Patrijarh aleksandrijski Petar VII
Patrijarh Petar VII (grč. Πατριαρχης Πετρος Ζ΄; rođ. Petros Papapetru; 3. septembar 1949., Kipar - 11. septembar 2004, Egejsko more) patrijarh Aleksandrije i sve Afrike[1].
| Patrijarh aleksandrijski Petar VII | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 3. septembar 1949. |
| Mesto rođenja | Kirenija, Kipar, |
| Datum smrti | 11. septembar 2004. (55 god.) |
| Mesto smrti | Egejsko more, |
| Papa i Patrijarh Aleksandrijski i sve Afrike | |
| Redosled | 115 |
| Godine | 21 fevralя 1997 — 11 sentяbrя 2004 |
| Prethodnik | Partenije III |
| Naslednik | Teodor II |
Biografija
urediRođen 3. septembra 1949. godine u selu Sinhari na Kipru[2].
Sa 12 godina stupio je u manastir Makera, odakle je 1966. godine upućen na školovanje u Bogosloviju apostola Varnave u Nikoziji, koju je diplomirao 1969. godine.
15. avgusta 1969. godine rukopoložen je od carigradskog horeepiskopa Hrizostoma (Aristodima) u čin đakona.
U decembru 1970. stupio je u sveštenstvo Aleksandrijske patrijaršije, gde je do septembra 1974. godine služio kao đakon kod pape i patrijarha aleksandrijskog i cele Afrike Nikolaja VI.
Uporedo je studirao kao stipendista patrijarha Nikolaja VI u Aleksandrijskoj gimnaziji Averofej, koju je diplomirao 1974. godine.
Septembra 1974. patrijarh Nikolaj VI ga je poslao da studira na Bogoslovskom fakultetu Atinskog univerziteta uz stipendiju Ministarstva inostranih poslova Grčke[3]. Tokom studija služio je kao đakon u manastiru Svetog Spiridona Studijskog.
Sveštenik
uredi15. avgusta 1978. godine, po uspešno završenim studijama, po blagoslovu Patrijarha Nikolaja VI, rukopoložen je za prezvitera od episkopa dodonskog Hrizostoma (Sinetosa) u manastiru Pendel i vratio se u Aleksandriju.
Dana 6. decembra 1978. godine, patrijarh aleksandrijski Nikolaj VI uzveo ga je u čin arhimandrita u Sabornom hramu Svetog Nikole u gradu Kairu i postavio za rektora ove crkve i starešinu Patrijaršijske kancelarije u Kairu.
Oktobra 1980. Patrijarh Nikolaj VI je poslat u Južnu Afriku pod rukovodstvom mitropolita johanesburškog Pavla (Lingrisa), gde je postavljen za patrijaršijskog epitropa Mitropolije Johanesburške i pretorije i rektora novosagrađene crkve Sv. Sveta Bogorodica Pantanasa.
Dana 9. maja 1983. godine, posle ustoličenja Patrijarha aleksandrijskog Partenija III, Sveti Sinod Aleksandrijske patrijaršije jednoglasno je izabrao titularnog episkopa Vavilona i postavio ga za Patrijaršijskog epitropa u Kairu.
Dana 15. avgusta 1983. godine, u manastiru Mačera na Kipru, posvećen je za titularnog episkopa vavilonskog. Osvećenje su izvršili arhiepiskop novojustinijanski i celog Kipra Hrizostom I, mitropolit joanesburški Pavle (Lingris), mitropolit srednjoafrički Timotej (kondomerkos) i mitropolit kitijski Hrizostom.
Partenije III je 14. juna 1990. godine, na predlog Patrijarha aleksandrijskog, jednoglasno izabran za mitropolita Akre i cele Zapadne Afrike, što je omogućilo njegovo još aktivnije učešće u obrazovanju afričkog kontinenta.
Cenivši misionarski zanos i administrativne sposobnosti mitropolita Petra, patrijarh aleksandrijski Partenije III ga je novembra 1991. imenovao za patrijaršijskog egzarha Irinopoljske i istočnoafričke mitropolije (Kenija, Uganda, Tanzanija), zadržavajući mesto mitropolita Akre.
28. novembra 1994. godine, odlukom Svetog sinoda, oslobođen je uprave Irinopoljske eparhije, a zvanje mu je, u vezi sa transformacijom Zapadnoafričke mitropolije, promenjeno u „mitropolit kamerunski Jertim i Egzarha i cele Zapadne Afrike“, zbog lokacije mitropolije u Kamerunu .
