Željko Lučić
Željko Lučić (Zrenjanin, 24. februar 1968) jeste srpski operski pevač. Od 1993. do 1998. godine bio je član Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, a Frankfurtske opere u periodu od 1998. do 2000. godine. Posebno je poznat po izvođenju glavnih baritonskih uloga u Verdijevim operama.[1]
| Željko Lučić | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 24. februar 1968. |
| Mesto rođenja | Zrenjanin, SFRJ |
| Zanimanje | operski pevač |
| Muzički rad | |
| Aktivni period | 1993—danas |
| Žanr | Opera |
| Instrument | Vokal |
Biografija uredi
Rođen je 1968. godine u Zrenjaninu. Kao tinejdžer, pevao je u zrenjaninskom mešovitom horu „Josif Marinković“ pod dirigentskom palicom Slobodana Bursaća, koji ga je ohrabrio da postane solista i započne studije pevanja kod Doroteje Spasić u Beogradu. Nakon nekoliko godina učenja, njegova profesorka ga je 1991. godine uputila u operski studio novosadske Muzičke Akademije kod čuvene Biserke Cvejić, koja je postala njegov glavni vokalni pedagog i mentor. Već 1993. godine, Željku je ponuđen ugovor u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu. Godine 1995, odnosno 1997. svojio Prve nagrade na međunarodnom takmičenju u Bečeju i na „Francisko Vinas“ internacionalnom takmičenju pevača u Barseloni.[1]
Karijera uredi
Lučić je svoj profesionalni operski debi imao u aprilu 1993, kao Silvio u Leonkavalovim Pajacima u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu. Uskoro je zablistao u ulogama Belkorea u Donicetijevom Ljubavnom napitku, Enrika u Donicetijevoj Lučiji od Lamermura, Žermona u Verdijevoj Travijati, Valentina u Gunoovom Faustu i naslovnoj ulozi u Evgeniju Onjeginu Čajkovskog.[1]
Godine 1998. Lučić se pridružio spisku glavnih umetnika Frankfurtske opere, gde je ostao sve do 2008. godine.[1] Tamo je pevao širok repertoar, ali je slavu stekao kao verdijanski bariton. Neke od Verdijevih uloga koje je pevao u Frankfurtu su Amonasro u Aidi, Grof Luna u Trubaduru, Ecio u Atili, Monfor u Sicilijanskom večernju, Renato u Balu pod maskama, vojvoda od Notingema u Donicetijevom Robertu Devereu. Ostale uloge koje je tamo pevao su grof Almaviva u Mocartovoj Figarovoj ženidbi, Evgenije Onjegin, Lesko u Pučinijevoj Manon Leskou, Marčelo u Pučinijevim Boemima, Mišone u Čileovoj Adrijani Lekuvrer, Šarples u Pučinijevoj Madam Baterflaj i druge. Lučić je takođe nastupao kao gost umetnik u brojnim velikim operskim kućama. Debitovao u Holandskoj operi 2002. godine u ulogama Monfora i Marčela. Pevao je Žermona na svom prvom nastupu na Festivalu u Provansi 2003, a iste godine pevao grofa Lunu u Teatru u Firenci.[2] Debi u Metropoliten operi ostvario je 2006. godine kao Barnaba u Ponkijelijevoj Đokondi, sa Violetom Urmani kao Đokondom, i pod dirigentskom palicom Bertranda de Bilija. Nakon toga nastupao je u Metropolitenu i u ulozi Žermona, grofa Lune, kao i u naslovnim ulogama u Magbetu i Rigoletu.[1]
Dodeljena mu je Zlatna medalja za zasluge Republike Srbije (2023).[3]
Reference uredi
- ^ a b v g d Rose, Scott (septembar 2010). „The Verdian”. Opera News.
- ^ „Željko Lučić”. Operissimo concertissimo. Arhivirano iz originala 12. 03. 2012. g. Pristupljeno 22. 11. 2013.
- ^ Serbia, RTS, Radio televizija Srbije, Radio Television of. „Dodeljena odlikovanja povodom Dana državnosti”. www.rts.rs. Pristupljeno 2023-02-15.
Spoljašnje veze uredi
- Željko Lučić, Kad kažem kuća mislim na Srbiju, (Novosti, 17. oktobar 2013)
- Željko Lučić, od otpravnika vozova do svetskog baritona (Nezavisne novine, 28.3.2013)
- Verdijanski bariton stigao u Sarajevo (17. april 2013)
- Barretvantage artist, Ž.Lučić biography
- Metropoliten se pretplatio na moj glas („Politika”, 12. oktobar 2016)
- Strpljenje je magična reč, ali nemojte da budete samo strpljivi („Politika”, 31. jul 2017)
- Moj najveći uspeh je to što me posao nije promenio („Politika”, 20. april 2018)
- Razmišljam o laganom povlačenju („Politika”, 22. jul 2020)
- „Travijata” u znaku slavnog baritona („Politika”, 8. april 2022)
