Žan II Dobri

Žan II Valoa
Žan II Valoa
	Žan II
Lični podaci
Datum rođenja	16. april 1319.
Mesto rođenja	dvorac Gue de Molni (kod Le Mana), Francuska
Datum smrti	8. april 1364. (44 god.)
Mesto smrti	London, Engleska
Grob	Bazilika Sen Deni
Porodica
Supružnik	Bona Češka, Žana I, grofica Overnje
Potomstvo	Šarl V Mudri, Žan, vojvoda od Berija
Roditelji	Filip VI Valoa; Žana Burgundijska
Dinastija	Valoa
Kralj Francuske
Period	1350—1364.
Prethodnik	Filip VI Valoa
Naslednik	Šarl V Mudri

Žan II Dobri (fr. Jean II de France, Jean le Bon, 1319 — 1364) bio je kralj Francuske od 1350. do 1364. godine. Pripadnik je dinastije Valoa i sin Filipa VI Valoa i Jovane od Burgundije. Tokom njegove vladavine Francuska učestvuje u Stogodišnjem ratu.^[1]

Veliki vitez, loš političar

Krunisan je 1350. u katedrali u Remsu. Bio je okružen lošim saradnicima u upravljanju kraljevstvom. Bili su brutalni i pohlepni. Sam kralj je uživao u relativno raskalašnom životu i viteškim igrama.

Tokom njegove vladavine dolazi do velikih finansijskih problema, delom kao posledica Crne smrti, a delom zbog loše uprave.

Zarobljen u bici kod Poatjea

Zarobljavanje

Englezi su iskoristili probleme unutar Francuske, pa napadaju 1355. Langdok i Gaskonju. Žan II je u bici kod Poatjea 19. septembra 1356. pretrpeo ponižavajući poraz od Edvarda Crnog Princa.

U toj je bici zarobljen i odveden u London sa mnogim drugim francuskim riterima. Kao engleski zatvorenik uživao je kraljevske privilegije, tako da je mogao da putuje i živi kraljevskim životom. Poraz kod Poatjea doveo je Francusku u kritičan položaj.

Nezadovoljstvo

Englezi su tražili preveliku otkupninu, međutim, zemlja je već u to vreme bila strašno opustošena i od Engleza i od francuskih najamničkih vojski. Ratne operacije su podrile zanate i trgovinu. U redovima gradskih zanatlija i kalfi počela je nezaposlenost. Sve je to u gradovima izazivalo krajnju ogorčenost. Sve veći poreski pritisak doprineo je da se ekonomski položaj masa jako pogorša. Kraljevska vlast, da bi dobila sredstva potrebna za vođenje rata, izmišljala je sve nove i nove načine oporezivanja: poreze na trgovačke poslove, jednokratne uplate, namete na svako ognjište i sl.

Državni staleži

Bitka kod Poatjea predstavljala je poslednju kap koja je prepunila čašu narodnog strpljenja. Nečuveni porezi potkopali su ugled feudalaca u očima širokih masa. Među seljaštvom i gradskim stanovništvom, posebno u severnoj Francuskoj, krajnje je pojačano ogorčenje protiv vlade. Kada je kralj pao u ropstvo i vlast uzeo njegov sin dofen Šarl V Mudri, ovaj je morao da na brzinu pozove u Pariz državne staleže da bi zatražio sredstva za otkup kralja iz ropstva kao i za dalje vođenje rata u oktobru 1356 godine.

Državni staleži sastali su se u nešto neobičnom sastavu — jako su preovlađivali predstavnici trećeg staleža, koji su činili polovinu sakupljenih (400 poslanika od 800). To se objašnjava time što su feudalci bili poraženi i demoralizovani, a delom pobijeni i zarobljeni.

