Crveni krst

Za druge upotrebe, pogledajte Crveni krst (višeznačna odrednica).

Međunarodni pokret Crvenog krsta i Crvenog polumeseca (✚) je međunarodna, humanitarna organizacija sa sjedištem u Ženevi. Osnovao ju je Anri Dinan 1863. godine u Ženevi sa osnovnim ciljem ublažavanja ljudske patnje, zaštite ljudskog života i zdravlja kao i osiguravanje poštovanja ljudskog bića.

Međunarodni pokret Crvenog krsta i Crvenog polumeseca
Tri amblema koja su upotrebi po Ženevskoj konvenciji: Crveni krst, Crveni polumesec i Crveni kristal
Logo Međunarodnog pokreta Crvenog krsta i Crvenog polumeseca na šest jezika: arapskom, kineskom, engleskom, francuskim, ruskom i španskom
Osnovana	1863 (ICRC) 1919 (IFRC) (ideja je nastala 1859)
Osnivač	Anri Dinan, Gustav Moanje, Teodor Munuar, Giljom Anri Difur i Luj Apja
Datum osnivanja	1863 (ICRC) 1919 (IFRC) (ideja je nastala 1859)
Tip	Međunarodna humanitarna neprofitna organizacija
Metod delovanja	pomoć
Lokacija	Ženeva, Švajcarska
Područje delovanja	širom sveta
Predsednik	Peter Mauer
Broj volontera	oko 17 miliona
Veb-sajt	www.icrc.org

Simbol Crvenog krsta

Simboli pokreta - Crveni krst i Crveni polumesec amblemi ispred muzeja Međunarodnog pokreta Crvenog krsta i Crvenog polumeseca u Ženevi.

Međunarodni pokret Crvenog krsta i Crvenog polumeseca

  Crveni krst

  Crveni polumesec

Međunarodni pokret se sastoji iz nekoliko različitih organizacija koje su međusobno pravno odvojene, ali ih veže ista misija, isti simboli, statuti i upravljačka tela, a to su:

• Međunarodni komitet Crvenog krsta (MKCK) - privatna humanitarna institucija osnovana 1863. godine u Ženevi. Komitet ima 25 članova i njegova misija je da pod međunarodnim humanitarnim pravom štiti živote i dostojanstvo žrtava međunarodnih i građanskih sukoba.
• Međunarodna federacija društava Crvenog krsta i Crvenog polumeseca (MFCK) - osnovana 1919. godine koordiniše između 190 Nacionalnih društava Crvenog krsta i Crvenog polumeseca širom sveta. Na međunarodnom nivou, Međunarodna federacija vodi i koordiniše, u kooperaciji sa Nacionalnim društvima, akcijama spasavanja i pružanja humanitarne pomoći i podrške stanovništvu zahvaćenim masovnim nesrećama. Sedište sekretarijata Međunarodne federacije nalazi se u Ženevi.
• Nacionalna društva Crvenog krsta i Crvenog polumeseca - u gotovo svakoj državi na svetu postoji Nacionalno društvo Crvenog krsta ili Crvenog polumeseca. Trenutno, 190 Nacionalnih društava su priznata od strane MKCK-a i isto toliko društava su članice Međunarodne federacije. Nacionalna društva deluju u svojim matičnim državama u skladu sa međunarodnim humanitarnim pravom i misijom i statutom Međunarodnog pokreta, ali mogu, u skladu sa njihovim mogućnostima i potrebama, preduzeti ostale humanitarne zadatke koji nisu direktno definisani međunarodnim humanitarnim pravom, pa tako mnoga Nacionalna društva sarađuju usko sa zdravstvenim sistemom njihove zemlje i pružaju hitne medicinske usluge.

