Erih Hartman
Erih Alfred „Bubi” Hartman (nem. Erich Hartmann; Vajsah, 19. april 1922 — Vajl im Šenbuh, 20. septembar 1993) je bio najuspešniji lovački as u istoriji vazduhoplovstva. Tokom Drugog svetskog rata je kao pripadnik Luftvafe postigao 352 vazdušne pobede, od kojih 345 nad ruskim pilotima.
| Erih Hartman | |
|---|---|
.jpg) Erih Hartman | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Erih Alfred „Bubi“ Hartman |
| Datum rođenja | 19. april 1922. |
| Mesto rođenja | Vajsah, Vajmarska Nemačka |
| Datum smrti | 20. septembar 1993. (71 god.) |
| Mesto smrti | Vajl im Šenbuh, Nemačka |
Hartman je stupio u Luftvafe 1941. godine. U oktobru 1942. godine je zajedno sa 52. lovačkom grupom prekomandovan na Istočni front. Leteći na lovcu Meseršmit Me 109, Hartman je ubrzo postigao svoju prvu vazdušnu pobedu. U čestim borbama sa sovjetskim lovcima vrlo brzo je stekao reputaciju jednog od najtalentovanijih nemačkih pilota lovaca. Bio je odličan strelac i često je obarao neprijateljske avione sa razdaljine od preko 400 m što ga je činilo skoro nedostupnim za odbrambenu vatru bombardera koje bi napao. Zahvaljujući ovoj svojoj veštini za sve vreme koje je učestvovao u borbama oboren je samo dva puta.
Uprkos činjenici da je Nemački položaj početkom 1943. godine bio značajno pogoršan nakon katastrofalnog poraza kod Staljingrada, Hartman je neverovatnim tempom ređao pobedu za pobedom. U julu 1943. godine je unapređen u čin kapetana. Tokom bitke za Kursk oborio je sedam sovjetskih aviona u jednom danu. 20. avgusta 1943. godine. Hartmanov avion je pogođen zbog čega je morao da izvrši prinudno sletanje iza sovjetske linije fronta. Međutim, posle samo četiri sata u zarobljeništvu, uspeo je da pobegne i da se ponovo pridruži svojoj jedinici. Posle postignute 250 pobede snašla ga je slična sudbina koja je snašla i druge nemačke asove koji su stekli veliku popularost u nemačkoj javnosti. Plašeći se da bi njeogova pogibija imala negativan uticaj na moral nemačkog naroda, Herman Gering ga je povukao sa linije fronta. Nezadovoljan ovakvom odlukom Hartman je, koristeći svoj ugled vrlo brzo izdejstvovao da ponovo bude vraćen u svoju jedinicu.
Svoju 300-tu vazdušnu pobedu postigao je 24. avgusta 1944. godine za šta je odlikovan Viteškim krstom Gvozdenog krsta sa hrastovim lišćem, mačevima i dijamantima. Do kraja rata ukupan broj vazdušnih pobeda pobeo se na 352. Od ukupnog broja pobeda, Hartman je 260 pobeda ostvario nad protivničkim lovcima što govori o njegovoj letačkoj veštini. Osim ruskih, u poslednjim danima rata oborio je i sedam američkih aviona. Svoju 352-gu pobedu ostvario je poslednjeg dana rata kada je iznad Brna u Čehoslovačkoj oborio američkog lovca P-51 Mustang.
Pred kraj rata predao se američkoj 90. pešadijskoj diviziji. Međutim, s obzirom da se borio na Istočnom frontu, američka vojska ga je u skladu sa prethodno postignutim dogovorom, predala Sovjetskom Savezu gde je zatvoren i optužen za ratne zločine. Posle 10 godina provedenih u sovjetskom zarobljeništvu 1955. godine je pušten na slobodu i vratio se u Zapadnu Nemačku. Hartman je često govorio da se više ponosi činjenicom da nijednom u borbi nije izgubio svog pratioca nego što se ponosi brojem vazdušnih pobeda.
Po povratku u Nemačku postao je oficir u Ratnom vazduhoplvstvu Zapadne Nemačke u kojem je komandovao prvom lovačkom jedinicom naoružanom mlaznim avionima Lokid F-104 Starfajter. U više navrata putovao je u SAD gde je obučavao američke pilote lovce. Penzionisao se 1970. god.
Erih Hartman je preminuo 20. septembra 1993. godine u 71. godini života. Rusija je 1997. godine pomilovala Eriha Hartmana uz objašnjenje da optužbe protiv njega nisu bile zakonite.