Umesto da odobre vladi nova sredstva državni staleži su počeli da oštro kritikuju njenu politiku. Izvršivši reviziju uprave i obelodanivši sitne lopovluke kraljevskih prisnih saradnika, staleži su zahtevali da se ovi kazne i da se postave novi savetnici između lica koja predlože staleži. Tada je dofen raspustio staleže i pokušao da drugim putem dođe do neophodnih sredstava, ali, pošto je pretrpeo neuspeh, bio je primoran da ponovo sazove staleže u februaru 1357 godine. Novi staleži u koje su došli uglavnom predstavnici trećeg staleža, izradili su opširan program reformi koji je objavljen u martu iste godine pod nazivom Velike martovske ordonanse. Odobrivši kralju pomoć oni su postavili zahtev da državni staleži vrše njeno skupljanje, trošenje i kontrolu, radi čega se imaju da sastaju tri puta godišnje čak i da ih kralj ne sazove. Imalo se izvršiti čišćenje čitavog višeg državnog aparata. Imao se izmeniti lični sastav kraljevog saveta i svih viših organa uprave prema uputstvima državnih staleža. Najzad, državni staleži su tražili odlučnu borbu protiv privatnih ratova feudalaca i naoružanje gradova za borbu protiv nasilja engleskih i francuskih vojnih najamnika.

Početak Pariske pobune

U tim svojim zahtevima državni su se staleži oslanjali na krajnje nezadovoljstvo gradova u severnoj Francuskoj i na ustanak koji je tamo počeo, posebno ustanak u Parizu. Pariski građani su počeli da se naoružavaju da bi pružili podršku zahtevima državnih staleža. Rukovodeću ulogu u čitavom tom sukobu igrao je bogati suknarski trgovac Etjen Marsel, koji je imao položaj trgovačkog starešine. Tako je izvršen državni udar kojim je vlast predata u ruke gornjeg gradskog sloja severo-francuskih gradova, posebno Pariza.

Ali usko klasna politika tih grupa izazvala je uskoro nezadovoljstvo masa u Parizu i drugim gradovima. To se najpre pokazalo na tako akutnom pitanju kao što je poresko. Porezi su bili tako raspoređeni da su svom težinom pritisli donje narodne slojeve, naročito zanatlijsku masu. Povrh toga, rukovodeća uloga Pariza izazvala je ogorčenost drugih gradova. Dofen je pokušavao da to iskoristi otpustivši savetnike koje su mu nametnuli državni staleži. Kao odgovor na to došlo je u februaru 1358. godine. do novih nemira kojima je neposredno rukovodio Etjen Marsel. Ustanici su provalili u kraljevski dvor. Dvojica dofenovih dvorana bila su ubijena na njegove oči, a dofena je lično spasio Etjen Marsel metnuvši mu na glavu kapu s bojama revolucionarnog Pariza — plavom i crvenom.

Međutim, dofen je uspeo da pobegne iz Pariza i počeo da se sprema za oružanu borbu sa ustanicima. U maju je sazvao u Kompijenj državne staleže od kojih je dobio znatna sredstva. Etjen Marsel je počeo sa svoje strane da utvrđuje Pariz, da skuplja najamničku vojsku i da traži saveznike. On je pokušao da se osloni na jednog od najkrupnijih francuskih feudalaca, na navarskog kralja Karla Zlog. Karlo II od Navare, unuk Luja X po ženskoj liniji, pretendovao je na francusku krunu. Bio je vrlo vešt i lukav intrigant, iskusan i krasnorečiv demagog koji je, sem male kraljevine Navare, imao velike posede u Normandiji, gde je umeo da stekne dosta pristalica među nezadovoljnim domaćim plemstvom. Ali, u to se vreme umešao u borbu novi faktor.

Žakerija

Povodi za ustanak

Seljaci su morali plaćati sve veće poreze, a vladajuća klasa im nije osiguravala sigurnost od bandi engleskih, gaskonjskih, nemačkih i španskih pljačkaša, koje su pljačkale po selima bez otpora. Osim toga, seljaci su smatrali da je korupcija plemstva dovela do poraza kod Poatjea.

Krajem maja 1358 g. planuo je najveličanstveniji seljački ustanak u Francuskoj — čuvena Žakerija. Neposredan povod za ustanak bile su nevolje francuskog seljaštva u vezi sa Stogodišnjim ratom. Od svih klasa stanovništva koje su stradale u ratu seljaštvu je bilo gore nego ikome. Po rečima hronike, polja se nisu zasejavala ni orala; goveda i ovce nisu išli na pašnjake; crkve i kuće ... predstavljale su gomile tužnih razvalina koje su se još dimile. U doba najezde neprijateljskih vojski sela su, za razliku od utvrđenih gradova i zamkova, bila potpuno nezaštićena i prepuštena pljačkanju najamnika. A kada bi se ratne akcije stišale i najamnici otpuštali, propadanje seljaka ne samo da nije prestajalo, već je postajalo još jače. Kad bi prestali da primaju platu, najamnici su se naknađivali vršeći nasilja nad seljacima. Plemstvo i građani mogli su se sakriti od tih pljačkaških bandi u svoje zamkove i gradove, a seljaštvo nije imalo kud da se skloni. Kao jedino pribežište služile su mu crkve. Kako opisuje ista hronika, ... mnogo neutvrđenih sela pretvorilo je svoje crkve, u prave zamkove, ušančivši ih rovovima, postavivši na kule i zvonike ratne mašine, kamenje i baliste.

