Mihajlo Hornjak
Mihajlo Hornjak (rsn. Михайло Горняк; Đurđevo, 20. juli 1929 — Beograd 14. maj 2011) je bio jugoslovenski diplomata i ambasador.
Mihajlo Hornjak | |
|---|---|
| Datum rođenja | 20. jul 1929. |
| Mesto rođenja | Đurđevo, Kraljevina Jugoslavija |
| Datum smrti | 14. maj 2011. (81 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Srbija |
| Zanimanje | Diplomata |
| Aktivni period | 1957-1991 |
Biografija
urediMihajlo Hornjak je rođen 1929. godine kao četvrto dete u familiji Hornjak. Četiri razreda osnovne škole je završio 1940. godine u Đurđevu. Naredna tri razreda, za vreme okupacije 1941-1944, je završio na mađarskom jeziku. Gimnaziju završava u Ruskom Krsturu, Vrbasu i Bečeju.[1]
Diplomirao je na novinarsko-diplomatskoj visokoj školi i na Filozofskom fakultetu (istorija). U međuvremenu postaje saradnik novina "Rusko slovo" i u novosadskim novinama "Dnevnik".[1]
Karijera
urediU ministarstvo spoljnih poslova dolazi 1957. godine a 1958. godine odlazi u ambasadu SFRJ u Bukureštu kao ataše. 1968. godine je postavljen kao šef odseka za odnose sa Kinom a 1969. godine je imenovan kao savetnik za odnose sa zemljama Indokine i biva premešten u ambasadu SFRJ u Pekingu.[1]
U decembru 1972. iz Pekinga je prebačen u Hanoj (Vijetnam), gde je otvorio ambasadu. Od 1974. do 1990. godine je bio na sastancima OEBS, OUN, ministarskim samitima u Nju Delhiju, Luandi, Harareu. Mihajlo Hornjak je radio u Ministarstvu spoljnih poslova kao šef Odeljenja za Kinu i učestvovao je u normalizaciji odnosa sa Kinom. Kao ministar-savetnik radio je u ambasadi u Tokiju, zatim, kada se vratio u Beograd, radio je u Odboru za analizu i planiranje politike, zatim je bio šef Odbora za Aziju i imenovan je za poslednjeg ambasadora u Vijetnamu. Posle penzionisanja živeo je u Beogradu.[1]
Doprinos svom narodu
urediMihajlo Hornjak je govorio engleski, francuski i rumunski, služio se mađarskim i španskim jezikom a razumeo je sve slovenske jezike.[2]
Od mladosti je bio aktivan na temi očuvanja nacionalnog identiteta Rusina. Njegov diplomski rad na kraju studija istorije bila je Istorija naseljavanja Rusina sa Karpatskih planina na Balkansko poluostrvo. Nakon penzionisanja 1991. godine je započeo intenzivan publicistički i novinarski rad. Pojavljivao se i u tekstovima u beogradskim novinama Politika i Danas, novosadskom Dnevniku, u Ruskom Slovu, vestima i časopisima na drugim jezicima, a učestvovao je i na velikim forumima na Internetu. Sa engleskog i na engleski je prevodio i objavljivao tekstove važne za Rusine.[2]
Podržavao je rad Rusinske matke, ulazio u otvorene rasprave sa protivnicima rusinstva i ukazivao na procese koji ugrožavaju društveni i kulturno-prosvetni razvoj Rusina.[2]
Bio je član Društva za rusinski jezik, književnost i kulturu, istovremeno član Sekcije prijateljstva u Beogradu i aktivno učestvovao u velikim akcijama i demonstracijama, prisustvovao promociji knjiga i časopisa, sarađivao sa naučnicima i stručnjacima, pisao kritike.[2]
Bio je oženjen Emilijom, rođenom Kostelnik, iz Ruskog Krstura (prvi magistar matematičke logike u Jugoslaviji). Imali su sina Borisa, koji je završio srednju školu u Pekingu na kineskom, studirao arhitekturu u Tokiju na japanskom, a diplomirao je na Visokoj školi za menadžment na Univerzitetu Stenford u San Francisku.[2]
Mihajlo Hornjak je preminuo 14. maja 2011. godine u Beogradu, gde je i sahranjen 17. maja 2011. godine.[2]
Društvo za rusinski jezik, književnost i kulturu posthumno je objavilo knjigu Mihajla Hornjaka pod naslovom Sećanje i zaborav, Novi Sad, 2019.[2]
Vidi još
urediReference
urediSpoljašnje veze
uredi- Prvi tom zbornika o Rusinima u Vojvodini
- Mihajlo Hornjak - Rusini u Vojvodini izmedju osporavane prošlosti i neizvesne budućnosti