Istorija

Za vreme Austrijsko-sardinijskoga rata 24. juna 1859. godine, nedaleko od Solferina, malenog mjesta na sjeveru Italije, sukobile su se austrijske vojne jedinice sa savezničkom francusko-italijanskom vojskom. Vodila se poslednja bitka za nezavisnost poslije koje su Austrijanci protjerani sa sjevera Italije; francuski car Napoleon III pritekao je Italiji u pomoć. Krvava bitka koja je trajala 15 sati ostavila je sa sobom 40.000 ranjenih koji su umirali na bojnom polju. Sanitetske službe ne znajući da je bitka započela bile su daleko od ovog prizora. Svega nekoliko ljekara, koji su se tu zatekli, trudili su se da sa neznatnim sredstvima pruže pomoć ranjenicima, ali za većinu njih spasa nije bilo.

Anri Dinan

Mladi trgovac iz Ženeve koji se zatekao u blizini bojnog polja, bio je svjedok strahovitog prizora. Zvao se Anri Dinan, imao je 31 godinu i bio vođen iznenadnim nagonom da pruži pomoć svima u nevolji. Ali vidjevši nevjerovatan broj ranjenika koji su se nalazili oko njega, vrlo brzo je ustanovio da je on sam nemoćan i da neće moći mnogo da učini za njih. Tada spontano pokušava da regrutuje volontere među civilnim stanovništvom Solferina koji su se u početku pokazali vrlo nevoljnim. Anri Dinan im tada povika „Tuttti fratelli!“ - „Svi smo braća!“ I svojim gromkim pozivom je uspio da slomi otpor i da otvori srca tih muškaraca i žena. Postepeno, dobra volja i entuzijazam trijumfuju. Ranjenici su odvedeni daleko od bojnog polja, u crkve i privatne kuće, gdje im je stanovništvo svim srcem pružilo pomoć.

Neumoran, Anri Dinan se brinuo 3 dana i 3 noći o ranjenicima. Donosio je da piju onima koji su imali groznicu, tješio je umiruće, obećavajući da će njihovoj porodici prenijeti poslednju poruku. Nalazi vremena i da ohrabri druge dobrovoljce da pomognu. Ti dobrovoljci su puni dobre volje, ali nisu u mogućnosti da pruže odgovarajuću pomoć, jer im nedostaje znanje i potrebna obuka.

Ideja, u početku nejasna, počinje da se oblikuje u mislima Anri Dinana: ako se u Solferinu tada našao veliki broj dobrovoljaca koji su imali dobru medicinsku obuku u osnovi, koliko je nepotrebnih patnji moglo biti izbjegnuto? Koliko mladih obećavajućih života je moglo biti spašeno? Odjednom, Anri Dinanu se nameće jedino moguće rješenje: treba stvoriti međunarodno društvo za pomoć, koje bi se baziralo na ugovoru i koje bi pravno obavezalo države. Po povratku u Ženevu, Anri Dinan ne može da zaboravi strahovite scene čiji je očevidac bio u Solferinu. Tri godine nakon tih događaja, mašio se pera i počeo da piše „Sjećanje na Solferino“, knjigu koja će ući u anale čovječanstva. Nije se zadovoljio da u knjizi opiše nepodnošljive uslove u kojima su se našli vojnici nakon bitke, već je jasno iznio svoje ideje. Traži da bude potpisana međunarodna konvencija koja će osigurati zaštitu civila žrtava rata i da budu stvorena, u svim zemljama, društva za pružanje pomoći, koja će biti zasnovana na principu nepristrasnosti i koja će okupiti dobrovoljce obučene da pružaju pomoć ranjenicima.