Seljake je pljačkala ne samo tuđa vojska nego i svoja. Svemu tome se još pridružilo sve veće ugnjetavanje od strane feudalaca kojima su zbog rata sredstva bila naročito potrebna. Oni su morali da plaćaju otkupninu za sebe ili svoje rođake, da utvrđuju svoje zamkove i da ih snabdevaju namirnicama. Stoga su velmože nastojali da uzmu i poslednje od seljaka. Dažbine su ubirane s mnogo više bezobzirnosti no ranije, i često su vraćane davno ukinute obaveze.

Svim tim okolnostima treba još dodati kugu koja je prešla preko Francuske kao i preko drugih zemalja u Evropi 1349 g. i uništila mnoštvo seljačkih gazdinstava.

Razvoj ustanka

Ustanak je izbio u Bovezu, severno od Pariza, zatim je brzo zahvatio znatan deo severne Francuske — Il-de-Frans, Pikardiju i Šampanju. Pojedinačni seljački odredi koji su nastali u vreme ustanka počeli su brzo da se ujedinjuju.

Ustanku su prišle i seoske zanatlije, sitni trgovci, pa i siromašni sveštenici. U njemu su uzeli učešća i begunci iz gradova: sitni majstori i gradska sirotinja. Neki gradovi otvorili su vrata ustanicima.

Na čelu ustanka stajao je Gijom Kal ili Karl. On je služio u vojsci i bio je, očigledno, iskusan čovek u vojnim stvarima i dobar organizator. Ali, zadaci koji su stajali pred ustanicima bili su odveć teški. Bilo je nemoguće zbiti neorganizovane seljačke mase u jedinstvenu borbenu snagu. Pritom seljaci nisu istakli utvrđeni program, ukoliko se za program ne smatraju zahtevi da se poubijaju svi aristokrati od prvog do poslednjeg.

Za Gijoma Kala bilo je očigledno da je neophodno uspostaviti veze s gradovima, naročito s Parizom. Etjen Marsel je sa svoje strane težio da iskoristi pobunjeno seljaštvo protiv dofena koji je kupio vojsku da krene na Pariz i nastojao da prestonicu blokira glađu. Etjen Marsel je pred seljake postavio zadatak da poruše nekoliko utvrđenja koja su ometala dovoz namirnica u Pariz, što su oni i učinili. No u to vreme su feudalci, u početku nespremni, već stigli da se priberu, posle seljačkog uništavanja dvoraca u ubistava plemića.

Slom Žakerije i Pariskog ustanka

Preokret

Kada je prošao prvi užas izazvan akcijama seljaka koji su rušili i palili zamkove, uništavali dokumente u kojima su bile zapisane njihove obaveze i ubijali feudalce, ovi su požurili da se ujedine radi ugušivanja ustanka. Pritom se mogla videti zanimljiva pojava klasne solidarnosti, naime — engleski feudalci koji su se u to vreme nalazili na teritoriji Francuske pomagali su svojoj francuskoj sabraći u borbi sa seljacima. Na čelo feudalaca stao je Karlo Zli.

Slom Žakerije

Dana 10. juna došlo je do odlučne bitke između seljačkih odreda kojima je rukovodio Gijom Kal i feudalne vojske Karla Zlog. Seljaci su bili potučeni, Gijom Kal na prevaru uhvaćen i pogubljen. Kada je Etjen Marsel saznao da je Karlo Zli istupio protiv seljaka, ne samo da im nije pružio nikakve pomoći već je opozvao svoje odrede. Odmah posle ugušivanja ustanka počele su svirepe represalije. Za prve dve nedelje bilo je uništeno više od 20 000 ljudi. Obračunavanje sa seljaštvom trajalo je dva meseca dok u avgustu nije izdat ukaz o opštoj amnestiji, izazvan strahom da zemlja ne bude potpuno ekonomski upropašćena.

