Bitka za Srbiju

Bitka za Srbiju 1944. je zajednički saveznički poduhvat sa ciljem uspostavljanja jakog uporišta i ovladavanja središnjim komunikacijskim prostorom nemačkih snaga na Balkanu, odnosno Grupe armija F. Dejstva na tlu izvršavala je NOVJ, a Saveznici su obezbeđivali borbeno sadejstvo, snabdevanje i pomoć iz vazduha.

Bitka za Srbiju 1944.
Deo Drugog svetskog rata u Jugoslaviji
Vreme 22. septembar — 21. oktobar 1944. Mesto Srbija Ishod Pobeda NOVJ i Crvene armije, oslobođenje Srbije
Sukobljene strane
NOVJ Sovjetski Savez Kraljevina Bugarska Ujedinjeno Kraljevstvo SAD	Nacistička Nemačka Jugoslovenska vojska u otadžbini Srpska državna straža Srpski dobrovoljački korpus Ruski zaštitni korpus
Komandanti i vođe
Josip Broz Tito Fjodor Tolbuhin Henri M. Vilson	Maksimilijan fon Vajhs Hans Felber Dragoljub Mihailović Miroslav Trifunović

Nakon sloma ustanka krajem 1941, Srbija je u velikoj meri bila pacifikovana teritorija. Osim u par kratkotrajnih epizoda, na njenoj teritoriji više nije bilo operativnih trupa do septembra 1944. Nemci su za održavanje reda i mira koristili policijski puk, razne kvislinške straže, teritorijalne bataljone, i "od rezervista sastavljeni bug. Okupacioni korpus sa 35 bataljona, koji je usled nespretnog komandovanja, nedostatka naoružanja, nedostatka obuke i slabog raspoloženja za borbu, jedva odgovarao borbenoj vrednosti nemačkih landesšicen-jedinica". Žarište ratnih dejstava premestilo se zapadno od Drine i južno od Lima.

Teritorija Srbije bila je međutim od ključnog značaja za sve aktere. Sva četiri konkretna aktera: nemačka Komanda Jugoistoka, Saveznička Komanda Sredozemlja, NOVJ i JVuO, imala su konkretne interese u Srbiji, i na osnovu njih su formulisali svoje strategije. Na osnovu poklapanja interesa su se formirale koalicije.

Od kraja 1943. Saveznici su promenili stav prema Mihailovićevim snagama, a prioritet njihove politike u Jugoslaviji postala je pomoć jačanju snaga NOVJ u Srbiji. Vrhovni štab NOVJ pravio je planove da se jačanje partizanskih snaga u Srbiji potpomogne prodorom jačih snaga iz Bosne i Crne Gore. Nemačka komanda, kao i Mihailović, bili su rešeni da to spreče.

S obzirom na Drinu kao prirodnu prepreku pogodnu za odbranu, planovi NOVJ sastojali su se u koncentrisanju snaga na levoj strani Lima, gde bi se jedinice prikupile, sredile i pripremile za upad u dubinu Srbije. Nemačka Komanda Jugoistoka s obzirom na to rešila je da brani Srbiju aktivnim dejstvima - sprečavanjem pokreta jedinica NOVJ kroz Bosnu prema zapadu, kao i nizom krupnih i ambicioznih operacija u Sandžaku i istočnoj Bosni sračunatih na razbijanje koncentracija NOVJ i njihovo onesposobljavanje za ofanzivna dejstva. Snage JVuO, sa svoje strane, sa velikim entuzijazmom učestvovale su u ovim operacijama, kao i u onim koje je organizovao nemački komandant Srbije protiv lokalnih partizana i povremenih prodora.

Vrhunac ovog sadejstva nastupio je u avgustu 1944, što je ujedno bio i prelomni period u kojem su se odvijala najintenzivnija i najmasovnija dejstva. U prvoj polovini septembra, nemačka odbrana Srbije sa zapada, već kompromitovana krupnim prodorima NOVJ, doživela je slom usled izbijanja opasnosti od Crvene armije sa istoka.

U tom trenutku Saveznici i NOVJ imali su sve adute u rukama. Operacijom Ratvik i borbama u Makedoniji Nemci su sprečeni u pokušaju da efikasno pojačaju odbranu Srbije, i bitka za Srbiju definitivno je rešena tokom oktobra, Beogradskom operacijom - upadom dobro opremljenih snaga Crvene armije, kojoj je NOVJ predstavljala dragocenog partnera, kako pokrivanjem teritorije i komunikacija po dubini, tako i kao frontovska pešadija.

Time je bitka za Srbiju rešena. Dalja zbivanja u jugozapadnom delu nisu imala za cilj vraćanja kontrole nad Srbijom, nego su bila vezana za proboj Grupe armija E iz Grčke.

Strateški značaj Srbije

Nedićeva Srbija, 1941-1944.

Dva vojno-politička pokreta, Titov Narodnooslobodilački pokret i Mihailovićev Ravnogorski pokret, imali su oprečne koncepcije i suprotstavljene namere u pogledu karaktera društva i organizacije države. Oba pokreta bila su rešena da dominiraju Srbijom. Poseban razlog sastojao se u tome što su se oba pokreta deklarisala kao jugoslovenski, a Srbija je predstavljala ključni faktor bez kojeg Jugoslavija nije moguća.

Stranim zaraćenim stranama Srbija je bila značajna iz više razloga:

1. raspolagala je izvesnim resursima značajnim za vođenje rata - prvenstveno poljoprivrednim i rudnim.
2. Srbija je na posebno važnom strateškom položaju. S obzirom na razvoj rata u mediteranskom basenu, Nemci su na Balkanu alocirali dve krupne operativne formacije: Drugu oklopnu armiju u Jugoslaviji i Grupu armija E u Grčkoj. S obzirom na sve moguće operativne scenarije, od ključnog značaja bile su dobre, široko propusne komunikacije između njih, kako za snabdevanje, tako i za eventualno rokiranje snaga. Međutim, usled konfiguracije terena i nerazvijene infrastrukture, postojao je samo jedan odgovarajući komunikacijski kanal: moravsko-vardarski pravac. Usled toga, Balkan je, iako geografski široko poluostrvo, komunikacijski predstavljao tesnac. Ova zavisnost od jedne komunikacije predstavljala je problem za Nemce s jedne, a privlačan motiv za delovanje za Saveznike sa druge strane. Sa savezničke tačke gledišta, s obzirom na izduženost, komunikacija je bila teška za branjenje, i na njoj su se mogli postići relativno skromnim snagama veoma značajni rezultati. Dakle, sa stanovišta savezničke Komande Mediterana, Srbija je bila platforma sa koje se mogla napadati nemačka vitalna komunikacija.
3. Hitler je imao poglede na političku budućnost Evrope koji su nespojivi sa stavovima ostalih subjekata, ali su se i vizije Saveznika između sebe u priličnoj meri razlikovale. Stoga zasnivanje nekog budućeg političkog uticaja nije bio beznačajan motiv ni za jednu stranu.

