Википедија

Kir Starmer

Ser Kir Rodni Starmer (engl. Keir Rodney Starmer; London, 2. septembar 1962) britanski je političar i barister. Trenutno je na funkciji premijera Ujedinjenog Kraljevstva i lidera Laburističke partije. Član je parlamenta za Holborn i Sent Penkras od 2015. godine. Prethodno je bio direktor Javnog tužilaštva od 2008. do 2013. godine.

Kir Starmer
Zvanični portret (2024)
Lični podaci
Puno imeKir Rodni Starmer
Datum rođenja(1962-09-02)2. septembar 1962. (61 god.)
Mesto rođenjaLondon, Ujedinjeno Kraljevstvo
Državljanstvo
  • Ujedinjeno Kraljevstvo
Profesijapolitičar
barister
Porodica
SupružnikViktorija Aleksander (v. 2007)
Deca2
Politička karijera
Politička
stranka		Laburistička partija
Trenutna funkcija
Funkciju obavlja od 5. jula 2024.
Izbori2024.
MonarhČarls III
PrethodnikRiši Sunak
Trenutna funkcija
Funkciju obavlja od 4. aprila 2020.
PrethodnikDžeremi Korbin
Lider opozicije
4. april 2020 — 5. jul 2024.
MonarhElizabeta II
Čarls III
PremijerBoris Džonson
Liz Tras
Riši Sunak
PrethodnikDžeremi Korbin
NaslednikRiši Sunak
Zvanični veb-sajt
keirstarmer.com
Potpis

Starmer je rođen u Londonu, a odrastao u Sariju, gde je pohađao gimnaziju. Diplomirao je pravo na Univerzitetu u Lidsu 1985. godine i završio postdiplomske studije građanskog prava na Univerzitetu u Oksfordu 1986. godine. Nakon što je pozvan u advokatsku komoru, Starmer se pretežno bavio poslovima krivične odbrane, specijalizući se za pitanja ljudskih prava. Imenovan je za Kraljičinog savetnika 2002, a 2008. je postao direktor Javnog tužilaštva i šef Kraljevske tužilačke službe. Ove funkcije je obavljao sve do 2013. godine. Po završetku petogodišnjeg mandata na mestu direktora Javnog tužilaštva, proglašen je za viteza 2014. godine.

Nakon što je izabran za poslanika u Domu komuna na opštim izborima 2015. godine, Starmer je postavljen na poziciju ministra u senci za imigraciju od strane novog partijskog lidera Džeremija Korbina u septembru 2015. godine. On je 2016. podneo ostavku u znak protesta protiv Korbinovog vođstva, ali je kasnije te godine prihvatio novu funkciju pod Korbinom kao državni sekretar u senci za izlazak Ujedinjenog Kraljevstva iz Evropske unije nakon referenduma o članstvu u EU. Starmer se zalagao za drugi referendum o Bregzitu, rekavši da će glasati za „ostanak u Uniji”; ova politika je na kraju uključena u izbornu platformu laburista 2019. godine.

Nakon što je Korbin podneo ostavku nakon poraza laburista na opštim izborima 2019, Starmer je pobedio na izborima za vođstvo stranke sledeće godine. Njegovo rukovodstvo karakteriše kretanje stranke ka političkom centru i odbacivanje većeg dela levičarske platforme njegove liderske kampanje, kao i protivljenje nekim od odgovora vlade na pandemiju kovida 19 i pitanjima kao što su Partigejt, mini-budžet iz septembra 2022. i kriza životnih troškova. Starmer je naglasio važnost eliminacije antisemitizma u Laburističkoj partiji. Godine 2023. postavio je pet misija za laburističku vladu, posebnu pažnju posvećujući pitanjima kao što su ekonomski rast, zdravlje, obnovljiva energija, kriminal i obrazovanje.

Rani život i obrazovanje

uredi

Starmer je rođen 2. septembra 1962. u londonskom naselju Sadark.[1][2] Odrastao je u gradu Oksted u Sariju.[3][4][5] On je drugo od četvoro dece medicinske sestre Džozefine (devojačkog prezimena Bejker) i proizvođača alata Rodnija Starmera.[5][6][7] Njegova majka je imala Stilovu bolest.[8][9] Njegovi roditelji su bili pristalice Laburističke partije, i navodno su ga nazvali po prvom parlamentarnom lideru stranke, Kiru Hardiju,[10][11] iako je Starmer 2015. izjavio da ne zna da li je to istina.[12]

