Isak II Anđel
Isak II Anđel (grč. Ισαάκιος Β’ Άγγελος;, rođen septembra 1156, umro januara 1204) bio je vizantijski car od 1185. do 1195. i ponovo od 1203. do 1204. Njegov otac Andronik bio je sin Teodore, najmlađe ćerke cara Aleksija I Komnina. U vreme njegove prve vladavine Vizantija je izgubila kontrolu nad severnim Balkanom usred osamostaljenja Srbije i Bugarske, a drugu vladu počeo je i završio zahvaljujući podršci krstaša i Mlečana.[1]
Isak II Anđel | |
---|---|
Lični podaci | |
Datum rođenja | 1155. |
Datum smrti | 28. januar 1204.47/48 god.) ( |
Mesto smrti | Konstantinopolj, |
Porodica | |
Supružnik | Margareta Ugarska |
Potomstvo | Irina Anđelina, Aleksije IV Anđel, Eufrozina Anđel, Jovan Anđel od Srema |
Roditelji | Andronik Duka Anđel Eufrosina Katamonitisa |
Dinastija | Anđela |
Prethodnik | Andronik I Komnin |
Naslednik | Aleksije III Anđel |
Pobuna
urediIsakov otac Andronik Anđel bio je sin Teodore Komnine, ćerke Aleksija Komnina. Na taj način porodica Anđela je pripadala proširenoj porodici Komnina. Za vreme kratke vlasti Andronika I Komnina (1183—1185), Isak je zajedno sa ocem i braćom učestvovao u pobuni u Nikeji i Prusi. Neobično je bilo da ga car nije kaznio zbog nelojalnosti, pa je Isak ostao u Carigradu.
Tokom odsustva cara Andronika I iz prestonice 11. septembra 1185, Stefan Hadžiohristoforit je pokušao da uhapsi Isaka. Isak ga je ubio, a zaštitu posle toga je potražio u crkvi Aja Sofija. Andronik je na izvestan način bio sposoban vladar, ali bio je omražen od strane aristokratije i od stanovništva, zbog čega se Isak obratio stanovništvu i pobuna se brzo raširila gradom. Kada se Andronik vratio u Carigrad već je bio svrgnut, a Isak proglašen novim carem. Andronik je pokušao da pobegne brodom, ali je bio zaustavljen, posle čega ga je Isak predao carigradskoj rulji, koja ga je ubila 12. septembra 1185.
Prvi period vlasti
urediIsak II Anđel je ojačao svoju poziciju dinastičkim svadbama 1185. i 1186. Njegova nećaka Evdokija Anđel se udala za Stefana Prvovenčanog. Isakova sestra Teodora udala se za italijanskog markiza Konrada Monferatskog. Isak se januara 1186. oženio Margaretom Arpad (koja je promenila ime u Marija), ćerkom ugarskoga kralja Bele II. Ugarska je bila najveći i najmoćniji sused Vizantije, a Margareta je imala dinastičke veze sa vladarskim porodicama Kijevske Rusije, Svetog rimskog carstva, Italije, Provanse te sa ranijim vizantijskim dinastijama.
Isak je započeo svoju vladavinu odlučnom pobedom nad normanskim kraljem Sicilije Vilijamom II od Sicilije. Normani su bili izvršili invaziju Balkana pri kraju Andronikove vlasti, a porazio ih je Isak na obali Strume 7. septembra 1185.
Na Kipru je došlo do pobune koju je predvodio plemić Isak Komnin, ali zbog normanske invazije na Balkansko poluostrvo car nije bio u stanju da tu pobunu suzbije.
Povećao je poreze da bi platio povećane izdatke za vojsku i da bi finansirao svadbu. Povećanje poreza dovelo je do vlaško-bugarske pobune 1185. Tada je kao rezultat pobune uspostavljeno Drugo bugarsko carstvo pod dinastijom Asen. Car je 1187. poslao pobednika nad Normanima Aleksija Vranasa da slomi pobunu. Međutim Vranas se okrenuo protiv cara i pokušao je da zauzme Carigrad. Pobedio ga je Isakov šurak Konrad Monferatski.
Car Svetog rimskog carstva Fridrih Barbarosa je 1189. tražio i dobio dozvolu da mu vojska prođe kroz Vizantiju do Svete zemlje u vreme Trećeg krstaškog rata.
