Branko Terzić
Branko Terzić (19. jun 1947) srpski je inženjer i počasni doktor energetike, ađutant Aleksandra Karađorđevića, član krunskog veća i predstavnik Kraljevskog doma u SAD.
| Branko Terzić | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 19. jun 1947. |
| Nemačka | |
| Obrazovanje | Državni univerzitet Viskonsin |
| Naučni rad | |
| Polje | Energetika |
| Nagrade | Orden Belog orla Orden Krune |
Biografija uredi
Rođen 19. juna 1947. godine u savezničkom logoru za raseljena lica Britanske okupacione zone Nemačke. Otac Dušan bio je iz Like a 1941. godine on je maturirao u Banja Luci. Majka Olivera iz porodice Beljaković rođena u Mladenovcu. Završila je maturu iste godine u Šapcu. Nakon završetka Drugog svetskog rata u Jugoslaviji, njegovi roditelji emigriraju u Kraljevinu Italiju i venčavaju se u logoru Eboli 1946. godine. Na poziv svog rođaka Jovana Uzelca 1950. godine, porodica Terzić se seli u Sjedinjene Američke Države. Dušan je sa porodicom prvo živeo kod rođaka u državi Nebraski i tih godina njegovi roditelji su dobili kćerku Sofiju. 1952. godine njegova porodica se seli u grad Milvoki u državi Viskonsin, gde Branko završava osnovnu i srednju školu. Nakon završetka srednje škole upisuje Univerzitet u Viskonsinu, odsek energetika na kome i diplomira. Tokom studija politički se angažovao kao član Republikanske stranke. Po završetku studija upisuje školu za rezervne oficire Nacionalne garde Viskonsina iz koje izlazi kao artiljerijski kapetan u rezervi.
Ađutant uredi
Aleksandra Karađorđevića je upoznao 60tih godina, prilikom njegovog školovanja u Vojnoj akademiji Kalver u Indijani. Nakon smrti Kralja Petra II 1970. godine, kraljevska kancelarija je prestala sa radom a tih godina prestolonaslednik je primao mnoga pisma sa raznih strana od sledbenika i poštovaoca monarhističkog uređenja. Prestolonaslednik Aleksandar se preseljava 1976. godine u Čikago i tada kontaktira Branka radi pomoći radi uspostavljanja kancelarije prestolonaslednika. Branko je stupio u kontakt sa nekadašnjim šefom Kraljevske kancelarije brigadnim generalom Todorom Milićevićem koji je bio prvi ađutant. Tokom konstultacija general Milićević ga je pitao koji vojni rang ima, na šta mu je Terzić odgovorio da je kapetan, te mu je savetovao da ubuduće koristi titulu kraljevski ađutant a ne sekretar što je prihvatio i prestolonaslednik. Kancelarija je uspostavljena naredne godine. Tih godina je pratio prestolnaslednika Aleksandra na svim putovanjima po Sjedinjenim Američkim Državama a 1978. godine se oženio. Za kuma je odabrao upravo princa prestolonaslednika koji će biti i kum na krštenju njegovo troje dece.[1]
Poslovna karijera i rad u Vladi SAD uredi
Dva puta je bio imenovan od strane američkog predsednika Džordža Buša starijeg i potvrđen od strane Senata SAD za komesara Savezne regulatorne komisije za energiju. Bio je u savetodavnim predsedničkim odborima u Nacionalnom savetu za naftu i Nacionalnom savetu za ugalj SAD. Prethodno je bio Državni komesar Komisije za javne službe Viskonsina, a nakon toga predsednik Odbora za trke države Viskonsin. Bio je na funkciji predsednika grupe eksperata za čistiju proizvodnju električne energije Ekonomske komisije Ujedinjenih nacija za Evropu.
U privatnom sektoru bio je na položaju izvršnog direktora Centra za energetska rešenja Dilojt u Hjustonu i Vašingtonu, generalnog direktora i predsednika korporacije Jenki Enerdži Sistem, izvršni direktor Artur-Anderson d.o.o. iz Vašingtona i potpredsednik grupe AUS Konsalting iz Milvokija.[2]
Odlikovanja uredi
Orden Belog orla, Veliki krst (Kraljevski dom Karađorđevića).[3]
Orden Krune, Veliki oficir (Kraljevski dom Karađorđevića).[3]
Orden Krila Svetog Mihaila, Kavalir (Kraljevski dom Bragansa od Portugalije)
Orden Svetog Mauricija i Lazara, Komandir (Kraljevski dom Savoje)
Sveti Vojni Konstantinopoljski orden svetog Đorđa, Kavalir (Kraljevski dom Burbon-Dve Sicilije)
Malteški orden za zasluge sa mačevima, Komandir (Malteški viteški red).
Malteški orden za zasluge, Komandir (Malteški viteški red).
_-_ribbon_bar.gif){kind=small}
Reference uredi
Literatura uredi
- Acović, Dragomir (2013). Slava i čast - Odlikovanja među Srbima: Srbi među odlikovanjima. Beograd: Službeni glasnik. ISBN 978-86-519-1750-2.
