Episkop temišvarski Nikanor
Nikanor (svetovno Svetozar Popović; Kišfaluba (Baranja) 1831 — Temišvar, 9/22. jul 1901) bio je episkop Srpske pravoslavne crkve.
| Nikanor (Popović) | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1831 |
| Mesto rođenja | Lipovo u Baranji, Habzburško carstvo |
| Datum smrti | 22. jul 1901. (69/70 god.) |
| Mesto smrti | Temišvar, Austrougarska |
Svetovni život uredi
Episkop Nikanor (u svetu Svetozar Popović) rođen je 1831. u selu Kišfalubi blizu Lipove u Budimskoj eparhiji, u učiteljskoj porodici. Otac mu je rano ostao udovac i sa službom se preselio iz Kišfalube u Mol u Bačkoj. Kada se zatim zamonašio, postao je kao Dositej starešina - iguman manastira Privine Glave. Svetozar Popović je nižu gimnaziju pohađao u Vrbasu, a višu u Pešti, gde je studirao i pravne nauke. Bogosloviju je završio u Karlovcima. Od 1860. do 1862. godine bio je profesor karlovačke gimnazije. Kada je rukopoložen za sveštenika bio je najpre parohijski sveštenik u sremskim Bačincima (1862-1880). Ostao je tu 1872. godine udovac sa troje maloletne dece. Izabran je 1871. godine za člana eparhijske skupštine i konzistorije. Predstavljao je erdevički srez 1874. i 1879. godine na srpskom crkveno-narodnom saboru. Kao član Saborskog odbora 1879. godine izradio je osnovu Uredbe o redukciji eparhija i konzistorija. Izabran je za paroha u bačkom Čurugu (1880-1890), vršeći u isto vreme kratko i dužnost okružnog protoprezvitera žabaljskog, živeći u Žablju.[1]
Monaški život uredi
Zamonašen je 25. septembra 1890. godine u manastiru Grgetegu od arhimandrita Ilariona (Ruvarca), dobivši ime Nikanor. Iz bratstva manastira Grgetega premeštao ga je nekoliko puta patrijarh Branković, njegov prijatelj iz školskih dana. Pošto je kraće vreme bio starešina manastira Šišatovca, premešten je za nastojatelja manastira Beočina, a potom proizveden u čin patrijaršijskog protosinđela na Cveti 1891. godine u Novom Sadu.[2]
Posle izbora za episkopa temišvarskog proizveden je za beočinskog arhimandrita 20. oktobra 1891. godine.[3] Za episkopa je hirotonisan u karlovačkoj Sabornoj crkvi 12/24. decembra 1891. godine[4] od patrijarha Georgija (Brankovića) i episkopa vršačkog Nektarija (Dimitrijevića) i pakračkog Mirona (Nikolića). Vladika Popović je kao posledicu bolesti izgubio nogu, pa mu je 1895. godine izrađena veštačka u Zagrebu, gde se lečio.[5] Kada je 1895. godine crkveni list "Srpski sion" objavio njegovu "Božićnu poslanicu", potpisao se kao "Episkop temišvarski, veliko-bečkerečki, veliko-kikindski i aradski".[6] Bio je član - poslanik Gornjeg doma Ugarskog sabora.[7]
Umro je u Temišvaru 22. jula 1901. i sahranjen na srpskom groblju, u posebnoj grobnici.
Reference uredi
- ^ "Srpski sion", Karlovci 1901. godine
- ^ "Srpski sion", Sremski Karlovci 22. april 1891.
- ^ "Srpski sion", Sremski Karlovci 9. decembar 1891.
- ^ Slobodan Kostić: "Grobovi episkopa i građana temišvarskih u pravoslavnom srpskom Sabornom hramu temišvarskom 1757-1838. godine", Temišvar 1938. godine
- ^ "Srpski sion", Sremski Karlovci 16. jul 1895.
- ^ "Srpski sion", Sremski Karlovci 15. januar 1895.
- ^ "Srpski sion", Sremski Karlovci 12. avgust 1901.
Literatura uredi
- Vuković, Sava (1996). Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka. Beograd: Evro.
- Kostić, Slobodan (1925). Šematizam Pravoslavne srpske eparhije temišvarske u Kraljevini Rumuniji za 1924. godinu. Temišvar: Eparhijska uprava.
Spoljašnje veze uredi