Tako su se u drugoj polovini 1943. profilisale namere i interesi glavnih pretendenata na Srbiju:

1. NOVJ je imala planove da osvoji strateške položaje u Srbiji, da bi osigurala političku i vojnu dominaciju
2. JVuO je imala nameru da to spreči po svaku cenu
3. Saveznička Komanda Mediterana planirala je da iskoristi NOVJ za stvaranje problema Nemcima na vitalnoj komunikaciji
4. Nemačka Komanda Jugoistoka imala je nameru da čvrsto drži i brani Srbiju i održi bezbednost komunikacija.
5. Crvena armija nije ispoljavala uticaj ni namere prema Srbiji do septembra 1944. Tada je Srbija za nju postala dobra operativna prilika, u slučaju uspešnog blokiranja nemačkih snaga od strane NOVJ i zapadnih Saveznika.

Evolucija stava Saveznika

Ujedinjeno Kraljevstvo je iz razloga ideološke bliskosti i lojalnosti jugoslovenskom kralju i vladi u novembru 1941. obećala punu podršku Mihailoviću, doduše pod uslovom da postigne sporazum sa „drugim elementima otpora“. Međutim, stvarna situacija na terenu bila je dosta dobro poznata.

na ovom našem sastanku saznali smo da je već u srpnju [julu] 1942. Glenconner pisao Južnom odjelu Foreign Officea: »Kao što znamo, svu aktivnost u Jugoslaviji morali bismo zapravo pripisati partizanima. Međutim, kad je riječ o javnoj upotrebi (tog podatka), ne vidim zašto bi bilo štetno da nešto od toga pripišemo u zaslugu Mihailoviću.«

Mnogi autori genezu stavova Saveznika prema zbivanjima u Jugoslaviji objašnjavaju prevashodno političkim motivima. Oni su na kraju i igrali značajnu ulogu. Međutim, u ovom periodu, od leta 1943. do leta 1944, još je bila dominantna koncepcija da je osnovi cilj da se vojno porazi Nemačka, da treba raditi sve što je moguće da joj se nanese što veća štata, dok je sve drugo od sekundarnog značaja. Politička teorija geneze savezničkog stava prema Jugoslaviji zasniva se takođe na netačnoj pretpostavci o zanemarljivo malom značaju zbivanja u Jugoslaviji na rat kao celinu.

Nasuprot ovoj koncepciji, upravo je armija, a ne politika, vršila pritisak i preduzimala korake u ovoj evoluciji.

Nasuprot teoriji zavere Dejvida Martina, saveznički Komandant Sredozemlja je u vrlo maloj meri zavisio od informacija prikupljenih preko SOE. On je imao više izvora kvalitetnih i iscrpnih informacija:

• Saveznički eksperti uspeli su da dekodiraju nemačke šifre serije Ultra, tako da je general Vilson imao svakog dana na svom stolu izveštaj o nemačkom radio-saobraćaju. Bejzil Dejvidson iz SOE izjavio je da su početkom 1943, očigledno po odluci neke više komande ti izveštaji počeli stizati i do SOE:

Mislim da.smo intercepte počeli dobivati početkom siječnja 1943. godine i da su oni vjerojatno počeli stizati na moj stol već početkom siječnja. Bilo je veoma jasno da su to intercepti brzojavki Sicherheitsdiensta u Jugoslaviji, dakle da su krajnje vrijedna obavještenja... Bile su to brzojavke na primjer ovakva sadržaja: »Partizani koji su dosad bili u X ili Y nalaze se u pokretu prema Z. Šaljemo protiv njih četnike.« Drugi faktor od historijskog značenja jest u tome da su ta obavještenja odigrala veoma krupnu ulogu u odluci premijera (Churchilla), do koje je došlo kad je on u veljači 1943. stigao u Kairo da se iniciraju promjene u našoj politici.

.

• Osovinska štampa, naročito u Italiji, dosta je pisala o operacijama u Jugoslaviji, pri čemu je otvoreno prikazivala široku saradnju sa četnicima.
• Saveznički oficiri u Jugoslaviji, naročito Bil Hadson, uspeli su u drugoj polovini 1942. da putem radio-poruka do neke mere opišu situaciju na terenu na kome su se kretali.

Usled znatno većeg broja izvora, komandant Sredozemlja, general Vilson, koji se tada nalazio u Kairu, imao je jasniju ukupnu sliku o situaciju i činiocima u Jugoslaviji nego pukovnik Bejli koji se nalazio u Mihailovićevom štabu u Lipovu kod Kolašina.

