Draško Popović
Vojvoda Draško Popović je istorijski lik iz književnog dijela „Gorski vijenac” koji je napisao Petar II Petrović Njegoš. Vojvoda Draško je živio od 1640. do 1725. godine na Čevu u plemenu Ozrinići u Katunskoj nahiji u staroj Crnoj Gori.
Draško Popović | |
|---|---|
| Datum rođenja | 1640. |
| Datum smrti | 1725. |
Biografija uredi
U mladosti je bio plaćeni mletački vojnik pri kraju Kandijskog rata (1645—1669), koji je vodila Venecija protiv Turaka. Tokom Kandijskog rata se posebno istakao Draškov otac pop Šćepan zvani Prenta Dragojević koji je za zasluge pri odbrani Kotora 1657. godine dobio od Mlečana zlatnu kolajnu i doživotnu penziju. [1]Kao mletački vojnik u Kandijskom ratu Draško Popović je oženio i Dafinu iz Boke Kotorske sa kojom je imao četiri sina.
Junaštvo u epskim pjesmama uredi
O Draškovom junaštvu govori više epskih pjesama:
- Pjesma Četa Draška Popovića objavljena u časopisu - Srpsko-dalmatini magazin za 1862 godinu.
- Pjesma Draško Popović i Grišac Osman-aga koju je objavio Vuk Karadžić u zbirci - „Srpske junačke pjesme”.
- Pjesma Petar Bošković koju je objavio Petar II Petrović Njegoš u zbirci - „Ogledalo srpsko”.
- Pjesma Ženidba Knežević Miloša koju je objavio Andrija Luburić u knjizi - „Drobnjaci”. U ovoj pjesmi se kaže:
A o svemu eglen zaturili
o zemljama i o krajinama
o konjima i o junacima
i među se našli Crnogorci
da nemaju boljega junaka
od đetića Draška Popovića.
Od junaka do vojvode uredi
Draško Popović („Drasco Popovich”) se pominje u više dokumenata dok je trajao Morejski rat (1684—1699), koji je vodila Venecija protiv Turaka kao najveći crnogorski junak i učesnik megdana i hajdučkih akcija na području od Skadarskog jezera do Herceg Novog i od Spuža do Gacka, o čemu govore mnoge epske pjesme. Njegov savremenik Bajo Pivljanin bio je najveći hercegovački junak i vođa mletačkih hajduka koji su harali po turskoj teritoriji sve do Bajove smrti u bici na Vrtijeljci 1685. godine. Tokom Morejskog rata od 1684. do 1699. godine, Draško postaje knez Ozrinića i biva ranjen 1687. godine pri osvajanju Herceg Novog, a 1693. godine postaje prvi vojvoda iz plemena Ozrinići u Katunskoj nahiji. [2][3][4]
Vojvoda Draško Popovićje je 1704. godine predvodio vojsku od 1200 Crnogoraca u pomoć Brđanima i spasio Boškoviće u Bjelopavlićima od turske odmazde. Na crnogorskom zboru na Lovćenu 1711. godine, postaje prvi glavar Katunske nahije sa titulom „vojvoda Draško Popović spahija ot Ozrinića” stoga Petar II Petrović Njegoš kaže u „Gorskom vijencu”:
Mi se dosad ništa ne sjećasmo
najboljega našega vojvode.
A đe bio Draško Popoviću?
Pečat vojvode Draška uredi
Pečat vojvode Draška na kojem piše „Spahija Draško Popović ot Ozrinića” nalazi se na svim pismima crnogorskih i brdskih glavara upućenih Mlečanima i Dubrovčanima i ruskom caru Petru Velikom u periodu od 1711. do 1713. godine kada se stvarala crnogorska država. Juna 1713. godine na crnogorskom zboru u Brajićima smijenjen je vojvoda Draško Popović kao spahija i njegovu baketu (štap) kao simbol vlasti preuzeo je njegov rođak Vukota Vukašinović iz Ozrinića kao „kapetan sve Crne Gore” u prisustvu Mihaila Miloradovića, izaslanika ruskog cara Petra Velikog. Dokaz o Draškovom ugledu se pominje u petnaest arhivskih dokumenata od 1684. do 1718. godine i desetak epskih pjesama u kojim su opjevana njegova junačka dijela i ugled glavara. Vladika Petar II Petrović Njegoš u pismu Osman-paši Skopljaku govori o vojvodi Drašku kao srpskom i crnogorskom plemiću i riteru.
Istoričari o Drašku Popoviću uredi
Osim Njegoša o vojvodi Drašku su pisali i poznati istoričari Jovan Erdeljanović, Andrija Luburić, Lazar Tomanović, Jefto Milović, Nikola Vukčević i Peko Baćov Vujović u svojim dijelima i feljtonima. Lik vojvode Draška Popovića ovjekovječen je u bisti koju je izvajao vajar Risto Stijović i koja se nalazi u Njegoševoj Biljardi na Cetinju i dva spomenika koje je izvajao Šoro Vulanović koji se nalaze na Lukovu kod Nikšića i na rodnom Čevu.
Reference uredi
Literatura uredi
- Nebojša Drašković - hronike sela broj 99 - Čevsko Zaljuće kraj sela u plemenu Ozrinići - objavljene 1999 godine u Beogradu u izdanju Kulturno - prosvetne zajednice Srbije.
- Jovan Erdeljanović: „Stara Crna Gora” Beograd 1926. godine. str. 663-665.
- Stanojević, Gligor (1970). Jugoslovenske zemlje u mletačko-turskim ratovima XVI-XVIII vijeka. Beograd: Istorijski institut.
- Sima Milutinović: „Istorija Crne Gore”, Beograd, 1935. godine.
- Vaso Tomanović: „O popu Šćepanu i Drašku Popoviću”, Zapisi VII-2, 1930. godine.
- Archivio di Stato di Venezia (A.S.V.) Prov. estraord. f. 671
- Slavko Mijušković: „Pleme Nikšići u Morejskom ratu” Istorijski zapisi, Titograd, 1963. godine.
- Milović, Jevto M. (1956). Zbornik dokumenata iz istorije Crne Gore (1685-1782). Cetinje: Istoriski institut.
- Risto Dragićević: „Arhivski podaci o ličnostima iz Gorskog vijenca”, Titograd, 1965. godine.
Vidi još uredi