Posledice Žakerije

Udaranje velikih globa i kontribucija koje je zatim usledilo konačno je ispilo i bez toga upropašćeno selo. Ali, ma da je seljački ustanak bio ugušen, on je ipak ostavio traga, jer se seniori dugo posle toga nisu odlučivali da pojačaju pritisak na seljaštvo. Proces oslobađanja seljaka koji je počeo još pre Žakerije krenuo je ubrzanim tempom. Žakerija je pretrpela poraz kao i niz drugih seljačkih ustanaka u Srednjem veku. Marks i Engels pišu u Nemačkoj ideologiji:

Svi veliki ustanci u Srednjem veku poticali su iz sela, ali su i oni zbog pocepanosti i za nju vezane krajnje zaostalosti seljaka ostajali bez ikakvih rezultata.

Na istu tu pocepanost kao na najvažniji razlog poraza seljačkih ustanaka ukazuje i Engels u svom „Seljačkom ratu u Nemačkoj”.

U razgovoru s nemačkim piscem Emilom Ludvigom Staljin je rekao:

Pojedinačni seljački ustanci čak i u slučaju da nisu tako razbojnički i neorganizovani kao onaj Stenjke Razina ne mogu da dovedu ni do čega ozbiljnog. Seljački ustanci mogu da dovedu do uspeha samo u slučaju ako su povezani s radničkim ustancima, i ako radnici rukovode seljačkim ustancima.

U Žakeriji, kao i drugim ustancima Srednjeg veka, radnička klasa nije mogla istupiti kao rukovodilac pokreta, jer se najamni rad tek rađao, a radnici još nisu stigli da obrazuju posebnu klasu. Što se tiče gradske buržoazije, ona nije mogla stati na čelo antifeudalnog pokreta seljaka, jer na toj etapi svoga razvitka još nije istupala protiv feudalnog poretka kao celine. Ona je samo htela da iskoristi seljački pokret za svoje neposredne ciljeve i odmah je izdala seljaštvo kada joj sporazum sa njim više nije bio od koristi.

Ali, seljački ustanci, upereni protiv osnova feudalnog načina proizvodnje, predstavljali su progresivnu pojavu. Oslobođenje seljaka od feudalnog ugnjetavanja krčilo je put za razvitak novih, buržoaskih odnosa na selu.

Slom pariske pobune

U doba kada je Žakerija bila uništena, već je bila rešena i sudbina pariskog ustanka. Vlast buržoazije u Parizu ništa nije donela sirotinji sem povećavanja poreza, i donji slojevi pariskog stanovništva prema njemu su se jako ohladili. Blokada Pariza glađu i unutrašnja podvojenost među pariskom buržoazijom primorali su je da otvori dofenu vrata prestonice. Još pre predaje Pariza Etjen Marsel je bio ubijen. Odmah po ulasku dofena u prestonicu došlo je do obračuna s pristalicama Etjena Marsela.

Englezi iskorišćavaju nezadovoljstvo

Englezi koriste nezadovoljstvo naroda, pa ponovo napadaju nadajući se da će doći do Pariza. Uprkos slabom francuskom otporu ne uspevaju, tako da se 1360. sklapa mirovni sporazum u Bretanji.

Ugovori sa Englezima

Da bi se oslobodio iz ropstva, Žan je potpisao dva ugovora, u januaru 1358. godine i u martu 1359. godine, ali njih je odbacio dofen Šarl. Tim ugovorima Francuska nije odahnula niti je Žan oslobođen.

Rat za Bretonsko nasleđe

Opsada Rena

Englezi su kod Lez-Ifa 10. aprila 1354. godine poraženi, ali su obnovili svoje snage i, 1356. godine, pod vođstvom Henrija I od Lankastera, opseli Ren, koji je branio Bertran di Geklen. Bertran je skupio 100 Francuza i preko noći napao Engleze na spavanju. Francuzi su Englezima spalili šatore i Henri je mirao da se povuče. Tom prilikom je pobijeno 200 engleskih konjanika. Bertran je posle toga pozvan na sastanak sa Henrijem. Posle toga sastanka se borbe nastavljaju i Bertran je odbio engleske napade. Englezi zbog toga prave opsadne kule i nastavljaju napade na grad. 500 samostrelaca su strelama natopljenim sumporom, gađali Engleze. Englezi su pretrpeli poraze u tri okršaja kod grada, pa je Henri morao da se povuče.

