Seliger
Seliger (rus. Селигер) zajednički je naziv za kompleksan sistem glacijalnih jezera međusobno povezanih kanalima i zemljouzima u jedinstvenu akvatoriju na severozapadu evropskog dela Ruske Federacije. Jezero se nalazi na granici između severnog dela Tverske oblasti (Ostaškovski rejon) i južnog dela Novgorodske oblasti. Na njegovim južnim obalama nalazi se grad Ostaškov po kome se često naziva i Ostaškovskim jezerom.
| Seliger | |
|---|---|
 Detalj sa jezera | |
| Lokacija | Novgorodska oblast Tverska oblast |
| Koordinate | 57° 11′ 31″ S; 33° 04′ 20″ I / 57.19194° S; 33.07222° I |
| Tip | morensko jezero |
| Pritoke | 110 manjih pritoka |
| Otoke | Seližarovka |
| Zemlje basena |  Rusija |
| Površina | 260 km2 |
| Maks. dubina | 24 m |
| Dužina obale1 | 528 km |
| Nad. visina | 205 m |
| Ostrva | ukupno 38 km² |
| Naselja | Ostaškov, Solnječni |
| DRV | 08010100411110000000381 |
  Seliger | |
| Vodena površina na Vikimedijinoj ostavi | |
| 1 Shore length is not a well-defined measure. | |
Sa površinom od 260 km² najveće je to prirodno jezero na teritoriji Tverske oblasti. Poznato je po brojnim ostrvima (ukupne površine 32 km²), zalivima i uvalama. Na jednom od ostrva nalazi se teritorija zatvorenog grada Solnječni, odnosno manastir Nilova isposnica – objekat od izuzetnog kulturno-istorijskog značaja Ruske Federacije.
Iz južnog dela jezera otiče reka Seližarovka koja jezero povezuje sa basenom reke Volge.
Etimologija uredi
U ruskim letopisima iz XII i XIII veka jezero Seliger pominje se pod imenom Sereger (u staroruskoj formi kao Серегѣръ).[1]. Izvesno je da je ime jezera pribaltičko-finskog porekla, ali je konkretna etimologija i dalje nejasna. Pojedini lingvisti smatraju da potiče od finske reči Selkäjärvi, u slobodnom prevodu „gornje jezero“, a nije isključena ni verzija nastala od reči Särkijärvi koja označava „jezero bogato bodorkama“.[2][3][4].
Za jezero Seliger vezana je jedna od najlepših ruskih legendi. Nekada davno živela su dva brata – Iljmenj i Seliger, i obojica su bila zaljubljena u prekrasnu devojku koja se zvala Volga. Kako je Volga za svog ženika odabrala mlađeg brata, stariji Iljmenj je odlazeći rasrđen od kuće na svog brata bacio kletvu: „Dabogda se ti brate pretvorio u jezero, a na tvojim leđima neka izraste na stotine grba“. I tako se i zbilo. Kada je Iljmenj uvideo svoju grešku, pokajao se zbog nje, ali bilo je kasno. Kako nije mogao da vrati učinjeno, bacio je kletvu na sebe i poželeo da i on postane isto što i njegov brat. I tako sve do današnjih dana žive dva brata, Seliger prekriven brojnim ostrvima i Iljmenj bez i jednog jedinog ostrva. A Volga je tugujući isplakala reku suza i na posletku pobegla od tuge ka Kaspiju.
Fizičke karakteristike uredi
Površina jezera Seliger je 260 km², dok je površina slivnog područja oko 2.275 km². Na jezeru se nalazi preko 160 ostrva ukupne površine oko 38 km². Najveća ostrva su Hačin i Gorodomlja.
U Seliger se uliva ukupno 110 uglavnom manjih pritoka, a najveće su Krapivenka, Soroga i Seremuha. Jedina otoka je reka Seližarovka, leva pritoka Volge koja jezero povezuje sa basenom ove reke i Kaspijskog jezera. Površina jezera leži na nadmorskoj visini od 205 metara.
Jezero Seliger je morenskog porekla i sastavljeno je od brojnih manjih ujezerenih površina međusobno razdvojenih brojnim ostrvima i poluostrvima, tako da je ukupna dužina njegovih obala 528 kilometara. Jezero čine ukupno 24 zaliva, a najizolovaniji delovi imaju i zasebna imena: Vjasco, Veličko, Glubokoje, Svjatoe itd.
Voda je jako čista i providnost dostiže do 5 metara.
Na južnoj obali jezera nalazi se grad Ostaškov, dok se na ostrvu Gorodomlja nalaze zatvoreni grad Solnječni i manastir Nilova isposnica.
Na jezeru se od 2005. svakog leta održavaju tradicionalni susreti ruske omladine poznati kao „Forum Selinger“.
Vidi još uredi
Reference uredi
- ^ „Pokažčik geografіčnih nazv ta etnonіmіv” (na jeziku: ukrajinski). Arhivirano iz originala 04. 03. 2016. g. Pristupljeno 11. 12. 2014.
- ^ Fasmer, Maks Эtimologičeskiй slovarь russkogo яzыka. T. III. pp. 595—596.
- ^ Ivanov V. F. Toponimičeskiй slovarь Seligerskogo kraя Arhivirano na sajtu Wayback Machine (25. avgust 2012)
- ^ Otkupщikov Ю. V. Indoevropeйskiй suffiks *-men-/*-mōn- v slavяnskoй toponimike // Otkupщikov Ю. V. Iz istorii indoevropeйskogo slovoobrazovaniя. Sankt-Peterburg: SPbGU. 2005. pp. 247
