Razuđenost obalske linije jezera

Razuđenost obalske linije jezera u geografsku literaturu prvi je uveo Karl Riter (1822. godine) u radu o topografiji Afrike. On je za izračunavanje koeficijenta razuđenosti predlagao dva načina. Prvi predstavlja odnos dužine obalske linije i površine ograničene tom linijom, a drugi, odnos površine ograničene obalskom linijom i geometrijske slike nazvane „jezgro“, ili „ostrvo“. Nešto kasnije, 1835. godine, srednjoškolski nastavnik iz Ulma, Nagel, postavio je novi obrazac za izračunavanje koeficijenta razuđenosti obalske linije. On se danas upotrebljava u sledećem obliku:

K = L / 2πr,

L je dužina obalske linije,

2πr je obim kruga čija je površina jednaka površini jezera.

To znači da je razuđenost obalske linije odnos njene dužine prema obimu kruga iste površine. Unapređenje sa krugom uzeto je zbog toga što krug u odnosu na ostale geometrijske slike iste površine ima najmanji obim. Ovako računat koeficijent razuđenosti uvek je veći od jedinice, jer nema jezera čiji oblik odgovara matematički pravilnom krugu. Nedostatak obrasca je u tome što po njemu i jezera koja imaju oblik matematički pravilne elipse, pravougaonika, ili kvadrata imaju izvesnu razuđenost, koja se u geografskom smislu ne može prihvatiti.

Interesantno je da je obrazac Nagela bio gotovo zaboravljen. Tek 1885. godine Sigmund Ginter, matematičar i geograf, ukazuje na njegove prednosti. U međuvremenu se o ovom pitanju dosta pisalo, ali se diskusije u većini slučajeva nisu odnosile isključivo na jezera. F. Bote predlaže obrazac sličan Nagelovom i prvi jasno upotrebljava izraz „koeficijent razuđenosti obalske linije“. Sigmund Ginter predlaže da se kod izračunavanja koeficijenta razuđenosti obalske linije uvažava i ispupčenost površine o kojoj je reč. Danas je u upotrebi i obrazac S. D. Muravejskog:

K = L / L₁,

L je dužina obalske linije

L₁ je dužina izlomljene linije koja kao tangenta opasuje jezero.

Ovaj obrazac daje dobre rezultate kod jezera na čijim planovima nije izvršena veća generalizacija obalske linije.