"Ibarski telegram"

Nakon poraza na Neretvi, pri čemu su Mihailovićeve snage saveznički sarađivale sa Italijanima dok se britanska armija borila protiv Italijana u Africi, sa aspekta Komande Sredozemlja, situacija u Jugoslaviji je izgledala ovako:

Partizanske snage vode borbe i pružaju efikasan otpor Osovini. Međutim, kako izgleda, partizani su nakon sloma ustanka izgubili oslonac u Srbiji. Tamo još uvek postoje izvesne Mihailovićeve snage koje bi se možda mogle navesti da preduzmu nešto korisno za savezničku stvar. Na osnovu ovakvog viđenja situacije, Komandant Sredozemlja je u maju 1943, pre nego što je misija SOE uopšte stigla do Titovog Vrhovnog štaba, poslao Mihailoviću čuveni takozvani „ibarski telegram“, koji je poslat oficiru za vezu, pukovniku Bejliju, da ga uruči Mihailoviću, što je ovaj učinio 29. maja 1943:

Rat na Sredozemlju došao je u fazu kada se saveznička ofanziva može smatrati neminovnom. Apsolutno je potrebno da general Mihailović sada počne da izvršava obaveze koje je ranije prihvatio i da u ovom trenutku sarađuje u potpunosti... Mihailović ne predstavlja borbenu snagu od nekog značaja zapadno od Kopaonika. Njegove jedinice u Crnoj Gori, Hercegovini i Bosni već su uništene ili tesno sarađuju sa Osovinom. Isto tako je teško reći da njegove jedinice postoje u Hrvatskoj, Sloveniji i Slavoniji... Partizani predstavljaju dobru i efikasnu borbenu snagu u svim krajevima, gde jedino kvislinzi predstavljaju generala Mihailovića.

Zato je odlučeno: obavestićete Mihailovića da britanska Glavna komanda Srednjeg istoka zahteva da on, kao saveznik, prekine svaku saradnju sa Osovinom i da krene na istok, u Srbiju. Tamo treba da uspostavi punu vlast i lični uticaj da bi nastavio s napadima na neprijateljske komunikacije. Obavestićete Mihailovića da odmah ide na Kopaonik sa svim svojim odanim oficirima i ljudima; ako je potrebno, neka se probija silom, oružanim snagama. Britanska Glavna komanda smatraće ubuduće oblast pod njegovom komandom i uticajem ograničenu na zapadu borbenim elementima koji već postoje na desnoj obali reke Ibar i prema jugu do Skoplja. Na ovu teritoriju britanska Glavna komanda poslaće veliku pomoć vazdušnim putem.

Molimo da sve ovo objasnite Mihailoviću, da mu prenesete ove odluke na što je moguće više kategoričan način i da nastojite da dobijete njegov brzi i nedvosmislen pristanak za njihovo ostvarenje. Vi i cela Britanska misija pratićete Mihailovića na Kopaonik i nastojati da njegova saradnja bude iskrena i uspešna... Tražimo od Londona da se sporazume sa kraljem Petrom i Jovanovićem da pošalju uputstva Mihailoviću, obaveštavajući ga da je najtešnja koordinacija akcije sa savezničkim silama neophodna s obzirom na buduće operacije u južnoj Evropi.

Ovaj zahtev, potekao od nadležne vojne komande, inspirisan ratnim operativnim interesima, povučen je na zahtev britanske vlade. Nastupio je period prilagođavanja, odmeravanja i pregovaranja.

Decembarski telegram

Iako je u međuvremenu Mihailović poveo akciju protiv nemačkih snaga i snaga NDH koja je „potrajala šest nedelja". Komandant Sredozemlja ocenio je da se radi o sporednim i kratkotrajnim aktivnostima, uz izbegavanje da se preduzme nešto na komunikacijama značajnim za Saveznike i za Nemce. Stoga je 9. decembra 1943. poslao Mihailoviću telegram kojim zahteva izvršenje specifikovanih napada na komunikaciji, a koja počinje rečima:

1. Sloboda kojom se Nemci služe železničkim prugama od Grčke do Beograda za prevoz i izdržavanje trupa nepodnošljiva je.

Ovaj telegram smatra se nekom vrstom ultimatuma Mihailoviću. Navedeni napadi na komunikacije nikad nisu izvedeni, i general Vilson je sredinom decembra svim savezničkim oficirima pri Mihailovićevim snagama dao instrukciju da su slobodni da napuste četnike i da se povežu sa najbližim partizanskim snagama. Međutim, ova akcija evakuacije savezničkih oficira iz razloga bezbednosti odvijala se u etapama sve do kraja maja 1944.

Premijer Ujedinjenog Kraljevstva Vinston Čerčil doneo je formalnu odluku o povlačenju podrške Mihailoviću 17. februara 1944. Nakon toga saveznička pomoć usmerena je na jačanje snaga NOVJ u Srbiji.

U međuvremenu je Saveznička glavna komanda počela da sve veću pažnju usmerava na Srbiju.

Strategijski značaj Srbije bio je očigledan. Ona se nalazila na železničkoj pruzi Beograd - Solun, komunikaciji od životne važnosti za neprijatelja. Njen bi značaj bio povećan ako se iskrcaju saveznici negde na Balkanu, što je u to vreme još uvek bila mogućnost koja je dolazila u obzir. Do tada smo Srbiju smatrali za prvenstveno četnički domen. Materijal koji smo im tamo ranije dostavljali izbacivan je Mihailoviću. Ali rezultati su, po mišljenju Komande Bliskog istoka, bili razočaravajući. Naročito nije dolazilo ili veoma malo do presecanja saobraćaja na pruzi Beograd - Solun... U Donjem domu g. Čerčil je objasnio postupak vlade. „Razlog - rekao je - zašto smo obustavili snabdevanje Mihailovića oružjem i nismo mu dali podršku bio je jednostavan. On se nije borio protiv neprijatelja i, štaviše, neki njegovi potčinjeni pravili su sporazume sa neprijateljem." Ovako se završila veza koja se još od početka zasnivala na nesporazumu. Uz pomoć naše propagande, mi smo u našoj mašti od Mihailovića napravili nešto što on nikada ozbiljno nije ni predstavljao. Sad smo ga odbacili, jer nije ispunio naša sopstvena očekivanja.

Pošto je odlučeno da se četnici odbace, zadatak naše politike bio je da što pre pomognemo jačanje partizana u Srbiji... Sada su srpski partizani imali visok stepen prioriteta za dobijanje materijala...

Nakon niza složenih borbi, zamišljena velika kombinovana operacija trupa na zemlji i vazduhoplovstva protiv vitalnih komunikacija, izvedena je u prvoj nedelji septembra 1944. u saradnji NOVJ i savezničkog vazduhoplovstva. Ona je poznata po svom kodnom nazivu "Operacija Ratvik" (engl. Ratweek), i imala je veliki značaj za dalje odvijanje rata u Evropi.