 
Gimnazija Rajgejt, koju je Starmer pohađao

On je položio ispit 11-plus i upisao gimnaziju Rajgejt, tada dobrovoljno selektivnu gimnaziju.[11] Škola je pretvorena u nezavisnu školu koja se plaća 1976. godine, dok je on bio učenik. Uslovi ove promene bili su takvi da njegovi roditelji nisu bili obavezni da plaćaju njegovo školovanje dok nije napunio 16 godina, a kada je stigao do te tačke, škola, sada dobrotvorna, dodelila mu je stipendiju koja mu je omogućila da tamo završi školovanje bez roditeljskog doprinosa.[13][14][15] Predmeti koje je odabrao za specijalističke studije u poslednje dve godine u školi bili su matematika, muzika i fizika, na kojima je postigao A nivo uspeha.[16] Među njegovim kolegama iz razreda bili su muzičar Norman Kuk (Fatboy Slim), uz koga je Starmer išao na časove violine; Endru Kuper, koji je kasnije postao per Konzervativne partije; i budući konzervativni novinar Endru Saliven. Prema Starmeru, on i Salivan su se „razmimoilazili oko svega ... politike, religije. Bilo čega.”[5]

U svojim tinejdžerskim godinama, Starmer je bio aktivan u laburističkoj politici; on je bio član Mladih socijalista Laburističke partije sa 16 godina.[7][5] Kir je bio mlađi izvođač u Gildhol školi za muziku i dramu do svoje 18. godine i svirao je flautu, klavir, blok flautu i violinu.[17] Početkom 1980-ih, Starmera je policija uhvatila kako ilegalno prodaje sladoled dok je pokušavao da zaradi novac tokom odmora na francuskoj rivijeri. Izbegao je incident bez kazne, osim što su mu zaplenili sladoled.[18][19] Starmer je studirao pravo na Univerzitetu u Lidsu, postao je član univerzitetskog Laburističkog kluba i diplomirao sa počastima prve klase i diplomom prava 1985. godine, postavši prvi član njegove porodice koji je diplomirao.[10][20] On je pohađao je postdiplomske studije na koledžu Sent Edmund Hol u Oksfordu, diplomirao je na Univerzitetu u Oksfordu u oblasti građanskog prava 1986. godine.[21][10] Od 1986. do 1987. Starmer je bio urednik Socijalističkih alternativa, trockističkog radikalnog časopisa. Časopis je izdavala organizacija pod istim imenom, koja je predstavljala britansku sekciju Međunarodne revolucionarne marksističke tendencije.[22][23]

Pravna karijera

uredi

Barister

uredi

Starmer je postao barister 1987. u advokatskoj komori Midl Templ, a tamo je postao i benčer (stariji član komore) 2009. godine.[1] Služio je kao pravni zastupnik za interesnu grupu Liberty do 1990. godine.[10] Starmer je bio član Dauti Strit Čejmbersa od 1990. pa nadalje, prvenstveno radeći na pitanjima ljudskih prava.[8][10] Dok je radio u pomenutoj komori, upoznao je svoju buduću suprugu Viktoriju Aleksander, advokata koja je radila na istom slučaju.[24]

Starmer je bio primljen u advokatsku komoru u nekoliko karipskih zemalja,[25] gde je branio osuđenike osuđene na smrtnu kaznu.[5] Godine 1999. Starmer je bio mlađi advokat na žalbi Lija Klega, vojnika osuđenog za ubistvo.[26] Starmer je pomagao Helen Stil i Dejvidu Morisu u slučaju Maklibel, u suđenju i žalbenom postupku pred engleskim sudovima, a zastupao ih je i na Evropskom sudu.[27] Starmer je imenovan za Kraljičinog savetnika 9. aprila 2002, sa 39 godina.[28] Iste godine postao je zajednički šef Dauti Strit Čejmbersa. Godine 2005. Starmer je izjavio: „Postao sam Kraljičin savetnik, što je čudno jer sam često predlagao ukidanje monarhije”.[29]

Starmer je bio savetnik za ljudska prava u Policijskom odboru Severne Irske i Udruženju glavnih policijskih službenika, a takođe je bio i član savetodavnog odbora za smrtnu kaznu Kancelarije za spoljne poslove, Komonvelt i razvoj od 2002. do 2008. godine.[1][10] Odbor Severne Irske bio je važan činilac zbližavanja zajednice nakon Sporazuma iz Belfasta, a Starmer je kasnije naveo svoj rad pri policiji u Severnoj Irskoj kao ključni uticaj na njegovu odluku da nastavi političku karijeru: „Neke od stvari za koje sam mislio da je bilo potrebno da se promene u policijskim službama postigli smo brže nego što smo postigli u strateškim parnicama... Bolje sam shvatio kako se možete promeniti ako budete unutra i zadobijete poverenje ljudi”.[30]

