Dimitrije Karadžić
Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
Dimitrije Karadžić (Beč, 12. jul 1836. — Sankt Peterburg, 21. novembar 1883) je bio srpski oficir, profesor Vojne akademije, sin Vuka Karadžića i Bečlijke Ane Marije Kraus.
| Dimitrije Karadžić | |
|---|---|
 Dimitrije Karadžić | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 12. jul 1836. |
| Mesto rođenja | Beč, Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | 21. novembar 1883. (47 god.) |
| Mesto smrti | Sankt Peterburg, Ruska Imperija |
Biografija uredi
Rođen je u Beču kao sin Vuka Karadžića i Ane Kraus 1836. godine. Od mnogobrojne njihove dece, samo su Mina i Dimitrije ostali u životu dok su svi ostali umrli u detinjstvu ili ranoj mladosti. Mina i Dimitrije su bili rođeni istog dana 12. jula - 1828. i 1836. godine.
Bio je kadet Inženjerske akademije u Klosterbruku (današnji grad Znojmo u Češkoj). Školovao se na vojnim akademijama u Austriji, Nemačkoj i Holandiji. Bio je stipendista Ministarstva prosvete Srbije u periodu 1850-1855. „Novine srbske“ su u broju 25. od 3/15. marta 1855. godine donele vest da je knez Aleksandar Karađorđević svojim ukazom od 23. februara proizveo Dimitrija Karadžića, koji se nalazio u austrijskoj Akademiji u Klosterbruku, u čin potporučnika. Odlukom Vlade Srbije poslat je u Berlin radi usavršavanja u vojnim naukama, a zatim 1857. odlazi u Antverpen da bi izučio građenje utvrđenja.
U jesen 1858. je došao u Beograd i dobio čin kapetana druge klase. Odao se kocki i pijanstvu i ubrzo upao u dugove iz kojih ga je otac izvlačio. Dobio je prekor i od kneza Mihaila Obrenovića koji je o svemu tome zvanično obavestio Vuka Karadžića, i opomenuo ga da uspostavi kontrolu nad Dimitrijem. Vuk ga je tada uzeo u zaštitu i Dimitrije se privremeno smirio. Dobijao je pisma od svoje sestre Mine, veliki deo knjige „Pisma Mine Karadžić Vukomanović“ (Beograd 1997. godine, ISBN 978-86-09-00511-4) upravo čine pisma Dimitriju.
Lagator (na turskom, označava "leglo zmija")[1] je bio posed od 70 jutara koji je kupio Vuk Karadžić 1857. godine na licitaciji za 1000 dukata i jedan cvancik. To je dobio na poklon od kneza Miloša „da ostane njegovom potomstvu kao zaveštanje“. Posle Vukove smrti 1864. godine, njegov sin Dimitrije je objavio nameru da proda Lagator, i pozvao eventualne kupce da se jave. Posle prodaje tog imanja kupio je jednu kuću u Beogradu, a sve ostalo potrošio. Ponovo se odao alkoholu i kocki i jednom pao sa konja u pijanom stanju i povredio se.
Kada je ponovo upao u dugove i veoma srozao svoj ugled, oduzeta mu je profesura na Vojnoj akademiji 1865. godine i stavljen je na raspolaganje ministru vojske. Više se nije mogao zadržati u srpskoj vojsci i otišao je u Rusiju. U Petrogradu je služio kao oficir, kao dobrovoljac je učestvovao u srpsko-turskim ratovima 1876-78. Posle toga se ponovo vratio u Rusiju, gde je i umro od tuberkuloze 21.novembra 1883. godine. Stvari su mu prodate na licitaciji za iznos od oko 200 rubalja. O tome je njegova sestra Mina u Beču obaveštena pismom, dobila je novac ali nije poznato gde je sahranjen.
Reference uredi
- ^ "Pravda", Beograd 1931. godine
Literatura uredi
- „Pisma Mine Karadžić Vukomanović“, Beograd 1997. godine. ISBN 978-86-09-00511-4.
- Sjaj i propast raskalašnog sina[mrtva veza]