Angažovane i raspoložive snage

Na taj način sticaj okolnosti formirao je dve nevoljne koalicije u bici za Srbiju:

• Sa jedne strane nalazili su se NOVJ i Saveznici koji se imali zajedniučki interes posedanja strateških položaja u Srbiji od strane NOVJ. Uprkos obostranom nepoverenju koje se zadržalo do kraja rata, Saveznici su se direktno i namerno intenzivno angažovali u pomaganju pohoda NOVJ na Srbiju. Ta podrška uključivala je neposrednu taktičku vazdušnu podršku, snabdevanje oružjem i opremom, transport i zbrinjavanje ranjenika, kao i političku i propagandnu pomoć.
• Sa druge strane, poklapao se interes unemačke Komande Jugoistoka i JVuO da ih u tome spreče. Uprkos masovnom vojnom prisustvu na Balkanu (preko 600.000 operativnih trupa), usled intenzivnog partizanskog rata Nemci nisu bili u stanju da drže situaciju pod kontrolom bez pomoći lokalnih snaga. U mnogim područjima, uključujući Srbiju, delatnost četnika protiv partizana bila je za Nemce dragocena.

Ni jedna od koalicija nije zasnovana na iskrenosti ni bliskosti, nego na nuždi i interesu. Partneri su do kraja ostali oprezni i podozrivi jedni prema drugima.

U trenutku krize, avgusta 1944. Komandant Jugoistoka rešio je da unapredi dotadašnju nesistematičnu ali uglavnom zadovoljavajuću saradnju sa četnicima. Prilikom svog referisanja Hitleru, sa ciljem da dobije odobrenje za kompletno naoružavanje i opremanje Mihailovićevih trupa, fon Vajhs je izložio zajednički interes dveju strana:

U vezi sa tim, gospodin komandant Jugoistoka iznosi najnoviji razvoj situacije neprijatelja u Srbiji... U celini se uz to utvrđuje da

a) je Tito spoznao da svoje velike političke ciljeve može da postigne samo zaposedanjem Srbije,

b)...

c) snabdevanje Titovih bandi usleđuje od strane Angloamerikanaca u znatnom obimu ... Pri oceni motiva koji su doveli do ponude Nedić - Draža Mihailović, gospodin komandant Jugoistoka ukazuje

a) na neosporno postojeće ugrožavanje svih nacionalnih Srba, ...

b) na ličnost DM, koji je u stvarnosti vođa svih antikomunističkih i za borbu voljnih elemenata Srbije, no koji, iz obzira prema svom narodu, koji u njemu želi da vidi nepomirljivog nacionalnog heroja, i s obzirom na kasniji vojnički i politički razvoj u Srbiji, želi da svojoj ličnosti nametne svaku političku suzdržljivost. Kad DM, iz nužde, zbog situacije u kojoj se nalazi, danas više-manje ultimativno zahteva municiju i oružje, to se, na osnovu dosadašnjih iskustava, može biti ubeđen da će on to oružje i municiju upotrebiti u borbi protiv Tita.

Raspoložive snage

SOE je u memorandumu načelnicima štabova oktobra 1943. snage NOVJ procenio na oko 180.000 naoružanih boraca, a Mihailovićeve na oko 20.000. Nemačka Komanda Jugoistoka procenila je Mihailovićeve snage u decembru 1943. na 31 hiljadu ljudi (Slovenija 500, severna Dalmacija i Lika 2.000, zapadna Bosna 1.500, istočna Bosna 3.000, Hercegovina 3.000, Crna Gora 5.000, jugozapadna Srbija 2.500, severozapadna Srbija 3.000, srednja Srbija 3.000, Kopaonika 1.500, jugoistočna Srbija 3-4.000 i severoistočna Srbija oko 2.000). U julu 1944. Nemci su procenjivali Mihailovićeve snage u Srbiji na 25.000 (severozapadna Srbija 2.500; jugozapadna Srbija 3.000; jugoistočna Srbija 1.500; severoistočna Srbija 5.500 i srednja Srbija 12.500). Međutim, Mihailovićev uticaj bio je veći nego što je to broj boraca u jedinicama pokazivao, pa je fon Vajhs bio uveren da bi, uz nemačku pomoć i opremu, bio u stanju da organizuje armiju od 50.000 ljudi.

Snage NOVJ bile su znatno brojnije, i, počev od kapitulacije Italije, znatno bolje naoružane. Međutim, njihova se organizacija u samoj Srbiji obnavljala sporije. U novembru 1943. u Srbiji su imali svega oko 1.700 ljudi u operativnim jedinicama. U sledećem periodu situacija se preokrenula. Već u junu 1944. snage NOVJ u Srbiji narasle su na 13.000, sa tendencijom daljeg brzog rasta. Vrhovni štab NOVJ bio je odlučan da iskoristi ovu tendenciju, i da radi toga u Srbiju ubaci jake i iskusne trupe sa zapada. Nemci su sa velikom odlučnošću i značajnim uspehom srpovodili akcije protiv prebacivanja snaga NOVJ (veliku pomoć predstavljao im je uvid u radio-saobraćaj štabova NOVJ, čije su šifre provalili). Ipak poslednjih dana jula jedna operativna grupa (tri divizije, oko 8.000 ljudi), a krajem avgusta još jedna (dve divizije, oko 7.000 ljudi) - obe visoke borbene vrednosti - uspele su da razbiju nemačke zapreke, savladaju operativni pritisak Druge oklopne armije i prodru u dubinu Srbije. Sve ove formacije praktično su udvostručene brojčano već prvih nedelja, ali borbena vrednost nije rasla istom brzinom.

Sa svoje strane, Nemci su u Srbiji raspolagali samo simboličnim policijskim i teritorijalnim snagama drugorazredne borbene vrednosti kao i sa nekih 5.000 boraca SDK, i isto toliko pripadnika RZK. Srpska državna i granična straža imale su u svom sastavu oko 13.000 ljudi. Glavnina ove formacije preformirana je u septembru u jedinicu pod nazivom Srpski udarni korpus (jačine 6.800) i stavljena pod Mihailovićevu komandu. Pored toga, u Srbiji se do kraja avgusta nalazilo oko 25.000 bugarskih rezervista.