Direktor Javnog tužilaštva

uredi
 
Starmer kao direktor Javnog tužilaštva

U julu 2008. godine, Patriša Skotland, državni tužilac Engleske i Velsa, imenovala je Starmera za novog šefa Kraljevske tužilačke službe i direktora Javnog tužilaštva. On je preuzeo dužnost od Kena Makdonalda, koji je javno podržao njegovo imenovanje, 1. novembra 2008. godine.[10][11] Smatralo se da će Starmer staviti fokus na ljudska prava u pravni sistem.[10] Godine 2011. uveo je reforme koje su uključivale „prvo probno saslušanje bez papirologije”.[31] Na ovoj poziciji, Starmer se bavio znatnim brojem velikih slučajeva, uključujući slučaj ubistva Stivena Lorensa.[32]

U februaru 2010, Starmer je objavio odluku Kraljevske tužilačke službe da krivično goni tri poslanika iz redova laburista i jednog konzervativca za prekršaje u vezi sa lažnim predračunom nakon skandala sa parlamentarnim troškovima, od kojih su svi proglašeni krivima.[33][34] Tokom nereda u Engleskoj 2011, Starmer je prioritizirao brzo procesuiranje izgrednika u odnosu na duge kazne, za šta je kasnije smatrao da je pomoglo da se „situacija vrati pod kontrolu”.[35][36] U februaru 2012, Starmer je najavio da će Kris Hune biti krivično gonjen zbog ometanja toka istrage, rekavši u vezi sa slučajem da „tamo gde ima dovoljno dokaza ne bežimo od krivičnog gonjenja političara”.[37] Godine 2013, Starmer je najavio promene u načinu na koji se vodi istraga o seksualnom zlostavljanju tokom operacije Jutri, uključujući panel za razmatranje istorijskih žalbi.[38][39][40]

Starmer je podneo ostavku na mesto direktora Javnog tužilaštva u novembru 2013. godine, a zamenila ga je Alison Sonders.[41][42] Od 2011. do 2014. Starmer je dobio počasne diplome na nekoliko univerziteta, a imenovan je za viteza prilikom novogodišnjih počasti 2014. zbog zasluga u pravu i krivičnom pravosuđu.[43][44]

Nagrade i počasti

uredi
  • Imenovan je za Kraljičinog savetnika 2002. godine.[45]
  • Nagrada Advokatske komore Sidnej Eland Goldsmit 2005. za njegov izuzetan doprinos pro bono radu u osporavanju smrtne kazne u Ugandi, Keniji, Malaviju i na Karibima.[46]
  • Počasni član koledža Sent Edmund Hol, Oksford.[47]
  • Imenovan za viteza komandanta Reda od Bata na novogodišnjim počastima 2014. godine za „zasluge u pravu i krivičnom pravosuđu”.[44][48]
  • Položio zakletvu u Tajnom savetu Ujedinjenog Kraljevstva 19. jula 2017. godine.[49] To mu je omogućilo da bude proglašen za „Velikodostojnika”.[50]
Počasne diplome izdate Kiru Starmeru
Datum Škola Diploma
21. jul 2011 Univerzitet Eseksa Doktor univerziteta[51]
16. jul 2012 Univerzitet Lidsa Doktor prava[52]
19. novembar 2013 Univerzitet Istočnog Londona Počasni doktorat[43]
19. decembar 2013 Londonska škola ekonomije Doktor prava[53][54]
14. jul 2014 Univerzitet Redinga Doktor prava[55]
18. novembar 2014 Univerzitet Vustera Počasni doktorat[56]

Publikacije

uredi

Starmer je autor i urednik nekoliko knjiga o krivičnom pravu i ljudskim pravima, uključujući:[1]