Bio je jedan od najbližih saradnika svog patrijarha Partenija III, koga je pratio na mnogim pastirskim putovanjima i službenim posetama. Više puta je predstavljao Aleksandrijsku patrijaršiju u Bliskoistočnom savetu crkava, Sveafričkom savetu crkava i raznim međupravoslavnim komisijama.
Patrijarh Aleksandrijski i sve Afrike
uredi21. februara 1997. godine izabran je za predstojatelja Aleksandrijske pravoslavne crkve. Obred ustoličenja obavljen je 9. marta iste godine u Blagoveštenskoj sabornoj crkvi. Bio je najmlađi od savremenih predstojatelja pomesnih pravoslavnih crkava.
Novi patrijarh je preuzeo na sebe administrativnu reorganizaciju ne samo Aleksandrije i Kaira, već i ostalih mitropolija patrijaršije. Izvršio reorganizaciju i vršio redovne inspekcije ekonomskih službi Patrijaršije. Pod njim su stvorene četiri nove misionarske eparhije: Madagaskar, Nigerija, Gana, Bukob i, shodno tome, na ove stolice su postavljeni episkopi. Ekonomski problemi su otklonjeni. U Aleksandriji je podignuta nova patrijaršijska rezidencija. Popravke i restauracija izvršene su na kompleksu zgrada manastira Svetog Save Osvećenog, Crkve Svetog Nikole i Patrijaršijskog konaka u Kairu[4].
Neumorno je radio na širenju Pravoslavlja po afričkom kontinentu. Nastavljajući rad koji je započeo kao egzarh Istočne Afrike, Patrijarh je doprineo objavljivanju liturgijskih tekstova na 30 afričkih jezika, među mnogim drugim knjigama.
Pod njim je Sinod Aleksandrijske Crkve odlučio da rehabilituje svetog Nektarija Eginskog, povodom čega je sazvana velika konferencija u Aleksandriji. Održane su i brojne svečanosti uz učešće svih pravoslavnih pomesnih crkava, a 1999. godina je proglašena godinom Svetog Nektarija.
U aprilu 1999. posetio je Rusiju u zvaničnoj poseti. Januara 2004. ponovo je posetio Moskvu radi učešća na ceremoniji uručenja nagrade Međunarodne fondacije za jedinstvo pravoslavnih naroda „Za izuzetnu aktivnost na jačanju jedinstva pravoslavnih naroda“ za 2003. godinu[5].
Smrt i sahrana
uredi11. septembra 2004. poginuo je u avionskoj nesreći iznad Egejskog mora na putu ka Svetoj Gori. Ova poseta je trebalo da bude njegova prva zvanična poseta Atosu. Smrt je zadesila, pored patrijarha, 17 ljudi - mitropolite Pilskog Irineja i Kartaginskog Hrizostoma, episkopa Madagaskarskog Nektarija, igumana kiparskog manastira Maher, arhimandrita Arsenija (Pacalos), arhimandrita Kalistratosa (Ikoadonog Nektamona) nekoliko mirjana, među kojima i mlađi brat Patrijarha. U Grčkoj je proglašena trodnevna nacionalna žalost za upokojenim patrijarhom aleksandrijskim i sve Afrike Petrom i onima koji su u njegovoj pratnji[6].
Izvori
uredi- ^ „Patriarch Petros VII of Alexandria”. The Telegraph (na jeziku: engleski). 2004-09-13. Pristupljeno 2024-02-23.
- ^ Sizikov, Aleksandr Vladimirovič (2020-11-09). „Epistle of Patriarch Peter III of Antioch on Azymos in Slavic Tradition”. Bibliя i hristianskaя drevnostь (3(7)). ISSN 2658-7815. doi:10.31802/bca.2020.7.3.001.
- ^ „PETR (PAPAPETRU) - Drevo”. drevo-info.ru (na jeziku: ruski). Pristupljeno 2024-02-23.
- ^ Ershov, F.I. (2020), History of Virology from D.I. Ivanovsky to the Present Day, OOO «GEOTAR-Media» Publishing Group, str. 1—288, Pristupljeno 2024-02-23
- ^ „Averina K.N. Zemli lesnogo fonda Afriki”. Pravo i politika. 6 (6): 735—745. 2016. ISSN 1811-9018. doi:10.7256/1811-9018.2016.6.10458.
- ^ „V Grecii obъяvlen traur v svяzi s gibelью Aleksandriйskogo Patriarha Petra VII / Pomestnыe Cerkvi // proekt portala Pravoslavie.Ru”. www.pravoslavie.ru. Pristupljeno 2024-02-23.