Siniša Đaja
Siniša Đaja (Beograd, 23. maj 1887 — Beograd, 10. novembar 1962) bio je srpski i jugoslovenski hemičar, apotekar, profesor Beogradskog univerziteta, jedan od osnivača Farmaceutskog fakulteta, kao i upravnik Instituta za farmaceutsku tehnologiju (1939—1957).
Siniša Đaja | |
|---|---|
| Datum rođenja | 23. maj 1887. |
| Mesto rođenja | Beograd, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 10. novembar 1962. (75 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, FNRJ |
Biografija uredi
Rođen je u Beogradu od oca Jovana Đaje, srpskog političara katoličke vere, i majke Famije (devojačko Hajim), Jevrejke iz Sombora.
U Beogradu je završio osnovnu školu, Prvu gimnaziju (1905) i Hemijski fakultet (1905—1910). Tokom studija je radio u apoteci.[1]
Nakon završenog vojnog roka (1910—1911) i ispita položenog za rezervnog oficira artiljerije, upisao je farmaciju u Gracu s državnom stipendijom. Studije je prekidao zbog učešća u Balkanskim ratovima, a diplomirao je 1914. [1] Nakon toga je 1914. ponovo mobilisan, a 1917. je razrešen vojne dužnosti i prebačen u hemijsku i bakteriološku laboratoriju u Lerinu, za ispitivanje hrane i vode za piće za potrebe vojske.[1] Po završetku Prvog svetskog rata je otišao Pariz na usavršavanje u bromatologiji. Zatim je krajem 1919. postao državni hemičar i ponovo poslat na specijalizaciju u toksikologiji. Doktorirao je 1920. s tezom „Cink u organizmu ljudi”.[1] Nakon toga se vratio u Srbiju gde je u Državnoj laboratoriji osnovao odsek za toksikologiju. Državnu službu je napustio 1923. kada je osnovao svoju apoteku u Beogradu, koju je vodio do 1949. godine.[1]
Bio je predsednik Srpskog apotekarskog društva (1924—1932), član uprave Apotekarske komore Kraljevine Jugoslavije, kao i njene sekcije u Beogradu.[1] Godine 1939. izabran je za vanrednog profesora galenske farmacije na novosnovanom Farmaceutskom odseku Medicinskog fakulteta. [1] Drugi svetski rat je proveo u zarobljeništvu u Nemačkoj. U zemlju se vratio 1945. godine. Zalagao se za osnivanje Farmaceutskog fakulteta (izdvajanjem s Medicinskog fakulteta), na kome je nastavio da predaje, od 1949. kao redovni profesor. Godine 1947. je formirao Institut za galensu farmaciju, čiji je upravnik bio do penzionisanja.[1]
U periodu 1928—1929 je uređivao časopis „Apotekar”. Autor je udžbenika „Galenska farmacija” (1952).[1]
Penzionisao se 1957. godine, ali je nastavio da predaje kao honorarni profesor.[1]
Izvori uredi
Literatura uredi
- Bojković, Snežana (2007). Popov, Čedomir, ur. Srpski biografski rečnik, knjiga 4, D-Z. Novi Sad: Matica srpska. ISBN 978-86-7946-001-1.