Mitropolit cetinjski Rufim II
Rufim (Ruvim) II Boljević bio je mitropolit cetinjski od 1662. do 1685. godine.
Biografija uredi
Bio je rodom iz Crmnice, poreklom je iz porodice Plamenac, pa se u letopisima pominje i kao Ruvim Plamenac.[1]
Ruvimov prethodnik na mestu mitropolita cetinjskog bio je Mardarije (1640-1659).[2] Ne zna se pouzdano ko je bio mitropolit od 1660. do 1662. godine i da li je on uopšte bio na toj funkciji. On se posebno pominje u izvorima iz 1673, 1675, 1682. i 1685. godine. Platio je izgradnju rezervoara u manastiru Hilandar pre svog ustoličenja.[3] Istoričari I. Stepčević i P. Kovijančić tvrde da je Ruvim 1662. godine izabran za mitropolita cetinjskog, pa je stoga bio jedan od sudija u rešavanju spora između harambaše Lazarića i Karučana iz Crmnice, koji se dogodio 2. novembra 1772. godine.
Prema istoričarima, upravo su se pod mitropolitom Ruvimom crnogorski hajduci predvođeni Bajom Pivljaninom borili na strani Mletačke republike u Kritskom ratu. Posle rata, Ruvim se aktivno suprotstavljao nasilnom pokatoličenju Crne Gore i čak je po pravoslavnom obredu krstio guvernera Kučija Lalea Drekalova.[4] Mitropolit je uspeo i da postigne pomirenje među mnogim crnogorskim porodicama i okonča običaje krvne osvete i anatema nezadovoljnih[5].
Istovremeno, podržao je Mletačku republiku. Januara 1685. iznenada je umro, a Senat Venecije poslao je pismo kotorskom mletačkom guverneru u kome je izrazio tugu zbog smrti cetinjskog mitropolita, koji je oduvek bio zainteresovan da pomogne Veneciji[6]. Istoričari smatraju da je mitropolit Ruvim bio najverniji prijatelj vladara Venecije u to vreme. Sahranjen je u manastiru Gornje Brčele.[7]
Daleki potomak episkopa Ruvima, Arsenije (Plamenac) bio je i mitropolit cetinjski (1781–1784).
Marko Dragović je objavio jedno pismo od 19. oktobra 1673. godine u kojem se spominje ovaj mitropolit. Iz pisma se vidi da je vladika mijenjao imovinu sa Franom Antonovim u Mainama kod Budve. U drugom pismu, za koji Dragović pretpostavlja da je iz doba Rufima II, a ne I, navodi se da je Rufin bio sveštenik, a tada vladika, koji stoji u manastir na Cetinje. On sam sebe spominje i na jednoj srbulji iz 1689. godine. U njoj spominje veliku bijedu i nesreću kada se carstvo smjenjuje i kaže da može Bog opet dati da vide općega oca patrijarha u svojoj eparhiji. Marko Dragović smatra da se to odnosi na Arsenija Crnojevića koji je odlaskom u velikoj seobi, upraznio patrijaršijski prijesto.[8] 1675. godine je uticao na Kuče, da se iz rimokatolicizma vrate u pravoslavlje. On se u jednom bratonožićkom predanju naziva vladika brčeoski(Manastir Brčeli je bio filijala manastira Vranjine).[9] Pošto je 1614. bio u Kučima zbor glavnih ljudi iz okolnih pokrajina sa pećkim patrijarhom na čelu, gdje se dogovaralo o općem ustanku protiv Turske, moguće je da je taj povratak pravoslavlju bio tako uspješan, jer se pokatoličavanje desilo u istom vijeku (nije se desilo davno, da bi se dublje ukorijenilo).[10]
Reference uredi
- ^ Plamenac, Rade Turov (1997). Memoari (na jeziku: srpski). CID. ISBN 978-86-495-0047-1.
- ^ Ivanović, Filip (2006). Problematika autokefalije Mitropolije Crnogorsko-primorske (na jeziku: srpski). Unireks. ISBN 978-86-7660-033-5.
- ^ „Projekat Rastko Cetinje - Povijest”. www.rastko.rs. Pristupljeno 2023-10-16.
- ^ Litavrin, Gennadij G. (1998). Osmanskaя imperiя i stranы Centralьnoй, Vostočnoй i Юgo-Vostočnoй Evropы v XVII v: glavnыe tendencii političeskih vzaimootnošeniй (na jeziku: ruski). Pamяtniki Istoričeskoй Mыsli. ISBN 978-5-88451-114-9.
- ^ Pravoslavlje u Crnoj Gori (na jeziku: srpski). Mitropolija Crnogorsko Primorska "Svetigora". 2006. ISBN 978-86-7660-031-1.
- ^ Stanojević, Gligor (1970). Jugoslovenske zemlje u mletačko-turskim ratovima XVI-XVIII vijeka (na jeziku: srpski). Istorijski institut.
- ^ „Ćipur: Smiraj 23 mitropolita kod oltara”. NOVOSTI (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2023-10-16.
- ^ Dragović, Marko (1887). Starine, knj. 19., Prilozi za istoriju Crne Gore iz vremena vladika iz raznih plemena. Zagreb: JAZU. str. 255, 259, 260.
- ^ Rovinski 1998, str. 74, 78.
- ^ Tomanović, Lazar (1899). G. Ruvarac i Montenegrina. Sremski Karlovci. str. 37.
Literatura uredi
- Apolonovič Rovinski, Pavel (1998). Etnografija Crne Gore, tom I. CID - Podgorica.