Anri Dinan objavljuje knjigu, o svom trošku, u 400 primjeraka i šalje je važnim ličnostima i svojim prijateljima. Dinanova ideja se čini u potpunosti nerealnom, čak i revolucionarnom. Razumljivo je da ne nailazi svuda na otvorena vrata; njegovi ga prijatelji ismijavaju, nazivajući čak njegove ideje „ludim“. Ali druge ličnosti, naprotiv, čuju njegov apel. General Gijom Anri Difur i pravnik Gistav Monije, koji s pročitali njegovu knjigu, smatraju da su njegove ideje i planovi ostvarljivi. Stupaju u kontakt sa njim. Na dan 9. februara 1863. godine, ženevsko „Društvo javne koristi“ na čelu sa Monijeom, osniva komitet koji je nadležan da ispita prijedloge Dinana. Ovaj komitet sačinjavaju, osim Monijea, Dinana i Difura, i ratni hirurg Luj Apia i ljekar Teodor Monoar. Ovih petoro ljudi se prvi put sastalo 17. februara 1863. i sačinjavaju već tada „Međunarodni komitet za pomoć ranjenicima“. Ovaj „Komitet petorice“ kratko nakon toga počinje da širi svoje ideje u svijetu. U ljeto te iste 1863. godine, komitet poziva jedan broj zemalja u Ženevu na međunarodni kongres. 26. oktobra general Difur otvara ovu konferenciju koja je okupila 36 predstavnika iz 16 zemalja. Nakon 4 dana kongresa, skup donosi deset odluka i izražava tri želje: Stvaranje, u svakoj od zemalja, jednog „nacionalnog komiteta za pomoć ranjenicima“, a kao uslov i osnovu, zahtijeva da sanitetske službe, dobrovoljci i ranjenici budu zaštićeni, odnosno da budu proglašeni „neutralnim“ ili „nepovrjedivim“.

Mitropolit Roganović, prvi predsednik Crvenog krsta Crne Gore

Skup usvaja kao znak zaštite i raspoznavanja crveni krst na bijelom polju, obrnuto od boja švajcarske zastave. Dinanova vizija postaje stvarnost: rođena je svjetska organizacija Crvenog krsta. Na dan 22. avgusta 1864. godine, tek godinu dana nakon konferencije, u Ženevi je potpisana prva Konvencija, (a postoje 4 Ženevske konvencije) koja se odnosi na zaštitu ranjenika u kopnenim snagama.: Godine 1868. zaštita je proširena na ranjenike pomorskih snaga i brodolomnike. Ali biće potrebno još vremena da bi ovi principi postali univerzalno obavezni (1899—1907).

U godinama koje su uslijedile, postepeno prisustvujemo stvaranju nacionalnih društava Crvenog krsta, što je bio jedan od ciljeva Dinana. 17. jula 1866. general Difur i savezni savjetnik Jakob Dubs stvaraju švajcarski Crveni krst. U cijelom svijetu, počinje obuka dobrovoljaca za pružanje prve pomoći bolesnima i ranjenima. Snabdijevaju se magacini zavojnim materijalom, ćebadima i drugim potrepštinama za pomoć; sve je spremno za slučaj izbijanja sukoba. Crveni krst je vrlo brzo stavljen na probu prilikom izbijanja francusko-njemačkog rata 1870. godine, koji je odnio mnogo žrtava. Ali po prvi put u istoriji, pomoćnici Crvenog krsta su obučeni da pruže ranjenicima efikasnu pomoć na licu mjesta. Prvo društvo Crvenog krsta na Balkanu osnovano je 1875. godine u Crnoj Gori, kao dvadeset drugo po redu u svijetu.

Tabla na zgradi Kinoteke, Uzun Mirkova ulica, Beograd

Ako je tačno da je Anri Dinan napisao knjigu potaknut strahotama jedne bitke i da je taj isti oružani sukob doveo do stvaranja humanitarnog pokreta koji je danas prisutan u cijelom svijetu, takođe je tačno da je humanitarni duh koji vlada Crvenim krstom postojao od samog početka, a vezan za bilo koju situaciju u kojoj je ljudskom biću potrebna pomoć drugog ljudskog bića. Anri Dinan je vidio organizaciju Crvenog krsta kao društvo, koje i u mirno vrijeme, treba da pruži pomoć bolesnicima, prvu pomoć ranjenicima i pomoć starijim osobama, hendikepiranima ili osobama kojima je to potrebno, dakle kada god za to postoji potreba-kao prilikom prirodnih katastrofa ili epidemija. Tako je već krajem prošlog vijeka bilo bolničarki Crvenog krsta, iz službi organizovanih za pomoć ili dobrovoljaca, koji su aktivno bili uključeni u pružanju pomoći socijalno ugroženim licima.

