Londonska konferencija (1912—1913)
Londonska konferencija, poznata i kao Londonska mirovna konferencija ili Konferencija ambasadora, bila je međunarodni samit šest velesila toga vremena (Austrougarska, Italija, Njemačka, Rusija, Ujedinjeno Kraljevstvo i Francuska) sazvana u decembru 1912. zbog uspjeha članica Balkanskog saveza u borbama protiv Osmanskog carstva tokom Prvog balkanskog rata. U stvari, konferencija je za cilj imala posredovanje između zaraćenih strana zbog podele teritorije, kao i da se odredi budućnost Albanije, koja je proglasila nezavisnost tokom ratnih dešavanja.
Istorija uredi
Primirje u Prvom balkanskom ratu je proglašeno 3. decembra 1912. godine. Londonskoj konferenciji su prisustvovali predstavnici zemalja Balkanskog saveza (uključujući Grčku) koji nisu potpisali primirje, kao i Osmansko carstvo.
Konferencija je počela u septembru 1912. u palati Sent Džejms, a njom je rukovodio Edvard Grej.[1] Sljedeće sjednica je počela 16. decembra 1912, a završila se 23. januara 1913, kada je izveden državni udar u Osmanskom carstvu (poznat i kao napad na Visoku portu).[2] Vođa državnog udara Enver-paša je povukao osmanske predstavnike sa konferencije.
Bez predstavnika Osmanskog carstva, 30. maja 1913. godine, potpisan je Londonski mir, ugovor kojim se Osmansko carstvo odriče svih teritorija zapadno od linije Enos—Midija. Nakon žustre rasprave, ambasadori su postigli formalni dogovor 29. jula 1913. godine, kojim se dozvoljava uspostavljanje Kneževine Albanije kao suverene države nezavisne od Osmanskog carstva.[3]
Kao rezultat donjetih odluka, a i zbog pristiska Srbije i Grčke, polovina teritorije Nezavisne Albanije i između 30%[4] i 40% albanskog stanovništva našlo se izvan novoosnovane Kneževine Albanije.[5]
Posebna granična komisija je poslata na granicu između Albanije i Grčke. Međutim, zbog nemogućnosti da se granica odredi po etnografskoj osnovi, proces je propao, što je dovelo do odluke Londonske konferencije da većinu spornih oblasti prepusti Albaniji. Ovaj splet događaja doveo je do ustanka lokalnog grčkog stanovništva, koji su proglasili Autonomnu Republiku Sjeverni Epir.[6]
Vidi još uredi
Izvori uredi
- ^ Michael Graham Fry; Erik Goldstein; Richard Langhorne (1. 03. 2004). Guide to International Relations and Diplomacy. Continuum International Publishing Group. str. 144. ISBN 978-0-8264-7301-1. Pristupljeno 29. 05. 2012.
- ^ „The Treaty of London, 1913[[Kategorija:Botovski naslovi]]”. Arhivirano iz originala 01. 05. 1997. g. Pristupljeno 30. 09. 2015. Sukob URL—vikiveza (pomoć)
- ^ Elsie, Robert. „The Conference of London”. Arhivirano iz originala 11. 02. 2011. g. Pristupljeno 5. 01. 2012.
- ^ Elsie, Robert (2010), „Independent Albania (1912—1944)”, Historical dictionary of Albania, Lanham: Scarecrow Press, str. lix, ISBN 978-0-8108-7380-3, OCLC 454375231, Pristupljeno 4. 02. 2012, „... about 30 percent of the Albanian population were excluded from the new state”
- ^ Janusz Bugajski (2002). Political Parties of Eastern Europe: A Guide to Politics in the Post-Communist Era. M.E. Sharpe. str. 675. ISBN 978-1-56324-676-0. Pristupljeno 29. 05. 2012. „Roughly half of the predominantly Albanian territories and 40% of the population were left outside the new country's borders”
- ^ Draper, Stark. „The conceptualization of an Albanian nation” (PDF). Ethnic and Racial Studies. Volume 20, Number 1. str. 4—5. Arhivirano iz originala (PDF) 20. 03. 2012. g. Pristupljeno 2. 02. 2012.