Frontovske jedinice bile su raspoređene u okolnim područjima: 21. brdski korpus (oko 60.000 ljudi) u Crnoj Gori i severnoj Albaniji, 5. SS korpus (60.000) u istočnoj Bosni, Hercegovini i južnoj Dalmaciji, 15. brdski korpus (oko 60.000) u području zapadno od reke Bosne a južno od Save, i 69. rezervni korpus (30-40.000) severno od Save. Pored njih, Komanda Jugoistoka formirala je mobilnu operativnu grupu, koja je u avgustu brojala oko 50.000 ljudi, bila pod taktičkom komandom štaba 5. SS korpusa, i koja je izvodila operacije protiv NOVJ u Sandžaku, Crnoj Gori i istočnoj Bosni.

Tokom septembra ova operativna grupa morale je međutim da bude po delovima pomerena u istočnu Srbiju, radi formiranja fronta prema nastupajućoj Crvenoj armiji. I pored evakuacije Grčke, do novembra 1944. Komanda Jugoistoka uspela je da od svojih preko 600.000 ljudi izvede protiv Crvene armije i NOVJ u Srbiji (uključujući Banat) svega 80 do 90 hiljada ljudi. I ta manja pomeranja snaga sa teritorije Druge oklopne armije plaćena su gubitkom mnogih pozicija i gradova.

Partizanski proboj u Srbiju januara 1944.

Glavni članak: Bitka za Ivanjicu januara 1944.

Partizani su već januara 1944. godine otpočeli veće operacije za oslobođenje gradova u Srbiji. Bitka za Ivanjicu je vođena januara 1944. godine između partizana sa jedne, i udruženih osovinskih snaga (četnika, Nemaca, Bugara, ljotićevaca, nedićevaca) sa druge strane.

Partizani su prvobitno uspeli da zauzmu Ivanjicu, ali su intervencijom mnogostruko jačih osovinskih snaga odbijeni. Ivanjica je nakon toga ponovo okupirana, i ostala je pod kontrolom Nemaca do jeseni te godine, kada je konačno oslobođena.

Martovski prodor NOVJ u Srbiju 1944.

Glavni članak: Prodor Druge i Pete divizije NOVJ u Srbiju tokom proleća 1944.

Između 14. marta i 20. maja 1944. 2. i 5. divizija NOVJ izvršile su nastupni marš od reke Lim do reke Ibar s jedne, i planina Povlen i Maljen s druge strane. Cilj ove operacije bio je podrška pokretu otpora u Srbiji, povezivanje sa lokalnim partizanskim snagama radi obezbeđivanja jače baze NOVJ u Srbiji, i stvaranje krupnijih operativnih formacija sa težištem u Srbiji. Podršku ovom prodorom trebalo je da pruže 16. i 17. divizija NOVJ forsiranjem Drine iz Bosne.

Komanda Grupe armija F smatrala je ovu pretnju ozbiljnom i napravila je plan sopstvenih protivdejstava. Preduzela je mere za preuzimanje inicijative, suzvijanje i onemogućavanje operacije NOVJ. Za taktičko komandovanje dejstvima u Srbiji zadužila je Vojnoupravnog komandanta Jugoistoka, generala Felbera. Istovremeno se Komanda Ag F starala o koordinaciji dejstava generala Felbera sa 2. oklopnom armijom, odnosno sa 5. SS korpusom u istočnoj Bosni i 21. korpusom u Sandžaku.

Vojnoupravni komandant Jugoistoka general Felber, iako nije raspolagao frontovskim snagama, formirao je kombinovani združeni odred od pozadinskih nemačkih, bugarskih i snaga RZK i SDK. Glavnu masu njegovih snaga činile su snage JVuO, koje su samoinicijativno uzele široko učešće u ovoj operaciji. Ovim kombinovanim snagama on je uspeo da spreči snage NOVJ da forsiraju Ibar, i uspeo je da ih drži pod neporekidnim pritiskom, neprekidno ih napadajući, ometajući, uznemiravajući i slabeći.

Sa svoje strane, 5. SS korpus efikasno je sprečio pokušaje forsiranja Drine od strane 16. i 17. divizije NOVJ, a 21. korpus na polaznom području uspeo je da ugrozi neka važna područja za NOVJ, oba uz značajno angažovanje četnika.

Tako su nakon 66 dana iscrpljujućih borbi 2. i 5. divizija NOVJ bile prinuđene da se povuku na polazne pozicije neuspevši da uspostave planirane veze i uporišne zone, čime je operacija NOVJ završena neuspehom.

Opsežne preventivne operacije jula i avgusta 1944.

Glavni članci: Andrijevička operacija i Durmitorska operacija

Nemačka komanda Jugoistoka odlučila je da aktivno brani Srbiju, sprečavajući i razbijajući koncentracije snaga NOVJ u okolini. Obaveštajci štaba Druge oklopne armije i komanda Jugoistoka pratili su i uspešno dekodirali radio-saobraćaj štabova NOVJ. Na osnovu ovih i drugih obaveštajnih podataka, Nemci su imali vernu sliku kretanja jedinica NOVJ. Obe strane su bile svesne značaja Srbije za rat na Balkanu, pa je Vrhovni štab nastojao da stvori koncentraciju snaga za prodor u Srbiju, dok su nemački štabovi nastojali u tome da ga onemoguće. Sve jedinice koje su se pomerale na istok sistematski su napadane na osetljivim mestima, kao što je na primer prelaz preko reke Bosne. Tako je, na primer, 11. divizija imala teške borbe sa 7. SS divizijom 29-31. jula 1944, kojom prilikom je Peta kozaračka brigada imala 156 boraca izbačenih iz stroja, a poginuo je i komandant brigade Rade Kondić.

Protiv 12. korpusa NOVJ i njegovog pokušaja manevra prema Srbiji preduzet je od strane 5. SS korpusa tokom jula 1944. niz operacija (operacije Roze i Rezlajn). Neprekidne borbe dovele su do gubitaka i velikog zamora ljudstva.

