Stefan fon Milenković
Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
Biografije možda zahteva čišćenje i/ili prerađivanje kako bi se zadovoljili standardi kvaliteta Vikipedije. (januar 2012) |
Stefan fon Milenković (pseudonim Stefan Milov; nem. Stephan Milow; Oršava, 9. mart 1836 – Medling kraj Beča, 11. mart 1915) bio je austrijski književnik.
| Stefan fon Milenković | |
|---|---|
 Stefan fon Milenković | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 9. mart 1836. |
| Mesto rođenja | Oršava, Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | 11. mart 1915. (79 god.) |
| Mesto smrti | Medling, Austrougarska |
Biografija uredi
Stefan Milov Milenković - nemački pesnik[1], kako glasi njegovo pesničko ime (napravljeno skraćivanjem pravog prezimena), poreklom je Srbin iz Srbije. Po prvom izvoru, isoriografu Avramu Đukiću: otac mu se preselio nakon Svištovskog mira 1791. godine, krajem tog 18 veka, sa svojim roditeljima iz Požarevca u Banat. Porodica se sklanjala, bežeći još od Užica, ispred Turaka u ondašnje Austrijsko carstvo. Stefan mlađi je rođen u Oršavi, u današnjoj Rumuniji, gde mu je otac u to vreme službovao kao austrijski major - bio zapovednik graničarskog kordona.
Po drugom izvoru, Milenkovići su ranije stigli u Banat. Otac Stefan obrštar austrijski (pukovnik) potiče u stvari iz Užica, odakle mu se prandeda sa četiri sina, mnogo pre austro-turskog rata (1787-1791) preselio u Banat. Sin jednog od četvorice pomenutih Milenkovića, bio je pesnikov deda Živko,[2] koji je 1791. godine službovao u Kovinu, kao graničarski kapetan, poginuo je u Italiji u borbi. Otac Stefan Milenković je rođen 1786. godine u Kovinu. Majka Marija rođ. Paus iz Novog Sada, nije bila prava Nemica; po majci je bila iz slavne srpske porodice Monasterlija. Pesnikov "deda stric" Stojan Milenković kupio je 1819. godine banatsko selo - spahiluk Žabar za 90.000 f. Postao je plemić (kao i svi njegovi potomci) sa epitetom ot Žabar.
Karijera uredi
Stefan je rođen 9. marta 1836. godine u Staroj Oršavi. Nekoliko godina kasnije (1838) porodica je prešla u Gornju Krajinu, gde je otac postao pukovnik u Slavonskom Brodu. Ugledajući se na oca, i Stefan pl. Milenković — zajedno sa još petoricom svoje braće — posvetio ce iz početka vojničkom pozivu, doterao do kapetana, a zatim, zbog bolesti, mlad, sa svoje 34 godine, napustio vojsku i odao se književnosti. Mladi Stefan je odrastao u Brodu (Slavonskom) gde je pohađao nemačku osnovnu školu, a vojno obrazovanje stekao u Kadetskoj školi u Olomucu.[1] Postaje oficir austrijski sa 17 godina u Beču. Prvih nekoliko godina služio je pri svom puku, a zatim ušao u Vojni geografski zavod u Beču u kom je proveo 15 godina i postavljen za "pobočnika" istog. U proleće 1865. godine Stefan se ženi sa kćerkom podmaršala barona Rajhlin-Mendega. Budući slabog zdravlja, a naklonjen nauci i umetnosti, penzionisao se 1875. godine i nastanio Erenhauzenu u Štajerskoj. U tom mirnom austrijskom kraju imao je manji dvorac i dovoljno zemlje za uzgoj povrća. Sin mu je Beno Stefan fon Milenković.
Stvaralaštvo uredi
Mnogo toga je dovelo Srbina Milenkovića da završi kao stvaralac na nemačkom jeziku. U kući njegova oca, koji je doterao do austrijskog pukovnika i imao puno dece i ženu novosadsku Nemicu, plemićku, govorilo se nemački, i tek izuzetno srpski, iako su i majka i otac znali srpski. Školovao se na nemačkom i tokom vojne službe služio tim jezikom. Zatim, Milov se oženio jednom austrijskom baronesom, ćerkom austrijskog feldmaršala. Prisne veze c tom porodicom, uz stvarno veliku ljubav prema svojoj ženi, dale su završnu fazu ponemčavanju Milova. Krug njegovih prijatelja proširuje se prema ljudima čije ime i zvanično znači nešto u političkom i kulturnom životu Austrije. Tako mu predgovor prvoj zbirci njegovih pesama piše upravo rođak njegove žene, profesor Rajhlin-Meldeg. Njegova deca su gotovo izgubila veze sa srpskim očinskim rodom. Od dva sina, jedan ide u austrijsku mornaricu, a drugi, stariji, Maks Morold, postaje sekretar austrijskog ministarstva prosvete, direktor bečkog Hofburgteatra. Milov se tokom života sretao i održavao kulturne kontakte sa književnicima, Srbima i Hrvatima, poput Laze Kostića, Jovana Jovanovića Zmaja, Nikole Trnskog i drugih. Zanimljiv opasku, o njegovom identitetu dao je hrvatski časopis "Vienac", u svom članku posvećenom njemu: Milov nijednom svojom njemačkom pjesmom nije Nijemac! On je samo pjesnik![3]
Od 1865. godine, kada je izašla prva, pa do 1912. godine, kada je izašla poslednja zbirka Milovljevih pesama, dakle u toku blizu pedeset godina njegovog književnog rada, pojavio se ceo niz Milovljevih zbirki pesama, novela, drama, i jedan roman. Prevođen je i na srpski i hrvatski jezik, a pesme pojedinačno objavljivane u domaćoj periodici. Ali, i sa strane onih koji su ga precenjivali, i sa strane onih koji su ga potcenjivali — Milovu je poklanjana pažnja uglavnom kao liričaru. Umro je na pragu svoje osamdesete godine, 1915. godine, u Medlingu kraj Beča, u svojoj kući, na kojoj je odmah zatim otkrivena spomen-ploča c natpisom:
Veliki liričar nemačke Austrije Stefan Milov (fon Milenković), rođen 9. marta 1836, stanovao je u ovoj kući od 1902 do svoje smrti, 11. marta 1915". om
Reference uredi
Literatura uredi
- Miljan Mojašević, PESNIK STEFAN MILOV, PONEMČENI SRBIN, 1974.
