u borbama tokom bitaka na Neretvi i Sutjesci, 1943. godine.[1]
U jesen 1944. godine sa Prvom proleterskom divizijom se vratila u Srbiju, gde je politički radila sa ženama u Gornjem Milanovcu, a potom u Jagodini. Posle oslobođenja Jugoslavije, aktivno je radila u Antifašističkom frontu žena (AFŽ). Bila je predsednica prvog Okružnog odbora AFŽ u Jagodini, kao i član Narodnooslobodilačkog odbora za Belički srez.[1]
Umrla je 23. jula 1980. godine u Svetozarevu.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941,[1] a Ordenom bratstva i jedinstva prvog reda odlikovana je 29. januara 1945. godine.
Porodica uredi
Četvoro od petoro njene dece bili su učesnici Narodnooslobodilačkog rata.
Stariji sin Jovan Joca (1919—1941), bio je član Okružnog komiteta KPJ za Jagodinu i poginuo je 8. avgusta 1941. godine. Njegova supruga Radmila Trifunović (1919—1943), poginula je maja 1943. godine u okolini Petrovca na Mlavi. Oboje su proglašeni za narodne heroje. Iza njih je ostala ćerkica Stojanka, rođena maja 1941. godine.[3]
Mlađi sin Petar Perica Milosavljević (1925—1942), bio je borac Užičkog bataljona Druge proleterske udarne brigade i poginuo je septembra 1942. godine u borbama sa četnicima na Manjači.[1]
Starija ćerka Ljubinka (1917), bila je član Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju od 1940. godine. U toku NOR-a se nalazila na dužnostima člana Politodjela Druge proleterske udarne brigade, a kasnije je radila kao politički radnik i član CK SKOJ-a. Posle oslobođenja je bila društveno-politička radnica SR Srbije. Nosilac je Partizanske spomenice 1941.[1]
Mlađa ćerka Zorica (1927), bila je partizanski kurir u požarevačkom kraju, a krajem 1941. su je zarobili četnici i predali policiji i potom je bila u logoru na Banjici. Posle puštanja iz logora, maja 1943. sa grupom istakutih partijskih radnika napustila je Beograd i prebacila se u Bosnu u Vrhovni štab. Politički je delovala na oslobođenoj teritoriji Bosanske krajine. Posle oslobođenja je bila društveno-politička radnica SR Srbije. Nosilac je Partizanske spomenice 1941.[1]
Reference uredi
Literatura uredi
- Žene Srbije u NOB. „Nolit“ Beograd, 1975. godina.
- Narodni heroji Jugoslavije. Beograd: Mladost. 1975.
- Moma Marković Rat i revolucija (Sećanja 1941—1945). BIGZ, Beograd 1987. godina.