Po završetku Velikog rata, evropsko stanovništvo ima samo jednu želju: da više nikad ne bude rata. U toj nadi se 1919. godine nacionalna društva ujedinjuju i stvaraju Federaciju nacionalnih društava Crvenog krsta. U Evropi se tokom dvadesetih i tridesetih godina pojavljuju totalitarni režimi: prvo u Italiji, zatim u Njemačkoj, Španiji... Za Crveni krst, ovo je jedan od najstrašnijih perioda u njegovoj istoriji, jer osim što osjeća dolazak novog rata, već je suočen sa državama koje ignorišu humanitarne principe i služe se njima sa najsmjelijim cinizmom.

Djelo Anri Dinana uzima maha i njegovo postojanje se opravdava svakom godinom. Ali ovaj veliki čovjek pada u zaborav. Poslije dugih godina koje je proveo lutajući po Evropi, osnivač Crvenog krsta, uskoro šezdesetogodišnjak, stiže jedno veče godine 1887, umoran i skoro bez novca u Hajden u Apencelu. Godine 1892. on nalazi mir i odmor u jednoj bolnici u okrugu Hajden, nakon života ispunjenog žrtvovanjima i razočarenjima. Živi potpuno povučeno na drugom spratu bolnice u Hajdenu, uz njegu glavne bolničarke, đakonese po imenu Eliz Boliger. Novinar Georg Baumberger, koji je započeo istraživanja o njegovom životu, najzad ga pronalazi i podsjeća javno mnjenje na postojanje ovog starog i zaboravljenog čovjeka. Tako podiže talas simpatija prema Anri Dinanu i prva Nobelova nagrada za mir je dodijeljena ovom čovjeku od 73 godine, koji već dugo živi kao samotnjak. Ali osnivač Crvenog krsta se već odavno povukao iz svijeta i odlučuje da na raspolaganje humanitarnih djela stavi sav novac koji mu je tom prilikom dodijeljen. Malo prije svoje smrti, Anri Dinan je predvidio rat koji će zapaliti i okrvaviti skoro cijeli svijet. Rečenica koju tad izgovara na svom njemačkom jeziku sa primjesama francuskog, ostaće zapamćena: „Es wird kommen eine grosse, grosse Krieg...“ Njegovo predskazanje se obistinilo i početkom 20. vijeka izbija Prvi svjetski rat.

Anri Dinan umire 30. oktobra 1910. u 82-oj godini života. Sahranjen je u punoj diskreciji, prema sopstvenoj želji, na groblju Šihfeld u Cirihu.

Mitropolit Mihailo Jovanović, prvi predsednik Crvenog krsta Srbije

Od osnivanja Crvenog krsta 1863. godine, 35 nacionalnih društava Crvenog krsta ili Crvenog polumjeseca je stvoreno u Evropi u osvit 20. vijeka. Ona su spremna da intervenišu prilikom kriza svake vrste. Evropa je početkom našeg vijeka podijeljena. Čovječanstvo se nalazi pred društvenim krizama i glađu. Suočena sa razornim snagama, organizacija Crvenog krsta je spreman da angažuje sva svoja sredstva kako bi pomogla i odbranila ljudska prava. Korišćenje aviona kao sredstva za vođenje borbe daje treću dimenziju neprijateljstvima. Shodno tome, poljske bolnice i šatori Crvenog krsta moraju biti prepoznatljivi sa neba. Ali avion nije samo korišten za bacanje bombi, bio je i od dragocjene pomoći, naime za brzi transport ranjenika.