  • Justice in Error (1993), edited with Clive Walker, London: Blackstone, ISBN 1-85431-234-0.
  • The Three Pillars of Liberty: Political Rights and Freedoms in the United Kingdom (1996), with Francesca Klug and Stuart Weir, London: Routledge, ISBN 0-415-09641-3.
  • Signing Up for Human Rights: The United Kingdom and International Standards (1998), with Conor Foley, London: Amnesty International United Kingdom, ISBN 1-873328-30-3.
  • Miscarriages of Justice: A Review of Justice in Error (1999), edited with Clive Walker, London: Blackstone, ISBN 1-85431-687-7.
  • European Human Rights Law: the Human Rights Act 1998 and the European Convention on Human Rights (1999), London: Legal Action Group, ISBN 0-905099-77-X.
  • Criminal Justice, Police Powers and Human Rights (2001), with Anthony Jennings, Tim Owen, Michelle Strange, and Quincy Whitaker, London: Blackstone, ISBN 1-84174-138-8.
  • Blackstone's Human Rights Digest (2001), with Iain Byrne, London: Blackstone, ISBN 1-84174-153-1.
  • A Report on the Policing of the Ardoyne Parades 12 July 2004 (2004), with Jane Gordon, Belfast: Northern Ireland Policing Board.

Reference

uredi
  1. ^ a b v g „Starmer, Rt Hon. Sir Keir, (born 2 Sept. 1962), PC 2017; QC 2002; MP (Lab) Holborn and St Pancras, since 2015”. Who's Who. 2007. ISBN 978-0-19-954088-4. doi:10.1093/ww/9780199540884.013.U43670. Arhivirano iz originala 12. 7. 2020. g. Pristupljeno 4. 1. 2020. 
  2. ^ Belize (1997). Belize government gazette. Arhivirano iz originala 15. 7. 2020. g. Pristupljeno 2. 7. 2020. 
  3. ^ Moss, Stephen (9. 4. 2016). „Labour's Keir Starmer: 'If we don't capture the ambitions of a generation, it doesn't matter who is leading the party'”. The Guardian. Arhivirano iz originala 29. 2. 2020. g. Pristupljeno 4. 4. 2020. 
  4. ^ „Sir Keir Starmer: 'My mum's health battles have inspired me'”. Ham & High. 27. 3. 2015. Arhivirano iz originala 8. 4. 2020. g. Pristupljeno 4. 4. 2020. 
  5. ^ a b v g d „Keir Starmer: The sensible radical”. New Statesman. 31. 3. 2020. Arhivirano iz originala 5. 4. 2020. g. 
  6. ^ Boyden, Katie. „Inside Keir Starmer's family life from wife Victoria to toolmaker dad”. Metro. Arhivirano iz originala 5. 7. 2024. g. Pristupljeno 5. 7. 2024. 
  7. ^ a b „Who is Keir Starmer?”. BuzzFeed. 12. 2. 2020. Arhivirano iz originala 9. 4. 2020. g. Pristupljeno 4. 4. 2020. 
  8. ^ a b Stewart, Heather (27. 3. 2020). „Keir Starmer had no enemies. Can he keep it that way?”. The Guardian. Arhivirano iz originala 27. 3. 2020. g. Pristupljeno 28. 3. 2020. 
  9. ^ „Starmer, Rt Hon. Sir Keir, (born 2 Sept. 1962), PC 2017; QC 2002; MP (Lab) Holborn and St Pancras, since 2015”. Who's Who. 2007. doi:10.1093/ww/9780199540884.013.43670. 
  10. ^ a b v g d đ e ž Bates, Stephen (1. 8. 2008). „The Guardian profile: Keir Starmer”. The Guardian. Arhivirano iz originala 29. 3. 2019. g. Pristupljeno 10. 4. 2020. 
  11. ^ a b v Moss, Stephen (21. 9. 2009). „Keir Starmer: 'I wouldn't characterise myself as a bleeding heart liberal . . .'”. The Guardian. Arhivirano iz originala 16. 5. 2019. g. 
  12. ^ „Sir Keir Starmer: 'My mum's health battles have inspired me'”. Ham & High (na jeziku: engleski). 27. 3. 2015. Arhivirano iz originala 5. 7. 2024. g. Pristupljeno 31. 5. 2024. 
  13. ^ „Schools (status) 1980”. Hansard. Uk Parliament Publications. Arhivirano iz originala 15. 12. 2018. g. Pristupljeno 10. 4. 2020. 
