Marko Ećimović
Marko Ećimović (Mandra, kod Sokoca, 19. januar 1909 — Vučevo, kod Foče, 8. jun 1943), učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
| marko ećimović | |
|---|---|
 Marko Ećimović | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 19. januar 1909. |
| Mesto rođenja | Mandra, kod Sokoca, Austrougarska |
| Datum smrti | 8. jun 1943. (34 god.) |
| Mesto smrti | Vučevo, kod Foče, ND Hrvatska |
| Profesija | zemljoradnik |
| Delovanje | |
| Član KPJ od | 1940. |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba |
| Heroj | |
| Narodni heroj od | 20. decembra 1951. |
Biografija uredi
Rođen je 19. januara 1909. godine u selu Mandra, kod Sokoca. Iako je poticao iz imućne seljačke porodice, posle osnovne škole se nije dalje školovao, već je ostao kući i bavio se zemljoradnjom. Godine 1932. je stupio u žandarmerijsku službi i sve do 1936. godine radio kao žandarmerijski podnarednik. Potom je napustio službi u ponovo se bavio zemljoradnjom.
Iako je bio zemljoradnik, uključio se u politički život – bio je član Zemljoradničke stranke. Pripadao je levom krilu Zemljoradničke stranke, pod vođstvom Dragoljuba Jovanovića, a kasnije se priključio komunistima. Član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) postao je 1940. godine.
Posle okupacije Kraljevine Jugoslavije, aprila 1941. godine, zajedno sa drugim komunistima na Romaniji je radio na organizovanju ustanka – prikuplja oružje i municiju i priprema ljude za ustanak. Jula 1941. godine na Glasincu je prihvatio Slavišu Vajnera Čiču, Slobodana Principa Selju i druge sarajevske komuniste, koji su došli na Romaniju da pomognu organizovanje ustanka u ovom kraju.
Posle oslobođenja Sokoca, 25. avgusta 1941. godine, u Podromaniji, u vojnoj kasarni su bile organizovane partizanske radionice, među kojima i prva radionica ručnih bombi, a Marko je bio postavljen za komandanta ove kasarne. U ovoj kasarni su bili smešteni i domobrani koje su zarobljavali borci Romanijskog partizanskog odreda. Marta 1942. godine, kada je formiran Prvi udarni bataljon, Marko je ušao u sastav ovog bataljona prvo kao komandir voda, a nešto kasnije i komandir Četvrte čete. Početkom 1943. godine, bio je postavljen za komandanta Trećeg bataljona Šeste istočnobosanske udarne brigade.
Još od početka ustanka, u prvim akcijama na Romaniji isticao se kao hrabar borac, a posebno se istakao, avgusta 1941. godine, prilikom na Sokolac. Istakao se i maja 1942. godine u borbi s četnicima kod Okruglice, kao i u borbi s ustašama na Han-Pogledu. Prilikom napada na Vlasenicu, juna 1942. godine, Marko je sa svojom četom izvršio juriš i za kratko vreme uništio neprijateljsko uporište. Njegova četa se istakla i u borbi protiv ustaša kod Milića, kada je ubijeno i zarobljeno trideset ustaša.
Novembra 1942. godine, Šesta istočnobosanska brigada je prešla u Srem, i odmah potom vodila tešku borbu sa Nemcima u Bosutskim šumama. Njegova četa se tada iznenada našla licem u lice s nemačkom kolonom, u trenutku kada je brigada bila na odmoru. Iako su Nemci bili mnogobrojniji i bolje naoružani, Marko je tada s četom krenuo u juriš i iznenadivši neprijatelja napravio prodor kroz njegovu kolonu. Njegov brz i silovit juriš omogućio je brigadi da se sredi i organizovano napadne neprijatelja. U toj borbi izvojevana je velika pobeda nad Nemcima i ubijeno je i ranjeno oko 200 nemačkih vojnika, zaplenjena tri bacača, sedam mitraljeza i mnogo drugog oružja i municije.
Posle povratka iz Srema, Marko se istakao sa svojom četom i u borbi s četnicima na Maleševcima, na Majevici. Ova borba je predstavljala slom četnika na Majevici, jer je ubijeno 128, ranjeno 160 i zarobljeno oko 400 četnika, među kojima i veliki broj njihovih komandira i komandanata. Marko se sa svojim bataljonom istakao i u borbi s ustašama na Han-Kramu, početkom 1943. godine, kada je razbio jednu ustašku bojnu koju je Ante Pavelić odlikovao za počinjene zločine na Kozari.
U toku Pete neprijateljske ofanzive, 24. maja 1943. godine, Marko je sa svojim bataljonom osvojio položaje kod sela Kušlat, nedaleko od Čelebića – bombama i borbom prsa u prsa, naterao je Nemce u bekstvo. Tada je bataljon ubio 55 i zarobio 19 nemačkih vojnika. Posle završetka ove borbe, u vreme raščišćavanja okolnih šuma i pokušaja da se poveže s komandantom Beogradskog bataljona Prve proleterske udarne brigade, Marko je bio teško ranjen. Umro je 8. juna 1943. godine na Vučevu, u najtežem periodu borbe na Sutjesci.
Književnik Čedomir Minderović zapisao je u svom ratnom dnevniku poslednje trenutke ranjenog Ećimovića:
| „ | Marko Ećimović, komandant našeg Trećeg bataljona, sastavljenog uglavnom od seljaka Romanijaca, izgleda da neće preživetu ranu zadobijenu u borbama kod Bakića. Dospeo je sa obala Pive ovde, na vučevski greben, među poslednjim teškim ranjenicima, ali je juče naglo počela da mu toči krv iz rane. Ranjen je kroz grlo i vilicu - ne može normalno da prima hranu. Ležao je na ivici šume koju su bombardovali i mitraljirali avioni, a krv mu je curela iz rane na zemlju. Kad je stigao doktor Jovanović, ležao je već u lokvi krvi. | ” |
Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije, 20. decembra 1951. godine, proglašen je za narodnog heroja.
Literatura uredi
- Narodni heroji Jugoslavije. Beograd: Mladost. 1975.