Veliki broj ratnih zarobljenika je bio razmijenjen posredstvom Međunarodnog komiteta Crvenog krsta (MKCK) što je omogućilo da se zarobljenici vrate u svoju otadžbinu. Veče uoči Božića 1917. godine ljudi su mogli prisustvovati dirljivim scenama na željezničkoj stanici u Ženevi-Kornavin; povratak ratnih zarobljenika, a ženevski volonteri Crvenog krsta ukrašavaju perone božićnim jelkama i pružaju okrepljenje ranjenicima.

Prije nego što je završen Prvi svjetski rat, MKCK se suočio sa potpuno novom i posebno osjetljivom situacijom: ruska revolucija i zaštita ranjenika u slučaju građanskog rata. U okviru ovog sukoba, pojaviće se, osim Društva CK koje je postojalo u carsko doba, društvo koje su snovali revolucionari. Ali u skladu sa principom, priznaje se samo jedno nacionalno društvo. Šta uraditi ako se u jednoj zemlji, 2 društva pozivaju na ženevske konvencije? Uprkos ovoj nesigurnosti, Ck je bio u mogućnosti da pruži pomoć. Štaviše, CK je izvukao lekciju iz ovog iskustva koje će postati pravilo kasnije prihvaćeno na konferenciji u Stokholmu 1948. godine; tokom sukoba nijedno novo društvo ne može biti priznato; pa, ipak, de fakto se održavaju odnosi sa svakim društvom koje se bavi stvarnim aktivnostima.

Posljedica rata i loših uslova, glad pogađa više miliona lica između 1920. i 1923. godine. Ruski narod prolazi kroz teško iskušenje. Evropska Nacionalna društva CK pružaju pomoć uz podršku autohtonih društava.

Higijena je danas evidentna. Ali to nije bio slučaj u tadašnjem vremenu. Nakon Prvog svjetskog rata, društva CK učestvuju u borbi protiv latentnih bolesti, organizujući informativne kampanje i obrazovanje o zdravlju. Prevencija, higijena i uravnotežena ishrana su tri oslonca ove borbe koja je započeta protiv bolesti i epidemija.

Crveni krst je prisutan na svim bojnim poljima, na svim frontovima u Evropi. Pruža pomoć ranjenicima, njeguje ih i upućuje u poljske bolnice koje se nalaze u pozadini fronta. Koriste se sva raspoloživa sredstva u borbi protiv ljudske bijede; u slučaju da se pokvare kola, bez oklijevanja se koriste konji, čak i psi. Tokom ovog rata, zaraćene države su na svojim teritorijama otvorile mnogobrojne logore za ratne zarobljenike. Zahvaljujući postojećim konvencijama, CK je mogao da obavi više 11.000 posjeta logorima, da uruči 24 miliona pisama i da podijeli pomoć u vrijednosti od 3,4 milijarde švajcarskih franaka. Jedno od najtamnijih poglavlja ovog perioda je bez sumnje poglavlje koncentracionih logora nacional-socijalističkog režima, u kojima je više miliona osoba, od kojih većina Jevreja, bilo ubijeno. CK je htio više da se angažuje u korist civilnog stanovništva, ali je nažalost u tome bio spriječen. Mora se konstatovati da je ovo bio jedan od najvećih poraza koje je čovječanstvo doživjelo, a samim tim i Crveni krst.

Od Prvog svjetskog rata, služba traženja Crvenog krsta je bila osavremenjena. Tokom i nakon Drugog svjetskog rata služba traženja ostvaruje nemoguće. Stotine hiljada porodica koje je odvojio rat su ujedinjene, stotine hiljada vojnika koji su bili prijavljeni kao nestali, ili su smatrani mrtvima, su na taj način mogli ponovo da sretnu svoje supruge i djecu.