Opsada Dinana

Razjaren zbog tog poraza, Henri 1359. godine opseda Dinan. Pored toga Henri u isto vreme opseda i Bertranov zamak Mot Bron. Odbrana Mot Brona i Dinana je išla dobro, ali grof de Monfor i Bertran su se mrzeli. Bertran je pokušao da pregovara sa Henrijem, ali pregovori nisu bili uspešni. Posle poraza vojske Tomasa od Kanterberija, koja je pored Henrijeve opsedala Dinan, i Henri se povukao.

Porazi

Posle borbi u okolini grada Pampona, Bertran je dobio nadimak Crni pas Bruselionda. Mnogi bretonski vitezovi su zbog velike krize Francuske monarhije prešli na englesku stranu, ali Bertran je ostao odan francuskom kralju, pa je od zapovednika Pontorsona dobio vojsku od 100 kopljanika. Sa tom vojskom on se borio u Normandiji, ali posle poraza se povukao u Nant. Ubrzo posle toga 1361. godine postao je poručnik u Normandiji u službi Anžua i Mena.

Pobede

Godine 1363. Bertran zajedno sa Šarlom napada Normandiju. Tim borbama Šarl i Bertran su potukli Engleze i zarobili njihove tamošnje kapetane Feletona i Grevaksa. Zbog zasluga u tim borbama Bertran je postavljen za glevnokomandujućeg vojskovođu Šarlove vojske. Bertran je za Šarla još iste godine osvojio zamak Pastivjen, još neka mesta i porazio je Englesku flotu u pomorskim bitkama kod Sen-Pol-de-Leona. Posle toga Bertran opseda grad Bešerel i pobeđuje samog Žana V de Monfora, koji se nalazio u tom gradu. Žan je konačno bio primoran na sklapanje Evranskog ugovora. Tim ugovorom je dogovoreno da Šarl i Žan dele Bretanju, a Bertran je predat Žanu kao talac i Bertran je nazadovoljan tim položajem, pobegao.

Otkup u iznosu dvogodišnjeg budžeta

Englezi su za njegov otkup tražili 2 miliona kruna. Međutim, Žan II Dobri se uvredio tvrdeći da on kao kralj vredi mnogo više, tako da je cena otkupa dignuta na 4 miliona kruna. Pri potpisivanju sporazuma u Bretanji 1360. otkup je postavljen na iznos od 3 miliona kruna. To je bio dvogodišnji budžet Francuske.

Mir u Bretanji

1360. godine Francuska je morala da zaključi sa Engleskom mir u Bretanji pod vrlo teškim uslovima. Engleska je znatno proširila svoje posede na jugozapadu Francuske, ona je sem Gijene dobila Poatu i nekoliko drugih oblasti. Sem toga, Englezima je na severu ostao Kale. Taj grad sa okolinom predstavljao je za Engleze ogromnu vrednost. On je po položaju Engleskoj bio najbliži i nalazio se nasuprot jedne od glavnih engleskih luka — Dovera. Kale je za Englesku postao najvažniji trgovački centar, stovarišno mesto za englesku robu koja je slata u Evropu. Sem toga, Kale je bio važna tvrđava i najpodesnije mesto za iskrcavanje engleskih trupa.

Mir u Bretinjiju omogućio je Francuskoj da predahne.

Čast Žana II Dobrog

Žan II Dobri 1362. godine odlazi u Francusku da skupi novce za otkup, a kao taoca ostavlja svoga sina Luja Anžujskog kao taoca. Pošto su Englezi kraljevskim taocima dopustili slobodno kretanje desilo se da je 1363. godine talac pobegao u Francusku. Žan II Dobri nije mogao skupiti potrebni novac, a bio je razljućen begom taoca. Držao je do svoje časti i ugleda, pa se u januaru 1364. godine vraća u Englesku u zarobljeništvo.

U zarobljeništvu je i umro 8. aprila 1364. godine, a Englezi su mu ukazali veliku počast viteškom ceremonijom sahrane.