Ostaškovski rejon
Ostaškovski rejon (rus. Осташковский район) administrativno-teritorijalna je jedinica drugog nivoa i opštinski rejon u severnom delu Tverske oblasti, na severozapadu evropskog dela Ruske Federacije.
| Ostaškovski rejon Ostaškovskiй raйon | |
|---|---|
 | |
| Država |  Rusija |
| Federalni okrug | Centralni |
| Administrativni subjekt |  Tverska oblast |
| Admin. centar | Ostaškov |
| Status | opštinski rejon |
| Osnivanje | 1929. |
| Površina | 3.202 km2 |
| Stanovništvo | 2014. |
| — broj st. | 23.042 |
| — gustina st. | 7,2 st./km2 |
| Vremenska zona | UTC+3 |
| Registarske tablice | 69 |
| Zvanični veb-sajt | |
.png)
Administrativni centar rejona je grad Ostaškov. Prema procenama nacionalne statističke službe Rusije za 2014. na teritoriji rejona je živelo 23.042 stanovnika ili u proseku oko 7,2 st/km².
Jedan od najpoznatijih objekata na teritoriji rejona je muški manastir Ruske pravoslavne crkve Nilova isposnica na jezeru Seliger.
Geografija uredi
Ostaškovski rejon nalazi se na području Valdajskog pobrđa na severu Tverske oblasti i obuhvata teritoriju površine 3.202 km². Graniči se sa Firovskim i Kuvšinovskim rejonom na istoku, na jugu je Seližarovski, a na zapadu Penovski rejon. Na severu se graniči sa Novgorodskom oblašću. Na ostrvu Gorodomlja u jezeru Seliger nalazi se ZATO grad Solnječni koji ima status zasebnog gradskog okruga u rangu sa rejonom.
Reljefom rejona dominira prostrano jezersko područje u čijem centralnom delu se nalazi jezero Seliger. Sa površinom od 212 km² Seliger je najveća prirodna jezerska akvatorija na teritoriji cele Tverske oblasti (jezero je morenskog porekla). Pored Seligera postoje još i brojna manja jezera od kojih su najveća Duboko, Sabro, Sterž, Sig i Sonjino. Iz južnih delova jezera Seliger otiče reka Seližarovka, prva velika pritoka reke Volge.
Na severozapadu rejona kod sela Volgoverhovje nalazi se izvorište najduže evropske reke Volge, a područje oko izvorišta površine oko 41.000 hektara zaštićeno je područje pod imenom Izvor Volge. Južni delovi rejona izlaze na obale veštačkog Gornjovolškog jezera.
Istorija uredi
Ostaškovski rejon uspostavljen je 1929. godine kao administrativna jedinica tadašnjeg Velikoluškog okruga Zapadne oblasti. U granicama Kalinjinske (danas Tverske) oblasti je od njenog osnivanja 1935. godine.
Demografija i administrativna podela uredi
Prema podacima popisa stanovništva iz 2010. na teritoriji rejona je živelo ukupno 23.761 stanovnika,[1] dok je prema proceni iz 2014. tu živelo 23.042 stanovnika, ili u proseku 7,2 st/km².[2] Gotovo 80% populacije je živelo u gradu Ostaškovu koji je ujedno i administrativni centar rejona.
| 1959. | 1970. | 1979. | 1989. | 2002. | 2010. | 2014. |
|---|---|---|---|---|---|---|
| --- | --- | --- | 8.921[3] | 7.357[4] | 23.761[1] | 23.042* |
Napomena: * Prema proceni nacionalne statističke službe, na popisima pre 2010. naselje Ostaškov je imalo status zasebne jedinice.
Na području rejona postoji ukupno 245 naseljenih mesta podeljenih na ukupno 12 opština (11 seoskih i 1 gradska).
Saobraćaj uredi
Preko teritorije rejona prolazi železnička pruga na relaciji Bologoje—Velikije Luki.
Vidi još uredi
Reference uredi
- ^ a b "Всероссийская перепись населения 2010 года. Том 1". Архивирано на сајту Wayback Machine (15. март 2013)
- ^ Оценка численности постоянного населения Тверской области на 1 января 2014 года Архивирано на сајту Wayback Machine (23. мај 2014)
- ^ „Vsesoюznaя perepisь naseleniя 1989 g. Čislennostь naličnogo naseleniя soюznыh i avtonomnыh respublik, avtonomnыh oblasteй i okrugov, kraёv, oblasteй, raйonov, gorodskih poseleniй i sёl-raйcentrov.”. Vsesoюznaя perepisь naseleniя 1989 goda (na jeziku: ruski). Demoscope Weekly. 1989. Pristupljeno 4. 9. 2012.
- ^ Federalьnaя služba gosudarstvennoй statistiki (21. 5. 2004). „Čislennostь naseleniя Rossii, subъektov Rossiйskoй Federacii v sostave federalьnыh okrugov, raйonov, gorodskih poseleniй, selьskih naselёnnыh punktov – raйonnыh centrov i selьskih naselёnnыh punktov s naseleniem 3 tыsяči i bolee čelovek”. Vserossiйskaя perepisь naseleniя 2002 goda (na jeziku: ruski). Federalni zavod za statistiku. Pristupljeno 4. 9. 2012.