  14. ^ Harris, Tom (12. 8. 2021). „Lord Ashcroft's unauthorised biography of Keir Starmer is as dry as the Labour leader”. The Telegraph. Arhivirano iz originala 12. 8. 2021. g. Pristupljeno 12. 8. 2021. 
  15. ^ Turner, Camilla (28. 1. 2023). „Exclusive: 'Hypocrite' Keir Starmer benefited from private school charity”. The Telegraph. Arhivirano iz originala 29. 1. 2023. g. Pristupljeno 29. 1. 2023. 
  16. ^ Glancy, Josh (23. 6. 2024). „Keir Starmer up close: my three months with the 'normal bloke' who would be PM” . The Sunday Times. Arhivirano iz originala 1. 7. 2024. g. Pristupljeno 1. 7. 2024. 
  17. ^ „Hello: MP Keir Starmer – On The Hill”. 22. 11. 2015. Arhivirano iz originala 22. 5. 2020. g. Pristupljeno 11. 5. 2020. 
  18. ^ Stacey, Kiran; correspondent, Kiran Stacey Political (23. 6. 2023). „Keir Starmer was caught as a student illegally selling ice-creams on French Riviera”. The Guardian (na jeziku: engleski). ISSN 0261-3077. Arhivirano iz originala 17. 6. 2024. g. Pristupljeno 15. 6. 2024. 
  19. ^ „Keir Starmer: Labour leader hoping for keys to Downing Street”. BBC News (na jeziku: engleski). 6. 9. 2023. Arhivirano iz originala 17. 6. 2024. g. Pristupljeno 15. 6. 2024. 
  20. ^ „Labour leadership winner: Sir Keir Starmer”. BBC News. 4. 4. 2020. Arhivirano iz originala 10. 4. 2020. g. Pristupljeno 10. 4. 2020. 
  21. ^ „People of Today”. Debretts.com. Arhivirano iz originala 23. 2. 2015. g. Pristupljeno 4. 7. 2016. 
  22. ^ „Keir Starmer: Radical who attacked Kinnock in Marxist journal”. The Times. 18. 1. 2020. Arhivirano iz originala 2. 7. 2020. g. 
  23. ^ „British Pabloism”. Arhivirano iz originala 2. 7. 2020. g. . Includes archive of Socialist Alternatives.
  24. ^ Strick, Katie (2. 7. 2024). „Victoria Starmer: the no-nonsense solicitor set to become Britain's next first lady”. The Standard. Arhivirano iz originala 2. 7. 2024. g. Pristupljeno 2. 7. 2024. 
  25. ^ „Middle Temple”. Middle Temple. Arhivirano iz originala 26. 9. 2020. g. Pristupljeno 4. 1. 2020. 
  26. ^ Seymour, Richard (2022-04-28). „Tell us who you really are, Keir Starmer”. New Statesman (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 2024-06-15. g. Pristupljeno 2024-07-01. 
  27. ^ „Corrections and clarifications”. The Guardian. 16. 1. 2020. Arhivirano iz originala 13. 2. 2023. g. Pristupljeno 22. 11. 2022. 
  28. ^ „No. 56538”. The London Gazette. 16. 4. 2002. str. 4622. 
  29. ^ „Starmer embraces the Monarchy”. Camden New Journal. Arhivirano iz originala 17. 6. 2024. g. Pristupljeno 23. 5. 2024. 
  30. ^ „About Keir Starmer – MP for Holborn and St Pancras and Labour Leader”. Keir Starmer (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 17. 6. 2024. g. Pristupljeno 15. 6. 2024. 
  31. ^ Bowcott, Owen (2. 12. 2011). „Lawyers with laptops log on in cost-saving measure”. The Guardian. Arhivirano iz originala 3. 7. 2020. g. Pristupljeno 2. 7. 2020. 
  32. ^ „Joint CPS and MPS statement on Stephen Lawrence case”. Crown Prosecution Service. 18. 5. 2011. Arhivirano iz originala 21. 1. 2012. g. Pristupljeno 5. 1. 2012. 
  33. ^ Sparrow, Andrew (5. 2. 2010). „Three Labour MPs and one Tory peer face expenses abuse charges”. The Guardian. Arhivirano iz originala 2. 7. 2020. g. 
  34. ^ Evans, Martin (20. 9. 2011). „Expenses MPs and their sentences: how long each served”. The Telegraph. Arhivirano iz originala 4. 7. 2020. g. Pristupljeno 2. 7. 2020. 
  35. ^ Bawdon, Fiona; Lewis, Paul; Newburn, Tim (3. 7. 2020). „Rapid riot prosecutions more important than long sentences, says Keir Starmer”. Arhivirano iz originala 20. 4. 2020. g. 
