Draginja Vlašić

Draginja Vlašić (Vojka, januar 1928 — Zemun, 20. oktobar 2011) bila je srpska akademska slikarka.

Draginja Vlašić
Lični podaci
Datum rođenja	januar 1928.
Mesto rođenja	Vojka, Kraljevina SHS
Datum smrti	20. oktobar 2011.(2011-10-20) (82/83 god.)
Mesto smrti	Zemun, Srbija

Biografija

Draginja Vlašić je rođena januara 1928. god u selu Vojka u Sremu. Osnovnu školu je završila u Vojki u Staroj Pazovi a gimaziju u Zemunu. 1952. godine upisuje studije matematike na Prirodno-matematičkom Fakultetu u Beogradu i paralelno Akademiju likovnih umetnosti. Studije matematike ubrzo napušta, a Akademiju likovnih umetnosti završava 1956. godine u klasi Zore Petrović. Kratko vreme nakon studija radi kao profesor likovnog vaspitanja. Ubrzo napušta stalno zaposlenje i celovito se posvećuje slikarskom stvaralaštvu. Poslednje tri decenije života, zbog bolesti provodi povučena od javnosti u svom ateljeu u Zemunu. Međutim, bolest je ne sprečava da intenzivno stvara, skoro do samog kraja života. Umrla je u Zemunu 2011. godine i sahranjena 22. oktobra na Novom bežanijskom groblju.

Slikarstvo

Sika Draginje Vlašić nastaje bez pripremnih radnji, bez modela, bez skica. Pre samog akta slikanja, delo je već celo u umetnikovoj imaginaciji doživljeno i slikarskom invencijom u potunosti rešeno. Takvo, treba ga samo preneti na platno i viziji sačuvati trajnost. Zato Draginja Vlašić slika u krajnjoj napetosti celog svog umetničkog bića, u potpunoj stvaralačkoj tenziji, dok plamen inspiracije bukti i dok je ideja jasna, a vizija umetniku dokučiva. Celo umetnikovo biće - i duhovno i fizički - potpuno je angažovano stvaralačkima aktom. Slikar hita, on bojom misli i oseća; udar četke je plahovit, koncepcija dramatična, a sadržina cela vizionarska. Takva ostvarenja - kada umetniku nije ponestalo daha u savladavanju ogromnog formata - predstavljaju najbolja dela Draginje Vlašić, snažna u realizaciji, lična po koncepciji, drugačija od tokova našeg savremenog slikarstva.

Paleta Draginje Vlašić se afirmiše smelim odnosima u kojima su dominantne cinober i krapak, tamnozelana, umbra, ultramarin i kobalt i intenzivno hromnožuto. To je bogata, zvučna, čista paleta intenzivne kolorističnosti koja kroz slikarevo čulno osećanje materije, u naizmeničnosti žitke i guste paste, čuva vitalnost oslikanih površina. Ali, u kontekstu umentikovih okupacija, ovakva paleta deluje i u jednom drukčijem smislu. Jer, osobine ovih bojenih sazvučja koja se uzajamno obogaćuju, tumači su i nekih bitnih osobenosti slikareve intimne ličnosti koja kroz ekspresionistički doživljaj sledi simboličku viziju.

Senzibilna i strasna ličnost, zaljubljenik slikarske materije koju ona mesi, slaže, rasipa ispunjavajući je i kvalitetom i zvučnošću, Draginja Vlašić primenjuje i sintetizuje još jednu osobinu svojstvenu repertoaru simboličkog slikarstva - muzičku interpretaciju bojom. Otuda njene slike zvuče, ali nikada „ženski“ nežno i sentimentalno, nego duboko, snažno, dramatično. Ta specifična sonornost boje, dopirući iz svih delova slike, uvlači gledaoca u svoj vrtlog, sugerišući atmosferu nekog drugog, onostranog postojanja koje nalazi odjeka duboko u nama, ali je istovremeno van svega poznatog ili viđenog. Ovakvom višesmernošću delovanja slike, što bojom i zvukom angažuje čula, gledalac je uveren u sliku gde otkriva umetnikovu ideju.

Draginja, okrenuta viziji i snovidjenju, u stalnom je dijalogu sa svojim unutrašnjim bićem. Zagledana u onostrane dramatične prostore, od vidjenog je zadržala samo figuru koja transponujući preobražava do sugestivnog, ogromnog čovekolikog svetlućeg znaka, uzbudljive obojenosti, simbolički osmišljenog. Formiranje umetnikovog idejnog i tematskog sveta uvek je kompleksan proces, a njegova geneza, naročito kod stvaralaca Draginjinog opredeljenja i koncepcije, nikada nije u potpunosti ni dokučiva ni objašnjiva. Zato je na mestu napomena da je Draginja Vlašić uporan čitalac - pokazuje to i inspiracija njenih crteža - i strastan slušalac, a i sama je mnogo toga zapisala. Možda izbor pesnika - Homer, Vergilije, Dante, Šekspir - kao i muzičara - Bah i Hendl, Betoven i posebna naklonost za Vagnerovu muziku - izbor, dakle, umetnika sa čijim se delima srodila, ukazuje i na karakter i pravac njenog slikarstva. Motiv Draginje Vlašić je alegorijski, ikonografija aluzivna, a istrgnuto iz sveta vizije, nikom slično, vlastito, njeno slikarstvo se uliva u tokove simbolizma. Da simbolizam nije ni stil ni škola, nego osoben način umentički izraženo osećanje života, iz sveta, pokazuju neosimbolističke slike Draginje Vlašić. Ne čineći ustupke bilo čijem ukusu i mišljenju, Draginja je od one vrste umetničkih temperamenata koje nije moguće definicijom obuhvatiti i njena poetika i njena vizija izmiču kategorizaciji. Ozarena unutrašnjom vatrom izvesnih saznanja i snagom stvaralačke strasti, nameće ona i gledaocu svoje simbolistički doživljeno, sumnjom i setom zasenčeno pitanje o smislu življenja. Tragajući za odgovorima umentik otkriva jednu specifičnu duhovnost koja ga odvaja od stvarnosti, ali njegovo delo upisuje u svedočanstva autentične kreativnosti.

Od svojih dela kao najznačajnije je ocenjivala ciklus stradanja, mitovi i liovi i epopeja tragičnog junaštva. Među tim slikama ke osobit izdvajala slike: Klan, Ifigenija, Nepoznati, Ktitori, Kataklizma, Otmica Evrope itd…

Izložbe

• Izložbeni paviljon „Masarikova 4", Beograd 1959.
• Zdanje Kanal Dunav—Tisa—Dunav, Novi Sad 1960.
• Muzej Istočne Bosne, Tuzla 1962.
• Galerija Kulturnog centra Beograda, Beograd 1964.
• Galerija doma Vazduhoplovstva, Zemun 1974.
• Pozorište “Atelje 212" 1974.
• Narodno pozorište, Zemun 1981.
• Galerija”Pinki”, Zemun 1984.
• Brojne grupne izložbe ULUS i LADA

Spoljašnje veze

• Katarina Ambrozić: Umetnost Draginje Vlašić