Hrvoje Šarinić
Hrvoje Šarinić (Sušak, 17. februar 1935 − Zagreb, 21. jul 2017) bio je xrvatski političar i građevinski inženjer. Bio je predsednik Vlade Republike Hrvatske i šef kabineta predsednika Republike Hrvatske Franje Tuđmana.
| Hrvoje Šarinić | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||||
| Lični podaci | |||||||||||||||
| Datum rođenja | 17. februar 1935. | ||||||||||||||
| Mesto rođenja | Sušak, Kraljevina Jugoslavija | ||||||||||||||
| Datum smrti | 21. jul 2017. (82 god.) | ||||||||||||||
| Mesto smrti | Zagreb, Hrvatska | ||||||||||||||
| Državljanstvo | Hrvatska Francuska | ||||||||||||||
| Narodnost | Hrvat | ||||||||||||||
| Univerzitet | Univerzitet u Zagrebu | ||||||||||||||
| Profesija | građevinski inženjer | ||||||||||||||
| Politička karijera | |||||||||||||||
| Politička stranka | Hrvatska demokratska zajednica | ||||||||||||||
| Spisak predsednika vlada Hrvatske | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Biografija uredi
Rođen je na Sušaku kod Rijeke od oca Marijana i majke Vile. Šarinićev otac obogatio se između dva svetska rata na obnovi Sušaka. Bio je vlasnik kamenoloma zvanog Šarinića kafa, član Hrvatske seljačke stranke i gradonačelnik Sušaka, što ostaje i po dolasku Italijana. Krajem Drugog svetskog rata počinio je samoubistvo. Majka mu se kasnije udaje za uglednog arhitektu Lea Babića koji je radi nje ostavio suprugu i troje maloletne dece.[1]
Nakon završetka gimnazije, u Zagrebu upisuje Arhitektonsko-građevinsko-geodetski fakultet, smer mostogradnja. Po završetku studija zapošljava se u zagrebačkom preduzeću Hidroprojekt, odakle ga 1962. godine šalju na specijalizaciju u Francusku. Umesto tri meseca, koliko je planirao provesti u Francuskoj, ostaje 25 godina. Prvi veliki posao bila mu je izgradnja nuklearne elektrane u Bordou, koju preuzima 1971. godine. Tri godine kasnije, od 1974. do 1980. godine u Južnoafričkoj Republici, uprkos ekonomskim sankcijama protiv režima, vodi izgradnju dviju nuklearnih elektrana u okolini Kejptauna. U međuvremenu je od 1980. do 1984. godine u Zagrebu, kao naturalizovani Francuz, predstavljao kompaniju koja će planirati izgradnju nuklearnih centrala, ali neuspešno. Nakon toga, 1984. godine zapošljava se u Kazablanci kao direktor najveće marokanske građevinske kompanije. U 1987. godinu, cela porodica Šarinić vraća se u Zagreb, nakon njegovog penzionisanja.[1]
Bio je predsednik nadzornog odbora zagrebačke Industrija nafte (INA) od 1995. do 1999. godine.[2]
Oženjen je Erikom s kojom ima tri sina: Marija (poginuo u saobraćajnoj nesreći), Marka i Andreja. Govori i piše francuski te italijanski i engleski jezik.
Politička karijera uredi
Krajem 1989. godine ušao je u politiku. Jedan je od osnivača Hrvatske demokratske zajednice (HDZ) i bliski saradnik Franje Tuđmana. Nakon pobede HDZ-a na izborima 1990. godine sarađuje s Ivom Latinom, bivšim predsednikom Predsedništva SR Hrvatske, oko prenosa vlasti i ustrojava kabinet predsjednika Republike Hrvatske po francuskom modelu. U Kabinetu Predsednika od 1992. do 1995. godine bio je u više navrata šef kabineta i član savetodavnih odbora.
Posle drugih parlamentarnih izbora 7. avgusta 1992. godine dobija od predsednika Republike mandat za sastav hrvatske Vlade i na tom mestu ostaje do 3. aprila 1993. godine, kad ga je Tuđman odučio zamjeniti Nikicom Valentićem.[3] Novinari nisu pozdraviljali njegove česte izjave na mestu premijera kako tek sprovodi politiku Franje Tuđmana, a do izražaja je dolazilo i njegovo slabije poznavanje makroekonomske teorije i prakse. Nakon skandala sa Dalmacijacementom, kada su ga mediji optužili za uzimanje provizije od italijanskog partnera, konverzije Slobodne Dalmacije, prijema Hrvatske u Međunarodni monetarni fond i izbora za Županijski dom 1993. godine (kada je HDZ izgubio u njegovoj rodnoj Primorsko-goranskoj županiji) podnosi ostavku na mesto premijera.[1] Nokon toga postaje šef novoosnovane Kancelarije za nacionalnu bezbednost koju je vodio do 12. decembra 1994. godine.[4]
Obavljao je i poslove voditelja Komisije Republike Hrvatske za odnose s Unproforom tokom 1993. godine. Bio je šef hrvatskog pregovaračkog tima za pregovore s Srbima iz Istočne Slavonije, Baranje i Zapadnom Srema od 1995. godine i potpisnik je Erdutskog sporazuma. Godine 1996. vratio se na mesto šefa Kabineta predsednika Republike Hrvatske gde je zamenio Ivu Sanadera.
Godine 1998. gurnut je iz kruga bliskih Tuđmanovih saradnika kada novi šef Kabineta predsednika postaje Ivica Kostović. Nakon smrti Tuđmana i parlementarnih izbora 2000. godine zajedno s Matom Granićem, Vesnom Škare-Ožbolt i Joškom Morićem izlazi iz HDZ-a i osniva Demokratski centar.[5]
Bibliografija uredi
- Svi moji tajni pregovori sa Slobodanom Miloševićem 1993-95, Zagreb, 1999.[6]
Izvori uredi
- ^ a b v Hrvoje Šarinić Arhivirano na sajtu Wayback Machine (4. април 2010), Приступљено 29. 4. 2013.
- ^ Hrvoje Šarinić - Politopedia[мртва веза], Приступљено 29. 4. 2013.
- ^ Republika Hrvatska Архивирано 2012-07-18 на сајту Archive.today, Приступљено 29. 4. 2013.
- ^ Soa - Uns, Приступљено 29. 4. 2013.
- ^ Morić: DC razmišlja o kandidiranju Šarinića na predsjedničkim izborima - Vijesti.net - Index.hr, Приступљено 29. 4. 2013.
- ^ Суперкњижара Архивирано на сајту Wayback Machine (23. februar 2011), Pristupljeno 29. 4. 2013.