Anri Dinan se nije samo borio protiv ratnih posljedica, već se borio i protiv samog rata. On je jednostavno htio da spriječi postojanje oružanih sukoba, nasilja. Njegov je cilj bio da okupi narode pod znakom čovječnosti i da stvori uslove za život koji bi omogućili širenje istinskog mira. CK svojim humanitarnim angažmanom, koji je zasnovan na solidarnosti među svim ljudima, daje svoj indirektan ali neophodan doprinos izgradnji pravnog i trajnog mira u svijetu. Ideal CK okuplja sve ljude i narode na planeti. U skladu sa svojim humanitarnim radom, CK takođe radi za mir.

Simboli

Glavni članak: Simboli Crvenog krsta i Crvenog polumeseca

Međunarodni pokret Crvenog krsta i Crvenog polumeseca koristi zaštitne simbole po Ženevskim konvencijama.

Crveni krst

Crveni krst

Zastava Švajcarske na osnovu koje je napravljen simbol Crvenog krsta.

Crveni krst je prvi simbol Međunarodnog pokreta prihvaćen prilikom osnivanja Pokreta 1863. godine u Ženevi. Bitno je razlikovati Crveni krst i krst Svetog Đorđa koji se pojavljuje na zastavama nekih država i gradova, kao što su Engleska, Gruzija, Barselona i mnogi drugi. Crveni krst se često naziva i "helenski Crveni krst" zbog svog karakterističnog jednakokrakog dizajna, a najveća razlika između njega i krsta svetog Đorđa je u tome što je Crveni krst napravljen od 5 jednakih kvadrata postavljenih na beloj površini, dok krst svetog Đorđa ima krake nejednake dužine koji idu do ivica zastave.

Kako bi oborili argumente Otomanskog carstva da simbol Crvenog krsta ima veze sa hrišćanstvom, 1906. godine je promovisana ideja da je simbol napravljen na osnovu inverzije boja zastave Švajcarske iako nema dokaza koji podržavaju ovu činjenicu.

Crveni polumesec

Crveni polumesec

Tokom Rusko-turskih ratova (1877-1878) Otomansko carstvo je koristilo Crveni polumesec kao zaštitni simbol umesto Crvenog krsta zato što su mislili da bi to otuđilo muslimanske vojnike. Na upit Međunarodnog komiteta 1877. godine, Rusko carstvo se izjasnilo da će potpuno poštovati osobe i građevine označene Crvenim polumesecom, isto tako Otomansko carstvo se izjasnilo da će poštovati simbol Crvenog krsta. Nakon ove defakto procene jednakosti oba simbola, Međunarodni komitet je proglasio 1878. godine da bi u principu bilo moguće usvojiti dodatni simbol za nehrišćanske zemlje. Amandmanom ženevskih konvencija (član 19.) 1929. godine, Crveni polumesec je formalno priznat kao zaštitni simbol. Padom Otomanskog carstva, prve zemlje koje su usvojile Crveni polumesec su, između ostalih bile Turska i Egipat. Danas gotovo sve zemlje sa pretežno muslimanskom populacijom koriste Crveni polumesec kao zaštitni simbol, a neka Nacionalna društva su promenila svoj simbol iz Crvenog krsta u Crveni polumesec, a to su: Pakistan (1974), Malezija (1975) i Bangladeš (1989). Trenutno 33 od 190 Nacionalnih društava koriste Crveni polumesec.

Crveni kristal

Crveni kristal

Crveni Lav i Sunce

Crveni Lav i Sunce

U periodu od 1924. do 1980. godine, Iran je, na osnovu zastave i državnog amblema Irana koristio Crveni Lav i Sunce. Simbol Crvenog Lava i Sunca je zvanično priznat 1929. zajedno sa Crvenim polumesecom. Iako je nakon iranske revolucije 1980. godine Iran prešao na Crveni polumesec, zadržao je apsolutno pravo da u svakom trenutku nastavi da koristi Crveni Lav i Sunce.