U oblasti Berana i Andrijevice 21. SS i delovi 7. SS divizije izveli su u julu neuspešnu operaciju Draufgenger protiv Drugog udarnog korpusa NOVJ. Nakon prodora grupe dapčević (2. 5. i 17. divizija) preko Ibra, pod komandom štaba 5. SS korpusa preduzeta je zapadno od Ibra najambicioznija operacija razbijanja koncentracije NOVJ - operacija Ribecal. 1. brdska i 7. SS divizija uz učešće delova 181, 369, i 21. SS divizije, 2. puka Brandenburg i četnika, izvele su koncentričan napad na Prvi proleterski i 12. korpus NOVJ. Prvi proleterski korpus manevrom je izbegao napad i prebacio se preko Lima u Srbiju. Planirani napad na njega nije usledio, jer je 1. brdska divizija usled događaja u Rumuniji morala biti prebačena u istočnu Srbiju. Prvih dana septembra, pod borbom protiv delova 7. SS divizije, preko Drine se u Srbiju prebacio i 12. korpus.

Prodor NOVJ preko Ibra

Glavni članak: Durmitorska operacija

Operativna grupa divizija NOVJ na putu za Srbiju forsira Ibar, nakon žestokih borbi sa Nemcima. 4. avgust 1944.

Topličko-jablanička operacija

Glavni članak: Topličko-jablanička operacija

Operativna grupa divizija NOVJ u Srbiji, avgusta 1944. Partizanske snage prelaze u Toplicu, posle prelaska Ibra.

General Koča Popović, komandant Glavnog štaba NOV Srbije: "Spolja posmatrano, elementi koji se sukobljavaju nesrazmerni su: na jednoj strani broj, organizacija, naoružanje, garnizoni, prevozna sredstva, obezbeđena ishrana — na drugoj glad, umor, bose noge i pobeda, stvarna, neuništiva snaga".

Topličko-jablanička operacija predstavlja početnu fazu bitke za Srbiju. Dok je Druga oklopna armija vodila operacije u cilju sprečavanja prelaska snaga NOVJ u Srbiju iz Bosne i Crne Gore, komandant Srbije, general Hans Felber, imao je zadatak da otkloni pretnju od novoformiranih snaga NOVJ unutar Srbije.

Osnovni vojni cilj bitke za Srbiju bile su komunikacije od vitalnog značaja na Balkanu, a upravo na najosetljivijem mestu, u prostoru između dve jedine komunikacije, južnomoravske i ibarske, formirala se, uz savezničku pomoć, najbrojnija grupacija NOVJ u Srbiji.

Protiv jake partizanske grupacije nemački general Felber isplanirao je i pokrenuo niz operacija radi njenog razbijanja. Ovaj niz sastojao se od tri sukcesivne operacije, Operaciju „Trumpf“ (Adut), „Halali“ i „Keraus“ (Poslednji ples). Ovaj niz povezanih operacija, zajedno sa protivaktivnostima jedinica NOVJ, u posleratnoj jugoslovenskoj istoriografiji dobio je zajednički naziv Topličko-jablanička operacija.

Budući da general Felber nije raspolagao frontovskim jedinicama, već samo policijskim i teritorijalnim, angažovao je šarolike osovinske snage. Pored uobičajenih kvisliških snaga (bugarskih okupacionih trupa, SDS, SDK, RZK), tokom ovih operacija najznačajniji saveznik bile su mu jedinice JVuO. S obzirom da je Mihailović smatrao svojim vitalnim interesom likvidaciju NOVJ u Srbiji, angažovanje JVuO bilo je reprezentativno: zapaženu ulogu imala je Četvrta grupa jurišnih korpusa JVuO, kao glavna mobilna formacija u Srbiji, kao i Rasinsko-toplička grupa korpusa i Drugi kosovski korpus JVuO.

Zahvaljujući brojčanoj i tehničkoj nadmoći, trupe generala Felbera su uspele da potisnu jedinice NOVJ sa slobodne teritorije. Sve tri divizije NOVJ našle su se na uskom prostoru, sa neprijateljima ispred, a bugarskom i albanskom granicom pozadi. Elastičnom odbranom i manevrisanjem između neprijateljskih kolona, ove jedinice su ipak izbegle veće gubitke.

Istovremeno sa bitkom protiv NOVJ, general Mihailović je naređivao da se Srbija „očisti“ od komunista i njihovih simpatizera među stanovništvom.

Prodor NOVJ u zapadnu Srbiju

Glavni članci: Bitka na Jelovoj gori, Oslobođenje Aranđelovca septembra 1944., Oslobođenje Valjeva septembra 1944. i Operacija Cirkus

Uoči bitke sa partizanima, nemački Vermaht je snabdeo četnike raspoloživim zalihama italijanskog pešadijskog oružja i municije:

U nadovezi na dogovor od 15. 8. saopštava se, da se za izdavanje četničkim jedinicama mogu staviti na raspolaganje, u najboljem slučaju, sledeća oružja: 7.000 pušaka 6,5 mm (ital.) sa po 100 metaka 50 teš. mitraljeza 8 mm (ital.) sa po 13.000 metaka 42 laka bacača 4,5 mm (ital.) sa po 250 metaka. Upozorava se na to, da je time iscrpljena celokupna zaliha italijanske pešadijske municije u domenu Komandanta Jugoistoka i da se nove pošiljke mogu očekivati tek od oktobra 1944. godine i to u ograničenom obimu.

— Obaveštenje komande Jugoistoka o odobravanju oružja i municije četnicima (16. avgust 1944)

U bici na Jelovoj gori partizanski Prvi proleterski korpus razbio je 9. septembra 1944. četničku glavninu; od tog trenutka Draža Mihailović i njegove jedinice prestali su biti politički i vojni faktor u Srbiji.

Prvi korpus je imao dosta nevolja da oslobodi Valjevo. Nemci, koji su odstupali, i za koje je ovo bio ključni položaj, odlučili su da ga po svaku cenu zadrže i garnizon se učvrstio sve do zadnjeg čoveka u poslednjem uporištu oko kasarne pretvorene u tvrđavu veoma dobro planiranim i izvedenim fortifikacijskim sistemom. U bici koja je nastala, partizani su pretrpeli teške gubitke i savladali su neprijatelja tek kad su dva saveznička „bofajtera“ sa raketama, pozvana iz Italije, zadala završni udarac opkoljenom garnizonu, obrušavajući se i ispaljujući rakete iz neposredne blizine na zgradu kasarne.

