Naturalizam (književnost)
| KNjIŽEVNOST |
Naturalizam je književni pravac koji je nastao u Francuskoj, ali i u drugim evropskim zemljama u poslednjoj četvrtini 19. veka. Zasniva se na učenjima prirodnih nauka i na filozofiji pozitivizma i smatra se nastavkom realizma. Ovaj pravac je bio zastupljen sve do 1890. godine. Zastupa tezu da je čovek proizvod nasleđa (rase), sredine i istorijskog trenutka.[1]
Glavni predstavnik je francuski pisac Emil Zola. On je oblikovao teoriju naturalizma u raspravama Romanopisci i naturalisti i u Eksperimentalnom romanu i to su prvi naturalistički oblici pisanja u evropskoj književnosti. Vremenom su oko Zole počeli da se okupljaju mladi književnici, što je rezultiralo zajedničkom zbirkom pripovedaka Medanske večeri.
Naturalistički romansijeri izbegavali su subjektivnost i stvarali dela sa namerom da postignu tačnost i preciznost prirodnih nauka. Naturalisti su težili da realističke zahteve o objektivnosti dovedu do krajnjih granica. Tako je često tematika njihovih dela obuhvatala "kliničke slučajeve", ljude kod kojih se ispoljava abnormalna ili bolesna psiha. Pisalo se o prostituciji, pijanstvu, ludilu, degeneraciji i psihozama. Generalno, orjentacija je bila na likovima koji su bili predstavnici najnižih društvenih slojeva. Umetnička dela od tog perioda počinju da imaju programsko-socijalnu funkciju. Zato je ovaj književni pravac i postao zanimljiv ljudima, jer je počeo da otkriva socijalnu i moralnu izopačenost društva. [2]
U srpske predstavnike naturalizma ubrajaju se Simo Matavulj, Svetolik Ranković i drugi.