Priznanja

Na 8. međunarodnoj konferenciji Crvenog Krsta, koja je održana 1907. godine u Londonu, dat je predlog da se ustanovi medalja koja bi nosila ime Florens Najtingejl. Na narednoj, 9. međunarodnoj konferenciji, održanoj u Vašingtonu 1912. godine ustanovljena je medalja „Florens Najtingejl“ sa diplomom, koja će se svake godine u vreme mira dodeljivati u 6, a u vreme rata u 12 komada. Ipak, prvi put dodeljena je tek 1920. godine, kada je odlikovana i Delfa Ivanić. Na 10. konferenciji, 1923. godine, ovo priznanje dobila je i Anka Đurović, a posle nje Ljubica Luković (1925) i Bosa Ranković (1931).

Principi

Sedam osnovnih principa čine suštinu Pokreta. Usvojeni su na XX Međunarodnoj konferenciji u Ženevi 1965. godine. Države su dužne da u svako doba poštuju privrženost svih sastavnih dijelova Osnovnim principima Pokreta ....

• Humanost

Pokret CK/CP je nastao u želju da bez diskriminacije pruži pomoć ranjenicima na bojnom polju. Njegov cilj je da štiti život, zdravlje i poštovanje ljudske ličnosti.

• Nepristrasnost

Pokret ne pravi razliku prema klasi ili rasi pojedinca, te nastoji da ublaži njihova stradanja rukovođen samo njihovim potrebama.

• Neutralnost

Da bi sačuvao povjerenje svih Pokret se ne opredjeljuje u raspravama vjerske, klasne, rasne ili političke prirode.

• Nezavisnost

Pokret je nezavisan, jer Nacionalna društva kao pomoćni organi humanitarnih službi svojih vlada, moraju sačuvati svoju autonomiju, da bi mogli djelovati u skladu sa principima.

• Dobrovoljnost

Pokret ne pokreće želja za sticanjem koristi, on je dobrovoljan.

• Jedinstvo

U jednoj zemlji može postojati samo jedno društvo CK/CP i ono mora biti dostupno svima i sprovoditi svoju djelatnost na cijeloj teritoriji.

• Univerzalnost

Pokret je univerzalan, jer sva društva u njemu imaju jednak status, pomažu se i dijele jednaka prava.

Ženevske konvencije

Glavni članak: Ženevske konvencije

Prva konvencija štiti ranjene i bolesne vojnike, kao i sanitetsko osoblje u kopnenim snagama.

Druga garantuje zaštitu ranjenih, bolesnih vojnika ili brodolomnika i zaštitu sanitetskog osoblja pomorskih snaga.

Treća je posvećena poboljšanju tretmana ratnih zarobljenika.

Posljednja konvencija najzad pruža zaštitu civilima prilikom oružanih sukoba i na okupiranim teritorijama. Potpisana je nakon Drugog svjetskog rata, i najznačajnija je odluka Ženevske konvencije.

Četiri konvencije su 1977. godine dopunjene sa dopunskim Protokolima koji uzimaju u obzir metode modernog rata i obezbjeđuju bolju zaštitu civilima...