Brzi pad Valjeva iznenadio je mnoge žitelje koji su sarađivali s okupatorom i nisu imali vremena da organizuju bekstvo. Tu su spadali: pristalice Nedića i Ljotića, kao i neki četnici. Na fasadi jedne kuće još uvek su stajale parole: „Neka dugo živi Ljotić! Smrt boljševičkom ološu!“, koje vlasnik, uprkos grčevitih napora u zadnjem času, nije uspeo da izbriše.

U oslobođenom Valjevu je obavljena koncentracija ljudstva i potom se krenulo ka Aranđelovcu, 60 km južno od Beograda.

Septembra meseca 1944 godine Kolubarski korpus JVUO i Nemci su zajedno branili Ub od jedinica Narodnooslobodilačke vojske.

Prodor Crvene armije u istočnu Srbiju

Oslobođena i poluoslobođena teritorija u vreme izbijanja Sovjetske armije na jugoslovensku granicu, 6. septembra 1944.

U vezi sa izbijanjem Crvene armije u Rumuniju i njenim približavanjem, u istočnoj Srbiji pristupljeno je formiranju 45. divizije. Potom je osnovan 14. korpus, u čiji sastav su ušle: 23, 25. i 45. divizija, za sadejstvo jedinicama Crvene armije. Prilikom formiranja 14. korpus je imao 51.927 boraca. Korpus je preduzeo dalje nadiranje ka Dunavu u cilju što bržeg uspostavljanja veze sa Crvenom armijom.

Nemačka komanda je očekivala izbijanje snaga Crvene armije na granice Jugoslavije. Zbog toga je grupisala u istočnoj Srbiji jake snage da spreče prodor Crvene armije. Glavninu neprijateljskih snaga sačinjavala je nemačka 1. brdska divizija i dva puka „Branderburg“ sa više manjih jedinica. Dve divizije 14. korpusa NOVJ upućene su prema Velikoj Moravi da dejstvuju na komunikacije prema Beogradu i u pozadini ove nemačke grupacije.

Posle gotovo dvonedeljnih borbi jedinica 14. korpusa, uz sadejstvo 113. i 223. divizije, artiljerije i tenkova Crvene armije, otpor nemačke grupe je slomljen, gradovi su oslobođeni, ali glavnini nemačke grupacije je uspelo da se povuče. Uništena je tek pred Beogradom.

Savezničko bombardovanje

Glavni članci: Bombardovanje Beograda (1944) i Operacija Ratvik

Niška operacija

Glavni članak: Niška operacija 1944.

Proslava u oslobođenom Leskovcu, 1944.

Nišku operaciju izvele su snage NOVJ i Bugarske armije uz sadejstvo sovjetskog vazduhoplovstva protiv nemačkih snaga na prostoru Niš - Leskovac - Vlasotince. Operacija je započela 8. oktobra 1944. i trajala je 7 dana. Snage napadača ostvarile su znatnu brojčanu premoć i pred početak operacije zauzele povoljne pozicije, i tokom nastupanja naterale su nemačke jedinice na povlačenje, opkolile ih, razbile i nanele im težak poraz. Oslobođena je dolina Južne Morave i sva mesta istočno od nje.

Tokom operacije ispoljile su se slabosti u sadejstvu između jugoslovenskih i bugarskih jedinica, što je omelo postizanje još većeg uspeha. Neprihvatljivo ponašanje bugarskih jedinica tokom borbe i van nje dovelo je do zategnutosti i krize u odnosime dve strane.

Beogradska operacija

Glavni članak: Beogradska operacija

Beogradska operacija predstavlja jednu od najvećih i najznačajnijih bitaka na Balkanu u Drugom svetskom ratu.

Operacija je trajala od 12. do 20. oktobra 1944. godine i predstavljala je deo opsežnog operativnog plana Trećeg ukrajinskog fronta Crvene armije i NOVJ, nadovezujući se bez zastoja na operacije u istočnoj Srbiji i nastavljajući se gonjenjem neprijatelja kroz Srem. Združene jedinice NOVJ i Crvene armije nanele su u ovoj operaciji nemačkoj Grupi armija Srbija težak poraz, oslobodile su Beograd, glavni grad Jugoslavije i veliki deo Srbije.

Oslobođenjem Beograda okončana je 1287 dana duga nemačka okupacija glavnog grada Jugoslavije. Beograd je (uz delimično Pariz) bio jedini glavni grad u Evropi u čijem je oslobađanju sa armijama velikih antifašističkih sila ravnopravno učestvovala regularna nacionalna vojska, Narodno oslobodilačka vojska Jugoslavije. Beograd je po oslobođenju postao vojni, politički i administrativni centar i sedište vlade nove, socijalističke Jugoslavije.

Kasniji razvoj

Glavni članci: Proboj grupe armija E kroz Sandžak, Kraljevački mostobran, Proboj grupe armija E kroz istočnu Bosnu i Ofanziva JVuO u istočnoj Bosni decembra 1944

Nemački vojnici se povlače iz Srbije.

„Draža Mihailović će nastaviti borbu protiv komunizma... Sada je stvar u tome, kako upotrebiti četničke jedince kao prethodnice i osiguranje za komunikacije prilikom predstojećeg izmeštanja njemačkih trupa iz Srbije.“

— Zabeleška sa savetovanja nemačkog okupacionog vrha o četničkom pitanju u Srbiji, 8. oktobra 1944.

Nakon poraza u Srbiji, ostaci nemačkih snaga su pokušali da se probiju na zapad, ka granicama Trećeg rajha.

Jedinice koje su pokušavale da se probiju bile su sastavljene na brzu ruku od ostataka nekih pet-šest različitih divizija i, posmatrajući mrtve, prepoznavali smo poznate oznake: runolist "Prve alpske divizije" i dvostruku munju divizije "Princ Eugen". Kolo sreće se zaista okrenulo otkako smo stajali licem u lice sa ovim istim jedinicama u onim ranim, opasnim danima u bosanskim planinama.