  36. ^ Bawdon, Fiona (22. 12. 2011). „England riots: all-night courts praised, but were they a publicity stunt?”. The Guardian. Arhivirano iz originala 4. 7. 2020. g. 
  37. ^ Starmer, Keir (23. 11. 2011). „Letter to the Daily Mail from CPS about the Chris Huhne case”. The blog of the Crown Prosecution Service. Arhivirano iz originala 3. 2. 2012. g. 
  38. ^ Meikle, James (6. 3. 2013). „Prosecutor demands overhaul of sexual abuse investigations”. The Guardian. Arhivirano iz originala 18. 8. 2020. g. Pristupljeno 2. 7. 2020. 
  39. ^ Laville, Sandra (6. 3. 2013). „Specialist Met unit in London to tackle gang-led child sex abuse”. The Guardian. Arhivirano iz originala 2. 7. 2020. g. Pristupljeno 2. 7. 2020. 
  40. ^ Starmer, Keir (6. 4. 2014). „A voice for victims of crime”. The Guardian (na jeziku: engleski). ISSN 0261-3077. Arhivirano iz originala 5. 7. 2024. g. Pristupljeno 27. 6. 2024. 
  41. ^ Branagh, Ellen (23. 7. 2013). „Stephen Lawrence barrister Alison Saunders to take over from Keir Starmer as new Director of Public Prosecutions”. The Independent. Arhivirano iz originala 25. 9. 2015. g. Pristupljeno 23. 7. 2013. 
  42. ^ „Saunders to replace Starmer at DPP”. Liverpool Daily Post. 23. 7. 2013. Arhivirano iz originala 13. 12. 2019. g. Pristupljeno 23. 7. 2013. 
  43. ^ a b Atwal, Kay (19. 11. 2013). „Keir Starmer QC, awarded honorary doctorate by east London university”. Newham Recorder. Arhivirano iz originala 16. 7. 2019. g. Pristupljeno 15. 5. 2019. 
  44. ^ a b „No. 60728”. The London Gazette (1st supplement). 31. 12. 2013. str. 3. 
  45. ^ „Crown Office”. London Gazette. Arhivirano iz originala 24. 12. 2019. g. Pristupljeno 24. 12. 2019. 
  46. ^ „Knighthood: former Director of Public Prosecutions Keir Starmer QC”. Awards Intelligence. 2. 1. 2014. Arhivirano iz originala 21. 10. 2019. g. Pristupljeno 25. 9. 2019. 
  47. ^ „Sir Keir Starmer: Honorary Fellow”. St Edmund Hall. Arhivirano iz originala 30. 7. 2022. g. Pristupljeno 30. 7. 2022. 
  48. ^ „The New Year Honours List 2014 – Higher Awards” (PDF). GOV.uk. 30. 1. 2013. Arhivirano (PDF) iz originala 31. 12. 2013. g. Pristupljeno 30. 12. 2013. 
  49. ^ „Business Transacted and Orders Approved at The Privy Council Held by The Queen at Buckingham Palace on 19th July 2017” (PDF). Privy Council Office. Arhivirano (PDF) iz originala 30. 8. 2017. g. Pristupljeno 15. 5. 2019. 
  50. ^ „Privy Council history”. Privy Council Office. Arhivirano iz originala 7. 1. 2021. g. Pristupljeno 3. 1. 2021. 
  51. ^ „Honorary Graduates – Profile: Keir Starmer QC”. University of Essex. Arhivirano iz originala 16. 7. 2019. g. Pristupljeno 23. 6. 2015. 
  52. ^ O'Rourke, Tanya. „Honorary graduates”. University of Leeds. Arhivirano iz originala 4. 9. 2019. g. Pristupljeno 15. 5. 2019. 
  53. ^ Bennett, Dan. „LSE Honorary Degrees”. London School of Economics. Arhivirano iz originala 16. 7. 2019. g. Pristupljeno 15. 5. 2019. 
  54. ^ „Keir Starmer QC awarded an LSE Honorary Degree”. London School of Economics. Arhivirano iz originala 16. 7. 2019. g. Pristupljeno 15. 5. 2019. 
  55. ^ „Leading legal figure awarded Honorary Degree”. University of Reading. 14. 7. 2014. Arhivirano iz originala 16. 11. 2018. g. Pristupljeno 15. 5. 2019. 
  56. ^ „Sir Keir Starmer KCB QC”. University of Worcester. 18. 11. 2014. Arhivirano iz originala 16. 11. 2018. g. Pristupljeno 2. 6. 2018. 

Literatura

uredi

Spoljašne veze

uredi
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Кир_Стармер&oldid=28194834”