Pet godina je vodio neprekidne ratove sa Bugarskom, a nekoliko puta je i sam predvodio pohode. Iako je na početku izgledalo da će rat protiv Bugarske biti uspešan, pokazalo se da su rezultati gotovo nikakvi, tako da je jednom prilikom 1190. godine jedva sačuvao živu glavu. Tokom rata protiv Srbije, odgrala se Bitka na Moravi (1191) u kojoj je vizantijska vojska odnela pobedu, nakon čega je Niš vraćen pod carsku vlast. Srpsko-vizantijski mir doveo je do sklapanja dinastičkog braka. Mladi Stefan Nemanjić, srednji sin velikog župana Stefana Nemanje, oženio se Evdokijom Angelinom, sinovicom cara Isaka II, a ćekom carevog brata Aleksija.[2][3]
Dok je pripremao jedan pohod protiv Bugarske carev stariji brat Aleksije III Anđel iskoristio je priliku da sebe proglasi carem. U to doba car je bio napustio vojni logor i otišao u lov. Vojnici su priznali novog cara Aleksija III Anđela. Isaka su oslepeli i 1195. zatvorili u Carigradu. Zatvorili su mu i sina Aleksija, ali je on uspeo da pobegne iz zatvora. Isakov sin, Aleksije IV Anđel je živeo kod svoje sestre, koja je bila udana za kralja Nemačke Filipa Švapskog. U toku spremanja krstaša na Četvrti krstaški rat Aleksije je zamolio krstaše da mu vrate presto. Ponudio im je 200.000 srebrenih maraka.
Ponovni povratak na vlast
urediU julu 1203. krstaši su zauzeli Carigrad, a Aleksije III Anđel je pobegao ispred njih i odneo je sa sobom državno blago.
Iz zatvora je oslobođen Isak II Anđel i njegova žena. Vraćen je na presto i potvrdio je krstašima ugovor, koji je sa njima sklopio njegov sin da će im isplatiti 200.000 srebrenih maraka. Pošto je bio oslabljen dugim zatočeništvom njegov sin Aleksije IV Anđel je vladao kao efektivni car. Aleksije IV je povećao poreze, uveo nove, ispraznio blagajnu, ali je jedva sakupio polovinu obećane svote. Aleksije je u pratnji krstaša krenuo da sakuplja sredstva po unutrašnjosti. U to vreme zbog velikih poreza i podmetnutih požara ojačalo je antikrstaško raspoloženje. Kada se u novembru 1203. vratio bez novca krstaši su najavili nasilno oduzimanje grada odnosno rat.
Izbio je sukob i Vizantinci su pokušali da spale krstašku flotu. Jedan od vođa odbrane Carigrada Aleksije Duka Murzulf iskoristio je nezadovoljstvo naroda carevima, pa je zatvorio Aleksija IV i dočepao se trona kao Aleksije V Duka. Aleksije IV Anđel je bio zadavljen 28. ili 29. januara 1204, a šokirani Isak umire nekoliko dana nakon toga.
Porodica
urediIme prve žene cara Isaka II, Irina (tj. Irena), nalazi se na nekrologiji katedrale u Špajeru, gde je sahranjena njihova ćerka Irina.[4] Prvom ženom cara Isaka II obično se smatra vizantijska plemkinja nepoznatog imena. U italijanskom izdanju hronike Nikita Honijata „Veličina i katastrofa Vizantije“ nalazi se zanimljiva beleška za XIV knjigu. Imena prve žene i najstarije ćerke cara Isaka II, nepoznata iz vizantijskih izvora, nalaze se u nekrologu u katedrali u Špajeru, panteonu nemačkih kraljeva. Ovde se kaže da je žena Filipa Švapskog ćerka Isaka i Irine (pominje se sledeći članak: R. Hiestand, Prvi brak Isaka II Anđela i njegove dece, u godišnjaku austrijske Vizantije, XLVII 1997. str. 199–208). Ova Irena bi se mogla poistovetiti sa ćerkom Georgija Paleologa Duke Komnina i njegov supruge Aspe Bagration princeze Osetije; njegov sin, Andronik Paleolog Komninoduka je poznat kao mladoženja (γαμβρος) cara Isaka II. Isakova žena je verovatno bila ćerka Andronika I Komnina, vizantijskog cara (umro 1185). Potencijalno strano poreklo joj je dato i zbog istog imena kao i njena ćerka, suprotno dugogodišnjem grčkom običaju. Njihovo treće dete rođeno je 1182. ili 1183. godine, a ona je umrla ili razvedena do 1185. godine, kada se Isak ponovo oženio.