— Ficroj Meklejn

Oslobođenjem Beograda, gerilska faza narodnooslobodilačke borbe se završila. Za nekoliko nedelja Srbija, Makedonija, Crna Gora, Hercegovina, Dalmacija i velika područja Bosne i Hrvatske bili su oslobođeni. Nemci su sada bili u potpunom povlačenju i njihova strategija bila je usmerena jedino na to da sačuvaju komunikacije kojima su odstupali. Sukladno tome, oni su sakupili glavninu svojih snaga da održe glavnu komunikaciju na liniji Sarajevo—Brod—Zagreb sa golim minimumom teritorije potrebne za odbranu.

Severoistočno od Broda, štiteći drugi bok odstupnice koju je ozbiljno ugrožavala Crvena armija, Nemci su pružali snažan otpor u Sremu. Ovde je stabilizovan sremski front, na kome su se Nemci očajnički odupirali udruženim snagama Sovjeta, Jugoslovena i Bugara. U međuvremenu, na severu Jugoslavije, u Hrvatskoj i Sloveniji, Nemci su pripremali odbrambene linije na koje su mislili da se konačno povuku. U periodu od dva-tri meseca, gerilsko ratovanje pretvorilo se u frontalni rat, koji je bio sasvim nov za partizane.

Literatura

• Petranović, Branko (1992). Srbija u Drugom svetskom ratu 1939—1945. Beograd: Vojnoizdavački i novinski centar. 
• Petar Višnjić; Bitka za Srbiju 1, Beogradska knjiga, Beograd 1984
• Petar Višnjić; Bitka za Srbiju 2 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (18. februar 2012), Beogradska knjiga, Beograd 1984
• Oslobodilački rat naroda Jugoslavije, 2, prepravljeno i dopunjeno izdanje, knjiga 2 - Vojnoistorijski institut, Beograd 1963 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (22. oktobar 2014)
• Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu jugoslovenskih naroda-a, tom XIV, knjiga 4, četnički dokumenti Arhivirano na sajtu Wayback Machine (18. februar 2012), Vojnoistorijski institut Beograd
• Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu jugoslovenskih naroda-a, tom I (borbe u Srbiji), knjiga 7 - januar - maj 1944., Vojnoistorijski institut Beograd
• Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu jugoslovenskih naroda-a, tom I (borbe u Srbiji), knjiga 9 - jun - 20. avgust 1944., Vojnoistorijski institut Beograd
• Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu jugoslovenskih naroda-a, tom I (borbe u Srbiji), knjiga 10 - borbe u Vojvodini (novembar-decembar 1944) Arhivirano na sajtu Wayback Machine (12. septembar 2011), Vojnoistorijski institut Beograd
• Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu jugoslovenskih naroda-a, tom I (borbe u Srbiji), knjiga 11 - 21. avgust - 10. septembar 1944., Vojnoistorijski institut Beograd
• Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu jugoslovenskih naroda-a, tom I (borbe u Srbiji), knjiga 12 - 11-30. septembar 1944. Arhivirano na sajtu Wayback Machine (10. septembar 2011), Vojnoistorijski institut Beograd
• Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu jugoslovenskih naroda-a, tom I (borbe u Srbiji), knjiga 13 - 1-15. oktobar 1944., Vojnoistorijski institut Beograd
• Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu jugoslovenskih naroda-a, tom I (borbe u Srbiji), knjiga 14 - 15-31. oktobar 1944. Arhivirano na sajtu Wayback Machine (18. februar 2012), Vojnoistorijski institut Beograd
• Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu jugoslovenskih naroda-a, tom I (borbe u Srbiji), knjiga 16 - borbe u Sandžaku 1942 - 1944. Arhivirano na sajtu Wayback Machine (10. septembar 2011), Vojnoistorijski institut Beograd
• Elizabet Barker: BRITANSKA POLITIKA PREMA JUGOISTOČNOJ EVROPI U DRUGOM SVJETSKOM RATU, u Britanska politika na Balkanu u Drugom svjetskom ratu Arhivirano na sajtu Wayback Machine (20. februar 2011), Delo, Ljubljana-Zagreb 1978.
• Referati i diskusije sa konferencije iz maja 1973. održane u School of Slavonic and East European Studies University of London - engl. Phyllis Auty i engl. Richard Clogg, u Britanska politika na Balkanu u Drugom svjetskom ratu Arhivirano na sajtu Wayback Machine (20. februar 2011), Delo, Ljubljana-Zagreb 1978.
• Ficroj Maklejn Rat na Balkanu Arhivirano na sajtu Wayback Machine (23. avgust 2012)
• Ratni dnevnik komande Grupe armija »F« za period od 1. jula do 31. decembra 1944. godine Arhivirano na sajtu Wayback Machine (2. avgust 2011) - Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu jugoslovenskih naroda-a, tom XII, knjiga 4, Prilog 1, Vojnoistorijski institut Beograd
• Koča Popović, Beleške uz ratovanje Arhivirano na sajtu Wayback Machine (22. februar 2011), BIGZ. Beograd 1988.
• Radanović, Milan (2015). Kazna i zločin: Snage kolaboracije u Srbiji (PDF). Beograd: Rosa Luxemburg Stiftung. ISBN 978-86-88745-15-4. Arhivirano iz originala (PDF) 26. 08. 2016. g. Pristupljeno 17. 02. 2017. 

Dodatna literatura

• Koča Popović. BELEŠKE UZ RATOVANjE. 

Spoljašnje veze

• Izveštaj Komandanta Jugoistoka od 20. septembra 1944,
• Izveštaj komandanta Grupe armija Srbija od 4. novembra 1944,
• Izveštaj Komandanta Jugoistoka od 9. avgusta 1944. Vrhovnoj Komandi Vermahta o vojno-političkoj situaciji na Jugoistoku
• Izveštaj Vojnoprivrednog štaba Jugoistoka od 15. avgusta 1944. Komandantu Jugoistoka o vojno-političkoj i privrednoj situaciji u Srbiji
• Ficroj Maklejn Rat na Balkanu Arhivirano na sajtu Wayback Machine (23. avgust 2012)
• Bitka za Srbiju 1 - Bliže određenje vrste zbivanja i akteri
• Bitka za Srbiju 2 - Organizovanje snaga i posedanje pozicija
• Bitka za Srbiju 3 - NOVJ napada
• Bitka za Srbiju 4 - Crvena armija napada
• Bitka za Srbiju 5 - Na ulicama Beograda