Stamenko Joksimović
Stamenko Joksimović (Svojnovo, 1880 – Kraljevo, 1958) bio je srpski trgovac i hotelijer.
Stamenko Joksimović | |
|---|---|
 Stamenko Joksimović | |
| Datum rođenja | 1880. |
| Mesto rođenja | Svojnovo, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 1958. (77/78 god.) |
| Mesto smrti | Kraljevo, SFR Jugoslavija |
| Zanimanje | |
| Nagrade | Albanska spomenica |
Biografija
uredi
Stamenko Joksimović rođen je 1880. godine u selu Svojnovo kod Varvarina. U Kraljevo se doselio 1903. godine, nakon što je odslužio vojni rok. Zaposlio se u manufakturnoj trgovini Švapčić-Tomić. Nakon što je 18. marta 1904. godine stekao sopstveno esnafsko pismo, otvorio je svoju trgovačku radnju u Ulici kralja Petra. Ova radnja je bila vrlo popularna među Kraljevčanima jer je bila odlično opremljena, a Joksimović je robu nabavljao i iz Beograda.[1]
Borio se u Balkanskim ratovima i Prvom svetskom ratu, u kojima je vršio dužnost telefoniste, telegrafiste i komandira reflektorskog odeljenja Druge armije. Učestvovao je u proboju Solunskog fronta, a kraja rata je dočekao unapređen u čin narednika. Godine 1920. izabran je za prvog predsednika mesnog pododbora nosilaca Albanske spomenice. U periodu do 1941. više puta je biran za predsednika Udruženja ratnika za srez žički.[2]
Po okončanju rata nastojao je da obnovi svoju trgovinu. Početkom 1920. godine kupio je Hotel Studenica, koji se nalazio u glavnoj kraljevačkoj ulici. Ovo zdanje je renovirao i modernizovao, zbog čega je njegovo ime promenio u Grand hotel Studenica. Hotel je postao i jedan od centara kulturnog života u Kraljevu. U njemu su održavane zabave, matinei, igranke. Tu su gostovala putujuća pozorišta. Sredinom 1930. godine Joksimović je u hotelu podigao i bioskopsku salu sa 2000 sedišta.[3]
Joksimović je uživao veliki ugled među svojim sugrađanima zbog svoje humanosti. Novčano je pomagao najsiromašnije sugrađane, uključujući i učenike, zbog čega je bio javno pohvaljen od strane Ministarstva prosvete. Međutim, nakon ekonomske krize koja je početkom tridesetih godina 20. veka zahvatila Jugoslaviju, Joksimović je doživeo finansijski krah. Naime, kako bi ga renovirao zadužio se kod Hipotekarne banke, ali pošto nije bio u stanju da taj kredit vrati izgubio je vlasništvo nad hotelom. Zaposlio se kao pisar nadničar u aeroplanskoj radionici kraljevačkog Vazduhoplovno-tehničkog zavoda. Na ovom poslu je ostao do 1941. godine.[4]
Stamenko je bio oženjen Leposavom, ćerkom imućnog trgovca iz Raške, Jovića Petrovića. Par je imao osmoro dece: četiri sina i četiri ćerke, od kojih su dvoje preminuli u ranom detinjstvu. Nakon Drugog svetskog rata bio je izabran za predsednika Udruženja solunskih boraca. Preminuo je u Kraljevu 1958. godine.[5]
Reference
uredi- ^ Virijević 2006, str. 348–349.
- ^ Virijević 2006, str. 349.
- ^ Virijević 2006, str. 349–350.
- ^ Virijević 2006, str. 350.
- ^ Virijević 2006, str. 351.
Literatura
uredi- Virijević, Vladan (2006). Kraljevo — grad u Srbiji 1918—1941. Kraljevo: Narodni muzej; Istorijski arhiv. ISBN 86-85179-09-2. COBISS.SR 130497548.