Literatura

Knjige

• Bennett, Angela (2005). The Geneva Convention: The Hidden Origins of the Red Cross. Sutton Publishing, Gloucestershire, England. ISBN 978-0-7509-4147-1. 
• Boissier, Pierre (1985). History of the International Committee of the Red Cross. Volume I: From Solferino to Tsushima. Henry Dunant Institute, Geneva. ISBN 978-2-88044-012-1. 
• Bugnion, François (2003). The International Committee of the Red Cross and the Protection of War Victims. ICRC & Macmillan (ref. 0503), Geneva. ISBN 978-0-333-74771-1. 
• Dunant, Henry (1986). A Memory of Solferino. ICRC, Genev. ISBN 978-2-88145-006-8. 
• Durand, André (1984). History of the International Committee of the Red Cross. Volume II: From Sarajevo to Hiroshima. Henry Dunant Institute, Geneva. ISBN 978-2-88044-009-1. 
• Farmborough, Florence (1975). With the Armies of the Tsar: A Nurse at the Russian Front 1914-1918. Stein and Day, New York. ISBN 978-0-8128-1793-5. 
• Favez, Jean-Claude. The Red Cross and the Holocaust, Cambridge University Press, 1999.
• Forsythe, David P. (1978). Humanitarian Politics: The International Committee of the Red Cross. Johns Hopkins University Press, Baltimor. ISBN 978-0-8018-1983-4. 
• Forsythe, David P. (2005). The Humanitarians: The International Committee of the Red Cross. Cambridge University Press, Cambridg. ISBN 978-0-521-61281-4. 
• Haug, Hans (1993). Humanity for All: The International Red Cross and Red Crescent Movement. Henry Dunant Institute, Geneva in association with Paul Haupt Publishers, Bern. ISBN 978-3-258-04719-5. 
• Handbook of the International Red Cross and Red Crescent Movement. , International Committee of the Red Cross, Geneva. (13th изд.). 1994. ISBN 978-2-88145-074-7. 
• Hutchinson, John F. (1997). Champions of Charity: War and the Rise of the Red Cross. Westview Press, Boulder, Colorado. ISBN 978-0-8133-3367-0. 
• Moorehead, Caroline (1998). Dunant's Dream: War, Switzerland and the History of the Red Cross. HarperCollins, London. ISBN 978-0-00-255141-0.  (Hardcover edition); HarperCollins, London 1999,. ISBN 978-0-00-638883-8 (Paperback edition)
• Willemin, Georges; Heacock, Roger (1984). International Organization and the Evolution of World Society. Volume 2: The International Committee of the Red Cross. Martinus Nijhoff Publishers, Boston. ISBN 978-90-247-3064-3. 

Članci u časopisima

• Bugnion, François. The emblem of the Red Cross: a brief history. ICRC (ref. 0316), Geneva, 1977.
• Bugnion, François. Towards a comprehensive Solution to the Question of the Emblem. Revised 4th edition. ICRC (ref. 0778), Geneva, 2006.
• Forsythe, David P. "The International Committee of the Red Cross and International Humanitarian Law." In: Humanitäres Völkerrecht – Informationsschriften. The Journal of International Law of Peace and Armed Conflict. 2/2003, German Red Cross and Institute for International Law of Peace and Armed Conflict. стр. 64–77. ISSN 0937-5414
• Lavoyer, Jean-Philippe; Maresca, Louis. The Role of the ICRC in the Development of International Humanitarian Law. In: International Negotiation. 4(3)/1999. Brill Academic Publishers. стр. 503–527. ISSN 1382-340X
• Walters, William C. (2004). An assessment of the capacity of the Red Cross National Societies to address the psychological and social needs of survivors of disasters and complex emergencies in Central and South America] (Teza). Wilfrid Laurier University. 
• Wylie, Neville. The Sound of Silence: The History of the International Committee of the Red Cross as Past and Present. In: Diplomacy and Statecraft. 13(4)/2002. Routledge/ Taylor & Francis. стр. 186–204, ISSN 0959-2296

Spoljašnje veze

• Zvanični veb-sajt
• Crveni krst Srbije (jezik: srpski)
• Crveni krst Republike Srpske Arhivirano na sajtu Wayback Machine (12. mart 2010) (jezik: srpski)
• Crveni krst Mladenovac (jezik: srpski)
• Crveni krst Temerin
• Crveni krst Aleksinac (jezik: srpski)
• Crveni krst Kraljevo (jezik: srpski)
• Ne, u holu Crvenog krsta u Ženevi nema table “Budi human kao što je Srbija bila” („Fake News tragač“, 11. april 2020)