Identitet njegove prve žene nije poznat, a sa njom je imao troje dece:
- Eufrozina Anđel, udata za velikog kneza Romana Velikog od Kijeva
- Irina Anđel (1181 - 1208) koja se udala najpre za Ruđera III od Sicilije, pa kasnije za Filipa Švapskog. Car Isak II je predak svih evropskih monarha koji sada vladaju preko Irenine i Filipove dece.
- Aleksije IV Anđel, (1182 - 1204) car.
Sa drugom ženom Margaretom od Ugarske (po udaji dobila ime Marija) imao je dva sina
- Manojla Anđela (1193 - 1212), on je očigledno bio stariji sin, postojala je mogućnost da bude proglašen za cara 1205. godine.[5]
- Jovan Anđel (oko 1195 – 1259). Migrirao je u Ugarsku i vladao Sremom i Bačom (1227–42) kao vazal ugarskog kralja Bele IV.
Porodično stablo
uredi2. Andronik Duka Anđel | ||||||||||||||||
1. Isak II Anđel | ||||||||||||||||
3. | ||||||||||||||||
Reference
uredi- ^ Ostrogorski 1969.
- ^ Komatina 2020, str. 39-60.
- ^ Pirivatrić 2020, str. 139-158.
- ^ Klaniczay, Gabor. Holy Rulers and Blessed Princesses: Dynastic Cults in Medieval Central Europe. Translated by Eva Palmai. Cambridge, England: Cambridge University Press, 2002, pp. 99–100.
- ^ Rodd, Rennell (1907). The Princes of Achaia and the Chronicles of Morea: A Study of Greece in the Middle Ages. Vol. 1.
Literatura
uredi- Kalić, Jovanka; Radošević-Maksimović, Ninoslava (1971). „Nikita Honijat”. Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije. 4. Beograd: Vizantološki institut. str. 107—171.
- Komatina, Ivana (2018). „On the attack of the Hungarian king Bela III on Serbia in light of the letter of emperor Isaac II to pope Celestine III”. Facta Universitatis: Philosophy, Sociology, Psychology and History. 17 (2): 105—110. Arhivirano iz originala 01. 09. 2020. g. Pristupljeno 07. 06. 2024.
- Komatina, Ivana (2020). „Nekoliko zapažanja o bici na Moravi” (PDF). Istorijski časopis. 69: 39—60. Arhivirano iz originala 16. 07. 2021. g. Pristupljeno 07. 06. 2024.
- Laurent, Vitalien (1941). „La Serbie entre Byzance et la Hongrie, à la veille de la quatrième Croisade”. Revue historique du sud-est européen. 18: 109—130.
- Ostrogorski, Georgije (1969). Istorija Vizantije. Beograd: Prosveta.
- Pirivatrić, Srđan (2020). „Brak Stefana Nemanjića i Evdokije Anđeline Komnine: Hronologija i istorijski kontekst ugovaranja i raskidanja jednog dinastičkog saveza”. Stefan Prvovenčani i njegovo doba. Beograd: Istorijski institut. str. 139—158.
- Ferjančić, Božidar (1971). „Pismo cara Isaka II Anđela papi Celestinu III”. Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije. 4. Beograd: Vizantološki institut. str. 249—252.
- Carr, John (2015). Fighting Emperors of Byzantium. Pen and Sword. ISBN 978-1-4738-5626-4.
- Angold, Michael, The Byzantine Empire: A Political History, 1025-1204, 2nd edition (London and New York,) 1997
- Brand, C.M., Byzantium Confronts the West, 1180-1204 (Cambridge, MA,) 1968
- Harris, Jonathan, Byzantium and the Crusades (London,) 2003
- Hiestand, Rudolf, 'Die Erste Ehe Isaaks II Angelus und Seine Kinder', Jahrbuch der Osterreichischen Byzantinistik, 47 (1997).
- K. Varzos, Ē genealogia tōn Komnēnōn (Thessalonica, 1984) vol. 2 pp. 807–840.
Spoljašnje veze
uredi- Foreign policy of the Angeli from A History of the Byzantine Empire by Al. Vasilief