Dragoljub Aćimović
Dragoljub R. Aćimović, (Jagodina, 21. oktobar 1914 — Johanezburg, 26. jul 1986) bio je srpski i jugoslovenski novinar, izdavač, filmski kritičar i teoretičar, pesnik, prevodilac, scenarista i putopisac.
Dragoljub Aćimović | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 21. oktobar 1914. |
| Mesto rođenja | Jagodina, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 26. jul 1986. (71 god.) |
| Mesto smrti | Johanezburg, Južnoafrička republika |
Rođenje i školovanje uredi
Osnovnu školu i šest razreda gimnazije završio je u rodnom gradu, da bi sedmi i osmi razred okončao i veliku maturu odbranio u ćuprijskoj gimnaziji. Aćimović je maturirao 1933. godine u ćuprijskoj gimnaziji i naredne tri godine studirao je prava i filozofiju u Beogradu.
Predratni period uredi
Rano je ušao u novinarske vode, tako da je već sa 20 godina (1934) postao saradnik beogradskog mesečnika za kulturu „Naše doba“. Godine 1936. postaje profesionalni novinar u beogradskom dnevnom listu „Vreme“, u kome je radio do početka Aprilskog rata, 1941. U „Vremenu“ se bavio, uglavnom, kulturnim dešavanjima, naročito filmskim kritikama, uz povremene izlete u sportsku žurnalistiku. Takođe je bio saradnik i tada vodećih časopisa vezanih za film – „Filmski žurnal“ (urednik istog 1939), „Filmski zabavnik“, „Film i moda“, a 1940. godine pokrenuo je u Beogradu i svoj časopis, čiji je bio vlasnik i urednik, pod nazivom „Film“ (izašao samo jedan broj).
Svoje najbolje filmske eseje i kritike pretočio, 1938. godine, u knjigu „Za sedmu umetnost“. Napisao je više scenarija za, uglavnom, dokumentarne filmove. Za sada se zna da su dva njegova scenarija pretočena u filmove – „Beograd postaje veliki grad“ (1938)[1] i „Od događaja do novina“ (1939),[2] i „Baletsko doba“ (1941) [3] koji, na žalost, nisu sačuvani.
Na samom početku nemačke okupacije 1941. godine sa većom grupom novinara „Vremena“, „Politike“ i „Pravde“ ušao je u redakciju dnsvnog lista „Novo vreme“, pod uredništvom Stanislava Krakova. Aćimović je tada, uglavnom, živeo u Beogradu, a po dolasku u svoju Jagodinu, znao je da napiše i članak o nekom događaju u gradu.
U toku 1944. godine na Juhoru je pokrenut list „Pomoravlje“, organ Moravskog korpusa Jugoslovenske vojske u otadžbini, izvlačen na šapirografu, a za urednika (nepotpisanog) kasnije će biti označen upravo Dragan. Sa grupom beogradskih intelektualaca, oktobra 1944. godine, beži u Pariz, gde je postao saradnik nekoliko emigrantskih listova i novina, ali je osnovao i svoju izdavačku kuću. U istoj će 1953. godine objaviti dve svoje knjige, zbirku poezije „Balkanska pesma, lirski izlivi i drugi stihovi“ i publicističku studiju „Političke stranke i političari“.
Život i rad u emigraciji uredi
Godine 1952. počinje prepisku sa Milošem Crnjanskim, koji je tada boravio u Londonu, a naredne 1953. godine, uz posredništvo Stanislava Krakova, Aćimović se susreće sa njim u Parizu. Rezultat tog sastanka bio je objavljivanje knjige poezije Miloša Crnjanskog „Odabrani stihovi“, upravo u Parizu 1954. godine, u izdanju Aćimovićeve izdavačke kuće.
Ubrzo se Aćimović, sa suprugom Roksandom, preseljava u Johanezburg, gde je takođe osnovao izdavačku kuću, u kojoj će objaviti, između ostalih izdanja, i desetak tzv. plaketa poezije i nekoliko svezaka esejističko-pripovedne proze. Istakli bi Aćimovićeve zbirke poezije „Saglasja“ (1960), „Pevanija i dopev“ (1963), „Vreme prošlo-sadašnje“ (1971) i „The weary dreams. Poems“ (1973), zbirku pripovedaka „Tužno-veselo“ (1969), publicistička dela „Evropska pisma“ (1968) i „Pola veka balkanske politike“ (1980), kao i prevod sa latinskog jezika knjige „Progonstvo Ovidija“ Publija Nazona Ovidija (1977). Na Božić 1961. godine, sa suprugom Roksandom, došao je u London, gde je tri dana boravio kao gost Vide i Miloša Crnjanskog. Tom prilikom dogovorili su se oko izdavanja čuvene poeme Crnjanskog „Lament nad Beogradom“, koja je ubrzo i izašla iz štampe (Johanezburg, 1962).
Istovremeno je Aćimović rešio da o ovom susretu i saradnji sa slavnim i prognanim piscem, ostavi i pisano svedočanstvo, ispisavši preko stotinu stranica svojevrsne memoarske proze. Miloš Crnjanski je umro 1977. godine, a Dragoljub je prvi put štampao pomenutu publikaciju, pod imenom „Sa Crnjanskim u Londonu“, dve godine kasnije, kao separat srpskog emigrantskog lista „Iskra“ u Minhenu. Ista je doživela više objavljivanja, a poslednje izdanje ovih sećanja pod originalnim naslovom, izašlo je 2016. godine u Beogradu.
Ova Aćimovićeva knjiga otkriva detalje iz pesnikovog života i predstavlja potresno svedočanstvo o piscu „Seoba“, sa mnogo zabeleženih anegdota. Ona je nezaobilazna literatura za sve proučavaoce života i rada ovog velikog srpskog književnika.
Dragoljub Dragan R. Aćimović je umro 26. jula 1986. godine u Johanezburgu, gde je i sahranjen. Aćimovićeva priča „Kolonelo se ženi“, u međuvremenu, našla vidno mesto u „Pričama iz tuđine“, antologiji srpske priče u dijaspori (Beograd, 2000).
